Guatemala, Rio Dulce

Vanaf 6 juli 2014

Onderweg hebben we tot 2 x toe dezelfde school van wel 20 dolfijnen voor de boeg.

Livingstone, Guatemala

500 mijl verder komen we na 3 dagen en 15 uur aan in de monding van de Rio Dulce, Guatemala. De passage was wisselend met wind, geen wind, buien en een laatste spurt met veel wind. Voor de ingang van de rivier ligt een zandbank van 1.80, waardoor menig boot het hoge water moet afwachten. We halen de kiel omhoog en kunnen zonder problemen in het ankergebied komen. We moeten eerst inklaren in Livingstone. Het is nog lekker vroeg als de officials aan boord komen, dit gaat lekker zo. Op deze manier kunnen we nog voor de wedstrijd Nederland-Argentinie aankomen bij hotel Catamaran, de marina waar we gereserveerd hebben, maar 25 Nm verderop de rivier ligt.

Ondanks dat iedereen aan boord is geweest, moeten we toch nog zelf de wal op om de kantoren een voor een te bezoeken en de nodige Q's (Quetzales) te betalen. Balen, daar gaat ons plan. Dan maar een nachtje hier voor anker, dan kunnen we op het gemak alles afhandelen en daarna een kroeg op zoeken. Samen met 3 Kiwi's zien we de wedstrijd, het mag niet baten ondanks de oranje shirts en Nederlandse vlag. Zaterdag de troostwedstrijd, ook zo'n jeukwoord zou Joep zeggen, voor de 3e en 4e plek. 

Als een boer met kiespijn, in ieder geval zijn er twee blij.

We laten Livingstone achter ons en gaan de Rio Dulce op. Na enkele mijlen verdwijnen het stadje en de zee achter ons en worden we omsloten door meters hoog woud. Je hoort de vogels en het hoge gefluit van de krekels. Ja, dit is weer het oerwoudgevoel en de UnWind motort op het gemak tussen de groene lanen. Hier en daar een huis op palen en een visser in de schaduw van de bomen. De diepte varieert van 24 meter tot 2,2 meter in de verzande bochten.

Gelukkig hier geen grote industrie aan de zoetwater rivier, waardoor deze schoon en nauwelijks vervuild is. De rivier gaat over in een meer "El Golfete" genaamd. Hier staat een lekkere wind en wordt het voorzeil weer uitgerold. Na 8 Nm vernauwd de rivier zich weer en komen we aan bij de dorpen Fronteras en El Relleno. Hier vind je de diverse kleine marinas, hotels en restaurantjes. Iets verderop gaat de rivier over in het grootste meer van Guatemala, Lake Izabal genaamd.

Aan het begin van de rivier een paar hoogspanningskabels, altijd weer spannend of je er niet achter blijft haken.

In de schaduw van het woud en luwte van de stroming.

Het is genieten van de rust en de mooie omgeving.

Zover komen wij nu niet, voor de komende 3 maanden wordt Fronteras onze nieuwe woonplaats. Hotel Catamaran heeft naast de nodige chalets plek voor 22 boten en de UnWind wordt daar 1 van. Weer de luxe om als een huis aan een steiger te liggen en zo van boord te kunnen stappen. Water en electriciteit, dus je hoeft niet na te denken als je de waterkoker aanzet, WiFi aan boord. Allemaal zulke normale dingen, maar voor ons heerlijk. Daarnaast kunnen we gebruik maken van de faciliteiten van het hotel.

Fronteras met de brug over de Rio.

Een hoge brug verbindt Fronteras met het in het noorden gelegen Peten en naar het zuiden Guatemala stad. Dit is de enige verbinding, ander vervoer zijn de lanchas (boot taxi's) en je eigen dingy op de rivier.

We zien de laatste wedstrijd van Nederland tegen Brazilie. Achter ons zitten enkele oudere Engelse dames commentaar op de wedstrijd te leveren. Op het moment dat van Persie aan de bal is hoor ik: He is tasty, I wouldn't kick 'im out of me bed! Heerlijk als je nagaat dat ze minstens 50 !! moeten zijn.......

Op zondag zien we de finale, waar Duitsland de overwinnaar is. Alhoewel we Duitsers mogen, zowel als gasten in onze lodge als mede cruisers, blijft het met voetbal toch anders, maar we zijn toch blij dat zij hebben gewonnen en niet Argentinie. Zo voorlopig even genoeg voetbal en weer terug naar de orde van de dag.

Zaterdagavond hebben we hier echt hondeweer. Enorme buien met onweer en bliksem.