Exumas-Bahamas

15 t/m 22 mei 2014

Na 15 dagen keren we weer terug in de bewoonde wereld. We naderen de Exumas, een eilandenreeks, die van zuidoost richting noordwest lopen. Aan de oostkant van de Exumas heb je de Exuma Sound, de open zee richting de Atlantic en aan de westkant hebt je de Exuma Bank. Om van oost naar west te gaan vaar je door zg. cuts. Dit zijn openingen in het rif, die je het best kunt passeren wanneer het tij draait (slack). Voor degene die Knysna in ZA kennen is het te vergelijken met de Heads. Om bij het Great Exuma Island te komen moeten we ook door zo'n cut. Na een uurtje slalommen tussen de riffen en bommies laten we het anker vallen bij Rock Point, Stocking Island, tegenover George Town de "hoofdstad" van de Exumas. Volgens de pilot niet te missen en in het seizoen schijnt het er een drukte van belang te zijn. Zo'n 350 boten, veelal oude Amerikanen, vormen dan een compleet drijvend dorp met alle sociale contacten van dien en een eigen radionet. Van dit alles is niets te merken als wij aankomen, wellicht omdat we aan het eind van het seizoen zijn. George Town zelf stelt niet veel voor, we halen er onze verse boodschappen, tegen schandalige hoge prijzen, doen er de was en internetten bij de jachtclub. We eten er ook sinds lange tijd weer "buiten de deur", een hamburger!!

In het normale leven zo gewoon, maar nu een luxe! Een wasmachine! 

De Exuma Jachtclub in George Town met uitzicht naar Stocking Island.

Het zijn de laatste dagen samen met de Khaya Moya en Wandering Star. We hebben nog een laatste braai aan boord van de Wandering Star met de nodige drank en zondags gaan we weer saampjes op pad naar de volgende bestemming. We hebben niet echt haast, maar wij willen toch ook nog van Cuba genieten voor we naar Belize en Guatemala gaan. Dit zijn behoorlijke stukken, dus moeten we vooruit plannen. Het mooie weer is al een paar dagen op, het is grijs en grauw met buien. Zo ook Mar's stemming. Met een kater van de vorige dag hoopte ze op een rustige tocht, stil in een hoekje. Mooi niets van dit alles, gewoon hijsen die zeilen en aan de wind door de onrustige zee. 's Avonds een vent, 's morgens een vent!

Het blauw van de zee weerspiegelt in de onderkant van de wolken.

Met geknepen billen gaan we (lees Mar) de "cut" door bij Adderly Cay, om bij Lee Stocking Island te komen. Niels geeft vanaf beneden de koersen door en Mar moet sturen. Het is halverwege het getij en het is een kookpot van stroming, golven en wind. Dit is dus het slechtste moment om dit te doen, zoals eerder geschreven, maar ja we gingen erg vlot dus..... Met een behoorlijke vaart, draaiende motor bij en stuk voorzeil passeren we het rif en daarna is de rust wedergekeerd. Mar d'r bloeddruk daalt ook weer naar normaal. Dit moet je niet te vaak doen. Ik, Mar, heb het er niet op, maar gelukkig ziet Niels het als "avontuurlijk"! Het is niet goed voor je huwelijk...... 

Slechts een nachtje liggen we hier en gaan we verder richting Staniel Cay. Ook deze dag is er weinig van al het blauw te zien en is het 50 tinten grijs. Het wordt weer aan de wind zeilen met de nodige knopen wind. Voordeel is wel dat we snel gaan, dus ook eerder aankomen. Via Dotham, weer zo'n cut, verlaten we de Exuma Sound (en deining!) en varen we verder via de ondiepe Exuma Bank aan de westkant naar onze volgende woonplaats. Bij Big Majors Spot, Staniel Cay, waar de varkens op het strand al op ons wachten, valt het anker. We halen een ankerborrel bij de Graefin IV van Sven en Tina uit Duitsland en sluiten de dag gezellig af.

Gelukkig is het weer de volgende dag als vanouds. We hebben zowaar een "druk" programma: de varkens, haaien bekijken in de Marina en snorkelen in de Thunderball Grotto.

Liefde op het eerste gezicht!

Voor een wortel hebben ze heel veel over.

Zoek de 7 verschillen..... Degene achter mij is Niels hoor! Links van ons de UnWind.

Een van de vele Nurse sharks in Staniel Cay. Ze doen niets -zegt de visserman- maar we houden gepaste afstand.

De oost opening van de Grotto.

De Thunderball Grotto is gebruikt als locatie voor de gelijknamige film van James Bond met Sean Connery als 007. Aan het eind van de middag hebben we laagwater en kunnen we met snorkel en flippers de grot in. Het is een prachtig gezicht als de zonnestralen op de vele koraalvissen schijnen en de spelonken van bovenaf verlichten. Het geeft het water mysterieuze kleuren.

Thunderball Grotto bij Staniel Cay.

De volgende dagen is het champagne zeilen, zoals Alex Simonis -de ontwerper van de UnWind- ooit zei toen hij meevoer bij Kaapstad. Halve wind met 14 knopen, vlak zeetje en geen deining.

De Unwind op de stuurautomaat zeilt vanzelf in dit enorme zwembad!

Geen bommie of ondieptes, maar de schaduw van het grootzeil.

Op pad naar Shroud Cay worden we opgelopen door de Nederlandse trimaran Equinox met Renzo en Edith aan boord. Zij zien onze vlag en herkennen de UnWind vanuit Sint Maarten. Via de marifoon spreken we af voor de volgende dag.

Shroud Cay valt onder het Exuma Marine Park. Er is geen vis te bekennen waar we ankeren, maar wel veel mangrove. In de bijboot laten we ons met het tij de kreken afzakken. Om ons bezig te houden geeft de buitenboord brommert af en toe de geest omdat er water in de benzine zit. Weer een klusje voor Niels. Hij heeft het gereedschap al aan boord, omdat het niet de eerste keer is. De remedie is ook bekend: carburateur open, benzine slang eraf en laten "bloeden" tot het water eruit is. En weer verder.

Vanaf Camp Driftwood kijk je 360 graden rond, hier de Sound (oceaan) kant.

Het mangrove gebied op Shroud Cay, met zijn kreken vanaf Camp Driftwood richting de bank.

                    

"Karresporen" van de Inguana leguanen op Leaf Cay.

De bedreigde "pink" Inguana, niet bepaald moeders mooiste (Vinden wij....)

In Leaf Cay hebben we een spontane braai aan boord van de Equinox. Dit zijn de leuke dingen van een zeilersbestaan!

De Equinox heeft maar weinig wind nodig om te lopen, hoogste snelheid ooit 25 knopen! Het is een volumineuse dame van 9 meter breed. De middelste buis is het leefgedeelte en de drijvers zijn voor de opslag en balans.

Acklins Island, Crooked Island, Conception Island & Long Island

6 t/m 14 mei 2014

De eilanden die we nu gaan bezoeken zijn nauwelijks of niet bewoond en samen met de Khaya Moya en Wandering Star zijn we vaak de enige boten. De kleur van het water blijft je verbazen, de hoeveelheid soorten blauw en groen is niet te beschrijven. De enige bezigheden zijn het strand afstruinen, snorkelen, vliegeren, of de dingy pakken om naar een ander baaitje of kreek te motoren. Natuurlijk ontbreken de braais en de sundowners niet. Kortom, wat hebben we nog meer te wensen.....

Het verschil met onze vorige Carieb bestemmingen is wel dat we veel meer met het weer bezig zijn en het plannen van onze route daar omheen. De Bahamas zijn lage eilanden, omringt door riffen en ondiep water. Waar lig je beschut, is het diep genoeg, kun je door het rif (een Cut) komen en met welke windrichting krijg je te maken?

De niet te missen Umbrella Rock bij de ingang van het rif bij Attwood Harbour, Acklins Island.

Beach combing, schelpen in allerlei soorten en maten.

Attwood harbour op Acklins Island. Goed beschut.

's Morgensvroeg luisteren we naar Chris Parker, Marine Weather Centre, via de SSB.

Dan eindelijk heeft Niels beet en kunnen we John West in de kast laten. We verlaten Crooked Island in het midden van de nacht rond 3 uur om richting Conception Island te gaan. Het is een pittig tochtje met veel wind en een vervelende deining. Je merkt dat verderop in het oosten veel wind staat en de Atlantische Oceaan kan lekker opbouwen.

Op Conception Island liggen we een paar dagen in afwachting van de eerste Tropical Wave in het seizoen, die vanuit het oosten komt en richting Cuba gaat. Op een paar zware buien met wind na valt het allemaal wel mee. Een Tropical Wave kan evt. uitgroeien tot een Tropical Storm en in het allerergste geval een Hurricane. Het zeewater moet warm genoeg zijn om een Hurricane te laten onstaan en het theoretische seizoen begint vanaf 1 Juni. Wij willen rond die tijd de oversteek maken van de Bimini Eilanden naar Havana, Cuba. Dit wil niet zeggen dat we dan uit de  hurricane belt zijn.

Conception Island, een onbewoond Marine Park aan de oostkant van de Bahamas.

Het rif strekt zich nog 4 NM naar het noorden uit, waar je prachtig kunt snorkelen.

Prachtig snorkelen bij West Cay, Conception Island. Het koraal is nog volledig intact.

Koraal wat nog zo groeit en niet is afgebroken door de mens of het weer, zie je niet veel meer. Dit is slechts in een paar meter diep water.

Een vette bui (squall) boven Conception Island, net voor vertrek naar Long Island.

We breken de tocht naar George Town op de Exumas in tweeen en laten het anker vallen in Calabash Bay, Long Island. Net voor we het rif door moeten, wordt het zicht minder door een zware squall en krijgen we in een keer veel regen en wind over ons heen. Het bewolkte weer maakt het niet makkelijk om de ondieptes en "bommies" te zien en je vaart blind op de kaart. We halen voor de zekerheid de kiel  omhoog. Het anker wil niet goed pakken op de koraal platen en pas bij de 2e keer houdt het. Toch zijn we er niet gelukkig mee, je hoort nl. de ketting over de harde bodem krassen en vlak naast ons is een "bommie", die weliswaar diep genoeg ligt, maar de ankerketting kan er omheen verstrikt raken. Dan maar weer ankerop en we verkassen dichter onder de kust, waar we zand aantreffen. Ons Delta anker is prima op zandbodems (veel minder in modder) en het anker pakt gelijk. Voor Niels betekent al dit anker op en af, dat hij elke keer het water in moet om het anker te checken of het goed ligt en is ingegraven. Het geeft ons een goed gevoel als we dit doen. De warme chocolademelk met slagroom (uit een spuitbus) is dan ook een welkome traktatie als we eindelijk goed liggen en Niels verkleumd het water uit komt. 's Avonds hebben we zuurkool met worst op het menu! Niet voor te stellen dat we in de Bahamas zijn.

Galliot Cay, Long Island, waar we met de bijboot de kreek afstruinen en regelmatig moeten "kluunen".

Met een beetje fantasie zouden dit de Wadden kunnen zijn.

Beet!

Dan eindelijk: Beet!!

Onderweg van Mayaguana naar Acklin Island passeren we Plana Cays en hebben we net voor aankomst bij een ondiepte iets aan de lijn. Het is Niels zijn nieuwe set-up en voor het eerst achter de boot. Het blijkt een (halve) Blue Fin Tuna. Helaas was er een grotere vis ons net te slim af. We eindigen met een kop en een stuk rug. Gelukkig nog net genoeg voor Sashimi en avondeten, het begin is er.

                 

Helaas pindakaas, een andere rover was Nelis voor. Moet best een aardige jongen geweest zijn.....

 

Lekkel: Tuna sashimi. Verser dan dit kan niet. We maken het feestje compleet met een pink G&T. 

                            

Onderwegweg naar Crooked Island 27 mijl verderop hangt de vislijn er weer achter. Net als we het er over hebben dat de vangst mager is vandaag hebben we beet. Dit keer een Dorado -ook wel Mahi Mahi genaamd- en nog volledig ook! Niels apetrots, maar voor Mar gelukkig geen bloedbad aan boord. Door de vaart van de boot is hij of zij waarschijnlijk verdronken..... Voor de zekerheid spuit Mar toch maar wat rum achter de kieuwen en is het gebeurd met de vis. Nu nog schoonmaken. Pak 'm beet Niels.

                            

Dit keer breekt de lijn niet -zoals alle vorige pogingen- en kan Niels de "gaf" achter kiewen haken.

Een knappe kop heeft hij niet, maar wel prachtige kleuren en nog lekkerder in de pan!

Als bewijs nog een plaatje met de voet van Niels, hij is zo'n meter lang en we geven een paar moten aan de buren.

Passage van Puerto Rico naar Mayaguana, Bahamas

28 april t/m 5 mei 2014

Als Niels het anker hijst zwemmen er nog 6 Manati's (zeekoeien) langszij de boot als afscheid. 

De Bahamas zijn onze volgende bestemming en de afstand is grofweg 425 mijl. Dit betekent weer een paar nachten op zee, wat lang geleden is. De windvoorspelling is goed, dus wat hebben we nog meer te wensen.

De Mona Passage, zeestraat tussen Puerto Rico en de Dominicaanse Republiek heeft een reputatie wat wisselvallig weer betreft met wind en buien, maar ze gedraagt zich nu rustig, dankie.... 

Aan de noordkant van Puerto Rico ligt een van de diepste delen van de zee op aarde met waterdieptes van 8175 meter. De inhoud van deze kloof wordt naar het westen geperst richting een ondiepte NE van de Dominicaanse Republiek en kan voor een heel vervelende zee en stroming zorgen. We maken daarom eerbiedig een omweg rond de ondiepte "Hourglass" genaamd. We laten Hispaniola  (Dominicaanse Repulbiek en Haiti) links liggen en we zeilen zonder problemen richting het noordwesten

Als de avondschemering invalt, dropt ook de wind en we balen van de klapperende zeilen. Gelukkig zien we een bui op afstand, die zorgt voor een windshift en wind. We haken aan en varen zo mooi in de slipstream mee waardoor we kunnen blijven zeilen en de motor uit kan blijven. Even later pikken we oostelijke "tradewinds" op en gaan als de brandweer de nacht in.

De Wandering Star met Sim, Rosie en Alley (de kat) aan boord.

We varen samen op met de Khaya Moya en de Wandering Star en hebben via de SSB radiocontact op afgesproken tijden. Ook via deze SSB krijgen we om 07.15 lokale tijd het weer via Chris Parker. Al met al vallen we al snel weer in het ritme van het wachtlopen, alleen het in slaap komen valt nog niet mee. 

Een school met kleine dolfijnen voor de boeg.

De tweede dag trekt de wind nog meer aan. We kunnen heerlijk zeilen en laten we de 2 andere boten achter ons. Met deze wind en snelheid ziet het er naar uit dat we op de derde dag laat in de avond op onze plaats van bestemming aankomen, iets wat we absoluut niet willen, omdat de aanloop door een rif is en dan nog zo'n 4 mijl slalommen langs ondieptes en "bommies"(koraal koppen). We besluiten om bij de Turks en Caicos eilanden een ankerstop te maken en hier vandaan de laatste 50 mijl naar Mayaguana overdag te doen. Een welkome verrassing, want ipv een derde nacht op zee hebben we nu een lekker normaal nachtje slapen. Het loopt allemaal volgens plan en zo liggen we om 19.00 aan de westkant van West Caicos. Na een prachtige zonsondergang en het avondeten gaan de luiken toe om de volgende morgen om 04.30 weer op pad te gaan.

Het klopt allemaal als een bus als we rond het middaguur bij Abrahams Bay, Mayaguana aankomen. Voor ons de eerst keer om door het rif te varen en slalommend naar de ankerplek te navigeren. Niels op de voorpunt en Mar achter het stuur. Dan weer links, dan weer rechts om de ondieptes en bommies heen. Met de zon in de rug en Polaroid bril op is het goed te zien en het anker valt in 2.3 meter diep water. We gaan altijd het water in om te kijken of het anker goed ligt. Zo ontzettend helder water als hier hebben we nog niet gehad, een groot aquarium met turkoise water en we ontmoeten gelijk een grote Ray (soort zwevend zwart tapijt in het water). Prachtig.

Alles kits! Een blauwe lucht en turkoise water.

Vrijdags gaan we de wal op en zelfs met de bijboot is het opletten om niet te stranden op een "bommie".

Bij de Administrator's Office, gecombineerd met het postkantoor kunnen we inklaren wat vlot en vriendelijk gaat. Om te "mogen" cruisen in de Bahamas mag je direct diep in de buidel tasten. De cruising permit kost maar liefst 300 dollar, maar dit is wel inclusief een visvergunning, fijn voor Niels.....            

Het eiland Mayaguana is een van de zuidelijkse eilanden en er zijn 3 dorpjes, die setlements worden genoemd en 900 inwoners in totaal. Hier geen boulevards met hotels en resorts, maar zandwegen met eenvoudige gebouwtjes. Er is altijd wel een kroeg te vinden, in dit geval gecombineerd met Reggie's guesthouse en satellite lounge. Klinkt beter dan de werkelijkheid.

Reggie's imperium, maar wel met perfect WiFi ontvangst.

We hebben mazzel, de wekelijkse postboot is vandaag aangekomen, dus nieuwe voorraad.....De verse waar bestaat uit een doos citroenen, bananen, eieren en brood. Om een idee te geven hoe de prijzen zijn: een casino bruin kost je hier gewoon 6 dollar, citroenen 75 dollar cent en een banaan 1 dollar. Ik ben blij dat we genoeg bij ons hebben en besluit om zelf maar brood te bakken.

Als een mijnenveld liggen de zeesterren onder de boot.

Ons anker. Hier hangt dus ons hele "hebbe en houwe" aan vast! 

Niels doet zijn "Greenpeace" plicht en collecteert rotzooi en flessen, die door vorige bezoekers overboord zijn gegooid.

Ook al denk je dat we in het Caraibische gebied zitten, de dagen van een constante tradewind zijn voorbij. We zitten ter hoogte van de Kreeftskeerkring en de Bahamas zijn bloot gesteld aan de weersinvloeden van de Atlantische Oceaan. Het voorspelde weer voor morgen kan in een oogwenk veranderen. Zo ook nu, geen constante zuidoosten wind, maar west en squals (buien) met veel wind, waardoor onze volgende bestemming Plana Cays te open ligt om te ankeren. Andere optie is er niet, dus zijn we voorlopig hier geparkeerd. Het is zeker geen straf om hier te moeten blijven. De meiden noodlen, we wandelen op het strand, pot luck aan boord van de UnWind en copieren zeekaarten op de computer.

De "oudjes" worden bijgepraat in de moderne techologie door Irish Tim.