15 t/m 22 mei 2014
Na 15 dagen keren we weer terug in de bewoonde wereld. We naderen de Exumas, een eilandenreeks, die van zuidoost richting noordwest lopen. Aan de oostkant van de Exumas heb je de Exuma Sound, de open zee richting de Atlantic en aan de westkant hebt je de Exuma Bank. Om van oost naar west te gaan vaar je door zg. cuts. Dit zijn openingen in het rif, die je het best kunt passeren wanneer het tij draait (slack). Voor degene die Knysna in ZA kennen is het te vergelijken met de Heads. Om bij het Great Exuma Island te komen moeten we ook door zo'n cut. Na een uurtje slalommen tussen de riffen en bommies laten we het anker vallen bij Rock Point, Stocking Island, tegenover George Town de "hoofdstad" van de Exumas. Volgens de pilot niet te missen en in het seizoen schijnt het er een drukte van belang te zijn. Zo'n 350 boten, veelal oude Amerikanen, vormen dan een compleet drijvend dorp met alle sociale contacten van dien en een eigen radionet. Van dit alles is niets te merken als wij aankomen, wellicht omdat we aan het eind van het seizoen zijn. George Town zelf stelt niet veel voor, we halen er onze verse boodschappen, tegen schandalige hoge prijzen, doen er de was en internetten bij de jachtclub. We eten er ook sinds lange tijd weer "buiten de deur", een hamburger!!
In het normale leven zo gewoon, maar nu een luxe! Een wasmachine!
De Exuma Jachtclub in George Town met uitzicht naar Stocking Island.
Het zijn de laatste dagen samen met de Khaya Moya en Wandering Star. We hebben nog een laatste braai aan boord van de Wandering Star met de nodige drank en zondags gaan we weer saampjes op pad naar de volgende bestemming. We hebben niet echt haast, maar wij willen toch ook nog van Cuba genieten voor we naar Belize en Guatemala gaan. Dit zijn behoorlijke stukken, dus moeten we vooruit plannen. Het mooie weer is al een paar dagen op, het is grijs en grauw met buien. Zo ook Mar's stemming. Met een kater van de vorige dag hoopte ze op een rustige tocht, stil in een hoekje. Mooi niets van dit alles, gewoon hijsen die zeilen en aan de wind door de onrustige zee. 's Avonds een vent, 's morgens een vent!
Het blauw van de zee weerspiegelt in de onderkant van de wolken.
Met geknepen billen gaan we (lees Mar) de "cut" door bij Adderly Cay, om bij Lee Stocking Island te komen. Niels geeft vanaf beneden de koersen door en Mar moet sturen. Het is halverwege het getij en het is een kookpot van stroming, golven en wind. Dit is dus het slechtste moment om dit te doen, zoals eerder geschreven, maar ja we gingen erg vlot dus..... Met een behoorlijke vaart, draaiende motor bij en stuk voorzeil passeren we het rif en daarna is de rust wedergekeerd. Mar d'r bloeddruk daalt ook weer naar normaal. Dit moet je niet te vaak doen. Ik, Mar, heb het er niet op, maar gelukkig ziet Niels het als "avontuurlijk"! Het is niet goed voor je huwelijk......
Slechts een nachtje liggen we hier en gaan we verder richting Staniel Cay. Ook deze dag is er weinig van al het blauw te zien en is het 50 tinten grijs. Het wordt weer aan de wind zeilen met de nodige knopen wind. Voordeel is wel dat we snel gaan, dus ook eerder aankomen. Via Dotham, weer zo'n cut, verlaten we de Exuma Sound (en deining!) en varen we verder via de ondiepe Exuma Bank aan de westkant naar onze volgende woonplaats. Bij Big Majors Spot, Staniel Cay, waar de varkens op het strand al op ons wachten, valt het anker. We halen een ankerborrel bij de Graefin IV van Sven en Tina uit Duitsland en sluiten de dag gezellig af.
Gelukkig is het weer de volgende dag als vanouds. We hebben zowaar een "druk" programma: de varkens, haaien bekijken in de Marina en snorkelen in de Thunderball Grotto.
Liefde op het eerste gezicht!
Voor een wortel hebben ze heel veel over.
Zoek de 7 verschillen..... Degene achter mij is Niels hoor! Links van ons de UnWind.
Een van de vele Nurse sharks in Staniel Cay. Ze doen niets -zegt de visserman- maar we houden gepaste afstand.
De oost opening van de Grotto.
De Thunderball Grotto is gebruikt als locatie voor de gelijknamige film van James Bond met Sean Connery als 007. Aan het eind van de middag hebben we laagwater en kunnen we met snorkel en flippers de grot in. Het is een prachtig gezicht als de zonnestralen op de vele koraalvissen schijnen en de spelonken van bovenaf verlichten. Het geeft het water mysterieuze kleuren.
De Unwind op de stuurautomaat zeilt vanzelf in dit enorme zwembad!
Geen bommie of ondieptes, maar de schaduw van het grootzeil.
Op pad naar Shroud Cay worden we opgelopen door de Nederlandse trimaran Equinox met Renzo en Edith aan boord. Zij zien onze vlag en herkennen de UnWind vanuit Sint Maarten. Via de marifoon spreken we af voor de volgende dag.
Shroud Cay valt onder het Exuma Marine Park. Er is geen vis te bekennen waar we ankeren, maar wel veel mangrove. In de bijboot laten we ons met het tij de kreken afzakken. Om ons bezig te houden geeft de buitenboord brommert af en toe de geest omdat er water in de benzine zit. Weer een klusje voor Niels. Hij heeft het gereedschap al aan boord, omdat het niet de eerste keer is. De remedie is ook bekend: carburateur open, benzine slang eraf en laten "bloeden" tot het water eruit is. En weer verder.
Vanaf Camp Driftwood kijk je 360 graden rond, hier de Sound (oceaan) kant.
Het mangrove gebied op Shroud Cay, met zijn kreken vanaf Camp Driftwood richting de bank.
"Karresporen" van de Inguana leguanen op Leaf Cay.
In Leaf Cay hebben we een spontane braai aan boord van de Equinox. Dit zijn de leuke dingen van een zeilersbestaan!
De Equinox heeft maar weinig wind nodig om te lopen, hoogste snelheid ooit 25 knopen! Het is een volumineuse dame van 9 meter breed. De middelste buis is het leefgedeelte en de drijvers zijn voor de opslag en balans.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten