Een wrange nasmaak

We besluiten verder de baai van Guanabara in te varen om daar een paar dagen de drukte van stad te ontvluchten. We varen onder de giantische brug, Ponte de Presidente Costa e Silva door. Hierna vaar je tussen de vele wachtende containerschepen en pilotbootjes dieper de baai in. Het water wordt steeds bruiner en viezer, terwijl de pilot van Brazilie blijft beweren dat het water hier schoner zou zijn! Onze grootste angst is dan ook dat we wat van die rotzooi in de schroef krijgen. De Noordzee is hiermee vergeleken een zwembad.

We komen bij Ilha Paqueta aan, een soort van Vlieland, geen auto's hier, maar het vervoer is fiets en paard en wagen. We liggen als enige boot bij de wat verlopen jachtclub. De havenmeester is echter vriendeijk en legt uit dat ze maandag dicht zijn. We hebben ons anker uit en liggen met de achterkant aan een betonnen steiger. Het blijkt, achteraf, een drukte van belang te zijn met het komen en gaan van ferry boten, die van en naar Rio varen. Dat laatste hebben we geweten, want net toen we dachten dat het een rustige avond zou worden, werd het er een die we niet snel zullen vergeten. Het "pontje" van 19.00, een super snelle ferry, had waarschijnlijk haast en kwam vol gas op de kade af en gooide op het laatst de "rem" erop. Dit veroorzaakte een soort van "Tsunami". Gevolg: we werden met geweld op de betonnen kade geworpen. Wonder boven wonder geen schade aan de achterkant, maar wel kreeg het stuurboord roerblad een enorme optater. Niels had gelukkig net daarvoor 2 stootwillen op de achterkant gebonden en het anker zelfs iets aangetrokken. Je staat dan zo machteloos en trillend op je benen. We hebben nog geprobeerd om via de marifoon de kapitein van de Zeus op te roepen, maar de kl..tzak gaf geen gehoor. We konden weinig doen, dan af te wachten tot bij daglicht om te zien wat de schade zou kunnen zijn. De volgende dag niet veel kunnen zien of doen. Het water was te smerig om erin te gaan. Met een enorme kater zijn we later op de dag weer vertrokken terug naar Rio. Terwijl we dit schrijven liggen we -heel rustig- voor anker bij de wijk Urca te midden van de grote stad. We hebben een prachtig uitzicht op de Suikerberg en worden beschermd door een verlichte Christ de Redeemer. Naast ons liggen "landgenoten" Wayne en Tracy, die met hun Margaret Ann uit Knysna komen. We gaan bij elkaar op bezoek en praten over voor ons bekende dingen uit onze omgeving. De wereld is soms klein.

 

     Onder de Ponte de Presidente Costa e Silva door.

    Paqueta Iate Clube. Het leek zo rustig.......

    Voor anker in Urca (Rio) onder de  Pao de Acucar

Rio, City life.

De volgende dag regelen we een plek aan de steiger van Clube Naval Charitas. Op de bonnefooi nemen we de ferry naar het centrum van Rio. We belanden tussen de voetbalsupporters van Brazilie, die naar het Maracana stadion gaan om daar de wedstrijd Brazilie-Engeland bij te wonen. Niels heeft een oranje poloshirt aan en wordt regelmatig aangesproken en nageroepen met Holland Holland. Het is duidelijk, we zijn toerist en komen uit Nederland. Geen ontkomen aan....Eerst waren we nog wat ingetogen om dit direct te bevestigen, want tenslotte hebben we Brazilie vorige keer uit het WK in Zuid Afrika geknikkerd. Later blijkt dit "leed" onder de Brazilianen best mee te vallen in dit knettergekke voetbal land. We willen naar de Pao de Acucar, maar weten niet het juiste busnummer. We vragen rond en iedereen probeert je te helpen, helaas niet altijd met het juiste advies. Zodoende nemen we maar een van de vele bussen op het ondergrondse perron. Je staat er met gevaar voor eigen leven, want de buschauffeurs maken er een sport van om er zo hard mogelijk langs te rijden en zo laat mogelijk te remmen. Kortom, wij zien de hele stad met de nodige bussen in vogelvlucht, maar we hebben zo een goed beeld hoe de stad in elkaar zit. Helaas zijn we voor ons doel die dag te laat, maar ach we hebben nog meer dagen tegoed. Zo bezoeken we Centro, het zakelijke gedeelte met zijn mooie oude gebouwen en musea tussen de hoge nieuwe torenflats en gelegen bij het eindpunt van de ferry. Er zit veel verschil in wijken (zoals eigenlijk in elke stad), maar sommigen zijn niet echt kosjer. Mensen, die op straat slapen naast of op hun hele inboedel en dat is niet echt veel...We zijn natuurlijk wel wat gewend in Zuid Afrika, maar hier zijn wel heel erg veel mensen. Het verschil tussen rijk en arm is ook hier duidelijk zichtbaar en we zijn nog niet eens in een van de vele Favela's geweest. 's Avonds zijn we nog in het centrum en worden de straatjes gevuld met tafeltjes. Je kun er heerlijk eten, drinken, voetbal kijken op grote schermen en luisteren naar de vaak luide maar vrolijke Sambamuziek. In de wijk Saara zijn honderden stalletjes, voor iedereen wel wat te vinden, maar heel veel van hetzelfde. Wat ons opvalt is dat er zelfs in een bekende stad als Rio heel weinig toeristen rondlopen. De wijken Flamengo en Botafogo aan de Guanabara Baai hebben hun eigen voetbal team en je ziet vooral 's avonds heel veel mensen voetballen op de hel verlichte stranden. Ook beach volleybal is razend populair. We gaan met het treintje de 710 meter hoge Corcovado op, met daarop Christ the Redeemer. Het bekende beeld (38 meter hoog) in Rio stelt het kruis voor, dat over de wereld uitkijkt. Ondanks zijn grootte valt zijn aanwezigheid over Rio alleen op wanneer het donker is en dus verlicht. We slenteren over de boulevard van Copacabana. Er wordt gevoetbald, geflirt, gezonnebaad en "laat maar zien wat je in huis hebt", maar het aantal mooie mensen dat je hier zou verwachten valt tegen. Het lijkt wel alsof men elkaar wil imponeren met zoveel mogelijk tattoo's, zowel mannen als vrouwen. We nemen de bus en bezoeken de botanische tuin, Jardim de Botanico en Santa Teresa, een wijk die wordt vergeleken met Mont Martre. Inmiddels zijn we bekend met de busnummers en de diverse wijken, maar desondanks valt het niet mee om bij Santa Terasa te komen. We moeten weer heel wat vragen, lopen en bussen voor we er zijn. We gaan maar gelijk wat eten en drinken en ontmoeten een local en zijn zoon en raken aan de praat. De zoon is overal geweest in de wereld en heeft niet gekozen voor een positie in de familie business, omdat hij moeite heeft om met de overheid samen te werken. Hij bedoelde -zo vertelde hij later- dat vooral de corruptie hem niet lag. Het bedrijf verzorgt zo'n 25% van de straatverlichting in Brazilie en licht daar zijn ze gek op. Ze geven ons heel vriendelijk een lift naar de ferry, die ons naar Niteroi aan de overkant van Rio brengt. Tijdens ons verblijf in de jachtclub ontmoeten we Susy, die in vele reisverslagen van andere zeilers wordt genoemd. Zij en haar man hebben eind jaren 70 de wereld omzeild en liggen nu sinds jaar en dag in Charitas. Ze is een vraagbaak bij uitstek en kan van alles voor je regelen. Ze neemt ons mee de berg op in de wijk San Fransico met een prachtig uitzicht over de baai waar we liggen. Ze praat honderd uit en overlaadt ons met tips en adviezen. We gebruiken er velen, maar na 8 dagen Rio en omgeving hebben we genoeg gezien en willen we weer verder.

    Clube Naval Charitas in Niterio. Aan de laatste steiger, op de kopse kant ligt de UnWind

       Centro. Oud en nieuw door elkaar.

         Christ the Redeemer, Corcovado

       Pao de Acucar, de Suikerberg op de achtergrond genomen vanuit tram naar Corcovado

              Copacabana

        De botanische tuin van Rio.

         Centro met zijn restaurantjes op straat.

Op naar Rio

Na 2 dagen Paraty gingen we donderdag 30 mei met een bleek zonnetje weer terug richting Ilha Grande. Daar zouden we bij Enseada do Sitio Forte ankeren en Silvio van BRally weer zien. We zullen Sitio Forte niet snel vergeten, want in regenachtig weer pakte het anker pas na de 8ste poging! Een record! Als dit geen reden voor echtscheiding zou kunnen zijn... We hebben het overleefd en 's avonds zaten we gezellig met z'n achten op de Phryne bij te praten met Silvio en zijn vrouw Lilian. Dankzij hen zijn we in feite in Ilha Grande beland. We hadden op internet zijn site gezien, wat ons naar dit deel van Brazilie lokte i.p.v. de gebruikelijke route St.Helena-Salvador. 

De volgende dag gingen we met de 3 boten naar Enseada das Palmas, de meest oostelijke ankerplek van Ilha Grande. Beetje saaie trip met bewolking en ongunstige wind. Hier vandaan zouden we de volgende dag naar Rio de Janeiro vertrekken, een tocht van zo'n 75 mijl. Op Palmas zelf is er een leuke wandeling die je via een pad naar de zuidkant van het eiland brengt. Hier vind je het prachtige zandstrand van Lopes Mendes, met zijn grote golven waar druk op gesurfd werd. Doordat het een lang weekend was, was het een drukte van belang. Wandelend op het strand vond ik mijn eerste sand dollar. Aan het einde van de middag bij ons aan boord met het hele spul geborreld. In de loop van de avond trok de wind aan en werd de baai behoorlijk woelig doordat de deining ook toenam en precies de baai inliep. Na een roerig kort nachtje ging de wekker sinds lange tijd om 05.00 af. Op het moment van schrijven, zeilen we een aan de windse koers naar de Baia de Guanabara. De zeegang en deining zijn wat rommelig, maar we hebben het volle tuig omhoog en maken goede voortgang. Inmiddels 35 mijl afgelegd, het weer is mooi, wat willen we nog meer. Het is al schemer wanneer we Rio aanlopen en zien de lichtjes van Copacabana en de kabelbaan die je naar de Pao de Acucar (de Suikerberg) brengt. Boven op de Corcovado kijkt de verlichte Christ the Redeemer over Rio uit. Om 18.45 ankeren we voor de jachtclub Naval in Niteroi. 

We genieten in de kuip van een nog zwoele avond vol met lichtjes en Braziliaanse muziek midden in Rio. Kortom, cidade maravilhosa bruist! De komende dagen gaan we Rio (nog) onveiliger maken.......dus wordt vervolgd.

             Praia Lopes Mendes

                Gevonden voorwerpen: ooit was dit een boei

                  Heel in de verte Rio de Janeiro

  Het is geen beste foto, maar je ziet de lichtjes van Copacabana en het Christus beeld.