Bij het wakker worden hebben we een leuke "verrassing". Het vuurwerk van gisteravond voor het nieuwe passagiersschip van MSC heeft er voor gezorgd dat het hele dek vol roet en papieren restanten ligt. Niels zijn poetswerk van gisteren was voor Jan met de korte achternaam. Opnieuw afspoelen, wassen en lappen, gelukkig lijkt het erop dat we geen schade hebben. Het is een mooie zonnige dag en na een ontbijt bij de Point Yacht Club zijn we klaar om te vertrekken. Hokulea met Eric en Chantal aan boord zijn inmiddels vertrokken. Van Durban Port Control krijgen we toestemming om direct door de havenhoofden naar open zee te gaan.
De eerste 40 Nm zuid staat de stroom tegen, maar dan eindelijk draait ze in ons voordeel met 1,5 a 2 knopen. Gelijk met ons is het hele elite clubje van Oysters vertrokken, waarschijnlijk weten zij niet meer wat zeilen is en motoren in colonnes van A naar B met 9,5kn. Ze doen een rondje wereld in 24 maanden, dus is het pezen van A naar B. Zou niet ons ding zijn.
De nacht is koud en we zitten in vol tenue, mutsen en handschoenen incluis. Degene die af is ligt letterlijk en figuurlijk onder de wol. Toch even wennen na jaren in de tropen....
Vrijdag 9 november.
Niet geweldig kunnen slapen, doordat we regelmatig moesten gijpen en van zeil moesten wisselen. Via de SSB radio hebben we contact met Max en Antares, zij zijn vanuit Richard Bay vertrokken en hopen zo ver mogelijk te komen. Ook spreken we dagelijks met Hokulea via de marifoon, ondanks dat we beiden een andere koers varen kunnen we elkaar nog steeds ontvangen. Met weer de nodige gijpen kruisen we overdag voor de wind weg, geholpen door een meegaande Agulhas stroom. De avond en nacht wordt een geweldige zeilnacht met 3 knopen stroom mee, dus de mijlen tikken lekker door. Weer zitten we een Oyster boot in de weg, die alleen maar rechtdoor op de motor vaart, maar wij hebben beide zeilen over bakboord hij is op motor en dus hebben wij voorang. Het duurt alleen erg lang voordat hij reageert, dus Niels roept hem op als hij op amper 100 meter zit. Het is niet de eerste keer dat we meemaken dat mensen de boot op de stuurautomaat hebben en in slaap zijn gevallen. Hij reageert pissig en stopt zijn brommert zodat wij verder gaan. Eikel....
Dichter bij de kust wordt het water minder dan 100 meter diep en keert de stroming tegen. We gijpen direct weer van de kust af en weer vlak voor een Oyster op motor, sorry..... Hij moest voor ons uitwijken en deed dat ook netjes, dus we kunnen ons voorstellen dat hij "not amused" was omdat het achteraf dus niet nodig was. Wel pikken we vrijwel direct weer de stroom op en ook de wind loopt op naar 25 knopen. We varen op alleen het volle grootzeil nog steeds 11 knopen en surfen soms van een golf naar 13kn. Inmiddels kunnen we het hele scenario van zeilhandelingen dromen, maar met lopende bakstagen, de preventers en 25kn wind in de poeperd niet altijd eenvoudig. En dan zijn het ook nog pikzwarte nachten, want we hebben geen maan.
Zaterdag 10 november.
In de morgen zijn we al ter hoogte van Port Elizabeth, maar valt in een keer de wind en stroming weg. We droppen alle zeilen en moeten op de motor verder. Goed moment om de accu's te vullen, alleen blijkt dat de alternator het opeens niet meer doet?! Gelukkig doen de zonnepanelen hun werk en zijn de enige "grote" verbruikers Appie, de stuurautomaat en de koelkast. En zo modderen we verder. Niels haalt elke dag een paar keer het weer op, maar ondanks dat er 4 modellen beschikbaar zijn, heeft er niet een gelijk. Voor nu koersen we direct op het waypoint onder Struisbaai af, wat nog 260 Nm ver weg is. Gelukkig kan de motor na 4 uurtjes uit en hebben we een zuidoostelijke wind. Deze kust ( onze kust.....) is onder alle cruisers berucht vanwege het onvoorspelbare weer en de soms extreem snelle veranderingen van windrichting en snelheid. Ook de mogelijk hoge golven ( Freak Waves) zijn berucht. Dit komt vooral door de snel afnemende diepte en wanneer de zuidgaande stroming de wind uit het zuidwesten tegenkomt. Gelukkig hebben wij dit (nog) niet met een wind uit het noordoosten.
Niet gedacht, maar ik vind deze passage toch emotioneler dan verwacht. Één van de laatse of de laatste met de boot, het afscheid nemen van ons "huis" van de laatste 6 jaar. Eenzelfde gevoel toen we in het vliegtuig zaten na het afscheid op Schiphol van familie en vrienden met een nieuwe toekomst in Zuid Afrika.
Zondag de 11e van de 11e.
Sinte sinte Maarten, de koeien hebben staarten......
Na een langzame nacht met een counter current en een beloofde wind die maar niet kwam, moest dan toch het ijzeren zeil aan. Met een inmiddels nieuw weerbericht lijkt het erop dat een noordwesten wind roet in het eten gaat gooien om Kaapstad in één keer te gaan halen. De verwachting, je weet wel die gisteren de hele tijd niet klopte, geeft een NW wind ter hoogte van False Bay en Kaap de Goede Hoop. We rekenen en bekijken het nog een keer. We zouden kunnen stoppen in Knysna of Mosselbaai, want daarna is de eerste mogelijkheid pas Simonstown gelegen in False Bay. De noordwester en dan dus recht op de neus wordt maandag in de loop van de middag verwacht en volgens de "PredictWind routering", waar we onze huidige positie en toekomstige bestemming ingevoerd hebben, zouden we voor de sterkere NW in Simonstown kunnen zijn. Dan hier een nacht ankeren en de wind afwachten en dan eventueel de volgende morgen de tocht om de Kaap vervolgen richting Kaapstad. We besluiten om door te gaan en de situatie later opnieuw te beoordelen.
De oostenwind is ondertussen aangewakkerd tot 22 knopen en we kruisen voor de wind weg. Ter hoogte van George zitten we in de shipping lane en gaan we samen met de grote vaart richting Struisbaai of te wel Cape Agulhas, het zuidelijkste puntje van Afrika.
Maandag 12 november
De nacht is prima verlopen. Met het grootzeil en een uitgeboomde genua hebben we de koers van 265 graden kunnen volhouden.
Voor het eerst tijdens deze passage is het zwaar bewolkt en als Kaap Agulhas in de vroege ochtend wordt gepasseerd valt er weinig te zien. Opeens hebben we een school dolfijnen voor de boeg, dat is lang geleden. En als dit nog niet genoeg is horen we opeens het gepuf van een paar walvissen. Daarmee is het feest nog niet kompleet als er een paar robben met hun guitige koppies boven water komen. Liggend op hun rug lijkt het alsof ze ons verwelkomen in de Kaapse wateren. Natuurlijk ben ik te laat voor foto's......
Het weerbericht ziet er goed uit, wel zullen we na het passeren van Kaap de Goede Hoop tegen de noordwestenwind moeten opkruisen. Normaal voor onze Unwind geen probleem (wel voor de bemanning). In één keer draait de wind van oost naar zuidwest, niet vervelend voor ons, want daarmee kunnen we voor een paar uur een slag richting False Bay maken. Daarna moet de motor bij. De wind wordt minder en er staat een korte en chaotische golfslag, waar je niet vrolijk van wordt.
We horen dat Hokulea is afgeslagen naar Simons Town, met hun catamaran is het moeilijk opkruisen. Wij besluiten door te gaan, de wind is in één keer weg en we gaan de koers van 270 graden voorliggen naar Kaap de Goede Hoop, welke dan nog 15 Nm verderop ligt. Dan komt toch de wind, nu pal op de neus. Dit samen met de stroming tegen en deining uit ZW zet ons dit weer aan het denken. Is het het waard om straks als we de Kaap gerond hebben om 30 nm tegen de wind op te boksen en 's nachts aan te komen in de marina..... Zelfs met de motor bij maken we niet meer dan 5,5 knoop. Het roer gaat toch om en we varen terug richting Simonstown. We hebben een deja vue moment. Want iets minder dan 6 jaar geleden moesten we voor de deelname aan de Governors Cup bewijzen dan we 200 Nm onder de kiel hadden. Dit was voor ons een mooie gelegenheid om de UnWind te testen. Na 100 Nm op zee kregen we een foutmelding in onze apparatuur en moesten toen vroegtijdig naar Simonstown toe, waar we 's nachts om 03.00 uur aan kwamen.
Het is nu duidelijk dat de weergoden een ander plan met ons voor hadden en vonden dat we moesten terugkeren, daar waar we onze wereldomzeiling zijn begonnen .....Simonstown.
Het is 22.00 als het anker achter de jachtclub valt, het rondje is volbracht. De fles gaat open en we proosten op een prachtige reis.
Dinsdag 13 november.
We keutelen 's morgens lekker op ons gemak en worden rond twaalven opgepikt door Eric en Chantal. We melden ons bij de marina, maar aangezien we voor anker liggen hoeven we niets te doen. We pakken een taxi naar Kalkbay, want daar weten we een goed restaurant met uitzicht. We eten er heerlijk en natuurlijk ontbreekt de vonkelwijn niet. Voor we het weten zijn we 3 uur verder en gaan we nog een afzakkertje bij de jachtclub halen. Daar worden we verrast door een bezoek van Peter en Annie, van de boot Toccata. Net voor het donker zijn we terug aan boord. Nog een bakkie en naar bed. Morgenochtend vroeg willen we door naar Kaapstad.
Woensdag 14 november
Om 03.00 uur zijn we allebei klaarwakker en besluiten anker op te gaan. Het weer is kalm en de Kaap wordt van dichtbij gerond. De nevel trekt op en het wordt een prachtige zonnige dag. Op afstand zien we de bekende plaatsen voorbij trekken, zoals Kommetjie en Houtbaai, zien de toppen van de Twaalf Apostelen en Signal Hill. Dan komen de Tafelberg en het voetbal station te voorschijn, bijna thuis. Voordat we naar de Royal Cape Yacht Club gaan stuurt Niels de UnWind naar het Waterfront. Daar zien we in de verte Sijnie en Lex al staan. Over en weer worden er foto's en filmpjes gemaakt en is het rechtsomkeerd en gaan we naar de marina.
Daar is het tjok a block vol. Op de aangewezen plaats ligt al een boot, dus moeten we voorlopig aan de immigratiesteiger. Niet de beste plek, nu maar hopen dat we snel kunnen verkassen. Naast de normale drukte van boten, die vanaf de Indische Oceaan komen, vertrekt nu ook de Governors Cup hier vandaan naar St. Helena. Vanaf 26 december is er meer beschikbaarheid.
Op de club is het een gezellige drukte, op woendagavond worden de "Twilight races" gezeild. Sijn en Lex komen naar de club en de vonkelwijn gaat open. We kletsen weer heerlijk bij en het is alsof we niet zijn weggeweest.
Om onze aankomst toch een feestelijk tintje te geven besluiten we alle mensen die we in Kaapstad kennen en de cruisers die al zijn aangekomen uit te nodigen voor een borrel en snack op de steiger. Vrijdag is het zover en door de vele felicitaties beseffen we eindelijk dat we best trots mogen zijn om dit te hebben volbracht. De Unwind is een prima en veilige boot gebleken, maar het heeft even geduurd voor we haar onder knie hadden door gebrek aan voorbereiding. We hebben hoogte en diepte punten gekend tijdens onze reis en het was zeker niet altijd makkelijk, maar dit neemt niemand ons meer af. Doen we het nog een keer............wie weet, maar Lily Pond -onze lodge- is nu weer onze volgende stap. We hebben weer vele ideeën en gaan ook weer verbouwen, maar het zal niet makkelijk zijn om weer constant op het land te zijn en te moeten werken. We zien wel.
Als iedereen op de steiger weg is nemen we samen nog een "sundowner" en daarmee is ons zeilersverhaal voorlopig afgesloten.
