Richting Kaapstad

Donderdag 8 november 2018

Bij het wakker worden hebben we een leuke "verrassing". Het vuurwerk van gisteravond voor het nieuwe passagiersschip van MSC heeft er voor gezorgd dat het hele dek vol roet en papieren restanten ligt. Niels zijn poetswerk van gisteren was voor Jan met de korte achternaam. Opnieuw afspoelen, wassen en lappen, gelukkig lijkt het erop dat we geen schade hebben. Het is een mooie zonnige dag en na een ontbijt bij de Point Yacht Club zijn we klaar om te vertrekken. Hokulea met Eric en Chantal aan boord zijn inmiddels vertrokken. Van Durban Port Control krijgen we toestemming om direct door de havenhoofden naar open zee te gaan. 

De eerste 40 Nm zuid staat de stroom tegen, maar dan eindelijk draait ze in ons voordeel met 1,5 a 2 knopen. Gelijk met ons is het hele elite clubje van Oysters vertrokken, waarschijnlijk weten zij niet meer wat zeilen is en motoren in colonnes van A naar B met 9,5kn. Ze doen een rondje wereld in 24 maanden, dus is het pezen van A naar B. Zou niet ons ding zijn.

De nacht is koud en we zitten in vol tenue, mutsen en handschoenen incluis. Degene die af is ligt letterlijk en figuurlijk onder de wol. Toch even wennen na jaren in de tropen....

Vrijdag 9 november.

Niet geweldig kunnen slapen, doordat we regelmatig moesten gijpen en van zeil moesten wisselen. Via de SSB radio hebben we contact met Max en Antares, zij zijn vanuit Richard Bay vertrokken en hopen zo ver mogelijk te komen. Ook spreken we dagelijks met Hokulea via de marifoon, ondanks dat we beiden een andere koers varen kunnen we elkaar nog steeds ontvangen. Met weer de nodige gijpen kruisen we overdag voor de wind weg, geholpen door een meegaande Agulhas stroom. De avond en nacht wordt een geweldige zeilnacht met 3 knopen stroom mee, dus de mijlen tikken lekker door. Weer zitten we een Oyster boot in de weg, die alleen maar rechtdoor op de motor vaart, maar wij hebben beide zeilen over bakboord hij is op motor en dus hebben wij voorang. Het duurt alleen erg lang voordat hij reageert, dus Niels roept hem op als hij op amper 100 meter zit. Het is niet de eerste keer dat we meemaken dat mensen de boot op de stuurautomaat hebben en in slaap zijn gevallen. Hij reageert pissig en stopt zijn brommert zodat wij verder gaan. Eikel....

Dichter bij de kust wordt het water minder dan 100 meter diep en keert de stroming tegen. We gijpen direct weer van de kust af en weer vlak voor een Oyster op motor, sorry..... Hij moest voor ons uitwijken en deed dat ook netjes, dus we kunnen ons voorstellen dat hij "not amused" was omdat het achteraf dus niet nodig was. Wel pikken we vrijwel direct weer de stroom op en ook de wind loopt op naar 25 knopen. We varen op alleen het volle grootzeil nog steeds 11 knopen en surfen soms van een golf naar 13kn. Inmiddels kunnen we het hele scenario van zeilhandelingen dromen, maar met lopende bakstagen, de preventers en 25kn wind in de poeperd niet altijd eenvoudig. En dan zijn het ook nog pikzwarte nachten, want we hebben geen maan.

Zaterdag 10 november.

In de morgen zijn we al ter hoogte van Port Elizabeth, maar valt in een keer de wind en stroming weg. We droppen alle zeilen en moeten op de motor verder. Goed moment om de accu's te vullen, alleen blijkt dat de alternator het opeens niet meer doet?! Gelukkig doen de zonnepanelen hun werk en zijn de enige "grote" verbruikers Appie, de stuurautomaat en de koelkast. En zo modderen we verder. Niels haalt elke dag een paar keer het weer op, maar ondanks dat er 4 modellen beschikbaar zijn, heeft er niet een gelijk. Voor nu koersen we direct op het waypoint onder Struisbaai af, wat nog 260 Nm ver weg is. Gelukkig kan de motor na 4 uurtjes uit en hebben we een zuidoostelijke wind. Deze kust ( onze kust.....) is onder alle cruisers berucht vanwege het onvoorspelbare weer en de soms extreem snelle veranderingen van windrichting en snelheid. Ook de mogelijk hoge golven ( Freak Waves) zijn berucht. Dit komt vooral door de snel afnemende diepte en wanneer de zuidgaande stroming de wind uit het zuidwesten tegenkomt. Gelukkig hebben wij dit (nog) niet met een wind uit het noordoosten.

Niet gedacht, maar ik vind deze passage toch emotioneler dan verwacht. Één van de laatse of de laatste met de boot, het afscheid nemen van ons "huis" van de laatste 6 jaar. Eenzelfde gevoel toen we in het vliegtuig zaten na het afscheid op Schiphol van familie en vrienden met een nieuwe toekomst in Zuid Afrika. 

