Op pad naar Providencia, Colombia

14-17 december 2014

Het wordt weer een ouderwets nachtje doortrekken om de 162 mijl naar de Hobbies te overbruggen. Het weer en de wind zijn goed, dus niets te klagen. Dit klompje onbewoonde eilanden/riffen ligt ten noordoosten van Honduras, voordat we de bocht omgaan. Als we in de vroege ochtend als eerste boot aankomen ligt het rif nog onderwater en hebben we geen enkel referentie punt. We hebben dan ook het gevoel dat we het anker midden in de oceaan laten vallen. Het enige wat anders is, is de diepte van maar 12 meter en geen deining meer. Later bij meer laag water zien we de riffen duidelijk liggen.

Samen met de Betty Boop en Double Trouble onderweg.

Beet! We hebben een Mahi Mahi aan de haak geslagen.

Eigenlijk zonde zo'n prachtige vis, maar wel erg lekker.

De volgende morgen vertrekt iedere boot op zijn eigen tijd naar de volgende bestemming Providencia, zo'n 215 mijl zuidoostwaarts.  Voor ons valt het startschot om 10 uur 's morgens en kiezen we de route tussen het rif en vaste land. In de vroege avond en in het pikkedonker passeren we weer prachtige namen: de bekende Cabo Gracia a Dios, maar ook Caya Medio Luna, Bobel Rock en nog een mooie Cock Rocks. We moeten ons hoofd er wel bij hebben, want zonder ook maar iets te zien passeren we deze jongens op nog geen mijl afstand en mooie naam of niet, we willen er niet tegenaan zitten. We hebben een ruime wind van 23-25 knopen en lopen alleen op het gereefd grootzeil al dik 8 knopen. De nacht blijft verder donker met buien en een rommelige zee. Behalve aan de lijzijde ( voor Auke waar de wind vandaan komt....) van de riffen is de zee wat rustiger. Op de rand van het relatief ondiepe water naar de diepe zeebodem zien we een stel vissersboten waar we gelukkig weinig last van hebben. De pilots waarschuwen in deze buurt voor schepen waar drugskartels hun handel uitwisselen, maar wij zien er geen een en dat is maar goed ook. Dit soort gasten houden niet van pottekijkers en getuigen eindigen net zo als de Mahi Mahi die wij gevangen hebben!

Niels op zijn favoriete stek aan de hoge kant.

Je hoort en leest de meest uiteenlopende verhalen over de aanloop van Providencia. Er zou een afwijking zijn in de gegevens van de zeekaart, waardoor de informatie over het rif en zijn evt. ondieptes niet betrouwbaar zou zijn. Niets is minder waar, de aanloop ligt er als een snelweg bij met zijn rood en groene tonnen. We kunnen zeilend tot de ankerplek komen.

Het anker valt om 14.30 in de baai van Catalina Harbour. Alles wordt weer opgeruimd en na een prakkie zuurkool met worst liggen de UnWinders al vroeg onder de veren.

Bay Islands, Honduras

19-21 november 2014

Na het hoogwater van 17.00 uur gaan we over de zand richel voor de rivier en steken we de Baia Amatique over om het anker te laten vallen in de beschutte Baai La Graciosa. Zodra we buitengaats zijn begint het ontzettend te regenen en wordt het donker. Het prettig begin van een "nieuw" seizoen. Het zal 30 uur aan een stuk zo blijven, dus eenmaal voor anker blijven we een dag liggen. We zijn de hele dag binnen. Het geeft een gevoel van kamperen in Nederland op zo'n oneindig lange regendag tijdens de zomervakantie. We leggen ons erbij neer wetende dat het mooie weer wel zal komen om dan weer te "klagen" over de felle zon en warmte....

Op vrijdag -volgens de regels van het oude visserslatijn mag je nooit vertrekken op deze dag- gaan we toch richting Utila, het eerste en meest westelijke eiland van de Bay Islands, Honduras. We hebben alweer lang genoeg gekampeerd. Deze eilanden groep ligt zo'n 30 mijl uit de kust ten noorden van het vaste land. Daar waar anders de wind hier behoorlijk kan blazen, is er nu helemaal niets. Van de 22 uur die we onderweg zijn, hebben we er 3 van kunnen zeilen en de rest op de motor. Het bier was dus goed koud bij aankomst, maar goed dat drink ik dus niet!

22 november-14 december 2014

De afgelopen weken waren de weergoden ons niet gunstig gestemd. Volgens mij hebben we alle regen voor het komende jaar wel gehad. 

Utila, een soort van Vlieland vol met Amerikaanse backpackers en duikscholen. We klaren hier in en slenteren wat door de "hoofdstraat". Er heerst een prettige ontspannen sfeer en we gaan met de Betty Boop uit eten. We laten hier ook onze "nieuwe" duikflessen ( 2e hands gekocht op een ruilmarkt voor zeilers) vullen. Vanaf de ankerplaats zien we in de verte het achterland van Honduras liggen. De ankerplaats is mooi, maar heeft geen goede reputatie wat betreft de ankergrond. Ook ligt ze open voor wind en golven uit het zuidwesten en aangezien er een front met slecht weer en zw wind aankomt, besluiten we om eerder dan gepland naar het volgende eiland Roatan te gaan.

Een uit de hand gelopen hobby.

Eindelijk weer eens een sunset, Utila.

Roatan zo'n 30 mijl oostwaarts is ook weer een duikersparadijs, maar door de vele neerslag en slecht zicht zowel onderwater als boven water is ervan duiken voorlopig geen spraken. We vullen de dagen met klusjes aan boord, lezen en we zijn helemaal in de ban van de series "House of Cards" en "Homeland". Tussen de buien door proberen we toch te snorkelen en soms te duiken. Het koraal is prachtig voor de kust van Fantasy Island, een resort met meer agouties (soort van marmot, die we ook in Brazilie en Frans Guyana zagen) dan gasten. De bijbehorende jachtclub wordt gerund door Jerry en is gezellig met elke avond een Happy Hour en thema. Daar vieren we ook Mar haar verjaardag. Mar maakt salades en regelt kip en maakt Sate's met pindasaus. Helaas waren er weer de nodige buien, maar dat mocht de pret niet drukken. De volgende dagen taxien we over het eiland en bezoeken de plaatsjes Coxen Hole en West End. Mar bezoekt de lokale "bjootie" salon, maar weet nog steeds niet of ze door de kapper of de schoonmaakster is geknipt. Niels wordt ingehuurd om er nog iets van te maken. Het zal ooit eens goed komen. Op dezelfde plek bij de jachthaven organiseren we Sinterklaas met 6 nederlanders, 1 belg en 2 duitsers. We trekken vantevoren lootjes en beloven allen een gedicht te maken met een klein kadootje. Al met al een succes, jammer van de aanwezige dominante en iets te schreeuwerige Amerikanen......

French Habour, Roatan.

Hij wilde erg graag aanmonsteren.

Kokkie.

Klaar voor onderwater.

Dit komt bekend voor.

Morgenstond heeft goud in de mond, Little French Cay.

Op Niels zijn verjaardag steken we over naar Guanaja. Het is weer ouderwets zeilen, dus een mooi kadootje voor de jarige Job. De appeltaart is weer goed gelukt en net als vorig jaar op zijn verjaardag smaakt het prima, vooral de vette toef slagroom. Bij aankomst in Guanaja, El Bight, zien we een paar bekende boten liggen. Zodoende zitten we met zonsondergang op de UnWind aan de borrel met een kuip vol mensen. De stemming zit er goed in en aan het eind van de avond weten ook onze Duitse vrienden wie Andre Hazes is! 

Met een enigzins houten kop klaren we dan ook de volgende dag uit. I.p.v. met het bijbootje hebben we de luxe van een rit met de catamaran Double Trouble van Rien en Petra. Zij moeten diesel tanken en wij gaan mee. Het is een kleine 2 mijl varen naar Bonacca, het "Venetie" van de Carieb. Van de 10.000 man die er op Guanaja wonen, verblijven er 8000 op dit kleine stukje land. Er is ook geen plekje leeggelaten. De sfeer is ook hier gemoedelijk en de mensen en officials vriendelijk. 

Het is helaas een kort verblijf geworden op Guanaja

Op zondag trekken we het anker uit het zand en vertrekken voor een rit van 150 mijl naar het oosten. Er komen een paar mooi dagen aan met noordelijke winden en we willen de bocht om bij Cabo Gracias de Dios naar het zuiden, voordat de oostelijke tradewinden zich weer melden. De naam van deze kaap is gegeven door Columbus, nadat ze in slecht weer waren gekomen en achter de kaap bescherming vonden.

Hotel op stelten, Dunbar Rock.

Uitklaren doen we dit keer luxe! We varen met de Double Trouble naar Bonacca, waar Douane en Port Captain gevestigd zijn.

Laatste week in Guatemala

3 november t/m 19 november 2014

Op maandag 3 november gooien we de trossen los en verlaten we Marina Catamaran. We willen nog een paar nachtjes op de Rio doorbrengen en dan uitklaren bij Livingstone. 

De laatste week nog een hoop werk verzet. Teakdek schrobben, onderhoud van de quadranten (stuurinrichting), motor, voedselvoorraad aangevuld en een nieuwe zonnetent. De windgenerator staat inmiddels vrolijk te draaien. Het was nog een hele klus om het gevaarte op zijn sokkel te krijgen, maar hij staat. 

Een nieuwe steiger in de aanmaak bij Catamaran. Werk aan de winkel, heien doen ze hier zo.

Esperanza, onze parlevinkster

Het plaatsen van de wind-generator was nog een hele toer, maar met zonnepanelen en deze windmolen zijn we al heel "groen" aan het worden. Ad van de Betty Boop helpt mee.

Op 5 november vieren we Marianne's verjaardag in Texan Bay. We worden opgepikt door een hele wankele lancha en via de bush bush steken we de rivier over.

In dit soort huisjes langs de rivier en in de rimboe wonen hele leefgemeenschappen.

In het plaatselijke restaurant hebben we de snelste fast food maaltijd ooit. We zijn nog niet binnen en het staat al op tafel.

Op de ankerplek in Texan Bay ontdekken wat olie rondom de boot. Het blijkt van de hydraulische cilinder te komen, die er voor zorgt dat onze kiel omhoog en naar beneden kan. Wat nu te doen? De opties die er zijn: door blijven varen en laten repareren in Panama of Colombia? De ene plek schijnt een verschrikkelijke werk ethiek te hebben en de ander enorm duur. Dan maar door de zure appel heen bijten en terug naar Fronteras. Na het nodige emailverkeer blijkt er bij Ram Marina een mogelijkheid te zijn om ons op korte termijn uit het water te halen. Ook hebben ze de nodige kennis van hydraulic. 

Zodoende liggen we niet in het blauwe water van de Bay Islands, Honduras, maar als een vis op het droge. Een tegenvaller, maar dit is de beste oplossing. 

"I'm working to serve you / Es un gusto servirle " staat er op het shirt van de staff. Ze zijn uiterst behulpzaam, maar Niels houd toch een oogje in het zeil.

Terug van weggeweest. De ram ligt weer naast de boot. Niels heeft er aan de onderkant een epoxy laag opgesmeerd. Dit gedeelte is altijd onderwater.

De cilinder, ook wel ram genaamd, wordt met een bulldozer vertikaal uit de boot gelift. Het gaat allemaal niet zonder slag of stoot, omdat alles na 2,5 jaar behoorlijk vast zit. Vier man zijn er een tijdje mee bezig. De ram van ruim 100 kg wordt verpakt en gaat per bus, zoals alles hier wordt vervoerd, naar een bedrijf in Guatemala City 6 uur verderop. In afwachting van dit alles, prognose was dat het wel een weekje kon duren voordat alles weer terug was, schuren we de onderkant van de boot en krijgt ze een nieuwe jasje anti fouling. 

Het blijkt dat de onderste aansluiting van de slang aan de ram lekt en deze moet worden gelast /vervangen. Voor de zekerheid wordt ook de binnen piston gepolijst en 2 afdichtingen vervangen.

Bij terugkomst van de ram wordt er het nodige werk verzet, voordat alles weer op zijn plaats zit. Blijkt bij het aansluiten, dat er een verkeerde maat koppelstuk op een van de slangen zit!! Zoals men hier zegt: het blijft een derde wereldland. Doordat een of andere dombo een verkeerde aansluiting op de slang heeft gezet, zijn we weer in de wacht gezet. Wat nu....de hele ram er weer uit en een nieuwe slang? Bij de gedachte alleen al worden we gek. Alhoewel alles zaterdagmiddag dicht is praten we toch met de eigenaar van de werf. Hij kent een bedrijfje in de buurt, wat misschien voor de oplossing kan zorgen, maar we moeten wachten tot maandag. Precies om 10 uur staat de man onder de boot en bekijkt de situatie. Na een paar uur komt hij terug en heeft een keurige adapter gelast, die we er tussen kunnen plaatsen. Hij rekent maar 10€ , maar we zijn zo opgelucht dat we hem het dubbele geven. Nu nog de cylinder met olie vullen, testen en weer zo snel mogelijk in het water. Het is dinsdag en na de nodige stress is alles weer in orde en zijn we 11 dagen later weer terug in het water.

De UnWind hangt in de banden om tewater te gaan. Haar kleine zusje UnWindjie wacht gespannen af....

Het nadeel van op de wal liggen is het stof en zand wat er rond waait, dus weer een hoop schoonmaakwerk. Binnen wordt ook alles weer op zijn plek gezet en zijn we klaar voor vertrek.

Samen met de Betty Boop vertrekken we voor een 2e keer richting Livingstone. Daar klaren we uit en zullen we samen wachten op hoogwater, zodat de B.B. over de ondiepe bank kan die voor Livingstone ligt. Zij steken 1,95m met een vaste kiel.

Nog op de Rio Dulce rivier, maar op weg naar het zoute water van de Caraibische zee. Let op onze nieuwe windmolen! We worden al een echte cruise boot.

Livingstone, lekker smikkelen

Wachten op hoogwater (17.00 uur) bij Livingstone. De nadering van een koufront zorgt voor grijs en grauw weer. De komende 30 uur blijft het aan een stuk regenen. 

Sempango, Chimaltenango

31 oktober & 1 november 2014

Dia de Todos los Santo

De dag van de doden is de meest belangrijke nationale feestdag in Guatemala. Op 1 november worden de doden feestelijk herdacht. De Guatemalteken maken dan grote vliegers, waarvan helaas de meesten als pronkstuk aan de grond blijven staan. Aan de staart van deze kleurrijke vliegers hangen berichten voor de doden. Graven worden versierd met bloemen en familie en vrienden komen op de begraafplaatsen bijeen om met elkaar te eten en de overledenen te herdenken. 

In Sumpango, Chimaltenango, wordt het elk jaar grootst aangepakt en wij wilden daar graag bij zijn. Maar daar moet je dan wel wat voor over hebben, want het ligt niet naast de deur. We boeken de twee daagse trip via het lokale reisbureau, wat achteraf geen succes was. In de luxe mini van, meer een veredelde bus, was het weer krap zitten en die zit was een hele lange.

En route gaan we langs de "relief map", een soort van park waar de plattegrond van Guatemala in 3D wordt uitgebeeld en je van bovenaf kunt bekijken. 

Meer dan eens is de chauffeur de weg kwijt en raken we verstrikt in het drukke verkeer. Het hele programma loopt verschrikkelijk in de soep. Na de lunch, die we ergens na vijven geserveerd krijgen, staat er nog een Maya ritueel op het programma. We krijgen aan de hand van onze geboortedatum een eigen Nawal, dit is een Maya teken, naam en kleur. 

Op pad naar onze finca is het gaan regenen en aangezien we op dik 2000 meter zitten is het behoorlijk koud. De klok staat inmiddels op 21.30 als we bij onze finca aankomen. Het geboekte diner staat in aangepaste vorm op een buffet, personeel zit al thuis en het enige wat nog warm is, zijn de frietjes op de spiritusbrander. Met hangen en wurgen kunnen we nog een slaapmutsje bestellen. 

Op 1 november rijden we naar Sumpango, waar het al een drukte van belang is. Het voetbalveld staat vol met vliegers, barriletes genaamd. Er zijn grote en kleine vliegers. De grote kunnen een diameter van wel 20 meter hebben. Ze zijn gemaakt van papier en zware bamboestokken en het kan maanden duren voordat ze klaar zijn. Helaas is er niet veel wind en alleen de kleinere vliegers gaan de lucht in. 

Drukte in Guatemala City

Zo'n klein grappig opdondertje

Een soort van Madurodam, maar dan anders. Guatemala in relief uitgebeeld.

Spring maar achterop, gaat in ieder geval sneller dan de rest.

Het Maya ritueel.

Niels en Ad blijken dezelfde Nawal te hebben en Dona Paula maakt er een mooi verhaal van. 

                             

Finca Loma, een prachtige lodge, waar we tekort kunnen zijn.

Onze luxury van.

Dit ga je krijgen als je na uren bussen wordt vrijgelaten.

Cocina local

Mais blijkt in 40 kleuren voor te komen.

Nog snel een vlieger kopen.

We waren niet de enige...