Het begin van de Leeward Islands: Dominica en Iles des Saints,

3-16 februari 2014

De oversteek naar Dominica is een pittig tochtje van 40 mijl, er zit veel wind in de squals -bij ons gewoon buien genaamd- zo'n 32 kn en behoorlijke kuilen in de deining. We zetten een extra rif in het grootzeil en rollen de genua een beetje in. We lopen zo nu en dan meer dan 10 kn door het water soms geholpen door een verdwaalde golf, die ons van achter optilt en vooruitduwt. We hebben redelijke helling, maar onze UnWind vermaakt zich prima en de stuurautomaat, die we AP hebben genoemd, doet het zware werk zonder moeite. 

Dominica is heuvelachtig en erg groen en dat kan maar een ding betekenen: neerslag en regenbogen. 

Het binnenland van Dominica is prachtig en in het stadje Roseau pakken we een mini bus naar de spektaculaire Trafalgar watervallen. Zitten we eerst nog opeengeperst tussen de lokale bevolking in het busje, lopen we even later bij de watervallen tussen hordes Italianen, komende van de cruiseboot "Costa weet ik hoeveel", in ieder geval niet de Concordia......

Trafalgar watervallen op Dominica

De wind is compleet verdwenen als we richting Portsmouth varen aan de NW kant van het eiland. Het wordt motoren en af en toe de zeilen bij als er een bui in de lucht is zodat we een beetje mee kunnen liften. Onderweg checken we de ankerplaats bij Castaways, maar het is er veel te rollerig en open naar zee. We laten deze baai voor wat het is en gaan direct door naar Prince Rupert Bay.

Ook hier weer de boat boys, gelukkig niet zo opdringerig als in St. Lucia, die hier hun diensten aanbieden: tours op de Indian River, fruit en watertaxi. Alles is in de aanbieding, maar we zijn al voorzien en we willen eerst weten wat de Indian River voorstelt. Het stadje Portsmouth stelt niet zoveel voor. Je krijgt een beetje herhaling van zetten. Een groente- en fruitmarkt, wat eenvoudige winkels en barretjes met heeeeel veeeel muziek. Wat de pilot alleen niet vertelt in zijn verhaal over Ruperts Bay en Portsmouth, is dat vanaf vrijdagavond t/m zondagnacht de muziek hier voluit gaat tot 06.00 's ochtens. Laten we nu hier net in het weekend liggen.

Het is Bob Marley wat de klok slaat in allerlei varianten. Wat wel begint te storen in de nieuwe Caraibische Reggae stroming is de voortdurende invoed van de DJ, die steeds dominanter door de muziek heen schreeuwt en zijn syntheziser laat horen met toeters en sirenes. We houden van Reggae en van Bob, maar hebben liever dat de DJ zijn microfoon inslikt. De aloude Caraibische klanken van de steelbende horen we steeds minder. Zo nu en dan is er deze Pan muziek, maar dit wordt overspoeld door de hoge decibels van de Electro Reggae. 

Nu we toch een beetje aan het zeuren zijn, nog het volgende over het milieu. Meer en meer is alles Eco en worden we als toerist of zoals wij cruisers voortdurend geconfronteerd met goedbedoelde projecten waar we ook goed voor moeten betalen. Steeds vaker liggen er mooringboeien en mogen we niet meer ankeren om het koraal te redden en omdat het nu een Marine Park heet. Voor de mooringboeien moeten we betalen en ook voor het Marine Park. Nu vinden we dat eigenlijk prima en dragen daar graag aan bij, maar het is toch frustrerend om te zien dat vele projecten gewoon bedoeld zijn om geld te maken. Eco verkoopt tegenwoordig gewoon goed. Een feit is dat de lokale bevolking echter nog steeds alles zo op straat of in het water gooit. We hebben nu al zoveel wandelingen gedaan, maar overal ligt er gedumpt afval in het bos of in het water. Als klap op de vuurpijl worden -zoals trots op vele borden staat vermeld- veel van deze goedbedoelde projecten gefinancierd door de Europese Gemeenschap........... Jammer, want als de controle hierop beter zou zijn zou het zeker kunnen bijdragen aan het behoud van de natuur.

Overal op de eilanden staan borden met "Keep ..........  clean", maar de lokale bevolking leest ze kennelijk niet.

Iles des Saintes

Op maandag, 3 februari gaan we naar Iles des Saintes, een groepje eilanden tussen Dominica en Guadeloupe. Een lekker tochtje met halve wind, wel weer 25 knopen ware wind. Net voor het eiland Terre de Basse krijgen we een flinke bui over ons heen en zeker Mar is bevroren als we het anker laten vallen in Pain du Sucre. Gelukkig klaart het snel weer op en is het heerlijk snorkelen in het zeer heldere water. De eilanden vallen onder Frankrijk en we horen Julian Clerq op de radio, dames weten jullie nog wel? Donkere ogen en krullen, zwoele stem, jeugd sentiment! We blijven in Franse sferen als we 's avonds aan boord quiche "des Saintes" eten met een lekker Frans rood wijntje.

De volgende dag willen we verkassen naar Bourg de Saintes, daar aangekomen blijkt het erg druk met boten en zijn er alleen maar mooringboeien en daar hebben we geen beste ervaring mee.... Zodoende zijn we een uur later weer terug bij onze oude ankerplaats. 

Het eiland Terre de Haute is klein genoeg om wandelend rond te kijken. De vele toeristen pakken echter liever de scooter, maar 2 volwassenen op 1 scooter is bergopwaarts een leuk schouwspel waar je lang van kunt genieten.

's Nachts draaien we alle richtingen op achter het anker en slapen we slecht. De Nostress komt tegen de drijvers van een catamaran, maar de schade is beperkt. Wij blijken bij het anker opgaan met onze ketting rond een oud stuk beton vast te zitten. Niels gaat het water in om te zien hoe het precies zit, met rondjes draaien komen we los. Nu ankeren we maar aan de buitenkant van de ankerplaats. Die nacht geen enkel probleem. De stroming dichter bij de kust en achter de berg is wellicht de boosdoener.

Uitzicht vanaf Pain du Sucre met links Ilet a Cabrit en rechts de mooringen bij Bourg des Saints. Op de achtergrond is Guadeloupe te zien.