Rodriques

Port Mathurin.

Rodriques is een kleine groene pukkel van 8 bij 18 kilometer in de Indische Oceaan. Het omliggende rif is groter dan het eiland zelf. De zeilboten liggen allemaal voor anker in het met rif omgeven basin of aan de kade van Port Mathurin. Eéns in de 10 dagen komt het 100 meter lange vrachtschip Anna met weer nieuwe voorraad voor het eiland. Dan is het even gedaan met de rust en alle boten moeten naar buiten. Zodra het schip is afgemeerd kan het anker weer in de binnenkom vallen. 

Op het eiland wonen zo'n 40.000 mensen, waarvan de helft voor mijn gevoel kinderen zijn. Het plaatsje Port Mathurin is waar alles gebeurd. Het kleine stadje heeft wel wat. Het is een wirwar van straatjes met simpele boutiques, snacks en winkels (van Sinkel). Hier geen 24 uurs economie, alles gaat om 16.00 uur dicht, zaterdag 12.00 uur en de zondag is nog echt een ouderwetse. Geen kip op straat en alles is dicht. Behalve de bakker, die naast we hem al van verre ruiken (heerlijk) zeven dagen per week is geopend. 

Hoe krijg ik Niels vroeg uit bed? Voor stokbrood van de bakker.....

De eerste paar dagen liggen we aan de kade en krijgt de boot de nodige aandacht, de was wordt bij Ginny gedropt en we maken kennis met Harry. Hij is een medewerker van MPA (Mauritius Port Authorisation) en nodigt ons uit voor de lunch. Net zoals in Tahiti vind je hier ook een soort van roulotte, kleine stalletjes met lokaal eten. Bij het volgens Harry lekkerste eettentje gaan we zitten. De dis is gekookte rijst gemengd met mais en daarbij vissalade, kip, papaya salade en natuurlijk ontbreekt "ourite' niet, dit is inktvis en de lokale lekkernij. 

Op het bord bij het havenkantoor wordt vermeld dat de "Anna" de volgende dag om 07.00 uur wordt verwacht. Alle zeilboten moeten die ochtend voor 06.00 uur van de kade en ankerplaats zijn om ruimte te geven aan deze boot. Het probleem met de ankerlier is nog steeds niet verholpen en waar de andere boten tijdelijk voor anker gaan in de buitenkom, blijven wij heen en weer varen. Gelukkig ligt de Anna snel aan de kade en gaan we terug naar de binnenkom. Het anker valt in het gedeelte van de kom waar we kunnen blijven liggen, ook als de Anna weer vertrekt. Dit scheelt in ieder geval één keer extra opgaan. In de periode dat we aan de kade lagen heeft Niels geprobeerd de motor van de ankerlier los te krijgen. Deze is onderdeks bevestigd in de ankerbak. Anderhalve dag is hij bezig in een onmogelijke houding om het ding, wat net met 4 bouten vast zit, los te krijgen. Uiteindelijk krijgt hij er spelling in, maar daarbij houdt het op. Via YouTube filmpjes probeert Niels de oplossing te vinden en ook Lewmar wordt aangeschreven. Het antwoord luidt: goed gehandeld, de motor zou zo los moeten komen.......

De Anna blijf 3 dagen aan de kade liggen en in die periode staat er een hoop wind. Met argus ogen houden we het anker in de gaten, maar we liggen als een huis. Na vertrek van de Anna gaan we terug naar de kade, zodat Niels er aan kan werken, maar eerst moet het anker op, wat al hortend en stotend naar boven komt tot het laatste gedeelte en mag de schipper er zelf aan staan. Tot op heden is het probleem nog niet verholpen.....

Het is heerlijk om in de westerse wereld te zijn. Vrouwen mogen weer vrouwen zijn. De burka en hoofddoek zijn hier niet te vinden. Weer vlotte kleding en korte jurkjes van lycra, strak op de veelal dikke Creoolse billen. De mensen zijn erg donker met kroeshaar, meer Afrikaans. Officeel is Engels de voertaal, maar er wordt vooral Creools-Frans gesproken.

De zaterdagmarkt wordt gehouden in een overdekte hal, volop groente en fruit. Buiten vind je de stalletjes met lokale producten, zoals honing, allerlei soorten piments en de souveniers van gevlochten riet.

Van een zeiler, die we Chagos hadden ontmoet, hadden we geld meegekregen voor een school met speciaal onderwijs in Port Mathurin. Hij was hier vorig jaar en wetende dat wij hier naar toe gingen vroeg hij of wij het konden afgeven. We bezoeken de school met de 55 leerlingen, hun handicaps variëren van blind zijn, doof of autisme. In de bijbehorende werkplaats wordt de buitenkant van de kokosnoot bewerkt. Ze maken hier sieraden, potjes en schalen van en dit wordt verkocht. De organisatie ligt bij Engelse en Duitse vrijwilligers, allemaal erg bevlogen, wat je ook wel moet zijn in deze sector. 

We pakken de lokale bus en wandelen langs de oostkust. 

Met de scooter rijden we via de smalle weggetjes over het eiland, we bekimmen de hoogste top "Mont Limon" en bezoeken het Francois Leguat schildpadden reservaat. Ooit waren hier op dit eiland duizenden schildpadden, maar in een tijd van zeevaarders, was de schildpad een welkome aanvulling aan boord en verdween in de kombuis. Sinds het park in 2008 is geopend leven er inmiddels meer dan 2000 vreemdzaam in dit park, met name de Aldabrachelys Giantea. De op dit park gelegen grot Grande Caveren wordt bezocht. 

Waar Mauritius de Dodo had, een soort van groot uitgevallen gans, heeft hier op Rodriques ooit de Solitaire geleefd. Ook voor deze vogel was hetzelfde lot bezegeld en belandde ook in de pan.

Dan denk je: Goh, die gasten doen ook alleen maar leuke dingen. Ja, totdat we de generator op een morgen willen aan doen. Een halve minuut werkt hij en komt dan met een foutmelding (leuk al die electronica). De waterpomp gaat eraf om de impeller (rubber schoepen wieltje) te controleren. Niets aan te zien, toch maar vervangen. Alles weer gemonteerd, generator starten, zelfde melding. Dan nog een stap verder: warmtewisselaar eruit en ja daar vindt Niels deeltjes van vorige impellers. Dan hoop je dat dit de amokmaker was. Alles schoongemaakt en weer terugplaatsen. Generator aan, doet het even, maar dan een lekkage. Grrrrr. Blijkt de "raw waterpump sensor" een scheurtje te hebben. Deze eruit en een laag epoxy erop, opnieuw koelvloeistof door het hele systeem. Kortom, weer alles teruggeplaats, geen lekkages en dan lijkt het te werken.

We hebben prachtig winterweer met temperaturen van 20-25 graden overdag en 's avonds koelt het af, waardoor we weer heerlijk kunnen slapen.

Inmiddels is Harry aan boord geweest voor de beloofde appeltaart met slagroom en maken we alweer plannen voor de oversteek naar Mauritius.

Op pad naar Rodriques

Maandag 4 juni 2018

Anderhalve week houdt het weer ons bezig. Niet het weer op de ankerplaats van Ile Fouquet, maar Rodriques, de bestemming waar we heen willen. Niels haalt allerlei weerberichten op met de daarbij behorende winden en stromingen. Met gemengde gevoelens wordt alles bekeken. De verhalen van zeilers die ons voor gingen en veel wind en brekende hoge golven over zich heen kregen maken de beslissing niet makkelijk. Met in het achterhoofd dat a.s. vrijdag onze ankervergunning in Chagos vervalt zet meer druk op de ketel. De meeste boten gaan vanuit hier direct naar Madagascar, een "makkelijkere" route. Dan lijkt het er toch op dat er een gunstig moment in de atmosfeer komt om te vertrekken. Volgens de verwachting krijgen we halverwege wat meer wind, maar dit moet te behappen zijn. 

Rodriques ligt zo'n 1050 NM zuidzuidwest van Chagos, dus met de heersende zuidoostelijke wind prima te doen. Ware het niet dat net onder de Salomon Atoll de ondiepe Chagos banks ligt, zo'n 180 kilometer in diameter. Je moet dus de keuze maken, linksom of rechtsom. Rechtsom betekent de eerste 60 Nm tegen wind en stroming in motoren, maar je hebt dan wel het voordeel dat de hoek naar Rodriques beter bezeild is. Linksom kun je direct zeilen en je hebt het comfort dat je in de schaduw van de Banks zeilt, dus minder deining, maar je komt 10 à 20 graden meer westerlijk uit.

Maandagmorgen gaat het anker op, welliswaar met de nodige tikken van de hamer, maar hij werkt. Over de ankerplaats klinken toeters, de laatste groeten via de marifoon en zo verlaten we de ankerplaats. Weer gedag moeten zeggen, het valt niet mee en de tranen lopen langs mijn wangen.

Het is een prachtige dag en de route gaat via de westkant van Salomons Island en varen we met een zuidoostelijke wind in de beschutting van de Chagos Banks. Hopelijk zijn we niet te opportunist, want als de wind teveel naar het zuiden draait moeten we er voor "bloeden" en zullen we langer aan de wind moeten zeilen.

We hebben die avond om 18.00 het eerste radiopraatje via de SSB met Leslie van de Paseafique. We zijn de enige boot onderweg..... De rest van de boten liggen heerlijk voor anker.

Dinsdag 5 juni.

De eerste 24 uur zitten er op. Weer gewend, na een maand voor anker te hebben gelegen, aan de snelheid, helling en geluiden op een zeilend schip. Tot zover is Neptunes ons vriendelijk gezind. Na het passeren van de Chagos Banks is de wind is gekrompen, waardoor we zuidelijker kunnen varen dan verwacht. 

Cootje, de Code O, staat op en geeft ons snelheid. Aan het begin van de avond is de windverwachting 21 knopen en zullen we verder zeilen met de genua. Tijdens de nacht hebben we het licht van een wanende maan, wat altijd een verschil maakt. Het lijkt dan allemaal veel vriendelijker.

                     

Overdag slaap inhalen, want ondanks oordoppen wil het slapen 's nachts niet altijd lukken.

Woensdag 6 juni.

De wind is toegenomen naar 20 knopen, maar met we kunnen nog steeds een koers van 190 graden varen.. Halverwege de dag kan de koers naar 211 graden worden verlegd. 

De boot is inmiddels behoorlijk zout aan de buitenkant door het overkomende water. Binnen is alles kurkdroog, alle luiken sluiten goed af. Op voorhand had ik diverse maaltijden gekookt, dus is het een kwestie van iets uit de vriezer halen en oppiepen. Heerlijk relaxed opwarmen aangezien we behoorlijk onder helling leven. 

Donderdag 7 juni.

We koersen met 213 graden direct op Rodriques af. De nacht bracht ons de nodige squalls, waar we meer wind over ons heen kregen, maar geen regen.  

Tot op heden overdag mooi weer. Ook hebben we regelmatig de grote scheepvaart als tegenligger, allemaal keurig met AIS. Opeens in de middag zien we opeens een groot vrachtschip, maar we hebben geen AIS contact. Volgens de radar is de afstand zo"n 7 Nm. Als we hem oproepen, blijkt dat ze onderhoud aan het plegen zijn, waardoor er geen AIS is. Hij bedankt ons voor het opletten....

Via het radionet van 18.00 horen we dat Grasshopper en Muck de ankerplek van Chagos hebben verlaten bestemming Madagascar.

Vrijdag 8 juni.

We hebben 2 dagen van 200 Nm kunnen zeilen, dus dat schiet lekker op. De wind in de avond is minder dan verwacht, maar om te slapen is het wel lekker rustig. Gelukkig trekt de wind overdag aan, waardoor we meer zeil kunnen voeren. Zo is er weer een dag voorbij.

Zaterdag 9 juni.

Na een slome nacht, waar de verwachte wind is weggebleven krijgen we in de vroege morgen de eerste buien. Het is misschien 5 minuten maar in zo'n bui pijpt de wind op tot 30 knopen en dan is het ook weer over. Gelukkig trekt de bewolking weg en hebben we een zonnige dag met wind uit de goede hoek en de juiste sterkte. Cootje gaat op en zo kunnen we weer de nodige mijlen goed maken. Eigenlijk word je er gestoord van: het gereken en het spel om een aankomsttijd te berekenen. Gaan we te snel, dan komen we in de nacht aan, iets wat we niet willen. Maar menig keer minder je zeil en krijg je de kous op de kop en moet je nog haasten om voor de donker binnen te zijn. 

Vandaag lijkt alles in ons voordeel te werken en ETA zondagmorgen rond 09.00 uur. 

Zondag 10 juni.

De wind blijft een issue, in de vroege nacht lijkt het erop dat hij helemaal gaat inzakken. Het zal toch niet dat we de laatste 30 Nm moeten motoren! Gelukkig na een bui blijft de wind doorstaan en gaat het zeilend verder. Vijf mijl voor de kust roepen we de kustwacht aan voor permissie om Port Mathurin binnen te mogen komen. De gele vlag wordt gehesen en via het betonde kanaal komen we in de binnenkom. Op de ankerplaats is het een drukte van belang, maar wij kunnen direct aan de kade waar alle formaliteiten die morgen worden afgehandeld. Bij het late ontbijt gaat de eerste stokbrood naar binnen! Welkom in Rodriques.

We hebben 1079 Nm afgelegd in precies 6 dagen. Op 7 motoruren alles kunnen zeilen. Maximale snelheid: 12,3 kt. Gemiddelde snelheid: 7,4 kt. Slaap uren: te weinig.....

Bewoners van Chagos

Dit is de Red Footed Booby als piepkuiken.

                            

De tweede fase, de Booby als puber

                            

Uiteindelijk is dit het eind resultaat: de volwassen Red Footed Booby. In Galapagos hebben we de blauw voet variant gezien.

Ze zien er als tortelduifjes uit deze Fairy Terns.

                            

Noddy's, familie van de Terns. Ze gebruiken de boegspriet als praathuis en schijten ondertussen de boel onder. Ach, wij zijn tenslotte gast op hun eiland en wateren. We maken het wel schoon.

Sjefke, een echte tamme bruine Tern. Prachtig om te constateren dat ze ons niet als bedreiging zien.

                             

De kokosnootkrab, schijnt een delicatesse te zijn, maar gelukkig hier een verboden vrucht. Natuurlijk zijn er altijd weer mensen die ze vangen en opeten, helaas.

In elke lege schelp vind je wel een heremiet kreeft. Fantastisch om te zien hoe ze zich kunnen opvouwen als je op hun huisje tikt.

Tijdens het snorkelen komen we naast de tropische vissen en rifhaaien regelmatig schildpadden tegen. Op de ankerplaats zien we regelmatig Manta Ray's. Op een gegeven moment zwemmen we samen met 4 van deze zwevende tapijten van zo'n 3 meter doorsnee. Ze zijn totaal niet bang en spelen gewoon met ons. Helaas geen fototoestel bij ons, maar een fantastische herinnering.

Dolfijnen komen ook regelmatig langs en rondom de boot is het een drukte van belang met baracuda's en tonijn.

De hele omgeving van de Chagos archipel wordt in de gaten gehouden door de BIOT. Met een kleine patrouilleboot wordt elk jacht gecheckt op hun ankervergunning. Het zijn vriendelijke bezoeken en je krijgt een hoop informatie. Er is een onderzoek gaande of de uitwerpselen van vogels een positieve invloed hebben op het koraal. Vandaar dat ze proberen de ratten te bestrijden, zodat er meer vogels op het eilanden zijn en dus ook meer poep. 

De zeilboten zijn maar een klein onderdeel van hun verantwoording. Speerpunt is de illegale visserij,  veelal vissers boten uit Sri Lanka.  

Chagos archipel

Mei-juni 2018

Twee dagen na vertrek vanuit Gan komen we 's morgens aan bij de ingang van Salomons Island. Een enorme bui houdt ons een halfuur tegen om de pas door te varen. Ook in deze wateren weer koraalhoofden, waar je niet op wilt zitten. Op een gegeven moment klaart het dan toch op en gaan we door de ondiepe pas richting de ankerplaats van Ile Fouquet, waar alle andere boten liggen. Niels maakt ondertussen het anker klaar, maar deze hapert weer. Het is dus zaak om het ankeren in één keer goed te doen. Op de beste plek, ondiep en zandgrond, liggen al de nodige boten, alternatief is 20 meter met koraal. Geen optie met de huidige staat van de ankerlier. We prikken de boot tussen de anderen in het ondiepe gedeelte. Het anker valt in 5 meter zandgrond, maar daarna loopt het direct af naar 16 meter. Het anker houdt goed, maar we liggen vrij dicht bij Tehani Li. We leggen de situatie uit aan de nog voor ons onbekende mensen. Gelukkig doen ze niet moeilijk en kunnen we blijven liggen. Er liggen 14 boten, waarvan we er 2 kennen, hoezo een vreemde eend in de bijt. Ik moet even het gespannen gevoel loslaten, want helemaal gerust over de ankerplek ben ik niet. We liggen n.l. in een opening en de stroming is behoorlijk, waardoor we van links naar rechts zwaaien. Aangezien we laatste zijn, moeten wij altijd weg als we te dicht bij andere boten komen. Met een haperende ankerlier niet prettig, want het kan ook 's nachts gebeuren. Maar niet zeiken, we zijn er. 

Chagos Archipel is een groep van 7 atollen, die tezamen meer dan 60 eilanden vormen in het midden van de Indische Oceaan. De archipel valt sinds 1965 onder British Indian Ocean Territory (BIOT). Het grootste eiland is Diego Garcia. Hier is een Amerikaanse leger basis en een deel wordt bezet door Britse militairen en burgers die over Chagos waken. Dit is verboden terrein voor ons. Er zijn strikte regels waar we ons moeten houden om in Chagos te mogen zijn. Er mag alleen geankerd worden in de Salomon en Peros Banhos Atolls. Scuba duiken en speervissen is verboden. Vissen met een hengel voor eigen gebruik is toegestaan en vuilnis mag niet worden verbrand en moet worden meegenomen.

Tussen 1967 en 1971 is de hele bevolking gedwongen te verhuizen naar Mauritius en alleen Diego Garcia is nu nog bewoond. 

We hebben op voorhand permissie aangevraagd voor een ankervergunning van 28 dagen. In de periode worden we 2 keer gecontroleerd door militairen en de BIOT mensen of we wel een vergunning hebben.

Voor anker bij Ile Fouquet

Controle door de Engelse militairen, die op Diego Garcia gelegerd zijn. Voor Niels is het precies 40 jaar geleden dat hij met de marine de basis van Diego Garcia bezocht heeft toen hij op de terugweg was vanuit Australie. Tijd vliegt..... (Ofwel we worden wel al oud......)

Dat het er strikt aan toe gaat blijkt wel als één van de jachten naast ons een verkeerde datum op hun permit hebben. Geen coulance en ze moeten binnen 24 uur vertrekken uit Chagos. Ze hadden zich vergist in de maand...... Als het waar is is het wel sneu.

Het strand van Ile Takamaka

              

Het zijn relaxte dagen, waarin we snorkelen, eilandjes bezoeken en met laagwater erop rondlopen. Er worden verjaardagen gevierd en er zijn sundowners op het strand. Met de hele groep gaan we naar Ile Boddam, waar in het verleden een kleine communie was. Het is een internationale mix van jachten en zijn de enige Nederlanders, maar het klikt allemaal. 

Doordat elke boot op een ander tijdstip is binnengekomen en je maximaal 28 dagen mag blijven is het weer voor de volgende passage het gesprek van de dag. Er zijn inmiddels 5 boten vertrokken naar Rodriques en ze hebben erg hoge golven, veel water over dek en harde wind. Dit maakt iedereen direct nerveus en bestemmingen worden gewijzigd. Ook wij denken na om evt. direct naar Madagaskar te gaan aangezien dit meer met de heersende wind mee is, maar met nog minstens een week tegaan in Chagos, proberen we ons niet gek te laten maken. Eerst hier genieten. Wel houden we het weer natuurlijk in de gaten. De Indische Oceaan heeft een behoorlijke reputatie als het gaat om hoge golven met een korte periode en harde wind uit het zuidoosten.

Ile Fouquet, een strand vol Noddy's.

Ile Boddam, waar men in vroeger jaren de kokosnoten tot copra verwerkten. Je vindt er nu alleen de restanten van een kleine nederzetting.

 

                            

De restanten van de kerk.

De door zeilers gemaakte jachtclub, we hebben er een gezamelijke potluck lunch. We laten een booschap in het logboek achter.

De zeilboot Kiwi Dream heeft net voor aankomst een tonijn van 60 kg !! aan de haak. Iedereen krijgt een paar kilo. Heerlijk!

Op 28 mei is het volle maan en we nemen het initiatief voor een Full Moon party. Er wordt hout gesprokkeld voor een bon fire. We maken 3 liter pinã colada als welkomstdrankje en elke boot neemt een gerecht mee. Muziek erbij en we zitten tot laat bij het vuur, inmiddels schijnt de maan in volle glorie.

Ook de boot wordt grondig nagekeken. Niels wordt weer de mast ingehesen en controleert de verstaging. Alle gewicht gaat naar de bakboordkant aangezien we over stuurboordkant zullen zeilen. Ook de romp en de schroef worden schoongemaakt. We gaan het hele scenario na mocht er een brekende golf in de kuip belanden. Niels plakt voor de zekerheid nog een rubber strip op de kajuit ingang deur....en de roosters gaan uit de afwatering opening zodat het water sneller wegloopt. Na dit alles denken we klaar te zijn voor vertrek. Nu alleen nog het juiste weer en moment van vertrek afwachten.