17-29 december 2014
Inklaren op Providencia gaat niet zomaar. Wat je normaal zelf kan doen, wordt hier alleen door Mr. Bush, geen familie van George W., gedaan en daar valt geen speld tussen te krijgen. Dit kost je tussen neus en lippen door 150 dollar, maar dan krijg je wel service met een big smile! We pinnen en passant een half miljoen Colombiaanse Peso's, lijkt heel wat, maar daar gaat meer dan de helft naar Mr. Bush.
Het dorpje Santa Catalina bestaat uit een winkelstraat en een plein, waar de voorbereidingen voor de kerst al druk aan de gang zijn. Er wordt een groot podium gebouwd, waar elke avond bands zullen optreden. De hele bevolking is al in feeststemming en iedere avond gaat de muziek door tot in de vroege uren.
We maken 2 duiken met de duikschool Sirius. Aan de westkant van het eiland liggen de duikspots en door de omstuimige zee zijn we al verzopen voordat we in het water zijn. Bij La Planchon ligt er op 24 meter diepte een Duits wrak uit de Tweede Wereldoorlog. Terwijl we naar beneden gaan worden we al vergezeld door een paar grijze haaien..... Gelukkig hebben ze weinig belangstelling voor ons, want het voor ons relaxter maakt. We duiken onder begeleiding van 3 dive masters en in totaal zijn we met 13 man, een drukte wat voor ons wennen is. Naast murenen, de groene en zwart/witte, zien we overal en nergens vinnen en duikers heen en weer gaan. De 2e duikspot, El Tetris, is op 9 meter en zien we voornamelijk koraal en tropische vissen. Door de harde wind, die er staat is het water niet erg helder.
Een natte tocht om bij de duikspots te komen.
Plop en daar gaat Mar met een achterwaartse koprol, let vooral op die gestrekte benen!
Samen met de "BUD" club huren we scooters en crossen we het eiland over. We stoppen bij elke afslag, de ene keer voor een lekker kopje Colombiaanse koffie, dan weer een lunch met verse vis, kortom vakantie.
We zijn zelfs sportief en beklimmen "The Peak", zoals je al kunt raden de hoogste plek van het eiland, 350 meter. Het pad naar de top is glibberig, maar het uitzicht is prachtig.
In de verte de ankerplaats en Morgans Head, wat via de loopbrug, Lovers Lane genaamd, aan Providencia vastzit.
De BUD club op "ijle" hoogte.
Dit doet me aan thuis denken, mr. Wilson.
De kerstdagen zijn weer in tropische sferen, wel de traditionele zelfgebakken kerststol, helaas geen amandelen te krijgen dus zonder spijs. Dan maar veel noten en gedroogd fruit erin, smaakt ook goed.
Kerstavond vieren we met 10 zeilers bij een heel klein eettentje bij Morgans Head. Er staat paella op het menu, prima idee volgens de plaatselijke kalkoen, die er weer een jaartje bij kan tellen.
Vooraf hebben we eerst een borrel op het strand, daarna voor wat het waard is opgetut naar de kant. Dit keer redelijk droog overgekomen, normaal lopen we een nat pak op.
Ho ho ho, Santa op zijn moderen Rudolph
Eerst een XMas Sundowner op het strandje bij Morgans Head.
Na de kerstdis gaan we richting centrum, waar het een drukte van belang is. Het hele eiland is aanwezig en na een trombola en een hele lange speech van de burgemeester is het dan 00.00 uur en wordt het vuurwerk afgestoken. Lokale beroemdheden spelen salsa, reggae en gouwe ouwe. Het is opvallend dat de "locals" niet dansen. Achteraf blijken het muzikanten van het vaste land van Colombia te zijn en daar dans je dus niet op. Voor ons maakt het niet uit, het is lekkere muziek en daar gaat het om.
We besluiten om zondag richting San Andres te gaan, het stadse broertje van Providencia.
Met het krieken van de dag gaan we anker op en het wordt een mooie tocht naar het zuiderlijker gelegen eiland. De zee is wel warrig, maar dat schijnt normaal te zijn in het westelijke gedeelte van de Carrieb.
Een weerstation net voor de ingang van San Andres.
Via de betonning varen we naar de krappe ankerplaats achter het rif. We hebben nog net een plekje tussen de mooringen en de vissersboten. Het is een wereld van verschil met het dorpse Providencia, maar het lijkt ons een leuke plek voor Oud & Nieuw.
De volgende morgen horen we via de SSB het weerbericht van Chris Parker. Vanaf woensdag schijnt de wind aan te trekken en dit kan wel 14 dagen aanhouden. Om nu hier de hele periode te liggen lijkt ons niets en besluiten zsm te vertrekken.
We moeten dus onze zarpe regelen bij mr. Rene, brother in crime van mr. Bush en dan provianderen voor onze tijd in de San Blas.
Wonderwel krijgen we de persoon in kwestie om 09 uur te pakken en moeten aan het eind van de middag met onze paspoorten terugkomen.
Het voelt alsof we in een quiz zitten, waar we een uur lang vrij winkelen hebben gewonnen. Als een speer gaan we door de straten om groente, fruit en vlees te kopen in de kleine winkels. Later vinden we een grote supermarkt, lekker handig, waar we de rest kopen. Alles snel aan boord, zodoende hebben we nog een hele middag om van San Andres te genieten.
Heerlijk gegeten en later een toetje na: Zij gaat voor passie en Hij gaat voor de trio.... (Niet op de foto)
Hier grote hotels, winkels en restaurantjes, duidelijk toeristisch. Het water achter het rif heeft weer vele kleuren blauw en doet ons denken aan de Bahamas. We lunchen heerlijk bij de Regatta Club en zijn aan het einde van de middag weer present bij mr. Rene. Hier is het 1,5 uur wachten op Immigratie, die heel omslachtig eerst de paspoorten naar het vliegveld meeneemt om daar te stempelen en dan op zijn scooter weer terugkomt. Ach, lands wijs lands eer.
Wachten op Immigratie bij de marina NayNay
Om 19.00 is alles weer opgeborgen en zijn we klaar om richting San Blas te gaan. De afstand is zo'n 260 mijl naar het zuidoosten.
Dit wordt een van de snelste tochten tot op heden: we hebben een dagrecord van 208 zeemijl. De zee blijft warrig, maar het zonnetje schijnt, de wind tussen de 17-22 knopen.
