Weer heerlijk een boerennacht achter de rug. Het wachten is op de quarantaine man, die rond tienen aan boord komt. Het is een fluitje van een cent en even later mag de gele vlag naar beneden en gaat de vlag van PNG in top.
De voornaamste reden dat we PNG aandoen is dat hier een ambassade van Indonesië zit, waar we ons visum moeten aanvragen. We willen daar vanmiddag nog naar toe om dit te organiseren. Helaas staat er een harde wind, waardoor we niet van de ankerplek weg kunnen om de marina in te gaan. We krijgen een lift van de mensen van de marina, waardoor we de bijboot er niet uit hoeven te halen. Zodoende zitten we even later "strak in het pak" in een taxi naar de ambassade. Hier worden we uiterst vriendelijk ontvangen en na het invullen van de formulieren krijgen we te horen dat we de volgende dag het paspoort inclusief visum kunnen ophalen. Helemaal verbaast en opgetogen verlaten we de ambassade en gaan richting de marina.
Daar treffen we de zeilers, die we alleen nog maar via de SSB radio hadden gehoord. Het is een leuke groep, waar we de volgende dagen regelmatig mee borrelen en eten.
Dinsdagmorgen verkassen we naar de aangewezen ligplaats en liggen we sinds lange tijd vast aan de wal. Niels is druk met het een of ander, dus besluit ik om alvast naar het nabij gelegen winkelcentrum te lopen, kijken wat er te koop is en ik wil data voor de Ipad kopen. Bij de receptie vraag ik of het "veilig" is om alleen te lopen, maar de receptioniste knikt van nee. Een van de bootjongens, Pedro genaamd, loopt met me mee. Al kletsend is het nog geen 10 minuten lopen om bij het moderne winkelcentrum te komen. Alles wat ik aan Pedro vraagt wordt beantwoord met "plenty of much". Onderweg komen we de nodige lokale bevolking tegen, maar bedreigd voel ik mij absoluut niet.
De volgende dagen lopen we ook zonder problemen heen en weer. Overal op de stoep zie je rode plekken, dit zijn, lekker praatje, fluimen rood gekleurd van de betelnoot. Langs de straat worden ze verkocht, je pelt ze open en samen met wat lime poeder kauwt men er vrolijk op los. Resultaat een rode mond met afgesleten tanden.
Met de auto van de marina, nu wel beschikbaar, worden we dinsdagmiddag naar de ambassade gebracht, waar de paspoorten inclusief visum klaar liggen. We maken direct gebruik om langs een paar winkels te rijden en komen voldaan terug.
Een lift op het vlot
De ambassade van Indonesië.
Met de limo weer terug.
De Royal Papua Yacht Club is een wereld en bedrijf op zichzelf. Naast het marina kantoor is er een groot restaurant, buitenbar, koffiehoek, gym, wasserette en kinderopvang, de "Liklik yachtclub" genaamd. Voor ons Nederlanders hebben we bedenkingen met deze naam, maar liklik betekent little in het Pidgin Engels. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hier een berg personeel rondloopt. Het doet een beetje denken aan Zuid Afrika. Er wonen de nodige blanke mensen permanent op hun boot en hebben dan ook een hulp in de boothuishouding. Als ik de was ga doen, staan er de nodige werksters in de wasserette. Ze zijn vriendelijk en kletsen erop los. Ik heb niet de indruk dat ze ontevreden zijn met hun werk.
Terugkomend op het Pidgin Engels, het is een combinatie van Engelse, Nederlandse en Duitse woorden. Vaak phonetisch vertaald zoals plis (please), sori (sorry), haus (house). Er worden meer dan 800 dialecten in PNG gesproken.
Verkiezingen
Gelieve niet te spugen!
De nu nog blanke betelnoot.
De korte tijd dat we in PNG zijn is uiteindelijk nuttig besteed. Visum geregeld, weer wat dingen van de oneindige klussenlijst kunnen doen, lekkere dingen ingeslagen en weer leuke mensen ontmoet. Helaas weinig van het land gezien, maar dat wisten we van te voren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten