Mijn zenuwen worden weer behoorlijk op de proef gesteld, als we 's morgenvroeg op weg naar de ferry in de file en ochtendspits van Wellington komen. Wat wil je, 07.30 op de dinsdagochtend na de Paasdagen. We vergeten soms hoe de (werk)elijke wereld in elkaar steekt als yachtie. De officiële check-in tijd is 08.00 uur. Nu zou ik zo langzamerhand beter moeten weten dat als de boot om 09.00 uur vertrekt er nog tijd genoeg is. Maar ja, aard van het beestje zullen we maar zeggen..... Natuurlijk is er niets aan de hand, staan we zelfs in de rij bij de ferry en zijn we zeker niet de laatste! Dit soort momenten zijn niet goed voor onze relatie, alhoewel ikzelf vind, dat ik me behoorlijk in de hand heb......
Poefff, ingecheckt en nu op onze beurt wachten.
Vanaf Wellington steken we de Cook Strait over op de bij Giessen-de Noord werf in Nederland gebouwde ferry de "Kaitaki". De zee is rustig en 3,5 uur later komen we aan in Pickton, Zuider Eiland. Het is stralend weer en volgens onze digitale "Pelleboer" houdt dit tot vrijdag aan. We besluiten dan ook om direct door te rijden naar het Abel Tasman Park in de noordwest hoek. Het is wel even door buffelen, maar dan kunnen we tenminste optimaal gebruik maken van het weer om hier te "trampen".
We nemen de prachtige kustweg via Havelock richting Nelson en stoppen een paar keer om te genieten van het prachtige uitzicht. Nelson is een leuk toeristisch dorp aan het water, maar helaas moeten we verder. We doen nog wel wat boodschappen, omdat we niet weten wat er verderop te krijgen is en rijden dan door naar de DOC* camping in het park. ( * Department of Conservation)
Queen Charlotte Sound
De weg naar de camping in Totaranui is zeer bochtig, maar ook weer prachtig om te rijden. Een DOC camping kun je vergelijken met een Staatsbosbeheer camping. Redelijk eenvoudig qua faciliteiten, maar altijd op bijzonder mooie locaties. Inmiddels is het al over zevenen als we de camping binnenrijden en als een speer zetten we de tent op. We hadden geen idee van de drukte op deze camping, maar we hebben het hele veld voor onszelf. De culinaire dis à la gevulde Marokkaanse bonensoep wordt opgewarmd, een paar sneetjes knoflookbrood ernaast en klaar is Kees. We worden vergezeld door Weka's en Pukeko's, loopvogels, in de hoop op wat lekkers. We gaan ook met de Kiwi's op stok. In de donker hoor je de zee op de rotsen slaan, allerlei vogelgeluiden en het "gebrul" van een "Stag". Een mannelijk hert, die hoopt op aandacht van een gewillig wijf. Het houdt uren aan, dus erg succesvol is hij deze nacht niet.
Het is overal erg rustig met hier en daar een camper op een van de vele velden. De volgende dagen doen we delen van de zg. Abel Tasman Coastal track. Al met al zijn we zo hele dagen onder de pannen en nemen heel stoer als afsluiter een duik in de koude Tasmanzee.
Weka's rond de tent in het Abel Tasman National Park bij Totaranui.
De Awarowa Inlet kan alleen overgestoken worden bij laagwater.
Puffie stoken blijft leuk en als de avond valt gezellig en lekker warm! Er is voldoende drifthout op het strand.
Vrijdag in de ochtend verlaten we het park en rijden richting Farewell Spit, het noordelijkse punt van het Zuider Eiland. We hopen hier, voordat het weer omslaat, nog te kunnen wandelen. We vinden een leuke camping bij Wharariki beach en lopen via heuvels vol schapen naar het strand en Cape Farewell. Het is zwaar bewolkt en dreigend, maar we redden het net voordat het regenen begint.
Het zwartgrijze strand van Wharariki met verderop enkele zeehonden. Deze kust heeft heel wat te verduren. Moeilijk te begrijpen dat Abel Tasman hier enkele honderden jaren geleden de kust en dus Nieuw Zeeland zo goed in kaart wist te brengen.
De uitloop van een rivier naar het strand zorgt voor een prachtig schilderij.
Soms doet het landschap ons denken aan Texel, maar dan ruiger. Of komt dit door de vele schapen...
De weersvoorspelling klopt als een bus en er moet nog veel meer regen gaan komen. Gelukkig heeft deze camping een recreatieruimte, met keuken en zitgedeelte. Hoewel we rekening houden met veel regen hebben we een zeer onstuimige nacht. De regen valt met bakken uit de lucht en ook de wind zorgt voor veel herrie. Niels ligt precies aan de windkant en knijpt h'm, uit vrees dat de hele tent de lucht in gaat. Uiteindelijk gaat rond 05.00 uur de kraan dicht en zakt de wind ook wat in. De tent heeft het prima gehouden, beter dan Niels zijn nachtrust. Ik had oordoppen in en heb niet veel meegekregen.
De toegangsweg is kompleet ondergelopen, morgen hopelijk weer een nieuwe kans.
Gelukkig is het droog als we wakker worden en pakken we direct de tent in, klaar voor vertrek. Alleen van vertrekken blijkt geen sprake. Er is zoveel water gevallen, dat de toegangsweg blank staat. We wachten nog even af hoe snel het niveau daalt, maar al snel blijkt dat we vandaag niet wegkomen. Kortom, even later zijn we de tent alweer aan het opzetten. Het is geen straf, want er zijn hier nog genoeg wandelingen. We pikken er weer één en redden het zonder nat te worden. Als we terugkomen klaart het weer op en kunnen we als echte campinggasten voor de tent in onze klapstoelen zitten.
Prachtige zwarte koeien, die uitstralen dat ze het hier prima naar hun zin hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten