Ilha Tinhare

Ondanks dat we met de laatste restjes van het hoogwater weer vertrekken hebben we nog ruim 3 knopen stroom mee. In de monding hebben we nog de nodige deining en we zijn blij dat er geen noordoosten (tegen)wind staat. Wind tegen stroom geeft vaak een steile golfslag en dat vindt een boot en wij niet leuk. We moeten echter 5 mijl naar het noordoosten varen om de riffen van Sororocucu te omzeilen, voordat we de koers naar het noorden kunnen verleggen. Er zijn behoorlijke kuilen en ons favoriete koffiepotje, dat klaar stond, belandt op de vloer. Dat wordt op zoek naar een Bodum leverancier. We moeten het hele stuk motoren en Niels gooit maar weer een hengel uit. Zowaar heeft hij 2 keer een makreel aan de haak. De eerste vinden we te klein en dus zielig en wordt van het haakje gehaald en teruggegooid. Helaas voor de 2e wordt het een ander verhaal. Het is een "strijd" van leven en dood, dit keer legt de makreel het loodje en hebben we die avond dan eindelijk vis op het menu. We vinden het vangen en killen van een vis nog steeds geen hobby, maar ja misschien went het naarmate we er meer vangen..... De Tinhare archipel behelst 3 eilanden en een rivierengebied en ligt aan de Costa do Dende. De palmolie (dende) is een belangrijk onderdeel van menig Bahian gerecht. Wij gaan naar Ilha Tinhare. We komen aan het eind van de middag bij de ankerplek van Morro de Sao Paulo aan. We zoeken een plaatsje tussen de vissers. Het is een komen en gaan van lanchas en catamarans, die hun passagiers van en naar Salvador en Valenca brengen. Het wordt een rommelig nachtje met de deining die op deze open plek binnenstroomt. De volgende dag is het prachtig weer en gaan we eerst naar Morro de Sao Paulo. Een toeristisch dorp, wat in het hoogseizoen populair onder de jonge Brazilianen is. We lopen naar het Forte da Ponta, gebouwd door de Portugezen in 1728 en slenteren door het dorp. Ene Antonio houdt de wacht bij onze bijboot, die op het strand ligt. Het is springtij en het water kan soms snel stijgen. We willen ook Gamboa do Morro bezoeken, wat verderop de rivier ligt. We passeren onze boot en gaan aan boord om te kijken of alles nog goed is. Door het extreme getij zien we dat we wel erg ondiep liggen en verkassen de boot naar een wat diepere ankerplek. Dit geeft een beter gevoel en we kunnen weer op pad. Gamboa is eenvoudiger, maar niet minder leuk. We kiezen een strandtentje uit voor een late lunch en worden aangenaam verrast. We eten spetter verse lagousten en genieten als koningen. Als dit geen vakantiegevoel is!

                       

                               En dat is een.......

                                              In de verte ligt de UnWind

                                  Forte da Ponta

                          Om de hoek ligt Morro de Sao Paulo

                    Hier geen auto's, maar kruiwagens voor de bagage van de toerist.

               We eten als grootvorsten bij een simpele tent maar fantastisch uitzicht.

  

Sunset & Moonrise Campinho

Camamu

Soms denk je: Ach, net 35 mijl varen, appeltje eitje, maar in de praktijk valt het dan vies tegen. De nacht naar Camamu was er een met een hoop deining en de wind op het randje om je zeil vol te houden. Je loop dan te tobben om het goed te kunnen trimmen. We naderen met buien de monding van Baia de Camamu. We komen met doodtij aan en het opkomende tij zal over 2 uur op zijn sterkst zijn. Er staat een behoorlijk deining, die in combinatie met een noordoosten wind voor de nodige problemen kan zorgen. Gelukkig hebben wij alleen de deining en de wind uit de zuidoost hoek, maar het houdt ons behoorlijk bezig. Links en rechts zijn er ondieptes en breken de golven op verscholen rotsen en riffen, maar na een uurtje komen we aan op de ankerplek bij Ilha do Campinho. Het is de eerste keer dat we met onze boot op een getijde rivier voor anker gaan. Om de 6 uur draait de stroomrichting en lig je 180 graden de andere kant op. Het is dan zaak, dat het anker naar beide richtingen houdt. Het regent nog steeds en zo staan we een uur later in badkleding de boot en onszelf te wassen met lekker zoet water. In de middag komt het zonnetje door en pakken we de bijboot en gaan het eiland op. Volgens de pilot moeten hier pousada's met kleine restaurantjes zijn, gerund door zeilers die hier gesettled zijn. De pilot is van 2010, maar de info is inmiddels al verouderd en vinden we geen pousada's, geen restaurantjes, gewoon niemand! We belanden bij een eenvoudig strandtentje, waar de muziek het meest door de uitbaatster zelf wordt gewaardeerd en we nemen maar een drankje.

De volgende dag is het prachtig weer en gaan we naar Sapinho en Ilha do Goio. We varen met de dingy langs de mangroves en zien de vissers vissen in hun authentieke uitgeholde boomstam kano's. Je hebt er ook waar een Honda grasmaai motorblok achterop gemonteerd is met een hele lange schroefas van 2 meter. We organiseren voor de dag erop een fast ferry (lancha), om naar Camamu te gaan. Zodoende zitten we maandagochtend vroeg met nog 8 man in een speedbootje wat ons met 25 knopen naar het stadje brengt. Af en toe met geknepen billen als we al slalommend tussen de zandbanken van de droogvallende rivier sjezen. Camamu staat bekend om zijn kleurrijke Bahian markt, helaas is deze alleen op zaterdag. Hetgeen er nu aan stalletjes staat stelt niet zo veel voor. Wel heel bijzonder is de vleesmarkt. Hier is geen vlieg, letterlijk, te bekennen. Volgens de inwoners te danken aan de zege van God. Het is een primitief en armoedig stadje, waar -op de mobieltjes en internet na- het moderne leven nog niet heeft toegeslagen. De mensen zijn echter uitermate vrolijk en luidruchtig.

We hebben 2 prachtige avonden met een fantastische volle maan en liggen heerlijk rustig op de kabbelende rivier. Op dinsdag wacht het volgende traject verder richting Morro de Sao Paulo wat op het eiland Tinhare ligt (35 mijl onder Salvador).

                          Bar "Brilho do Sol". Op de foto hoor je gelukkig de muziek niet....

Op zondag een groep mannen, die met hun gemotoriseerde kano alle barretjes in de buurt bezoeken

                         Spelevaren door de wateren van baia de Camamu

                                                   Ilha do Goio in de baai van Camamu

Normaal hebben de Brazilianen geen haast, behalve in een boot. Dit raast dus soms ook langs onze UnWind als we voor anker liggen. Ze hebben er gewoon sch...t aan.                  

 

               Camamu met in de hoogte het kerkje "Matriz Nossa Senhora Assuncao"

De uitgeholde boomstammen. We verbazen ons telkens weer hoe ze overeind blijven als zo'n speedboot ze passeert

                                                Lekkere verse bollen!

   

                  Camamu aan de droogvallende rivier, gezien vanaf de kerk.

            Camamu. Zo rustig als het plaatje oogt, zo druk en luidruchtig is het volk.

   

Ilheus

Op dinsdag pakken we de boel weer in en zwemmen we nog een laatste keer. We varen onderlangs het eiland Siriba en koersen noordwaarts. We nemen via de marifoon afscheid van de 2 meiden, die boven op de heuvel naar ons zwaaien. Het windje is zuidoost en blaast ons langzaam richting Ilheus, zo'n 220 mijl verder. De hele tocht zal bijna 2 dagen in beslag nemen, maar we vinden het prima. Overdag houden de walvissen ons bezig met hun show en de avonden zijn mild. We klussen en koken. Niels gooit weer eens een hengel uit en heeft zelfs beet. Dit gebeurt natuurlijk net onder de lunch. Tot Mar haar grote geluk, die zag de bui al hangen: al die ellende om die vis dood te krijgen en bloedbad bij het fileren en wint de vis. Zodoende zwemt er een gepiercte dorade ergens in de oceaan rond, wat ook weer een rot idee is. 

Donderdagochtend komen we om 04.30 aan en ankeren we in Porte de Ilheus. De ankerplek is open naar het noorden en wordt beschermd door een lange strekdam. Volgens de pilot is het hier rustig liggen met een zuidoostelijke wind. De boot ligt echter te rollen als een wipkip door de deining. We probereren toch nog te slapen, wat niet echt lukt. We besluiten om te verkassen naar een kleine vissershaven. Deze blijkt bij aankomst dichtgegegooid te zijn, dus hebben we wenig keus en gaan we weer terug. We ankeren dit keer dicht onder de kust met de kiel op, maar het is niet veel beter. We pakken de bijboot en gaan de wal op, doen boodschappen en eten wat bij de jachtclub. Bij terugkomst op de boot besluiten we toch maar weer om naar de oude ankerplek te gaan en daar met de kiel naar beneden te gaan liggen. Volgens Niels vaart Mar als een oud wijf terug en als het anker die dag voor de derde keer valt zijn we beide behoorlijk chagrijnig.

We gaan met de kippen op stok en slapen klokje rond. De volgende dag gaan we de stad in en zien Ilheus met zijn cacao verleden en oude koloniale gebouwen. De stad zelf is slecht onderhouden met een hoop zwerfvuil. Het oude centrum heeft zijn charme nog niet verloren en de straatjes zijn vol fruitverkopers. Het is ook de stad van Jorge Amado, een van de bekendste braziliaanse schrijvers. 

Die avond vertrekken we richting Baia de Camamu, een delta gebied, zo' n 60 mijl verderop. We hebbben uitgerekend dat we daar niet voor 08.30 de rivier op kunnen varen door het getij. 

                                 

                                             Het is weer "John West" geworden.....       

                                                        Ilheus

                              

                              

     

Abrolhos

Met een bleek zonnetje vertrekken we vanuit Vitoria richting Abrolhos. We hebben weer een tocht van 170 mijl voor de boeg. Om een lang verhaal kort te maken, de voorspelling van het weer klopt van geen kanten. Wind varieert continue en we blijven onze tactiek aanpassen. Later op de avond trekt de wind aan en krijgen we een gordel van buien over ons heen. Het zicht in de buien is nihil en we moeten volledig op de klokken en stuurautomaat vertrouwen. De moeilijkheid met buien is dat je vooraf niet precies weet hoeveel wind er in zit en of je je zeiloppervlak moet verkleinen. We gokken om ze te laten staan, maar soms is het op het randje. 

De hele nacht blijft het buien, maar in de ochtend dan toch eindelijk licht in de duisternis en wordt het droog. We zien tientallen spuitende en springende walvissen. We hebben er nog nooit zoveel bij elkaar gezien en vanaf een boot blijft het spannend, want ze zijn even groot als de UnWind.... en zwemmen ook 's nachts rond. Het maakt de natte lange nacht weer goed. Al met al duurt deze trip door het opkruisen een eeuwigheid. We zijn ook blij als in de loop van de avond het licht van de vuurtoren van Abrolhos verschijnt en pakken we om 22.15 na een hoop zoekwerk in het pikkedonker een mooring boei op. 

Archipelago Abrolhos is een onderdeel van een nationaal park onder toezicht van de marine. Het is een gebied met riffen en koraal. De naam komt van "abra los oyos" af, wat "kijk uit je ogen" betekent. Het bestaat uit 3 eilanden, waarvan Ilha de Santa Barbara het hoofdeiland is. Volgens de boekjes gaat het er hier strikt aan toe. Zo mag je niet ankeren, vissen en duiken kan alleen met erkende bedrijven. Ook heb je toestemming nodig om op Siriba te lopen. Hier nestelen de "boobies" met hun uilskuikens en boven het eiland vliegen de fregatvogels. Voor ons gaat het van een leie dakje. We mogen op Siriba wandelen, wel onder begeleiding van iemand van IBAMA en we vragen of we ook op Santa Barbara de vuurtoren (Farol) mogen bezoeken. Ook dit geen probleem. Overdag snorkelen we in het heldere water boven het rif en rondom het eiland. We zien de koraalvissen, dorades, murene en Niels ziet nog een rog. Om 17.00 mogen we "landen" op het eiland. De vuurtoren wordt hier dagelijks met de hand bediend. De gordijnen gaan eraf en het licht gaat aan. Het is facinerend om te zien hoe 1 lampje een licht kan afgeven wat 20 mijl verderop gezien kan worden. Het uitzicht vanaf de toren is prachtig en we zien de zon ondergaan. De marineman, die ons rondleidt, is een verpleger (in het engels blijkt dit ook voor mannen nurse te zijn, nooit geweten), maar heeft ook als taak om wat meteo handelingen te doen. Voor ons beiden leuk om te zien, daar we dit bij de Marine zelf ook hebben gedaan. Temperatuur meten, dauwpunt met een slinger bepalen, aantal uren zonneschijn meten en regen aftappen.  

Op dit eiland wordt er research gedaan naar walvissen. Er zijn 2 vrouwelijke marine biologes in spe op het eiland. Zij gaan dagelijks naar het hoogste puntje van het eiland en "tellen" dan de walvissen. In het seizoen juli t/m october komen er zo'n 14.000 walvissen voorbij. In dit deel zijn het voornamelijk bultrug walvissen. Er is ook een post in Santa Catarina, dit ligt in het zuiden van Brazilie, en daar zijn voornamelijk de "southern right" walvissen. We nodigen de 2 meiden uit voor een drankje aan boord. Ook hiervoor moeten zij weer toestemming krijgen van de sergeant. Niels mag ze ophalen en met een portable marifoon mogen ze aan boord. 

                                        Niels, maar nu in zijn nieuwe pak.

              Nasi Goreng "onder helling speciaal" op zee. Dit smaakt 2 keer zo lekker!

       Ook dit is het cruisers leven, midden in de nacht zeilen wisselen.

                 Ilha de Santa Barbara (Abrolhos) met haar vuurtoren.

             Siriba en Redonda zijn door het rif met elkaar verbonden

      Op Siriba gaan we vanuit de bijboot aan wal en maken een prachtige wandeling.

                                                         Moeder en kind

                    Een Boobie, eigenlijk gewoon een uilskuiken, maar wel stoer hoor. 

    

                                    Deze tekst zegt genoeg.

                

                                   In ons UnWind "uniform" op de wal.

                           

                                Felix, de "nurse, vuurtorenwachter en meteo man"

                           

                          

                                           Lenzenstelstel van de vuurtoren

     

                                 Zonsondergang vanaf Farol Abrolhos.

                  

                    Samen met Felix en onze "tolk" op de vuurtoren.

                                    Het meteo station van Abrolhos

   

Vitoria

Op maandag 8 juli lichten we het anker om 06.15 en we verlaten Buzios op een prachtige morgen. De wind komt uit het zuidwesten en zal later op de dag naar het zuidoosten krimpen (tegen de klok in). In het donker ronden we Cabo Sao Tome. Rond deze kaap strekt een ondiepte vanaf het vaste land zo'n 10 mijl de zee in, dus is het zaak om deze ruim te passeren. De verhalen in de pilot en het aantal wrakken in de kaart zeggen ons genoeg. We zeilen fantastisch en maken goede voortgang. In de vroege dinsdagochtend zien we de eerste walvissen. Altijd geweldig om dit te zien. Het weer verandert en we krijgen nu buien en van lange duur. Niels heeft zijn "oude" zeilpak aan en komt erachter dat deze wel een wasbeurt met Hermisol kan gebruiken. Nu hebben we prachtige nieuwe hi-tech zeilpakken, maar "vinden het zonde en overdreven om deze te gebruiken?!" Dan toch maar omgekleed.

Rond 11.00 komen we in de aanloop van Vitoria en Tubarao. Dit is een drukke route voor de grote scheepvaart. Door de neerslag hebben we slecht zicht en maken we dankbaar gebruik van AIS (automatisch identificatie systeem) en onze electronische kaart plotter om te navigeren. Zo kunnen we zien waar en hoe de schepen om ons heen varen. De jachthaven ligt aan het eiland Vitoria en we moeten door een nauwe doorgang met zandbanken om het te bereiken. Er zijn nauwelijks ankerplekken in dit ondiepe stuk en we pikken een mooring op. We hebben er 31 uur over gedaan en de motor heeft minder dan 4 uur aangestaan, waar we heel content over zijn.

Vitoria ligt in de provincie Espirito Santo met Minas Gerais als achterland. Dit gebied is rijk aan grondstoffen en in het verleden was koffie en hout de belangrijkste handel. Tubarao is de tweede grootste haven waar mineralen worden verwerkt. Hierdoor zijn deze plaatsen en haven de laatste jaren enorm gegroeid. Het weer is nog steeds somber met regen en buien. 

Op woensdag in de jachthaven zien we Ricardo (zeiljacht Vagamundo) weer. We hadden zijn boot al in Angra en Buzios zien liggen. Hij woont in Vitoria en bood aan om ons de stad te laten zien. Hier hadden we wel oren naar, maar een staking op donderdag gooide roet in het eten. Die donderdag werd "heel" Brazilie platgelegd door demonstraties in navolging van de stakingen van de vorige maand. Naast een hoop militaire politie en demonstranten hebben we er weinig last van gehad. Vitoria weet ons niet te boeien en we besluiten om op vrijdagmorgen weer te vertrekken. Zodoende pakken we het laatste restje wind van een koufront om naar de Abrolhos Archipelago (170 mijl) te varen. 

                        

                                       Aan een mooring boei bij Vitoria

                      Op de punt van de heuvel het klooster van Sao Francisco

                                         De demonstratie op donderdag.

                       "Het zijn sterke benen, die de weelde kunnen dragen"

Buzios

We volgen de weerberichten en er blijkt weer een koufront op pad te zijn. We willen gebruik maken van de zuidwestelijk wind die daarbij hoort. Het weer, dat samen gaat met een lagedrukgebied en frontaal systeem, is vaak niet aantrekkelijk met buien en bewolking, maar de windrichting is dan goed om te zeilen. We nemen dit voor lief, want motoren met een zeilboot is niet efficient en maakt lawaai. De volgende bestemming, Vitoria, is zo'n 192 zeemijl ( zo'n 38 uur varen) dus wind uit de goede richting is dan welkom. Zodoende verlaten we Buzios op een vroege maandagochtend om 06.00 terwijl de zon aan de horizon verschijnt.

Het was een heerlijke week geweest in Buzios. Na 3 dagen aan een boei bij de jachtclub gelegen te hebben, vertrokken we naar Praia dos Ossos. Hier lagen we 50 meter verder op ons eigen anker. Voor de boei bij de jachtclub moesten we 25 Euro per dag betalen en aangezien we wat langer wilden blijven zou dit de boordkas behoorlijk aantasten. We hebben genoten van het dorp met zijn gezellige drukte. We ontdekken een "kilo" restaurantje met de vreselijke naam "Bananaland", maar waar het eten heerlijk is. We zitten te borrelen bij "Captain's bar" aan de haven. Het ziet er niet uit, de uitbater is vrijwel altijd dronken, maar de lokale vissers komen er en ze draaien goede muziek. Voor onze trouwdag op 3 juli hebben we toch maar een wat beschaafder stekje uitgezocht. Op weg hier naar toe met onze bijboot voeren we in het donker regelrecht in een visnet en de buitenboord motor gaf de geest. We hebben wel altijd een zaklantaarn bij ons, maar echter geen peddels en/of mes. Daar lagen we dan vast midden in de haven en konden geen kant op. Het vooruitzicht om ons 26 jarig huwelijk in de bijboot te vieren trok ons niet. Met veel moeite en pijn in zijn handen van de nylon lijn weet Niels het net uit de schroef te halen en konden we weer verder. Nu nemen we ondanks het gevaar voor diefstal toch maar de peddels mee en heeft Mar een mes in haar handtasje (lees rugzak). De volgende dag hebben we met de bijboot een paar van de 21 stranden bezocht. Het was ruw op zee, dus als verzopen katten kwamen we terug aan boord. Het mocht de pret niet drukken, want het was prachtig weer. Ook vielen met ons neus in de boter, want op vrijdag en zaterdag was er "Gastronomica de Buzios". Allerlei restaurants deden mee en presenteerde kleine hapjes, het was smullen. Van een enorme Paella pan gevuld met een oosterse stirfry van garnalen en groente, ceviche van kreeft, inktvis op de wok, ravioli gevuld met zalm tot en met de heerlijkste toetjes. Natuurlijk ook wijn en Spumante. Daar houden wij wel van.

Op zaterdagmiddag kwamen we met de bijboot terug van het dorp en zagen we een rood hoofd in het water. Het bleek "der Willie" van de jachtclub te zijn, die naar onze boot aan het zwemmen was. Willie is een Oostenrijker die al 18 jaar in Brazilie woont en het heerlijk vond om weer Duits te praten. Na een lekker ZA wit wijntjie brachten we hem later terug naar de jachtclub. Daar was het een vrolijke boel geworden met muziek, Caipirinha en dansen. We werden direct uitgenodigd om erbij te komen. We maken kennis met Bart, een nederlander die hier al 12 jaar woont en werkt (olie instrustrie). We zijn uiteindelijk van de jachtclub, via het huis van Willie en Fernanda en een lekke band, met een hele groep vrienden bij iemand thuis beland. Hier werd de braai aangemaakt en is het erg laat geworden. De volgende dag had Nelis de naweeen er nog van, die man met de hamer. Mar heeft 's middags de bijboot gepakt en Bananaland weer bezocht. Niels bleef aan boord......

          Voor anker bij Praia dos Ossos

    De bronzen:  "Tres Pescadores" in de havenmond van Buzios.

                

   Restaurant Buddha Beach tijdens Buzios gastronomica weekend.

    

    Salt, een van de 55 restaurants aan de Orla Bardot en Rua de Pedro in Buzios

   

   Cigalon, Niels zijn favoriete stand....., daarnaast hadden ze ook nog een heel lekker dessert.

                                              Buzios by night

 

                                         

    Zonsondergang vanaf de Buzios Jachtclub met "der Willie" en op de achtergrond de UnWind 

    Bij vertrek uit Buzios hebben we een prachtige zonsopkomst. Het maakt vroeg opstaan een  

    stuk plezieriger.

Afscheid van Baia de Ilha Grande

Op het moment van schrijven wordt de hemel verlicht door lichtflitsen en regent het pijpestelen. Een verwacht koufront komt over vanuit het zuidwesten, maar gelukkig liggen we "hoog en droog" voor de jachtclub Armacao de Buzios aan een boei. Afgelopen zaterdag zijn we vertrokken vanuit Abraao, daar waar we 3 maanden geleden voor het eerst in Brazilie voet aan wal hebben gezet na onze oceaan overtocht vanuit St.Helena. Na ons verblijf in Rio zijn we weer terug gevaren naar de baai van Ilha Grande. Beetje saaie tocht met veel motoren. Voor anker in de baai van Abraao hebben we een relaxte week gehad. We maken nog een mooie wandeling naar de waterval op het eiland. Ook kon Niels zijn hart uitleven en moest dagelijk het water in om het onderwaterschip schoon te maken. Het zat vol met schelpen en aangroei. Niels haat het als hij het gevoel heeft dat de aangroei van de boot snelheid kost, maar hij ondervond ook dat de UnWind een stuk langer en breder is dan onze vorige boot. Hij is niet bepaald een liefhebber van duiken en onderwater zijn. Voortdurend moest hij gewapend met een schraper proestend en snakkend naar adem heen en weer onder de boot door. Gelukkig zat het weer mee, echter de steeds passerende lokale bootjes zorgden voor onrustig water. Wat wel vies was dat elke keer als hij uit het water kwam zijn lijf vol zat met de kleine kruipende beestjes, die het niet leuk vonden van de scheepshuid afgehaald te worden. Ze houden echter niet van zoet water, dus afspoelen maar. Sinds St.Helena doet onze boegschroef het niet meer, echter de plek in de ankerbak om het euvel te onderzoeken is niet eenvoudig te bereiken. Met zijn tweeen er toch maar weer aan begonnen en nu blijkt dat van een splinternieuwe boegschroef een electronisch kastje volledig was gecorrodeerd. We moeten een nieuwe bestellen, maar ja waar naar toe.... We besluiten te wachten tot we in de Caribbean zijn. De volgende dag helpen we zoeken naar een "verloren" anker van de Matajusi. Hij heeft deze 2 weken geleden verloren, maar de GPS coordinaten opgeschreven. Na een uurtje dreggen vinden we de ketting en het anker. We hebben nog een laatste gezellige avond samen met 3 andere boten. We gaan de wal op en eten Moquecas met vis en drinken onze favoriete Caipirinha.

In Angra dos Reis -de hoofdplaats van dit gebied- gaan we de nodige voorraden inslaan en moeten we naar immigratie om onze verblijfsvergunning te verlengen voor 3 maanden. We vullen ook onze diesel- en watertanks. We willen verder en door naar het noorden van Brazilie en de Caribbean. 

We houden via de grib files het weer in de gaten en zien dat er een koufront aankomt. In dit jaargetijde komt het slechte weer uit het zuidwesten en geeft dan de nodige regen en harde wind. We willen voor die tijd langs de kust naar het oosten om dan Cabo Frio te ronden richting het noorden. We nemen het besluit om in een keer naar Buzios te varen. Dit is een tocht van ongeveer 140 zeemijl, dus dat wordt weer eens een nacht op zee. We vertrekken zaterdagochtend en na 1.5 uur varen krijgen we wind. We maken goede voortgang en moet er zelfs een rif in het grootzeil en vervangen we de genua voor het stay sail. Het is een zwoele winteravond en we zien Rio als een vonkelende stad op de achtergrond. Om 19.00 zakt de wind in en motoren we Rio voorbij. We hebben een wind shift en de wind draait 180 graden en de zeilen gaan weer op. Zo blijven we de hele tijd wel bezig met zeilvoeringen. Zo'n 50 mijl oostwaarst na Rio komt Cabo Frio in zicht. De wind is ons hier goed gezind en ronden we zonder problemen deze woelige en beruchte kaap. We buigen nog af naar Arraial do Cabo Frio, een vissersdorp met 2 ankerplekken. We besluiten toch verder te varen en gaan richting Buzios. Hier gaan we voor anker bij Praio do Canto. We halen de bijboot weer uit de "garage" en gaan richting de jachtclub om een boei te regelen voor het slechte weer in aankomst. Dit is een aktieve club en hier traint o.a. het olympisch zeilteam. We worden leuk ontvangen door een Oostenrijks clublid, Willie en zodoende zitten we even later Duits te kletsen met natuurlijk weer een Caipirinha. Vandaag zijn we verkast naar de jachtclub en hebben we Buzios verkend. Alles in deze plaats herinnert aan Brigitte Bardot, die in de jaren 60 hier veel kwam. Zo vind je er straatnamen, restaurants en bronzen beelden van haar. Het is een leuk, modern toeristisch stadje met veel vertier ondanks de wintertijd. We blijven hier een paar dagen en "vieren" hier het feit dat we 26 jaar geleden in ander bootje zijn gestapt......

                                                          Abraao

                               

                                             Je moet er wat voor over hebben!

                Samen met de bemanningen van Matajusi, Silver Cloud en Phryne.

                                   Zonsopkomst, op weg naar Cabo Frio.

                   Buzios, in de jaren 60 ooit de vakantiebestemming van Brigitte Bardot.