Union Island, Mayreau & Tobago Cays

19 t/m december t/m 26 december

Onze eigen Whoopie, heerlijke verse kruiden en goed fruit.

Het zijn korte afstanden, maar in de open stukken tussen de eilanden komt de deining van de Atlantische Oceaan behoorlijk binnen. We verbazen ons telkens weer dat -als je ziet wat een kuilen er soms in het water zitten- onze UnWind er weinig last van heeft.

Bij aankomst in Clifton Bay op Union Island, komen direkt en voor het eerst de veel besproken en "beruchte" boat boys aangescheurd met hun bootjes. Of we een mooring willen hebben. Nee, we gaan ankeren en zoeken een plek op achter het Newlands Reef. Nee, daar konden we niet liggen volgens de boys, daar keerde de ferry. Uiteindelijk een mooi plekje gevonden, maar irritant is het wel als je bezig bent met ankeren en die gasten roepen en cirkelen maar om je heen. In de loop van de dagen hebben we er geen last meer van en ach, uiteindelijk vallen ze mee en proberen ze ook de kost te verdienen. We zullen er aan moeten wennen en wellicht wat relaxter mee om moeten gaan. Over de ferry gesproken. 's Avonds rond negenen horen we een toeter, komt me daar een bak van een schip binnen, de ferry dus. Hij vaart rakelings langs de jachten, hij plonst er zijn anker uit en laat zich zo naar de jetty drijven. Zo gaat dat dus hier. De "vervelende" boat boys hadden dus best wel gelijk.

Het inklaren gaat er hier gemoedelijk aan toe, geen luidsprekende machootjes, die jou als een sukkel behandelen, maar de vriendelijkheid zelf.

De main street in Clifton is kleurrijk met allerlei winkeltjes, restaurantjes en een fruitmarkt. Bij onze "Whoopie" kunnen we sinds tijden weer verse basilicum en coriander kopen. Haar meeste spullen komen van eigen tuin en zijn van prima kwaliteit. Ook is er een Franse deli, dus slaan we hier onze lekkere Europese spulletjes voor de kerst in. 

Achter het rif wordt er druk gekite surft en er blijkt hier een professionle school te zijn. We besluiten om een cursus kite surfen te doen. In de 3 uur durende les leren we de kite te besturen en doen we oefeningen met vlieger en board in het water achter het rif. Er staat een flinke wind en met de kite aangeclipt aan je harnas word je al snel gelanceerd. Uiteindelijk beeindigen we alle twee de les met een paar redelijk succesvolle ritjes. We hebben het koud, maar voelen onzelf een hele Tinus en zijn reuze enthousiast.

Dit is waar we geoefend hebben, maar dit zijn wij het niet, maar wel leuk om te zien.

Binnen 5 mijl varen ligt het volgende eiland Mayreau met zijn prachtige strand. Als we het anker willen laten vallen, worden we weggejaagd door een stel geflipte Fransen, die vinden dat we te dicht bijkomen. Nou, we gaan al, we willen er niet eens meer liggen. Iets verderop in dezelfde Saline Bay vinden we een ander mooi plekje. We gaan aan land en lopen naar de andere ankerplek, die we eerst aan wilden doen aan de noordwestkant op het eiland, Salt Whistle Bay. Het is daar een drukte van belang en op het strand is een enorme herrie van de plaatselijk beach disco. We twijfelen of we 

toch echt te oud worden hiervoor, maar het is een takke herrie met vreselijk Soca muziek en zijn blij dat we aan de andere kant liggen. Het is hard, harder, hards met gigantische speakers en de kinderen spelen er vlak voor en graven kuilen in het zand. Terug bij onze ankerbaai sneaken we bij "Dennis's Hideaway" binnen en genieten van de beste rum punch tot nu toe met op de achtergrond Barry White en kerstmuziek. Ja, bedenken we, we worden daar dus te oud voor....... (Gelukkig)

Niels met de bartender Eugene, onze "Oranje fan".

Het kreeftenseizoen is van september t/m april, dus elke visser heeft ze in de aanbieding. De volgende dag kopen we bij Dr. J, een boat boy, kreeft en natuurlijk worden we al lachend geflest. We spreken een prijs af per pong (dit is iets minder dan een pond) en volgens hem zijn de 2 kreeften 12 pong in totaal. We geven ze bij afscheid nog allebei een biertje ook, maar ik zal maar niet zeggen wat het werkelijke gewicht was..... Weer wat geleerd, ook al denk je zelf een goede prijs per pong te hebben bedongen,  als ze je flessen met het gewicht schiet je dus niets op. Volgende keer eerst zelf wegen en dan pas betalen. Valt weer onder het kopje ontwikkelingshulp.....

Dr. J, of liever heer Olivier snijdt de kreeft voor ons in twee stukken, zit bij de prijs in....

Samen met de Nostress gaan we de kerstdagen in Tobago Cays doorbrengen. Tobago Cays zijn een groepje onbewoonde eilanden, die beschermd achter een hoefijzervormig rif liggen. Je hebt de eilandjes Baradel, Petit Bateau en Petit Rameau. We droppen het anker achter Petit Rameau. Het water is als een kaleidoscoop -mooi woord trouwens- van allerlei kleuren blauw. 

Bij aankomst gaan 's avonds de kreeften op de Zuid Afrikaanse Cobb en is het smullen aan boord van de UnWind!

Ze passen er maar net op 

De volgende dag is het prachtig weer. We pakken de bijboot en snorkelen direct achter het rif. We zien naast de gebruikelijke visjes ook de hier bekende schildpadden. Aan deze kant bij Baradel is het een drukte van belang van allerlei zeilboten voor anker.

Niels gooit het anker uit bij het rif

Op zoek naar Stoffel, 

daar is die dan, op het gemakkie zijn buikje aan het vol eten.

De kerstavond vieren we aan boord van de Nostress. We hebben het reuze gezellig en zelfs de Santa komt nog langs. Ook later op de avond komt hij nog een presentje brengen: zware buien, onweer en veel wind. De hemel wordt urenlang hel verlicht en de wind trekt aan tot 7 BFT. Het anker houdt goed, maar van slapen komt niet veel terecht. Door de harde wind wordt de bijboot, die we voor de nacht altijd langszij optrekken, bijna gelanceerd. Zodoende zijn we 's nachts nog druk in de weer om deze dan toch maar achter de boot te brengen. 

De volgende dag is het een wereld van verschil met de dag ervoor en wordt het een echte Nederlandse kerst met veel buien en wind. 

Geen frivole kerstjurkjes, maar windjacks

We zijn de enige 4 zeilers, die hun kerstdiner aan de picknick tafel op Petit Bateau eten, de rest van de "yachties" laten het bezorgen. Watjes.... Het waait het nog steeds, maar gelukkig is het droog.  

De volgende dag hebben we het zonnetje weer terug en komt er een ware armada van schepen binnen. Van charterboot tot mega motor/zeiljacht. Voor de kenner: we zien een zwarte Wally van zo'n 70 voet en ander prachtig Nederlands jacht "Tulip", volgens Niels een Andre Hoek ontwerp. 

Tijdens onze picknick op het strand komt de bemanning van het motorjacht 'Malori' aan wal. Met een damasten tafellaken, zilveren bestek en wijnkoelers wordt de lunch voor de familie voorbereid. Het is heerlijk om dit van de zijlijn te zien. De mensen worden opgevangen door de staff met een vochtig badstof handdoekje, er is kreeft met ketchup voor de kinderen, via de walkie talkie wordt er nog een fles soya besteld en per dingy gebracht. Ze hebben een "lol" ....., na een uurtje wordt het hele spul weer teruggebracht aan boord en drinkt een deel van de bemanning het restant van de fles bubbles leeg. Tja, je moet er wat voor over hebben.

Carriacou, PSV & Petit Martinique

12 t/m 18 december

De jarige Job in zijn element: wind en appeltaart.

Met een wisselende wind maken we de oversteek van Grenada naar Carriacou ( land omringt door riffen ). Aan de lijzijde van het eiland valt de wind weg, daar waar we dachten een vlotte oversteek te hebben. Even later aan de NW zijde van het eiland steekt de wind weer op samen met golven en dalen in de zee. We wisselen de genua voor het stagzeil en UnWind neemt het ongerief met plezier. Het is in de buurt van de onderwater vulkaan Kick'em Jenny, dus dat zal de oorzaak wel geweest zijn. We moeten hoog aan de wind blijven varen om Carriacou bezeild te houden en dat gaat prima. Voor ons zeilt een grote catamaran, waarbij dit niet lukt en dat geeft een goed gevoel (heeft zo'n catamaran toch gelukkig ook een nadeel). Hij moet op het laatst zijn motor aanzetten om hoogte houden en niet na ons binnen te komen. Catamarans zijn op dit moment razend populair en er valt eerlijk gezegd wat voor te zeggen. Ze zijn ruim, steken niet diep, varen rechtop en voordewind nog vlot ook. Waarom zijn er dan nog monohulls........ nou omdat (sommige) catamarans er gewoon niet uit zien. Het hebben van een boot is voor een groot deel emotie en niet alleen een platform om je te verplaatsen. Aangezien het voor heel veel mensen hier een tijdelijk onderkomen is, omdat ze hem huren, is die emotie niet aanwezig. Terwijl ik dit schrijf ploft er een anker naast ons van een (hele mooie) catamaran.......Mooi omdat het een grote is, een heel aparte kleur heeft en door zijn verhouding hoogte/lengte meer van een monohull weg heeft. Catamarans worden eleganter als ze langer zijn, maar dat vinden wij....

Het is 16.00 uur als het anker valt in Tyrrel Bay. Inmiddels is de "Nostress" een Breehorn 37, met Maarten en Thea aan boord, ook gearriveerd vanuit Grenada en vieren we 's avonds Niels zijn verjaardag. In de dagen dat we hier liggen wordt de vlag voor mijn gevoel per dag een stukje korter. De wind blaast voortdurend en het is onrustig in de baai. Mar's verjaardags kado -de Mini-B- komt direct van pas als er tijdens het spannen van de voorstag een onderdeel overboord ploept. We waren er nog zo op bedacht, maar in een onverwacht ogenblik hopt het zwarte onderdeeltje over boord. Terwijl Niels van bovenaf in het water aanwijzigingen geeft, zoekt Mar de bodem af. Lastig, want de boot zwaait achter het anker en de bodem is afgewisseld met zand en zeegras. Terwijl wij redelijk gestresst aan het zoeken zijn komt er een lokale visser langs met de mededeling dat er een kreeftenkorf onder onze boot moet liggen. Die hadden we zelf al gezien, want er hing een stuk touw aan tot net onder de waterlijn zonder boeitje en dreef erg dicht bij onze schroef. Niels had er al een stuk vanaf gesneden. Of we gelijk even die korf konden opduiken..... Ze zijn hier soms nogal dwingend ondanks hun "yeah man", maar dit kwam Niels even niet uit. Op een niet al te geduldige toon laat hij weten dat we eerst zelf even een probleem moeten oplossen. Met de laatste lucht in de fles vindt Mar uiteindelijk het onderdeel en wordt boven gekomen met gejuich door Niels ontvangen, maar met de aller allerlaatste lucht direct weer naar beneden gestuurd om een lijn op de korf te bevestigen om hem op te halen. Helaas was de korf leeg, anders hadden we het niet erg gevonden om kreeft als beloning te krijgen. Al met al wij blij omdat we het onderdeel hadden gevonden en de vissers met de korf.

Het eiland is klein genoeg om het per voet te doen of we pakken de maxi taxi als deze langskomt.

Een Xmas ballad, speciaal voor de "Dutch" sailors

Aan de noordoostkust Windward genaamd gaan we op zoek naar de scheepswerf, waar men nog -volgens de folders- originele houten boten zouden maken. Naast de nodige wrakken op het rif en een hoop oude rotzooi is er niets meer te vinden. We lopen terug en onze aandacht wordt getrokken door gitaar muziek en zang. Het zijn twee broers, die al de nodige rum punch achter de kiezen hebben. Ze zingen van Otis tot Bing, maar helemaal tekstvast zijn ze niet meer. Ze doen hun best voor ons en hopen waarschijnlijk ooit nog eens mee te doen met de Voice. Dat het over Kerst gaat is wel duidelijk en de pret is er niet minder om.

Vanaf Sandy Island wensen we iedereen fijne dagen en een heel goed 2014.

Op pad naar Petit Saint Vincent en Petit Martinique stoppen we bij Sandy Island. Dit eiland is onderdeel van een natuurgebied en er mag hier niet geankerd worden. Er zijn maar 3 mooringen en een ervan kunnen we oppikken. Op een knobbelig zeetje gaan we met de bijboot aan land voor een kerst fotoshoot. Zeker met de zon op het water is het een plaatje zoals in de vakantie brochures.

Eind van de middag ankeren we in 3 meter diep water achter PSV (Petit Saint Vincent). Een rif verbindt het eiland met Petit Martinique. PSV is een prive eiland met daarop een luxe vakantie resort. De gasten kunnen door een vlag in de mast te hijsen roomservice bestellen. Kan het nog gekker. De volgende dag gaan we in de bijboot tussen de buien door naar PM aan de overkant, waar we al snel uitgekeken zijn m.n. door het weer. Wanneer we terug zijn gaan anker op naar de volgende bestemming Union Island, net 5 mijl verderop. We kunnen nog heel even goed zeilen en klokken 8 knopen op alleen het voorzeil.

Windward Islands: Grenada, Prickley Bay

                   

"Let's tief a chance", ook wel "We really should make the most of this opportunity". 

Dit is Limin' Talk, Limin is wat men hier in de Carrieb doet: no hurry, relax, chill & Lime. 

Het anker ligt inmiddels in het blauwe water van Prickley Bay en het is weer heerlijk om zonder nadenken het water in te kunnen duiken vanaf de boot. De tocht hierheen was goed bezeild, wel veel helling en af en toe een bak water over het dek. Natuurlijk ook net die ene golf, waar je niet op rekent, die via het open luik in het "dog house", ons verrast. Tja, zullen we het ooit leren? Dat wij en de kussens in de kuip nat worden ok, maar niet mijn Ipad........die is heilig verklaard.

De buren zijn veelal plakkers en blijven soms weken en/of maanden op dezelfde plek liggen. Ze hebben meestal al veel van de Carrieb gezien en kiezen een plek waar ze kunnen socialiseren met andere cruisers. Wij gaan er soms ook al aardig op lijken en we liggen hier ook al weer te lang. 

   De hoofdstad St. George vanaf het gevangenis complex op de heuvel.

Grenada, ook wel Spice Island genoemd, vormen tesamen met Carriacou en Petit Martinique een land. De bijnaam is te danken aan het feit dat zij naast Indonesie het op een na grootste eiland zijn, wat nootmuskaat produceert en exporteert. In de vlag komt dan ook een nootmuskaat voor. Het is hier groen, prachtige huizen aan de rand van de baai en de tuinen vol kleurige planten.

Om het eiland te zien nemen we de taxibusjes, ook hier is het een groot spel tussen de chauffeur en bijrijder. Muziek hard, de bijrijder leurt zijn klanten binnen en Alonso scheurt weer verder.....

Grenada met zijn kleurrijke bewoners.

Via het Cruisers net komen we aan een tweehands Mini B, dit is een rugzak compleet met duikfles. Een alternatief voor een Scuba set, maar handzamer en vooral voor onder de boot en om het anker op de bodem te bekijken. Het is als nieuw, alleen de fles moeten we opnieuw laten vullen. Inmiddels zit er verse lucht in en heeft Mar al onder de boot gezeten.

De dagen vliegen voorbij, ook de kalkoenen, die op deze manier Thanksgivings Day proberen te ontlopen. 

30 november is officieel de laatste dag van het Hurricane seizoen voor het Caraibisch gebied en tevens de eerste dag voor Mar als 50 plusser. De dag begint al goed als om 07.00 uur Harry en Ans voorbij komen. Zij zijn omgevaren voor Mar haar "feestje", dus de eerste gasten zijn d'r.... 

Onbewust of misschien wel bewust krijgt het een Zuid Afrikaans tintje, worteltjestaart bij de koffie, vonkelwijn bij de borrrel en het avondeten op de braai. Met een gezellig groepje cruisers vieren we Mar's verjaardag. Natuurlijk hadden we dit ook heel graag met vrienden en familie gevierd, maar ja als je over de wereld zwerft kun je niet verwachten dat men even langskomt voor een kop koffie of borrel.

               

                Saar

We lezen op 5 december het nieuws over Mandela, een groot man is heengegaan. Ook hier op Grenada wordt hij herinnert als een goed mens. Welliswaar niet helemaal onverwacht, maar het doet ons toch pijn en vinden het heel erg. Zuid Afrika is toch ons thuisland en mensen zoals Mandela horen niet te sterven. Het is zo jammer dat zijn opvolgers niet eenzelfde hart hebben en zijn idealen opvolgen. ZA zou nog mooier zijn dan het al is en haar bewoners zouden beter af zijn.

Zoals eerder gezegd, zijn wij hier ook alweer wat te lang. We hebben nog wat klusjes gedaan aan de boot, waar we op Trinidad niet aan toe waren gekomen. De afgelopen week hebben we meer van het eiland gezien. Maandag een lange wandeltocht gedaan langs de baaien in de buurt met als toegift een enorme bui. Zeiknat komen we aan bij Whisper Cove Marina, maar ze schenken gelukkig een lekkere Cappuccino. Het plan om terug een bus te nemen valt in het water, dus we moeten het hele stuk ook weer terug. Het is soms ook alles of niets bij ons.....

Voor dinsdag hadden we een eilandtoer geboekt met een minibusje. Niet altijd ons ding, maar je ziet zo wel veel van het eiland. De gids, Cutty, was ons aangeraden door anderen op basis van zijn uitgebreide kennis. 

Ook al heeft in 2004 hurricane Ivan hier huisgehouden, het eiland bloeit als van ouds. Je ziet oa. de nootmuskaatbomen, de cacaostruiken en zoveel andere specerijen die het eiland heeft. Al rijdend over het eiland laat Cutty ons de diverse kruiden en vruchten zien, ruiken en proeven. Via de Annandale watervallen en Grand Etang midden op het eiland, belanden we aan de oostkant. Hier vind je de Grenada chocolade fabriek, Belmont Estate en Rivers Antoine Rum.

De Grenada Chocolate factory, alles gaat nog met de hand, de cacaobonen zijn organisch en de apparatuur werkt op zonne-energie. De kreet "local is lekker", gaat hier zeker op!

Rivers Antoine Rum, een lokale rumfabriek, waar alles nog echt gaat zoals halverwege 1800. Hier wordt de ruwe rietsuikerstengels naar boven getransporteerd. De band wordt aangedreven door een watermolen. 

              

Het vuur wordt tot 250 gr. opgestookt waarbij de alcohol verdampt, via de zg "worm" condenseert en wordt opgevangen. Het alcoholpercentage is tussen de 70 & 85 %.

Onze tijd op Grenada zit erop. Donderdag, 12 december en Niels zijn verjaardag, vertrekken we naar Carriacou, 40 NM verderop. Er staat nu nog aardig wat wind en zijn er behoorlijke golven, maar de verwachting ziet er iets beter uit tot het weekend. We nemen de westkant van het eiland en varen dan langs de onderwater vulkaan "Kick' em Jenny" noordwest van Grenada. We zullen dan wel even een stukje ruwere zee en meer wind krijgen tussen deze eilanden, maar het is gelukkig niet ver.