Op pad naar Providencia, Colombia

14-17 december 2014

Het wordt weer een ouderwets nachtje doortrekken om de 162 mijl naar de Hobbies te overbruggen. Het weer en de wind zijn goed, dus niets te klagen. Dit klompje onbewoonde eilanden/riffen ligt ten noordoosten van Honduras, voordat we de bocht omgaan. Als we in de vroege ochtend als eerste boot aankomen ligt het rif nog onderwater en hebben we geen enkel referentie punt. We hebben dan ook het gevoel dat we het anker midden in de oceaan laten vallen. Het enige wat anders is, is de diepte van maar 12 meter en geen deining meer. Later bij meer laag water zien we de riffen duidelijk liggen.

Samen met de Betty Boop en Double Trouble onderweg.

Beet! We hebben een Mahi Mahi aan de haak geslagen.

Eigenlijk zonde zo'n prachtige vis, maar wel erg lekker.

De volgende morgen vertrekt iedere boot op zijn eigen tijd naar de volgende bestemming Providencia, zo'n 215 mijl zuidoostwaarts.  Voor ons valt het startschot om 10 uur 's morgens en kiezen we de route tussen het rif en vaste land. In de vroege avond en in het pikkedonker passeren we weer prachtige namen: de bekende Cabo Gracia a Dios, maar ook Caya Medio Luna, Bobel Rock en nog een mooie Cock Rocks. We moeten ons hoofd er wel bij hebben, want zonder ook maar iets te zien passeren we deze jongens op nog geen mijl afstand en mooie naam of niet, we willen er niet tegenaan zitten. We hebben een ruime wind van 23-25 knopen en lopen alleen op het gereefd grootzeil al dik 8 knopen. De nacht blijft verder donker met buien en een rommelige zee. Behalve aan de lijzijde ( voor Auke waar de wind vandaan komt....) van de riffen is de zee wat rustiger. Op de rand van het relatief ondiepe water naar de diepe zeebodem zien we een stel vissersboten waar we gelukkig weinig last van hebben. De pilots waarschuwen in deze buurt voor schepen waar drugskartels hun handel uitwisselen, maar wij zien er geen een en dat is maar goed ook. Dit soort gasten houden niet van pottekijkers en getuigen eindigen net zo als de Mahi Mahi die wij gevangen hebben!

Niels op zijn favoriete stek aan de hoge kant.

Je hoort en leest de meest uiteenlopende verhalen over de aanloop van Providencia. Er zou een afwijking zijn in de gegevens van de zeekaart, waardoor de informatie over het rif en zijn evt. ondieptes niet betrouwbaar zou zijn. Niets is minder waar, de aanloop ligt er als een snelweg bij met zijn rood en groene tonnen. We kunnen zeilend tot de ankerplek komen.

Het anker valt om 14.30 in de baai van Catalina Harbour. Alles wordt weer opgeruimd en na een prakkie zuurkool met worst liggen de UnWinders al vroeg onder de veren.

Bay Islands, Honduras

19-21 november 2014

Na het hoogwater van 17.00 uur gaan we over de zand richel voor de rivier en steken we de Baia Amatique over om het anker te laten vallen in de beschutte Baai La Graciosa. Zodra we buitengaats zijn begint het ontzettend te regenen en wordt het donker. Het prettig begin van een "nieuw" seizoen. Het zal 30 uur aan een stuk zo blijven, dus eenmaal voor anker blijven we een dag liggen. We zijn de hele dag binnen. Het geeft een gevoel van kamperen in Nederland op zo'n oneindig lange regendag tijdens de zomervakantie. We leggen ons erbij neer wetende dat het mooie weer wel zal komen om dan weer te "klagen" over de felle zon en warmte....

Op vrijdag -volgens de regels van het oude visserslatijn mag je nooit vertrekken op deze dag- gaan we toch richting Utila, het eerste en meest westelijke eiland van de Bay Islands, Honduras. We hebben alweer lang genoeg gekampeerd. Deze eilanden groep ligt zo'n 30 mijl uit de kust ten noorden van het vaste land. Daar waar anders de wind hier behoorlijk kan blazen, is er nu helemaal niets. Van de 22 uur die we onderweg zijn, hebben we er 3 van kunnen zeilen en de rest op de motor. Het bier was dus goed koud bij aankomst, maar goed dat drink ik dus niet!

22 november-14 december 2014

De afgelopen weken waren de weergoden ons niet gunstig gestemd. Volgens mij hebben we alle regen voor het komende jaar wel gehad. 

Utila, een soort van Vlieland vol met Amerikaanse backpackers en duikscholen. We klaren hier in en slenteren wat door de "hoofdstraat". Er heerst een prettige ontspannen sfeer en we gaan met de Betty Boop uit eten. We laten hier ook onze "nieuwe" duikflessen ( 2e hands gekocht op een ruilmarkt voor zeilers) vullen. Vanaf de ankerplaats zien we in de verte het achterland van Honduras liggen. De ankerplaats is mooi, maar heeft geen goede reputatie wat betreft de ankergrond. Ook ligt ze open voor wind en golven uit het zuidwesten en aangezien er een front met slecht weer en zw wind aankomt, besluiten we om eerder dan gepland naar het volgende eiland Roatan te gaan.

Een uit de hand gelopen hobby.

Eindelijk weer eens een sunset, Utila.

Roatan zo'n 30 mijl oostwaarts is ook weer een duikersparadijs, maar door de vele neerslag en slecht zicht zowel onderwater als boven water is ervan duiken voorlopig geen spraken. We vullen de dagen met klusjes aan boord, lezen en we zijn helemaal in de ban van de series "House of Cards" en "Homeland". Tussen de buien door proberen we toch te snorkelen en soms te duiken. Het koraal is prachtig voor de kust van Fantasy Island, een resort met meer agouties (soort van marmot, die we ook in Brazilie en Frans Guyana zagen) dan gasten. De bijbehorende jachtclub wordt gerund door Jerry en is gezellig met elke avond een Happy Hour en thema. Daar vieren we ook Mar haar verjaardag. Mar maakt salades en regelt kip en maakt Sate's met pindasaus. Helaas waren er weer de nodige buien, maar dat mocht de pret niet drukken. De volgende dagen taxien we over het eiland en bezoeken de plaatsjes Coxen Hole en West End. Mar bezoekt de lokale "bjootie" salon, maar weet nog steeds niet of ze door de kapper of de schoonmaakster is geknipt. Niels wordt ingehuurd om er nog iets van te maken. Het zal ooit eens goed komen. Op dezelfde plek bij de jachthaven organiseren we Sinterklaas met 6 nederlanders, 1 belg en 2 duitsers. We trekken vantevoren lootjes en beloven allen een gedicht te maken met een klein kadootje. Al met al een succes, jammer van de aanwezige dominante en iets te schreeuwerige Amerikanen......

French Habour, Roatan.

Hij wilde erg graag aanmonsteren.

Kokkie.

Klaar voor onderwater.

Dit komt bekend voor.

Morgenstond heeft goud in de mond, Little French Cay.

Op Niels zijn verjaardag steken we over naar Guanaja. Het is weer ouderwets zeilen, dus een mooi kadootje voor de jarige Job. De appeltaart is weer goed gelukt en net als vorig jaar op zijn verjaardag smaakt het prima, vooral de vette toef slagroom. Bij aankomst in Guanaja, El Bight, zien we een paar bekende boten liggen. Zodoende zitten we met zonsondergang op de UnWind aan de borrel met een kuip vol mensen. De stemming zit er goed in en aan het eind van de avond weten ook onze Duitse vrienden wie Andre Hazes is! 

Met een enigzins houten kop klaren we dan ook de volgende dag uit. I.p.v. met het bijbootje hebben we de luxe van een rit met de catamaran Double Trouble van Rien en Petra. Zij moeten diesel tanken en wij gaan mee. Het is een kleine 2 mijl varen naar Bonacca, het "Venetie" van de Carieb. Van de 10.000 man die er op Guanaja wonen, verblijven er 8000 op dit kleine stukje land. Er is ook geen plekje leeggelaten. De sfeer is ook hier gemoedelijk en de mensen en officials vriendelijk. 

Het is helaas een kort verblijf geworden op Guanaja

Op zondag trekken we het anker uit het zand en vertrekken voor een rit van 150 mijl naar het oosten. Er komen een paar mooi dagen aan met noordelijke winden en we willen de bocht om bij Cabo Gracias de Dios naar het zuiden, voordat de oostelijke tradewinden zich weer melden. De naam van deze kaap is gegeven door Columbus, nadat ze in slecht weer waren gekomen en achter de kaap bescherming vonden.

Hotel op stelten, Dunbar Rock.

Uitklaren doen we dit keer luxe! We varen met de Double Trouble naar Bonacca, waar Douane en Port Captain gevestigd zijn.