24 - 25 februari 2018
Volgens de weersverwachting hebben we van het begin tot het einde van de overtocht wind en kunnen we de afstand van 220 Nm in één overnachter maken. De zaterdag is een fantastische zeildag, halve wind en we lopen voor op het "schema". Tot twee keer toe hebben we een school dolfijnen rond de boot.
Dan in de avond wordt de wind minder en minder en wordt het toch motoren. Na middernacht begint het te betrekken en ontwikkelen er buien. In de verte zien we weerlicht, maar we hebben er nog geen last van. De laptop en Ipads gaan in de oven, voor in het geval van...
In de vroege ochtend worden de buien steeds zwaarder en daarbij ook het onweer. Op de radar zien we rode dotten en waar de één oplost komt er een ander voor in de plaats. Wat een geweld hebben we om ons heen.
Het water slaat plat en het is een grauwe zondagmorgen.
Rond 08.00 hebben we op een paar meter naast de boot een enorme inslag, waarbij de windsensor boven in de mast het loodje legt. Voor zover mogelijk checken we alle andere electronica, maar gelukkig doet de rest zijn werk. Shit, balen want hoe komen we zo snel mogelijk aan een nieuwe sensor. Indonesië staat nu niet echt bekend om zijn efficiëntie.
Gelukkig nemen in de loop van de morgen de buien af en blijven we over met de nodige wind.
Noordoost van Sabang is het een drukte van belang met scheepvaart. Hier varen de boten van oost naar west en omgekeerd. Op de AIS contacten zien we bestemmingen, zoals Durban in Zuid Afrika en Port Klang, Maleisië. Ondanks de drukte geeft de grote scheepvaart ons genoeg ruimte om er tussen door te varen.
TWS (true wind speed) rechtsonder geeft geen uitlezing.
Onder genua zeilen we verder en als we Weh eiland naderen, is het voor het eerst dat Niels uit zichzelf om een zwemvest vraagt. We hebben de nodige wind en de golven hebben zich behoorlijk kunnen opbouwen. Het luik voor de ingang gaat omhoog, voor het geval dat we een breker binnen krijgen. Gelukkig valt het allemaal mee en komen we zonder problemen binnen. Om 16.00 uur leggen we vast aan de gele quarantaine boei. We geven nog een showtje weg als het niet meevalt om de klamp op de grote ton, zonder lijn, te beleggen. Niels gaat erop staan, één lijn krijgt hij erdoor heen, maar als ik de tweede aangeef, begint de ton te hellen. Geglibber en plop, daar gaat de schippert! Kinderen die op de kant staan gieren van het lachen, helaas geen camera voorhanden. Had een mooi filmpje geweest.
Ach, lekker afgekoeld zullen we maar zeggen.
Jabadabadoe.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten