Zondagmorgen gooien we de trossen los en halen -gelukkig zonder problemen- het anker op. We lagen met de kont richting de kade en het anker op 23m diepte. Menig boot dat vertrok had problemen en zat vast of trok rommel omhoog. Banda Neira raakt uit zicht en we vervolgen onze reis over de Banda Zee richting de Wakatobi eilanden. We verlaten daarmee voor enkele stops de Rally, omdat we wat anders willen zien en niet steeds onderdeel willen zijn van Indonesisch toerisme propaganda.
We moeten 400 Nm (700km) overbruggen voor we bij Hoga eiland zullen aankomen. De ZO wind blaast ons met 14-18 knopen door de eerste dag en nacht. De zee is kalm en met een bijna volle maan is eigen licht overbodig. In onze voetsporen zeilt de Stars End 2, altijd fijn om een AIS contact in de buurt te hebben.
De volgende dag trekt de wind aan, maar nog steeds prachtig weer. In Indonesië kijk je niet alleen naar de horizon, maar ook in het water. De nodige losse boomstammen komen voorbij gedreven en zien we de eerste FAD's (fish attrackting device) als een vierkant bamboe staketsel voorbij komen. Deze onverlichte opstakels, inclusief net, komen in allerlei vormen en maten voor en drijven lukraak in de oceaan. De coördinaten geven we door aan de achter ons zeilende mede cruisers. Dit fenomeen zal ons waarschijnlijk bezighouden zolang we in Azië zeilen. Op radar zijn ze ook niet te zien.
Het is lekker om weer te zeilen en met zijn tweeën te zijn. Tijd om te lezen, geen Engels te hoeven praten, blog bijwerken en even helemaal niets doen. Een boterham met kaas en een Nederlandse prak smaken ook weer heerlijk na het vele, weliswaar lekkere, Indonesische eten.
De tweede nacht gaat voorbij. We passeren een noordzuid route voor de grote scheepsvaart van en naar China/Australie. Gigantische tankers, maar prima zichtbaar op ons scherm. 's Morgens hebben we dan eindelijk een bultrug walvis langszij, al diverse keren zien we in de verte het spuiten ervan, maar verder niets.
Door de goede wind en onze snelheid redden we het om die dag nog aan te komen en valt halverwege de middag het anker in 33 meter !! water. We liggen beschut achter het rif in blauw water, ook Nikkie en Frank van de Stars End 2 komen die middag aan, terwijl de rest van de vloot achter ons moet afremmen en nog een nacht op zee moeten doorbrengen. Zij zouden anders in het donker aankomen. Niet helemaal eerlijk, maar het is wel een lekker gevoel om achter het anker te liggen met een normale nachtrust en niet te hoeven letten op obstakels in het water.
Hoga Island, onderdeel van de WaKaToBi. WAngi Wangi, KAledupa, TOmia en BInongo eilanden.
We maken kennis met Geertje, een Nederlandse, die al 23 jaar in dit gebied verblijft. Zij helpt de mensen hier op Hoga om een duikschool op te zetten en runt zelf ook een dive resort. We worden spontaan uitgenodigd voor haar verjaardag, die samen met de lokale bevolking wordt gevierd.
Met dive master Asrul doen we 4 duiken rondom het eiland. We zien scholen met Barracuda's, talloze tropische vissen en prachtig levend kleurrijk koraal. Een enkele zeeschildpad zien we voorbij komen. We ontmoeten Lianne en Cynthia, die hier een maand vakantie vieren en dagelijks duiken. Duiken is overigens hier niet perse nodig, het snorkelen is ook zeer de moeite waard. Diverse keren gaan we met de dinghy er op uit en laten ons meedrijven met de stroom.
Lunch bij Hoga resort.
Asrul, de duikinstructeur met familie.
Mooi gezichtje.
Met Pondang naar de sea gypsies.
Overdag worden we bezocht door vrouwen en mannen in kano's met koopwaar afkomstig van Sampela. Dit dorp op palen wordt bewoond door de Bajoa's, ook wel Sea Gypsies genoemd. Het ligt aan de overkant van Hoga Island net voor het eiland Kaledupa. Samen met Pondang, een ondernemende Bajoa, bezoeken we dit dorp. We worden opgehaald in een open en zeer smalle onstabiele boot. We zien de "huizen" op palen, die na een jaar weer vervangen moeten worden en verbonden zijn met krakkemikkige steigers waarvan de meesten hard aan vervanging toe zijn. Toch is er een kliniek, school en bibliotheek. Volgens de verhalen komen de oorspronkelijke bewoners uit de Filipijnen.
Het is altijd een beetje dubbel, we maken met onze camera's foto's van de toch wel zeer primitieve leefwijze en het voelt als "aapies" kijken als we over de steigers lopen. Volgens Pondang, die ons uit had genodigd, is dit zeker niet het geval. In meeste gevallen is het zelfs andersom en moeten wij met hen op de foto! Ondanks deze -in onze ogen- armoede lijken ze goed gevoed en gelukkig, maar veel keuze hebben ze ook niet!!! Wij zouden voor geen goud met ze willen ruilen.
Nikki en Anita hebben vanuit Australië pakketten met speciaal ondergoed meegenomen. Dit is afkomstig van de non profit organisatie "days for girls", waar vrijwilligers inlegkruisjes maken van badstof met bijpassende ondergoed. Op deze manier kunnen meisjes gewoon naar school i.p.v. thuis blijven als ze menstrueren. Ze geven de spullen af aan de vrouwen van Pondang en zijn broer en gaan er vanuit dat zij het verder zullen verdelen in het dorp.
De fundering houdt het een jaar vol en moet dan alweer vervangen worden.
Houten planken worden verstrekt door de Indonesische regering. Hoog tijd voor een nieuwe lading.
Zelfs voetballen doen ze op de steigers.
Rosa, de vrouw van Pondang heeft samen met haar zus een uitgebreide lunch voorbereid.
Geen droogmolens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten