9 - 13 februari 2016.
Samen met de Bounty verlaten we nu echt Russell. Het weer is wisselvallig met buien in de lucht.
Met een aandewindse koers en behoorlijk wat binnenrollende deining is het weer ouderwets zeilen om bij Deep Water Cove te komen. We kunnen alleen ons kotterzeil gebruiken, dus zijn we wat ondertuigd, maar dat mag de pret niet drukken. Een paar keer overstag in deze omstandigheden en de nodige stroom zorgen er weer voor dat we moeten nadenken. De afgelopen tijd hebben we meer motoruren dan zeiluren gemaakt. De korte afstanden van baai naar baai en gewoon luiheid zorgen ervoor dat we het zeil niet eens omhoog trekken. Voor Niels erg ongebruikelijk, maar er treed waarschijnlijk ook bij zeilen een verzadiging op, waardoor je kiest voor gemak en comfort.
Het anker ploft op 10 meter diepte in een prachtige baai, waar de wind volkomen verdwenen is. De volgende dag maken we een prachtige, maar pittige wandeling naar Cape Brett. De voldoening is groot en we genieten van onze meegebrachte boterhammen pal onder de vuurtoren. René en Paulien vertrekken de volgende dag verder naar Whangarei. Wij hebben minder haast en blijven nog een nachtje liggen. Niels heeft nog wat klusjes te doen en 's middags gaan we met de bijboot naar de boei, waaronder van de gezonken Canterbury moet liggen. We hebben al onze duikspullen mee en vooraf zelfs getest aan boord, maar bij aankomst blijft Niels zijn regulator blazen. Ik ga nog een stukje naar beneden, maar het zicht is niet geweldig en dieper alleen doe/mag ik niet. Helaas zijn we de enige boot, waardoor de mogelijkheid om met anderen te duiken vervalt. Jammer, maar helaas.
Onze "lunch" spot: de vuurtoren bij Cape Brett.
Als je de lijn verder volgt kom je vanzelf uit bij het wrak van de Canterbury. Deze ligt op zo'n 30 meter.
Hole in the Rock, een echte toeristentrekker. Bovenop is er zelfs een platform waar een helicopter kan landen.
De vuurtoren nu vanaf het water wanneer we onderweg zijn naar de Poor Knights eilanden.
De Poor Knights Islands wordt onze volgende bestemming, zo'n 30 Nm zuidoostwaarts. Er staat weinig wind, dus is het overwegend motorzeilen. De onbewoonde eilanden staan bekend om het duiken en snorkelen. Ook is het een vogel-en marinereservaat met de nodige restricties. Verboden om aan land te gaan en te vissen.
Het valt niet mee om een geschikte ankerplek te vinden. Het water is erg diep en alleen dicht bij de hoge rotswanden is het een meter of 10, maar die plekken zijn al bezet door 2 andere boten. Het anker valt uiteindelijk in 28 meter diep onbekend water. We hopen maar dat hij niet achter een rots haakt als we anker opgaan....
De plek is prachtig en er zwemt volop vis rondom de boot, je hebt ze voor het uitkiezen..... Frustrerend want onderweg hebben we voortdurend een vislijn uitstaan, maar je raadt het al geen vis! Overdag zie je weinig vogels, maar 's avonds hoor je ze des te meer. Met een zaklamp schijn je tegen de onderkant van de vleugels.
Helaas heeft dit paradijs ook zijn "slang", alleen in de vorm van muggen. Zodra de schemer valt, moet alles dicht op de horren na. Ach, gelukkig valt er mee te leven.
Het anker valt in 28 meter diep water, gelukkig hebben we een elektrische ankerlier!
Snorkelen bij Nursey Cove-Poor Knights Islands. De bodem is bedekt met kelp, een dik soort zeewier.
Genoeg vis onder onze boot, maar ja, je mag hier niet vissen!
Ze zijn ook eigenlijk te mooi om op te eten.
We varen met onze bijboot in de grot van Rikoriko. De grot is zo groot dat menig vissersboot hier zijn anker laat vallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten