Het is nog behoorlijk doorvaren als we om 12.00 uur het anker bij Patong hijsen, want Zefr is inmiddels al sinds 08.00 uur op pad. We krijgen weer een lesje in het zeilen: geen wind, wel wind, bui met een hoop wind en het is net voor de donker als het anker op een ondiepe plek voor de kust valt. Rondom visfuiken en achter ons ligt Zefr.
Koh Similan
De Similan eilanden liggen grofweg 40 Nm westwaarts en we plannen een vroege start. Voor Gary en Anna valt dit plan in duigen, als Gary de nacht op de pot doorbrengt en hierdoor moet afhaken. Aangezien wij zijn uitgeklaard gaan wij verder. Alle mijlen gaan op de motor, geen zuchtje wind. Net voor aankomst bij Koh Miang horen we Our Reflection op de marifoon. We roepen ze direct op en het blijkt dat zij samen met Angel Wing en Irie vandaag bij Koh Similian zijn aangekomen. We wisten dat deze boten via de Surin eilanden naar deze eilandengroep zouden gaan en stiekum hoopten we ze hier nog aan te treffen. We verleggen koers en gaan naar eiland nummer 8, Koh Similan.
De Similan eilanden is een natuurgebied en voor het "publiek" geopend van november tot april en bestaan uit 9 eilanden. De onderste eilanden, voor het gemak nummer 1 t/m 3 mogen nÃet bezocht worden, omdat dit broedplaatsen voor zeeschildpadden zijn. Het water is kristal helder, waardoor het een trekpleister is voor de duiker en dagtoerist. Ook hier hetzelfde verhaal: tientallen boten van het vaste land, tjokvol, maar rond vieren is het op een zg. live-a-board boot met duikers na stil.
Doordat het een natuurgebied is, is ankeren verboden. We pikken een mooringboei op en even later hebben we een reunie op het prachtige zandstrand en een groepsfoto op Sail rock. Met een ontzettend gezellige avond aan boord van de UnWind nemen we afscheid van Clark en Bev, Our Reflection.
We krijgen zelfs afscheidskadootjes, eindelijk neopreen bierkoelers en de koala's ontbreken niet.
De volgende dag ga ik mee op de catamaran Angel Wing naar de duikstek bij Koh Banghu, # 9. We hebben een relaxte duik. Niels heeft last van de man met de hamer en later blijkt dat hij niet de enige was. Hij volgt later met de UnWind, als we na de duik naar Koh Miang, # 4, verhuizen.
De eilanden zijn groen met veel rotsblokken, die er als pepernoten uitzien. De meesten hebben namen, zoals Sail rock, Donald Duck en we verzinnen er zelf ook een paar bij.
Inmiddels zijn Anna en Gary ook gearriveerd en hebben we weer reden voor een gezamelijke sundowner.
Bij West Eden hebben we de volgende dag de meest vreemde en extreme duik ooit. We dalen af tot 25 meter en er staat een behoorlijke stroming. We blijven dicht bij de bodem en rotsen om er zo min mogelijk last van te hebben. We zwemmen door de "straatjes", die gevormd worden door de grote rotsen. Om ons heen kijkend zien we opeens het zicht verminderen en een wolk van zand komt van de bodem. De watertemperatuur gaat van warm naar koud en omgekeerd. Het lijkt wel een zandstorm. Het bederft de pret en we gaan langzaam terug naar de mooringboei, waaraan de boot ligt.
Samen duiken we nog een keer bij de ankerplek, nu geen stroming en kunnen we genieten van al de tropische vissen. Ook wordt de schroef direct van pokken ontdaan.
Dan vertrekken ook Andrew en Amanda en blijven we over met Anna en Gary. Zij waren de eersten, met wie we onderweg naar Debut, Indonesie, contact hadden en dan nu ook de laatsten. We nemen afscheid en zaterdagochtend gaan de lijnen los. Weer op pad naar een nieuwe bestemming.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten