Guatemala, Rio Dulce

Vanaf 6 juli 2014

Onderweg hebben we tot 2 x toe dezelfde school van wel 20 dolfijnen voor de boeg.

Livingstone, Guatemala

500 mijl verder komen we na 3 dagen en 15 uur aan in de monding van de Rio Dulce, Guatemala. De passage was wisselend met wind, geen wind, buien en een laatste spurt met veel wind. Voor de ingang van de rivier ligt een zandbank van 1.80, waardoor menig boot het hoge water moet afwachten. We halen de kiel omhoog en kunnen zonder problemen in het ankergebied komen. We moeten eerst inklaren in Livingstone. Het is nog lekker vroeg als de officials aan boord komen, dit gaat lekker zo. Op deze manier kunnen we nog voor de wedstrijd Nederland-Argentinie aankomen bij hotel Catamaran, de marina waar we gereserveerd hebben, maar 25 Nm verderop de rivier ligt.

Ondanks dat iedereen aan boord is geweest, moeten we toch nog zelf de wal op om de kantoren een voor een te bezoeken en de nodige Q's (Quetzales) te betalen. Balen, daar gaat ons plan. Dan maar een nachtje hier voor anker, dan kunnen we op het gemak alles afhandelen en daarna een kroeg op zoeken. Samen met 3 Kiwi's zien we de wedstrijd, het mag niet baten ondanks de oranje shirts en Nederlandse vlag. Zaterdag de troostwedstrijd, ook zo'n jeukwoord zou Joep zeggen, voor de 3e en 4e plek. 

Als een boer met kiespijn, in ieder geval zijn er twee blij.

We laten Livingstone achter ons en gaan de Rio Dulce op. Na enkele mijlen verdwijnen het stadje en de zee achter ons en worden we omsloten door meters hoog woud. Je hoort de vogels en het hoge gefluit van de krekels. Ja, dit is weer het oerwoudgevoel en de UnWind motort op het gemak tussen de groene lanen. Hier en daar een huis op palen en een visser in de schaduw van de bomen. De diepte varieert van 24 meter tot 2,2 meter in de verzande bochten.

Gelukkig hier geen grote industrie aan de zoetwater rivier, waardoor deze schoon en nauwelijks vervuild is. De rivier gaat over in een meer "El Golfete" genaamd. Hier staat een lekkere wind en wordt het voorzeil weer uitgerold. Na 8 Nm vernauwd de rivier zich weer en komen we aan bij de dorpen Fronteras en El Relleno. Hier vind je de diverse kleine marinas, hotels en restaurantjes. Iets verderop gaat de rivier over in het grootste meer van Guatemala, Lake Izabal genaamd.

Aan het begin van de rivier een paar hoogspanningskabels, altijd weer spannend of je er niet achter blijft haken.

In de schaduw van het woud en luwte van de stroming.

Het is genieten van de rust en de mooie omgeving.

Zover komen wij nu niet, voor de komende 3 maanden wordt Fronteras onze nieuwe woonplaats. Hotel Catamaran heeft naast de nodige chalets plek voor 22 boten en de UnWind wordt daar 1 van. Weer de luxe om als een huis aan een steiger te liggen en zo van boord te kunnen stappen. Water en electriciteit, dus je hoeft niet na te denken als je de waterkoker aanzet, WiFi aan boord. Allemaal zulke normale dingen, maar voor ons heerlijk. Daarnaast kunnen we gebruik maken van de faciliteiten van het hotel.

Fronteras met de brug over de Rio.

Een hoge brug verbindt Fronteras met het in het noorden gelegen Peten en naar het zuiden Guatemala stad. Dit is de enige verbinding, ander vervoer zijn de lanchas (boot taxi's) en je eigen dingy op de rivier.

We zien de laatste wedstrijd van Nederland tegen Brazilie. Achter ons zitten enkele oudere Engelse dames commentaar op de wedstrijd te leveren. Op het moment dat van Persie aan de bal is hoor ik: He is tasty, I wouldn't kick 'im out of me bed! Heerlijk als je nagaat dat ze minstens 50 !! moeten zijn.......

Op zondag zien we de finale, waar Duitsland de overwinnaar is. Alhoewel we Duitsers mogen, zowel als gasten in onze lodge als mede cruisers, blijft het met voetbal toch anders, maar we zijn toch blij dat zij hebben gewonnen en niet Argentinie. Zo voorlopig even genoeg voetbal en weer terug naar de orde van de dag.

Zaterdagavond hebben we hier echt hondeweer. Enorme buien met onweer en bliksem. 

Grand Cayman Island

25 juni t/m 5 juli 2014

Cayman Dollars met het portret van Queen Elizabeth.

"Het kan nog wel even duren, roept U ons in de middag maar weer op". De avond ervoor zijn we na 1,5 dag varen aangekomen bij George Town op Grand Cayman Island. We hebben een boei opgepikt en kunnen wachten met het inklaren tot de volgende dag. Naast ons ligt inmiddels cruise schip "Freedom of the Seas". Er schijnt een "security drill" te worden gegeven aan boord en wij moeten wachten totdat Customs & Immigration beschikbaar zijn. Tegen de tijd dat de UnWind en bemanning naar de kade kan, maakt de Freedom zich alweer klaar voor vertrek. Weer een dagje "tax free" shoppen! En zo zullen er nog vele cruise schepen volgen........

Weer nieuwe buren, het verveelt nooit in deze buurt.....

Hemelsbreed is Grand Cayman 160 mijl van Cuba vandaan, maar een wereld van verschil. Hier geen cultuur, maar de nodige cruiseboten, met de toerist erop die zijn geld hier graag spendeert. De naam speelt tot de verbeelding, Wij kennen het alleen als paradijs voor zwart geld, belasting ontduiking en de gefortuneerde medemens. We zullen het allemaal gaan zien. 

Via de Seven Mile Beach kom je in West Bay, gelegen aan de noordwest kant van C.I.

Aan land gekomen lopen we langs een scooterverhuurbedrijf en we besluiten om er een te huren voor 2 dagen. Het eiland is niet groot, dus goed te doen op de brommert. De West Bay waar wij liggen heeft strand, is bebouwd met hotels, restaurants en groooooote huizen. Opvallend is wel dat vrijwel alles te koop wordt aangeboden. De ReMax borden vervuilen de horizon. Je ziet steeds weer dezelfde kop van de makelaar met zijn spierwitte Amerikaanse tanden op de borden langs de weg, ondanks dit wordt er nog flink gebouwd. Er zijn kanalen gegraven in het moeras en in een keer wordt totaal oninteressant land omgetoverd tot een soort van Port Zeelande, maar dan uiteraard een stukje luxer en Amerikaans groter.

Er is een overdaad vergeleken met Cuba en zelfs wij kijken onze ogen uit in de supermarkten hier. De keuze is niet alleen enorm, het zijn er ook veel hier op dit kleine eiland. De vers afdelingen zijn fantastisch en zelfs de groente en fruit vitrines worden om de zoveel minuten besproeid met nevel. Dit wordt steeds aangekondigd met een deuntje van onweer uit de speakers, die erboven hangen. Er is niet 1 meloen, er is wel keuze uit 5 soorten, kaas, ze hebben ze uit alle landen van oud, met ader en jong. Ik moet eerlijk zijn, dit is ook wel weer even lekker! Keerzijde, het heeft wel een prijskaartje! Wij lopen daarom meer rond dan dat we wat kopen. Het hangt altijd van onze bui af of we ze uitgeven of niet. Hebben we honger dan kan de rekening aardig oplopen. Ons probleem is dat een van ons altijd wel "trek" heeft......

                    

South Sound, kijken of mijn linkerslipper er ook bij hangt.

Het eiland ligt als een hoefijzer om de North Sound, een groot binnenmeer, heen.  Via de South Sound kom je in het oudste dorp Bodden Town. Het is een keer gas geven en je bent er voorbij. Dit gedeelte is verrassend groen en een stuk minder bevolkt dan George Town. Rum Point aan de rechterkant van North Sound is een toeristische trekpleister. Dagtripjes naar Stringray City, strand- en eettentjes. 

East End, de naam zegt het al, is het oostelijk deel van C.I. Hier lege stranden en prachtige riffen. Gun Bay heeft de eeuwen oude legende van "The Ten Sails", schepen die dachten een veilig heenkomen te vinden, maar tijdens stormen op het rif te pletter sloegen.

We volgen altijd het weer via de korte golf en horen dat de eerste hurricane van dit seizoen een feit is.  Arthur is ontstaan uit een tropische depressie boven de Bahamas. Hij heeft zijn weg gebaand richting Florida en Cape Hatteras. We kennen een paar boten, die daar in de buurt zijn. Gelukkig horen we dat ze wel veel wind en onweer hebben, maar ze zijn binnen en hebben geen problemen ondervonden.

Camana Bay, top of the range qua architectuur, winkels, restaurants en terrasjes. Een project als dit vind je alleen in grote steden met een hoge welstand. 

Nederland-Costa Rica. Let op, de man links van ons is een Duitser incognito. 88 minuten lang dachten we dat hij degene was met de negatieve vibe.... Toen we uiteindelijk wonnen, hebben we nog 2 uur bij hem aan tafel gezeten. Hij maakt n.l. Caybrew, het lokale bier op het eiland.

Snorkelen bij het wrak Culi, let op kleine Wanda rechts onder in beeld, was niet bij Niels weg te slaan.

Naast het nodige snorkelwerk, maken we dan eindelijk gebruik van onze duikuitrusting en gaan met de bijboot op pad richting het wrak "Kitty Wake". Voor Niels zijn eerste echte duik en het gaat prima. Het wrak hebben we niet kunnen vinden, maar het koraal is er prachtig.

We laten een lijn zakken vanuit de bijboot en gebruiken deze ook als orientatie punt.

Het lijkt ons een leuk plan om naar Stingray City te gaan. Dit is geen winkelcentrum, maar een ondiepe plek in de North Sound waar "tamme" roggen zwemmen. Wat een foute zet! De rays zijn leuk, tam en groot, maar zo ook de grote hoeveelheid mensen die het ook een leuk idee leek....We delen 50 x 50m zee met de inhoud van het net gearriveerde cruise schip en zijn 70 US dollar armer. Niet ons ding.

Pijlstraatroggen

Samen met mijn (v)echtgenoot, alweer 27 jaar in hetzelfde schuitje. 

Waar zou ik zonder hem zijn............

We laten een mooi weather window (weersvoorspelling) schieten voor het voetbal. Vrijdag zou een perfecte oversteek naar Guatemala zijn, maar het voetbal wint. Letterlijk en figuurlijk! Wat een wedstrijd, kansen, buitenspel, wissel van de keeper en dan de gevreesde penalties. Eindelijk zijn we verlost van het trauma. Nu nog een finale tegen Duitsland winnen en het plaatje is compleet. Zodra de wedstrijd is afgelopen nemen we afscheid van Nua onze serveerster. We trekken het anker uit grond en verlaten Grand Cayman voor onze volgende bestemming Guatemala 500 Nm varen richting het zuidwesten. Een trip van zo'n 3 a 4 dagen op zee

Bij onze vaste voetbal en internet plek "Da Fish Shack" met onze opgewekte Koreaanse mascotte Nua. Ze werkt er pas een week en woont op Jamaica. Ze had heel graag met ons mee gewild naar Guatemala. 

Cayo Largo, Oranje & Cienfuego

11 t/m 24 juni 2014

Marina Cayo Largo, waar we weer de enige buitenlanders zijn.

Na een nachtje ankeren voor Playa Sirena moeten we ons toch weer melden in de marina Cayo Largo, 2 mijl verderop. De havenmeester staat al op de steiger, dus wij dachten: dat is fijn, hij neemt vast een lijntje aan, "no way". Hij heet ons welkom en zegt dat we ons later moeten melden, loopt weg en laat een oud baasje achter, die van toeten noch blazen weet en geen Engels spreekt. Met hangen en wurgen maken we vast aan een veel tekort vingertje (steigertje), maar goed we liggen na flink wat vloeken van Niels. De planning is ook niet echt lekker. Komen de buien normaal aan het eind van de middag, nu liggen we nog niet vast of de sluis gaat open. Onweer, wind en een bak met water komt naar beneden. Gelukkig altijd van korte duur. 

Zo ook het bezoek van de officiele Guardafronteras, in het gezelschap is 1 dame met wel een heeel kort rokje. We zijn dan ook benieuwd hoe ze bij ons aan boord zal komen..... Helaas geen foto, maar wel binnenpret. Ze houdt het voor gezien en in een keer kan al het papierwerk ook aan de wal bij haar op kantoor......

Cayo Largo zelf is een grote aaneenschakeling van hotels met prachtige stranden en weer het blauwe water. Het toerisme zorgt voor meer civilisatie en dit heeft ook wel weer zijn voordelen. We pakken de hotelbus naar hotel Sol Cayo Largo met in elke hoek een flatscreen en zien de openingswedstrijd van het WK in Brazilie. Nog geen jaar geleden liepen we ook in Rio de Janeiro en Salvador en zijn de andere speelsteden ook bekend, net zo als de namen van de Braziliaanse reclames op de borden langs het veld. Voor morgen staat Spanje-Nederland op het program en wij komen ervoor terug.

Wij zijn er klaar voor, maar Nederland ook! 1-5 een mooi begin.

Samen met wat Spaanse gasten genieten WIJ van de wedstrijd. Zij zien de bui al hangen, maar zijn wel zo sportief om ons te feliciteren. We vieren de overwinning in het "sjieke" restaurant van het hotel. Niels in zijn casual, maar nette korte broek mag er zo niet in.... "No problemas Sir" en binnen no time is er een lange broek geregeld, weliswaar werkt de rits niet meer, maar wie let daar nu op! Om in stijl te blijven houden we het bij Spaanse en Chileense wijn, wat prima smaakt. 

De terugweg naar de marina in het donker is een "doden rit" De bus slalomt om de tientallen hermietkreeften heen, maar niet allemaal zijn ze zo gelukkig om de overkant te halen. Terwijl in de marina bar de nieuwste zomerhit van Marc Antonie tot diep in de nacht voor 2 gasten wordt grijs gedraaid, hebben de muggen ook feest en zijn we blij om de volgende dag weer het open water op te kunnen. 

Met vele slagen tegen de wind in komen we uiteindelijk aan bij Cayos de Dios en gooien ons anker in het water. De volgende dag willen we door naar Cienfuego op het vaste land, 60 mijl verderop. In eerste instantie lijkt het erop dat we weer flink tegen de wind in moeten kruisen, maar gelukkig draait de wind met ons mee en is onze bestemming bezeild. Via een riviermonding komen we in een grote beschutte baai, waar de stad Cienfuego ligt.

Cayo Carenas, een prachtig ankerplekje, 2 mijl voor de marina van Cienfuego. 

We willen in de baai eerst nog een nachtje ankeren en vinden een prachtige stek. Helaas liggen we er nog geen uur of de Guardafronteras klopt al aan. Verboden te liggen, "militair" gebied en we moeten verkassen. Alles gaat op een reuze vriendelijk manier en de mannen varen bij ons aan boord mee naar de marina. Ze vinden het allemaal reuze interessant. Wij zien echter niets wat ook maar iets met militair te maken heeft, maar goed je bent gast en je gehoorzaamt.

Naast de stad Cienfuego zien we de nodige voetbal in de gezellige marina bar, waar veel locals komen. We zien Nederland van Australie winnen, hoppa weer 3 punten in de tas. In de hitte van de dag struinen we door de stad, spenderen de lokale Peso aan ijs, fruit en groentes. Het is overduidelijk dat we geen locals zijn en mensen vragen voortdurend waar we vandaan komen (is ook een leuke binnenkomer om iets te verkopen....) Aaah, Holandesa, football en volgens iedere Cubaan worden we wereldkampioen! Nou, we hebben nog wat wedstrijden te gaan.

Palacio Azul, een prachtig gebouw aan het water nu een hotel.

Jose Marti plein. De stad is schoon en de mensen zijn vriendelijk.

Punta Gorda een schiereiland midden in de baai van Cienfuego. Eens de plek voor de rijke en/of politiek correcte Cubaan.

               

Ook gewoon werk aan de winkel. Niels is de verstaging aan het controleren en afstellen. De flarden op de achtergrond zijn niet onze zeilen, maar van een oud piraten wrak naast ons. Het is half gezonken achtergelaten door de eigenaar. De marina zit ermee en heeft geen geld om het schip te verplaatsen.

Nog een laatste zonsondergang in Cienfuego.

Onze tijd in Cuba zit er weer op en na een laatste bezoek van de Guardafronteras zijn we officieel weer uitgeklaard. 

We hebben even lopen dubben of we misschien toch de ABC (Aruba, Bonaire en Curacao) eilanden zouden aandoen ipv Guatemala, maar we blijven toch bij ons oude plan. Guatemala zijn we nog nooit geweest en schijnt een prachtig binnenland te hebben met een oude Maya cultuur.

We zijn dan wel uitgeklaard, maar varen toch nog een paar dagen in de Archipielado de los Jardins de la Reina rond. 

In Cayo Breton gaan we terug in de tijd en doen aan ruilhandel met wat lokale vissers. Komt precies op tijd, want onderweg hadden we wel de lijn uithangen en zelfs twee keer beet. Helaas waren het Baracuda's en met gevaar voor de nodige piercings hebben we ze weer terug gegooid. 

Terwijl we voor anker liggen komt er een klein roeibootje langszij, met daarin 2 mannen en hun waar. Voor wat biertjes en 2 AA batterijen worden we 4 Langoustes en een Redsnapper rijker. Ze hebben waarschijnlijk door dat we niet veel ervaring hebben met het bereiden van deze jongens en bieden aan om er bij hen aan boord een paar te grillen. Na een praatje vertrekken ze en is het voor ons werk aan de winkel. Grootste pan aan boord gaat op het vuur en hoppekee 1 voor 1 gaan ze het kokende water in. 

Even later brengen ze samen met de schipper 2 gigantische gegrilde staarten, netjes gepresenteerd met verse komkommer. Mar had al een Pissaladiere gemaakt voor ons avondeten, die wij op onze beurt weer aanbieden met een koud biertje. Zij vinden het allemaal prima, want vis hebben ze toch al elke dag. Voor ons een perfecte ruil. Niels geeft ze nog een stuk nieuw lijn als dank en de vissers verlaten tevreden de UnWind.

Tien dagen lang met 6 man aan boord, het vissen gaat nog gewoon met een lijntje.

                   

De Cubaanse gastenvlag.