Aankomst zondag Opua, 8 november 2015.
Op pad naar NZ met voor ons de TARA en de Bounty., rechts motu Palm 'atata
Het is inmiddels middag en staan de eerste 40 Nm op het log.
We hebben vannacht heerlijk kunnen slapen, hier geen twijfel om de wekker te zetten voor de WK rugby. Het was wat anders geweest als ZA in de finale had gezeten. We horen later dat Nieuw Zeeland van Australië heeft gewonnen, dus hebben we straks een blij gastland.
De bijboot wordt opgeborgen en alles staat weer zeevast. De aardappel/zalmsalade voor de eerste dag staat in de koelkast, dus lekker makkelijk.
Om 09.00 uur hebben we SSB radiocontact met de Betty Boop. Zij hebben zaterdagmiddag het Minerva Reef verlaten en zijn op pad naar NZ.
Het zal stil worden op de ankerplaats bij Big Mama, de nodige boten zijn vertrokken, waaronder de Toccata. Dan is het onze beurt, het anker wordt gehesen en zetten we koers en zeil naar het Egeria Channel, aan de noordwestkant van Tongatapu. Na het passeren van Duff Reef trekt de wind aan en gaat het eerste rif in het voor- en grootzeil. We gaan ouderwets lekker!
Duff Reef, een ondiepte west van Tongatapu.
In de avond neemt de wind af en gaan de riffen eruit. De nieuwe maan verschijnt rond middernacht en laat de sterren verbleken. Ondanks trainingsbroek en sweater is het fris, dus de wachten worden binnen uitgezeten.
Maandag, dag 2:
22.56,540 S 177.31,769 W
Het is prachtig weer, zon schijnt en er is nauwelijks bewolking. De wind komt uit het oostzuidoosten met 15 knopen aan sterkte, prima vol te houden!
Niels is druk met het binnenhalen van weerberichten. Wel of niet stoppen bij het Minerva Reef? Zoals het er nu uit ziet vormt er zich een trog (uitloper van een lagedrukgebied) ten zuiden van Minerva Reef noord wat de passage naar Nieuw Zeeland blokkeert, waardoor we er dagen zouden moeten bivakkeren door gebrek aan wind. Ook niet ideaal. Doorgaan betekent tussen 2 hogedrukgebieden door, met de kans op licht weer. Om 10.00 uur 's morgens hebben we het Nederlandse net via de SSB radio. Afzonderlijk van elkaar hebben we allemaal besloten het Minerva Reef rechts te laten liggen en direct naar Opua te zeilen. De één kiest voor wat meer via het westen en wij proberen het langs de rechtsstreekse route. Dit is ietsje risico voller (wat later ook blijkt....) en het blijft koffiedik kijken. Elke keer als Niels de Gribfiles ophaalt met de windverwachting is het anders, dus wordt routeren steeds lastiger. Wel of niet naar het westen en bovenlangs een aankomende depressie sturen of ......helaas het worden 2 depressies wat niet ongewoon is voor dit gebied.
Rond 18.00 komen we in een gebied met buien en meer wind. De zeilen worden gereefd, maar de zee bouwt snel op. Het is Murphy's law dat dit altijd rond etenstijd gebeurd, dus koken met handicap. Gelukkig is de UnWind uitgerust met een fijne kombuis, dus alles gaat gewoon verder en hangen we even later met een bord vol risotto en Mahi Mahi vis in de kuip.
Het wordt een donkere avond en nacht, maar de neerslag valt mee.
Dinsdag, dag 3:
25.15,536 S 179.13,216 W
We hebben contact met NZ Gulf Harbour Radio, waar David en Patricia hun dagelijkse weerpraatje houden. Het voorspelde stabiele weer is even van de kaart en wat de weer systemen gaan doen, kan nog steeds niemand zeggen. Er wordt geadviseerd om meer naar het westen te varen. Om zelf de weerberichten op te vragen via de SSB wordt door de steeds slechtere ontvangst overdag bijna onmogelijk. Wij blijven bij ons besluit om de PredictWind koers te blijven volgen, wat inhoudt dat we direct naar onze bestemming zeilen. (PredictWind) is een routering programma).
Voor de verandering eten we vanmiddag warm: zuurkool met spek en worst, past wel bij dit bewolkte weer!
Woensdag, dag 4:
27.18,471 S 179.19,854 E
Als ik om 05.00 word wakker gemaakt, begint het aan de horizon al te gloren. Ik zit buiten met een beker thee wakker te worden en zie in het noordoosten de planeet Mercurius als een grote ster. De wind is afgenomen en de zee is rustig, daardoor ook heerlijk kunnen slapen. Dit zijn momenten wat overtochten zo mooi maken. Helemaal in je eentje op zo'n enorme zee. Vannacht zijn we ook gewisseld van westerlengte naar oosterlengte, weer op weg naar huis?!
Tijdens het Gulf Habour net blijkt het lagedrukgebied toch behoorlijk uit te diepen, dus wordt de koers meer naar het zuidwesten gelegd. Vooralsnog is er nog geen vuiltje aan de lucht en zwakt de wind nog meer af tot 7 knopen. Ik moet er dan toch aan geloven en wordt het oranje monster uit de ankerbak gehaald. Als ik eerlijk ben, vind ik het niet zo erg. De spinnaker sleept ons met deze wind toch nog 3,5 - 4 knopen voort. Alles beter dan de "herrie" van de motor en onnodig diesel verbranden
Tussen de middag wordt er heerlijk buiten gegeten: nasi, uitsmijter, saté en natuurlijk ontbreekt de pindasaus niet, marinekost!
De kuip wordt geschrobd en Niels smeert de pomp van het toilet, waarna deze weer als een zonnetje op en neer gaat.
Uiteindelijk wordt de wind zo weinig, dat er niets anders op zit dan toch de motor te starten en de spinnaker op te rollen. Opeens komt er een stem uit de marifoon: Het is de airforce van Nieuw Zeeland vanuit een Orion vliegtuig "big brother is watching you". Wij kennen deze vliegtuigen nog van onze Marine tijd op Vliegkamp Valkenburg. We horen ze diverse boten oproepen en allerlei gegevens verifiëren. Waarschijnlijk zitten we nog te ver uit de buurt, ongetwijfeld (hopelijk) komen wij ook nog aan de beurt. Lijkt ons wel leuk om op open zee ver van het vaste land met iemand te praten.
We gaan de avond al motorend in, de wind moet volgens de wet van Bartje gaan krimpen en zal dan van het noordwesten gaan komen.
Donderdag, dag 5:
28.51,805 S 177.58,768 E
Halverwege de morgen kan de motor eindelijk uit en varen we met een NW wind richting onze bestemming. Tijdens het net is het lagedrukgebied hét gesprek van de dag. De Betty Boop heeft gisteravond het front gepasseerd en heeft behoorlijk lopen stampen met weinig voortgang.
Op de UnWind wordt alles in orde gemaakt voor het slechte weer wat voor ons ligt. Ook het stagzeil is aangeslagen en is in principe klaar voor gebruik. In de verte zien we de grijze lucht van het front, maar het komt eerder dan voorspelt. Hebben we de ene minuut nog een windrichting van 300 graden, binnen een tel is die veranderd naar 145 graden. Aangezien we niet weten hoeveel wind er in de buien zit, gaan we behoudend van start en zetten we 2 reven in het grootzeil.
Vrijdag, dag 6:
12.00 uur positie niet genoteerd.
Als het dan eindelijk licht wordt is het nat, grijs en grauw. De nacht is op zich goed verlopen, de wind maximaal 22 knopen, dus goed te hanteren.
Al vroeg in de morgen trekt de wind aan tot 30 knopen, maar aangezien wij er min of meer tegen in gaan komt daar onze snelheid nog bij, dus met vlagen 38 knopen over het dek. Ook bouwt de zee behoorlijk op en dat is vaak nog vervelender dan de harde wind. Je kunt 120km per uur met elke auto over een snelweg rijden, maar op een hobbelige onverharde weg is dit een stuk onaangenamer. Gelukkig schijnt de zon, dan lijkt het altijd minder erg. Volgens de gribfiles houden we dit weer tot en met zaterdag. Poeh, dat wordt een lange dag en nacht.
Ook de andere boten hebben soortgelijk weer en condities alhoewel zij wat westelijker liggen en iets achter ons en dus waarschijnlijk wat minder dicht bij de depressie. Veel water over de boot en de vergelijking met een duikboot wordt getrokken. Eetlust hebben we niet echt, dus blijft het bij een boterham en stukjes kaas.
Het is niet altijd mooi weer zeilen.
Niels loopt er inmiddels bij als een mimespeler in zijn strakke thermo-ondergoed. Na 2 keer een onverwachte plens zeewater over zich heen te hebben gekregen, zijn de droge trainingsbroeken op. Het ziet er niet uit, maar wel lekker comfortabel.
Over het er niet uitzien, dan ik! Na het wijzigen van de koers op de stuurautomaat, loopt ik terug naar de kajuitingang. Je kent het, nog even een lijntje opschieten en dan opeens een rare duikeling van de boot. Voor ik het weet knal ik met mijn gezicht tegen de bank in de kajuit. Van schrik komen direct de tranen, omdat ik denk dat mijn voortanden afgebroken zijn. Gelukkig valt het mee en hebben mijn voorhoofd en jukbeen de klap opgevangen. Binnen no time zit er een bult van hier tot Tokio op mijn voorhoofd. Niels, die lag te slapen, hoorde de klap en staat geschrokken naast me. De zak bruine bonen soep, die lag te ontdooien, wordt als koelelement gebruikt en arnicazalf doet later de rest van de truc. Je ziet het, een ongeluk zit in een klein hoekje.
We gaan weer een donkere nacht in en proberen om beurten te slapen.
Zaterdag, dag 7:
32.20,315 S 174.54,662 E
Zodra er om 05.30 van de wacht wordt gewisseld, gaan we overstag richting het zuidoosten. De wind is verminderd rond de 22 knopen. In het daglicht zien we dat het onderlijk van de genua gescheurd is. We rollen het in om meer schade te voorkomen. Niels is naast schipper, grinder (lierslaaf) ook voordekker en moet naar voren om het stagzeil te hijsen. Het schip stamt en het nodige water komt over. Hij wordt dan ook volledig gespoeld. Best wel een stoer gezicht, maar hij liever dan ik....
De voorliggende koers is nu tegen de golfrichting in en er is een hoop gestamp. Na een mijl of 30 maken we weer een slag. Het is verbazendwekkend hoe vermoeiend bepaalde handelingen kunnen zijn. Het leven aan boord kost met dit weer veel meer moeite, tel daarbij het gebrek aan slaap en het plaatje is kompleet.
Gelukkig lijkt het of we het ergste hebben gehad. De zon prikt erdoor en de wind vermindert naar 16 knopen. Één voor één gaan de riffen eruit en de zee is ook stukken kalmer.
Het wordt 's middags heerlijk buiten zitten met een bakkie thee, het leven lijkt weer normaal. Nog een laatste slag en met een ruimende wind zeilen we verder richting 180 graden zuid.
Zondag, dag 8:
34.10,094 S 174.35,300 E
Vannacht goed koers kunnen houden richting Opua en heerlijk kunnen slapen. Vanmorgen een paar uur gemotord samen met het grootzeil.
Niels heeft al vroeg de vislijn uit gegooid en verrek, hij heeft beet! Nu het zeilseizoen " ten einde loopt" gaat hij het een beetje leren. Het lijkt een Bonito te zijn en precies de goede maat.
De wind is geruimd naar 260 graden, beter kan het niet. Met 5-6 knopen snelheid gaan we recht op Opua af. ETA zal ergens vroeg maandagochtend zijn.
Op deze haast perfecte zeildag staat er 's middags lekker Chaud et Froid Tuna op menu. Met nog zo'n 60 mijl voor de boeg een mooie afsluiting van de passage van Tonga naar Nieuw Zeeland.
De wind is ons gunstig, hij ruimt en neemt in kracht toe, dus de laatste 30 Nm vliegen we.
Inmiddels horen we dat Betty Boop is aangekomen en aan de quarantainesteiger liggen en ingeklaard zijn. Helaas is er een domper op hun feestvreugde, want de motor laat het afweten. Nog een geluk dat hij het heeft volgehouden tot Opua!
Om 17.00 land in zicht! Joehoe!
In de donker naderen we de Bay of Islands, we melden ons via de marifoon bij Whangarei Maritime. Zij zullen de officiële instanties waarschuwen dat we eraan komen, maar dat zal morgen pas plaats vinden. Het Veronica Channel is goed beboeid en we varen tussen de rode en groene betonning naar Opua.
