31 december 2016

Het is nog vroeg in de morgen op de laatste dag van 2016. Ook dit jaar is weer voorbij gevlogen, een mooi jaar is het geweest. Het prachtige Nieuw Zeeland, zowel op het water als op het vaste land. Een halfjaar Zuid Afrika, waar het hard werken was, maar waar ook de vriendschapsbanden weer werden aangehaald en alles als vanouds was.

Een kritische schipper kijkend naar zijn boot

Een week geleden dan eindelijk weer in het water, altijd spannend! Geen water in de boot, een motor die goed start, dus groen licht en snel richting Town Basin in Whangarei. Hier stond ons ontvangstcomité, in de vorm van Sharron en Menno, al te wachten en na een snelle tewaterlating borrel naar onze eerste kerstborrel bij Hans en Veronica, vrienden van Sharron. Een goede start van het festive season! 

Voor het archief, kerst 2016 Whangarei.

Kerstavond werd gevierd in huiselijke kring op de berg bij Sharron thuis, compleet met een grote ham en pavlova toe, George Michael op de achtergrond, niet wetende dat dit zijn Last Christmas zou zijn.

Kerst op zijn Nieuw Zeelands.

De eerste kerstdag begint traditioneel met zelfgemaakte kerststol, een uur aan de telefoon hangen met mijn zus en voorbereidingen van het kerstdiner, wat we aan boord van de UnWind zullen hebben. Jacomine en ik hebben de taken verdeeld, dus relaxed voor beiden. Het wordt een reuze geslaagde avond met heerlijk eten en wijn. Dankszij de nieuwe zijflappen aan de bimini kunnen we tot laat buiten zitten compleet met kerstverlichting en live muziek op de saxofoon! De volgende dag wordt er enigszins met het schaamrood op de wangen naar de glasbak gelopen......

De dagen worden goed ingevuld met de nodige klussen. De nieuwe zeilen opgehesen, het "glazen huis" wordt hier en daar nog aangepast, het teakdek geschrobd en de voedselvoorraad aangevuld. Het plan is om begin januari weer het ruime water op te gaan. Waarheen? Daar waar de wind ons heen blaast.

Voor vandaag eerst de oliebollen en flappen bakken en het jaar afsluiten met een leuke avond!

Gelukkig nieuwjaar!

Werk aan de winkel

22 december 2016

Voor degene die denken dat ons leven als cruisers alleen bestaat uit "sun downers", warm blauw water en een beetje aan onze kleur werken.....laat ik je bij deze uit die droom helpen!

Het is altijd een hele workout om Nelis de 23 meter hoge mast in te lieren. Toch maar die elektrische lier voor Kerst volgend jaar.....?  Voor Niels altijd weer de vraag of ik hem niet laat hangen voor een tijdje....

Een van de klussen is om een nieuwe coax draad door de mast te trekken voor de radioverbinding. Een hele toer, want de kabel is dikker dan de originele en er moet ook een nieuwe antenne bovenin de mast gemonteerd worden. Al met al gaat het gelukkig goed en hebben we weer goede ontvangst. 

We hebben ook gekozen voor een stagzeil op een roller. Net als het voorzeil kan je deze dan vanuit de kuip in en uit rollen. We vonden dit iets veiliger, want bij de laatste overtocht schoof Niels zowat met zeil en al tussen de relingdraad door overboord. 

De onderkant heeft ook weer een beurt gehad met antifouling verf en de schroef is behandeld met het hier populaire middel Propspeed. Hopelijk hoeven we dan onderweg niet meer de kokkels er af te schrapen, is ook nog eens beter voor het milieu en kost het minder diesel..... als het werkt! 

Ook is het andere anker (SPADE) uit het vooronder gehaald en deze met het Delta anker verwisseld en de ketting is opnieuw gegalvaniseerd. 

Verder hebben we, lees Niels, veel lakwerk opnieuw gespoten, want door de zon werd het dof en ging zelfs bladeren. Via de verfwinkel verf in een spuitbus laten stoppen en spuiten maar. 

We hebben ook een uitbreiding van de zon/regen tent LATEN maken. O, wat was ik blij dat Niels zei: "laat het toch maken". Het andere deel heb ik destijds zelf gedaan en wat een klere job op een naaimachine, die ook bedoeld was als dressmaker. Het gaf altijd enorm veel stress en gevloek en daar had Niels niet veel zin meer in. Om de pijn van de aanschaf prijs te verzachten heb ik het maar gebombardeerd als mijn verjaardags kado...  

Tussendoor ook nog naar Auckland om ons reddingsvlot en dat van de TARA op te halen, die opnieuw gekeurd moesten worden en nog wat andere spullen gekocht. 

Verder heeft met name Niels nog allerlei klusjes te doen, maar het meeste werk is toch wel gedaan en gaan we morgen gelukkig het water in. Met Kerst en Oud & Nieuw liggen we in de Town basin van Whangarei.

De marifoonantenne en kabel moeten vervangen worden. Best hoog 23 meter aan een draad en alleen de mast als houvast. 

Antifouling verf aangebracht, weer 2 lagen. Aan het eind voel je je tachtig!

Ankerketting gegalvaniseerd, dus moet er een nieuwe splits in de lijn. Is de Marine toch nog ergens goed voor geweest.

Joehoe, mijn verjaardagscadeau in de maak.

                                  

Je moet ook wel manusje van alles zijn op een boot. Nu weer een nieuwe draad solderen

Deze bende heeft inmiddels weer een plekje gekregen en is alles is weer spik en span. De buitenkant van de boot hebben we net gewassen en in de was gezet. 

Het is mooi geweest, inmiddels zijn we dol gedraaid door de herrie van onze buren. Een betonfabriek, die aan de lopende band electriciteitspalen fabriceert. Die ook naast de niet altijd slechte, maar wel harde muziek ook de nodige cementstof veroorzaakt. Het lijkt net op de serie de Flintstones, met een krijsende papagaai als het schafttijd is.

Morgen voor het laatst!

Verjaardagen en andere activiteiten

19 december 2016

Ik had een erge leuke verjaardag. Samen met Roel en Jacomine (TARA), een wandeling met overnachting gedaan. We begonnen met zelfgemaakte appeltaart op de boot en toen met de auto op pad naar de Whangarei Heads. Hier ging de rugzak op en gaan met die banaan. De wandeling ging via de kust en Smugglers Bay ophoog tot 476 meter, een rugzak die steeds zwaarder werd, evenals de benen. Eenmaal boven was het weer afdalen naar zeeniveau, waar de Peach Cove hut was. Geen 5 sterren, maar een basic "Staatsbosbeheer" onderkomen. Dus ook geen dinner, bed and breakfast. Maar dat mocht de pret niet drukken, want de meegebrachte wijn en pastasalade smaakten prima. De volgende dag weer diezelfde 865 traptreden omhoog en over de bergkam verder naar Bream Head. Prachtig uitzicht 360 graden rondom en daarna alleen maar afdalen, makkie dus....!!! Bij Ocean Beach uit de kleren en het water in. Het water was niet echt warm, maar wij wel, dus heerlijk in de golven duiken. Nog even uitrusten op het prachtige strand, maar wel verbrand in zeer korte tijd. De huid had ook nog geen echte zon gezien tijdens ons ZA verblijf.

Een heerlijke afdaling met Ocean Beach op de achtergrond.

Een avondje theather, een optreden à la Oerol op Terschelling.

Voor wat hoort wat...

Van de inmiddels bevriende zeilmaker Phil mochten we zijn "bach" (lees vakantiehuisje) gebruiken,  gelegen in de heuvels van Whangaroa. Samen met Roel en Jacomine besluiten we dan ook het klussen voor een paar dagen te onderbreken. Helaas laat het weer zich niet van zijn beste kant zien en ook een stroomstoring legt de eerste dag het hele noorden plat. 

De volgende dag rijden we naar Ahipara aan de westkust, hier is de start van de 90 Mile Beach richting Cape Reinga, het noordelijkste puntje van NZ. Zover zullen wij niet komen, want wij gaan "surfen" op de zandduinen alhier. Via een strandwandeling lopen we naar de hoge duinen, die in de verte op ons wachten. Hebben we de hele dag bewolkt en miezerig weer, nu net op het moment van beklimmen komt de zon en dus de warmte. Zwetend en zigzaggend wordt er naar boven geklauterd. Tja en dan sta je boven en dan is het toch wel erg steil! Niels ging als eerste heel stoer als een streep op zijn buik naar beneden, maar deze schijtbak ging toch maar zittend op het bodyboard. Sturen ging niet, dus Mar kwam aan het einde in de bosjes terecht. Gevolg linkerbeen vol krassen. Niels lag blauw van het lachen, maar hij had nog net het fatsoen om te vragen hoe het met me ging. Ach, ik had waarschijnlijk niet anders gereageerd. Buiten de schade die ik opliep was het ook wel komisch om te zien. Jammer dat ik mijn GoPro camera niet bij mij had voor een live verslag.

Bij het dorpje Manganui met de "world (lees NZ) famous fish and chips" wordt natuurlijk gestopt om te kijken of dit echt wel zo is...

Links zie je net een blauw figuurtje, Niels. Op de foto niet vast te leggen, maar de helling van zo'n 45 graden.

Beach babes....maar de schade van afdaling is bedekt

Niels zijn verjaardag wordt niet zo spectaculair gevierd als vorig jaar. Het is gewoon werken aan de boot, maar daarna wel Italiaanse kos en een NZ wijntje.

                               

"Boot" gemaakte Tiramisu toe.

Whangarei

29 november 2016

Ons bootleven, weliswaar nu nog hoog en droog op een werf in Whangarei, is weer begonnen.

Even een halfjaar er tussen uit, het dagelijkse leven in Zuid Afrika opgepakt alsof daar de tijd heeft "stilgestaan". Natuurlijk onzin, maar het voelde alsof we niet waren weggeweest. 

Voor het vertrek naar Nieuw Zeeland doen we nog een paar dagen Kaapstad. Inmiddels waren Sijnie en Lex daar ook aangekomen en zien we elkaar weer na ruim 2 jaar. Het worden dagen van lekker kuieren en genieten van het goede leven. 

Met geknepen billen kijk ik naar de 2 zware koffers, waar oa de nodige bootspullen in zitten. Het is passen en meten, maar uiteindelijk blijft het gewicht net onder de 30 kilo per koffer. Lang leve de Emirates! Dan heb ik het nog niet over de handbagage.....

                   

Ons nieuwe voorzeil bij Ullman Sails in Kaapstad

We onderbreken de lange vlucht naar Nieuw Zeeland met een 2 daags verblijf in Dubai. We doen de toeristische high lights en het openbaar vervoer werkt fantastisch.

Hier is alles hoger, grootst en luxe. Wat is er nog een geld in de wereld. Als je in de super grote winkelcentra komt is het een en al merk. Wij hebben het goed, maar als je dan hierzo rondloopt en ziet wat er besteed wordt aan dure kleding, auto etc. zijn we een stel "armoedzaaiers...."

Het was in ieder geval een lekkere onderbreking van de vlucht.

Tussenstop in Dubai.

Op het tweede gedeelte naar Auckland hadden we weer mazzel en had bijna perfect kunnen zijn. Op ons drietje bleef de middelste stoel weer leeg, wat je toch meer ruimte geeft. Alleen 1 rij voor ons in het middengedeelte zaten 6 kinderen + baby verdeelt over 8 stoelen. Jankers, krijsers en ouders "niet thuis", dus het was een lange zit. 

Nieuw Zeeland ontving ons met regen en veel wind, dus echt thuis komen. Roel en Jacomine stonden al op ons te wachten. Gelukkig geen problemen bij de douane met invoeren van de drop en kruiden. Ook konden we tevens de zeilen, die een week ervoor nog in Kaapstad lagen ophalen, dus ook prima geregeld.

De boot lag welliswaar met de nodige stof aan de buitenkant, maar binnen droog, schimmel- en beestjesvrij. Onderweg hadden we nog iets gegeten, dus bed opgemaakt en plat. Helemaal in het ritme zaten we nog niet, want om 03.00 uur zaten we samen klaarwakker aan een bakkie thee. 

Op de valreep eten we de volgende avond nog gezamenlijk met ons oude ploegje. Rene en Paulien vertrekken voor een halfjaar naar Nederland en het zal eind april zijn voordat we elkaar weer zien.

The Dutchies weer bij elkaar en de stemming zit er weer helemaal in.

De schipper weer hard aan het werk.

We pikken de lange "to do" lijst weer op. De uit Nederland meegebrachte waterpomp doet inmiddels weer fluisterend zijn werk en het luidruchtige broertje is naar buiten verbannen en functioneert nu als deck was pomp. In ZA konden we het kapotte onderdeel van de boiler krijgen, dus dat heeft de schipper inmiddels ook weer gemaakt.

We hebben ook de nodige offertes aangevraagd, maar met de ZA Rand worden dat kostbare aangelegenheden. Niels gaat dus zelf de strijd aan met het verfwerk van onze boot. Voor de kenner herkenbaar, maar verf en aluminium hebben een soort van haat liefde verhouding, waar de lak het onderspit delft. Kortom, schuren, plamuren, schuren en spuiten maar.

We hebben via iemand van de werf fietsen gehuurd, inclusief "Barbie" helm voor mij, voor de periode dat we hier nog op de wal staan. Net wat makkelijker dan te moeten lopen naar het centrum van Whangarei, nu is het net 15 minuutjes fietsen. Met grote regelmaat kun je ons voorbij zien scheuren, inclusief rugzak met de nodige boodschappen cq bootspullen. 

Daarnaast worden Roel, Jacomine en Mar door de mangel gehaald door Mo, onze "personal" trainer. Twee keer per week is het boxen, buikspieren, opdrukken, circuitjes met gewichten, autobanden en andere masochistische artikelen en daarnaast je uit de naad rennen. Maar eenmaal klaar, is het een heerlijk gevoel!

Als tegengewicht is het dan ook erg fijn om 's avonds onderuit te ploffen. We hebben onszelf een "breedbeeld tv" kado gedaan, voorbij is de tijd dat we op één geperst achter de laptop films kijken en liggen nu comfortabel onderuit.

Het ziet er niet uit, maar wel erg lekker! Hot water pools in Waiariki met temperaturen variërend van 30 t/m 44 graden!

Weer terug in Nieuw Zeeland

14 november 2016

Hier in Whangarei geen last gehad van de aardbeving, die op het zuider eiland heeft plaatsgevonden.

Oost, West, Boot, Best!

26 april 2016

De kust bij Kaikoura

De reis wordt vervolgd via de kustweg naar Kaikoura, wat we erg toeristisch vonden, maar met een leuke DOC camping. Langs de kust staat een pittige koude wind en ik moet denken aan de zeilers, die binnenkort zullen vertrekken. Weer spannend om een nieuwe gebieden te ontdekken, koude nachten in het begin, maar dan kunnen er weer laagjes uit. Ach, dat is voor ons voorlopig niet aan de orde. 

In het Marlborough wijngebied bezoeken we oa. Peter Yealand. Al diverse keren hadden we de Sauvignon Blanc reserve van dit wijn estate gedronken en erg lekker gevonden. Het is gelegen op 1000 hec., enorm dus! Prachtig onderhouden, leuke korte film over het ontstaan en natuurlijk wijn proeven. 

De druiven worden machinaal geplukt, kan ook niet anders met deze omvang aan ranken.

De leukste schaapjes vind je hier, de glimlachende Babydoll sheep.

Pickton is onze laatste plaats op het zuider eiland. We sluiten af met een mooie wandeling naar de Snout met een prachtig uitzicht over de Marlborough Sounds. 

De vroege overtocht naar Wellington verloopt rustig, met nog 800 kilometer te gaan, overnachten we aan de zuidkant van Lake Taupo om de reis te breken.

Inmiddels alweer een paar dagen aan boord. Het is fijn om weer op ons eigen honk te zijn. Alles weer bij de hand, kacheltje 's avonds aan, heerlijk! 

Vanaf zondag 1 mei wordt het zeilersleven voor een paar maanden stilgelegd en vliegen we naar huis. Een hele trip van 17 uur vliegen naar Dubai, 3 uur wachten en dan nog 9 te gaan naar Kaapstad. 

Canterbury

14 - 19 april 2016

Op het moment van schrijven zit ik in de centrale keuken van de camping in Lake Tekapo. Rondom ons hakken, snijden en koken er een stuk of 16 Aziatische mensen hun maaltijd. Ze zijn erg georganiseerd en iedereen heeft een taak. Ze nemen wel bijna de hele keuken in beslag, maar het is eigenlijk wel amusant om te zien. Ik ben ook bijna geneigd om nummer 33 te bestellen, wat dat ook op hun menu moge zijn. Het ruikt in ieder geval goed.

Inmiddels zijn we 2 dagen in deze mooie omgeving. Gisteren vanaf Moerakie naar Mount Cook, ook wel Aoraki genoemd, gereden. We rijden langs de plaatsjes Omarama en Twizel, hier begint Lake Pukaki, wat turkoois gekleurd is. Dit is een speling van de natuur. Het sediment, ook wel rock flour genoemd, geeft het water een melkachtige kleur en de reflectie van de zon maakt het turkooizen blauw. We hebben zonnig koud wintersport weer en het uitzicht is prachtig. Na het opzetten van de tent bij een DOC site hebben we nog tijd om de Hooker Valley track te lopen, een kleine 3 uur retour.

Een monument opgericht voor twee bergbeklimmers die in 1915 zijn overvallen door een lawine en daarbij het leven hebben gelaten.

                            

In de Hooker Valley met de 3754 meter hoge Mount Cook op de achtergrond.

Blokken ijs drijven in het Hooker Valley meer aan de onderkant van de Mt Cook glacier.

Ik heb het even niet naar mijn zin en helemaal gehad met het "basic gebeuren". We zitten aan het eind van de middag in de zg. shelterhut bij de camping van Mount Cook, een algemene ruimte. Sinds begin april is de wintertijd ingegaan en de avonden vallen daardoor snel in. Zeker hier in de bergen is het rond zessen al donker. Er is hier geen electriciteit en dus geen licht, behalve je eigen hoofdlampje. Om ons heen wordt druk gekookt, er is herrie, deuren worden dichtgegooid in plaats van dicht doen. Niels kookt die avond, maar dat gaat op een eenpitter ook niet echt geweldig, dus dat geeft al wrevel. We storen ons een beetje aan de egoïstische mentaliteit van de mensen om ons heen. Ze zijn alleen met zichzelf en hun telefoon bezig zijn. Deze zit werkelijk aan hun handen gekleefd onder het lopen, tijdens het koken, tijdens het eten en waarschijnlijk ook in bed. Er schijnt een nieuwe Samsung Galaxy telefoon te zijn, die nu waterproef is. Waarschijnlijk de wens van deze doelgroep, zodat je er nu ook mee onder de douche kunt.

Kortom, na ons ouderwets intermezzo van een kop koffie en thee ligt de familie Hendriks met 3 extra lagen aan onder de wol in de tent met als doel om ouderwets te gaan slapen...... 

Maar helaas om 21.30 arriveert er nog een auto naast ons, die hun tent nog moeten opzetten. Oké dat mag, maar echt rekening houden met hun omgeving doen ze absoluut niet. Deuren van de auto worden bij elk item wat nodig is om hun nestje op te bouwen dicht geslagen en er word druk overlegd hoe de tent in het donker moet worden opgezet. De gebruikte zaklamp schijnt dus regelmatig bij ons naar binnen en je zou verwachten dat er dan ook in hun hoofd een lampje gaat branden dat we misschien liggen te slapen, maar nee hoor. Als klap op de vuurpijl wordt er na deze noeste arbeid nog een overwinningswip gezet en dan gaat ook bij hen het licht uit, want ze zijn moe!

Ik zie Niels denken en nog voor dat hij wat kan voorstellen, druk ik hem op het hart dat wij het opzetten van de tent al gevierd hebben met een ouderwets glaasje wijn..... 

Als net alle rust is teruggekeerd komt er nog een motorhome binnen. De Verstappen in spe doet er 10 minuten over om zijn home in te parkeren. Ondanks het luide advies van vrouwlief rijdt hij achteruit zowat onze haringen eruit en vooruit met zijn koplampen onze tent zodanig verlicht dat het lijkt alsof we in een voetbal stadium slapen. Gelukkig zijn we degelijk gekleed. Leuk he, kamperen! Niet mijn avond dus, maar we vallen gelukkig toch in slaap.

De volgende dag is het weer een prachtige dag. Na een goede nacht en opgewekt humeur maak ik ontbijt met gebakken spek en eieren. Ik krijg direct vuile blikken van de vegetarische jeugd, maar mijn humeur wordt er alleen maar beter op. De toch wel steile  Sealy Tarn track wacht op ons en een goede bodem kunnen we dus wel gebruiken. Ondanks (of door) dit stevige ontbijt verzuren mijn benen behoorlijk en moet ik regelmatig stoppen voor ik de top bereik. Ik doe dit heel onopvallend door steeds heel beleefd de tegenliggers de kans te geven mij op het smalle pad te passeren! Natuurliefhebbers zijn tenslotte heel beleefde mensen onder elkaar, toch......Met wat opbeurende preken van Niels, die door mij niet altijd positief worden ontvangen, bereik ik uiteindelijk het einde van de track. Misschien moet ik voortaan toch maar vegetarisch ontbijten.

De Sealy Tarn. Wat een plaatje en een beloning voor de inspanning.

Gelukkig vergeet je snel de pijn.....

In de verte ligt onze camping.

Inmiddels hebben we onze biezen gepakt en rijden naar Lake Tekapo, waar we even helemaal niets doen. Een makkelijke wandeling naar Mount John, waar diverse telescopen zijn opgesteld. We zien Venus als een felle ster en hebben een 360 graden uitzicht vanaf deze berg.

Naast de camping ligt er een zwemparadijs met hotsprings, waarin heerlijk gepoedeld kan worden, watertemperaturen van 34 tot 40 graden. Maar wat veel leuker is, is de ijsbaan! Na even wiebelen gaat het als vanouds, niet gek na 36 jaar! 

Lake Pukaki.

                            

Paparazzi Niels

Sjoukje Dijkstra in aktie... Wel weer even wennen hoor!

Vanaf nu gaat de route richting het noorden en ligt Christchurch op de route. Het is de grootste stad op het zuider eiland en door de vele parken ook wel de Garden City genoemd. Tijdens de aardbevingen in september 2010 en februari 2011 is 70% van de binnenstad beschadigd of verwoest. We bezoeken Quake city, een museum over oa deze aardbevingen. Er ligt een prachtig plan klaar voor de herbouw en deels wordt er al aan gewerkt. 

De binnenstad, Re:START, is deels opgebouwd met gekleurde containers en dit geeft een trendy aanblik.

ChristChurch Cathedral, met de beving in februari ging ook de toren naar beneden.

                     

De bridge of Remembrance met de rivier Avond

Akaroa op Banks Peninsula.

                           

Banks Peninsula ligt zo'n 80 kilometer vanaf Christchurch en weer een mooie weg om naar toe te rijden. Hier ligt het dorpje Akaroa, als je terugblikt in de geschiedenis was het op een haar na dat de Fransen hier aan de macht kwamen. Wat rest zijn de  Franse straatnamen.

Otago

9 - 14 april 2016

De volgende dag is het bewolkt met een beetje motregen. We laten de Key Summit track -een deel van de bekende Routeburn wandeling en vlakbij Milford- voor wat het is en rijden terug naar Te Anau. Hier klaart het weer op en besluiten we door te rijden naar Cromwell, provincie Otago. Dit blijkt een goed besluit, want naarmate we meer naar het oosten kilometers maken lossen de wolken op. 

Vanaf Queenstown verandert het landschap in een meer rotsachtige omgeving. Dit klopt ook wel, want er wordt hier maar 300 mm aan neerslag gemeten per jaar. De vele wijn estate's profiteren van de hogere temperatuur hier, maar de keerzijde is wel dat alles geïrrigeerd moet worden. Centraal Otago staat vooral bekend om de Rail Trail fietstocht en natuurlijk de eerder genoemde wijn met name de Pinot Noir die het hier goed doet. Nu zijn we niet vies van een lekker wijntje, dus gaan we die middag nog op pad naar een wijn estate inclusief lunch.

Laat de ton maar in duigen vallen.

In de omgeving van Gibbston en Bannockburn zijn er velen en wij kiezen voor Wild Earth. We gaan voor het wijn en lunch arrangement welke in karafjes en op een duig van een wijnvat worden gepresenteerd. We raken in gesprek met locals, die ons attenderen op een motorrace circuit en museum op 5 minuten rijden. Ze vieren hun 3 jarig bestaan en de entree is nu gratis. Alhoewel niet gepland gaan we erheen en zien een prachtig met veel geld opgezet project in de "middle of nowhere". Niels wordt geprikkeld door de dames bij de ingang voor een ritje van 200km/uur in een (oranje) Porsche Cayenne turbo op het circuit, maar bedankt vriendelijk. Niet voor de snelheid, maar de prijs ondanks de verjaardagskorting. De nieuwste McLaren wordt ook gebruikt voor 2 rondjes scheuren zonder kans op een boete en ik zie Niels toch twijfelen......, maar nee het blijft bij kijken. Het museum is afgewisseld met prachtige klassieke racers en peperdure nieuwe auto's. De Australische eigenaar heeft zijn geld verdiend met voer voor huisdieren...... Zijn laatste aankoop staat er ook de nieuwste Vulcan van 4,3 miljoen NZD (zo'n 3 miljoen Euro.....). 

Het Highlands Motorpark bij Cromwell.

Het plaatsje Cromwell vinden we op een soort vinex wijk lijken en na wat inkopen gedaan te hebben laten we het links liggen. De omgeving met zijn vele boomgaarden, waarvan het fruit overal langs de weg wordt verkocht, is wel mooi. We blijven er maar één nacht m.n. door de tegenvallende camping. De volgende dag doen we nog een wandeling naar Cairnmuir. Het is een beetje een saaie trip naar boven over een gravel weg, maar met mooi uitzicht naar de diverse bergruggen.

Lake Dunstan vlakbij Cromwell.

In de verte zie je de witte bergtoppen.

We gaan van de gebaande paden en rijden via het gehucht Naseby richting de Dansey Pass. We vinden een DOC camping bij Kyeburns Diggins. Het is een missie om te bereiken, maar we staan helemaal in ons eentje bij de German Creek en vinden het heerlijk daar tussen de dennenbomen en kabbelend watertje.

                                  

De DOC camping vlakbij Naseby

De voorspelling is regen voor de komende 2 dagen, dus een dag fietsen laten we gaan en koersen direct naar Dunedin. Het is geen straf om met bewolkt weer de stad te verkennen. Dunedin heeft een Schots verleden en is de Gaelic naam van Edinbugh. Een prachtig station dat, op het Opera House in Sydney na, het meest gefotografeerde gebouw ter wereld schijnt te zijn. Net zoals in vele andere NZ grote steden is er weer een prachtige opgezet en modern settlers museum en een prachtige Chinese tuin. De Cadbury fabriek wordt niet overgeslagen en ik voel me als Sjakie en de chocoladefabriek als ik na 90 minuten de fabriek verlaat. In het centrum Octagan genaamd duiken we een Schotse pub binnen en eten fish and chips. We zitten zelfs tot in de donker buiten op het terras, wat de volgende dag absoluut niet mogelijk is zonder verwarmd terras. Er waait nu een straffe zuidelijke wind en de temperatuur komt niet boven de 10 graden. Nog maar een extra dekentje voor de nacht.

Het treinstation van Dunedin.

                                

We bezoeken die dag het Royal Albatross Centre op Taiaroa Head (Pukekura). Naast een film en rondleiding zien we de broedplaats met jonge kuikens op het Otago schiereiland. Nooit geweten dat als een albatros voor het eerst uitvliegt richting Antarctica hij of zij de eerste 5 jaar nooit land aan zal doen. Als ze na die tijd weer voet aan land zetten, kunnen ze de eerste dagen hun eigen gewicht niet dragen.

Een foto van een foto. Om een idee te krijgen hoe groot een "chick" kan worden. Rond de 5 - 6 maanden kunnen ze wel 12 kilo wegen, maar dit overgewicht gaat allemaal naar de vleugels in wording.

De albatros met een vleugelspanwijdte van 3 meter.

Na een koude nacht gaan we 's morgens richting station waar we de Taieri Gorge Railway hebben geboekt. Ooit op tv geweest met de Great Scenic Railway Journeys. De rijtuigen stammen nog uit 1950 en we treinen naar Pukerangi, waar de locomotief wordt gedraaid en toeren we terug naar Dunedin.

We rijden die middag nog naar Moeraki, een klein vissersdorp. De grootste attractie zijn de Moeraki Boulders, grote ronde keien. We hadden het niet beter kunnen plannen als we met laag water aankomen. Er is ook een andere attractie in de vorm van een restaurant, Fleur's Place genaamd, waar we die avond nog terecht kunnen.

Zennnnnn