Zondag  de 11e van de 11e.

Sinte sinte Maarten, de koeien hebben staarten......

Na een langzame nacht met een counter current en een beloofde wind die maar niet kwam, moest dan toch het ijzeren zeil aan. Met een inmiddels nieuw weerbericht lijkt het erop dat een noordwesten wind roet in het eten gaat gooien om Kaapstad in één keer te gaan halen. De verwachting, je weet wel die gisteren de hele tijd niet klopte, geeft een NW wind ter hoogte van False Bay en Kaap de Goede Hoop. We rekenen en bekijken het nog een keer. We zouden kunnen stoppen in Knysna of Mosselbaai, want daarna is de eerste mogelijkheid pas Simonstown gelegen in False Bay. De noordwester en dan dus recht op de neus wordt maandag in de loop van de middag verwacht en volgens de "PredictWind routering", waar we onze huidige positie en toekomstige bestemming ingevoerd hebben, zouden we voor de sterkere NW in Simonstown kunnen zijn. Dan hier een nacht ankeren en de wind afwachten en dan eventueel de volgende morgen de tocht om de Kaap vervolgen richting Kaapstad. We besluiten om door te gaan en de situatie later opnieuw te beoordelen.

De oostenwind is ondertussen aangewakkerd tot 22 knopen en we kruisen voor de wind weg. Ter hoogte van George zitten we in de shipping lane en gaan we samen met de grote vaart richting Struisbaai of te wel Cape Agulhas, het zuidelijkste puntje van Afrika.

Maandag 12 november

De nacht is prima verlopen. Met het grootzeil en een uitgeboomde genua hebben we de koers van 265 graden kunnen volhouden. 

Voor het eerst tijdens deze passage is het zwaar bewolkt en als Kaap Agulhas in de vroege ochtend wordt gepasseerd valt er weinig te zien. Opeens hebben we een school dolfijnen voor de boeg, dat is lang geleden. En als dit nog niet genoeg is horen we opeens het gepuf van een paar walvissen. Daarmee is het feest nog niet kompleet als er een paar robben met hun guitige koppies boven water komen. Liggend op hun rug lijkt het alsof ze ons verwelkomen in de Kaapse wateren. Natuurlijk ben ik te laat voor foto's......

Het weerbericht ziet er goed uit, wel zullen we na het passeren van Kaap de Goede Hoop tegen de noordwestenwind moeten opkruisen. Normaal voor onze Unwind geen probleem (wel voor de bemanning). In één keer draait de wind van oost naar zuidwest, niet vervelend voor ons, want daarmee kunnen we voor een paar uur een slag richting False Bay maken. Daarna moet de motor bij. De wind wordt minder en er staat een korte en chaotische golfslag, waar je niet vrolijk van wordt.

We horen dat Hokulea is afgeslagen naar Simons Town, met hun catamaran is het moeilijk opkruisen. Wij besluiten door te gaan, de wind is in één keer weg en we gaan de koers van 270 graden voorliggen naar Kaap de Goede Hoop, welke dan nog 15 Nm verderop ligt. Dan komt toch de wind, nu pal op de neus. Dit samen met de stroming tegen en deining uit ZW zet ons dit weer aan het denken. Is het het waard om straks als we de Kaap gerond hebben om 30 nm tegen de wind op te boksen en 's nachts aan te komen in de marina..... Zelfs met de motor bij maken we niet meer dan 5,5 knoop. Het roer gaat toch om en we varen terug richting Simonstown. We hebben een deja vue moment. Want iets minder dan 6 jaar geleden moesten we voor de deelname aan de Governors Cup bewijzen dan we 200 Nm onder de kiel hadden. Dit was voor ons een mooie gelegenheid om de UnWind te testen. Na 100 Nm op zee kregen we een foutmelding in onze apparatuur en moesten toen vroegtijdig naar Simonstown toe, waar we 's nachts om 03.00 uur aan kwamen. 

Het is nu duidelijk dat de weergoden een ander plan met ons voor hadden en vonden dat we moesten terugkeren, daar waar we onze wereldomzeiling zijn begonnen .....Simonstown.

Het is 22.00 als het anker achter de jachtclub valt, het rondje is volbracht. De fles gaat open en we proosten op een prachtige reis.

Dinsdag 13 november.

We keutelen 's morgens lekker op ons gemak en worden rond twaalven opgepikt door Eric en Chantal. We melden ons bij de marina, maar aangezien we voor anker liggen hoeven we niets te doen. We pakken een taxi naar Kalkbay, want daar weten we een goed restaurant met uitzicht. We eten er heerlijk en natuurlijk ontbreekt de vonkelwijn niet. Voor we het weten zijn we 3 uur verder en gaan we nog een afzakkertje bij de jachtclub halen. Daar worden we verrast door een bezoek van Peter en Annie, van de boot Toccata. Net voor het donker zijn we terug aan boord. Nog een bakkie en naar bed. Morgenochtend vroeg willen we door naar Kaapstad.

Woensdag 14 november

Om 03.00 uur zijn we allebei klaarwakker en besluiten anker op te gaan. Het weer is kalm en de Kaap wordt van dichtbij gerond. De nevel trekt op en het wordt een prachtige zonnige dag. Op afstand zien we de bekende plaatsen voorbij trekken, zoals Kommetjie en Houtbaai, zien de toppen van de Twaalf Apostelen en Signal Hill. Dan komen de Tafelberg en het voetbal station te voorschijn, bijna thuis. Voordat we naar de Royal Cape Yacht Club gaan stuurt Niels de UnWind naar het Waterfront. Daar zien we in de verte Sijnie en Lex al staan. Over en weer worden er foto's en filmpjes gemaakt en is het rechtsomkeerd en gaan we naar de marina.

                                 

Daar is het tjok a block vol. Op de aangewezen plaats ligt al een boot, dus moeten we voorlopig aan de immigratiesteiger. Niet de beste plek, nu maar hopen dat we snel kunnen verkassen. Naast de normale drukte van boten, die vanaf de Indische Oceaan komen, vertrekt nu ook de Governors Cup hier vandaan naar St. Helena. Vanaf 26 december is er meer beschikbaarheid.

Op de club is het een gezellige drukte, op woendagavond worden de "Twilight races" gezeild. Sijn en Lex komen naar de club en de vonkelwijn gaat open. We kletsen weer heerlijk bij en het is alsof we niet zijn weggeweest. 

Om onze aankomst toch een feestelijk tintje te geven besluiten we alle mensen die we in Kaapstad kennen en de cruisers die al zijn aangekomen uit te nodigen voor een borrel en snack op de steiger. Vrijdag is het zover en door de vele felicitaties beseffen we eindelijk dat we best trots mogen zijn om dit te hebben volbracht. De Unwind is een prima en veilige boot gebleken, maar het heeft even geduurd voor we haar onder knie hadden door gebrek aan voorbereiding. We hebben hoogte en diepte punten gekend tijdens onze reis en het was zeker niet altijd makkelijk, maar dit neemt niemand ons meer af. Doen we het nog een keer............wie weet, maar Lily Pond -onze lodge- is nu weer onze volgende stap. We hebben weer vele ideeën en gaan ook weer verbouwen, maar het zal niet makkelijk zijn om weer constant op het land te zijn en te moeten werken. We zien wel.

Als iedereen op de steiger weg is nemen we samen nog een "sundowner" en daarmee is ons zeilersverhaal voorlopig afgesloten.

                                   

Durban en Drakensbergen

November 2018

Het zijn koude en natte dagen in de marina na de passage van een heftig koufront. Is dit het tropische Durban, zoals we dat kennen van het jaarlijks beurs bezoek in mei, het lijkt er nog niet echt op. De marina heeft ons wel hartelijk ontvangen. We krijgen een tijdelijk lidmaatschap voor de Point Yachtclub en de Royal Natal Yachtclub. Met cruisers die i.p.v. Richardsbay voor Durban hebben gekozen gaan we gezamelijk dineren bij de Royal Natal jachtclub om onze aankomst in Durban te vieren. De PYC heeft een goede koffieshop en het internet is er gratis. Het slechte weer weerhoudt ons niet om erop uit te gaan. Een berg wasgoed wordt afgegeven en de eerste behoeftes worden gestild in de Musgrove Mall. Sim kaart, boodschappen, wijn, lunchen en een bezoek aan de kapper. 

Zoals het er nu naar uit ziet zal er pas eind volgende week een opening in het weer zijn om verder naar Kaapstad te vertrekken. We besluiten daarom om een auto te huren en accommodatie te boeken en gaan naar de Drakensbergen. In 2006 waren we er ook, maar hadden niet veel tijd. We vonden het er toen erg mooi vandaar.

Wind en regen langs de kust van Durban.

Voor de surfers prima weer, voor ons een natte jas.

Via de R103 rijden we door de Valley of 1000 Hills, hier wordt jaarlijks de Comrades gelopen. Een ultra marathon, die of opwaarts van Durban naar Pietermaritsburg wordt gelopen of andersom. Ook de Jacaranda bomen staan in volle bloei en zijn prachtig om te zien.

Ons onderkomen "bungalow Protea" voor 3 nachten in het centrale gedeelte van de Drakensbergen. We wandelen van Monks Cowl naar Blind Mans Corner. Hadden we in Durban nog 18 graden, hier met de zon en de bergwind stijgt de temperatuur naar 33 graden. 

Op pad naar Blind Mans Corner op 2100 meter.

Van 19 graden in Durban naar 33 graden in de Drakensbergen.

Fijnbos: de prachtige Protea

Dan eindelijk de vaak uitgestelde ballonvaart. 

Gelukkig gooien onweer en buien in de avond ervoor geen roet in het eten en hebben we als de wekker 's morgensvroeg om 04 uur gaat een onbewolkte lucht. Om 05 uur worden we verwacht en maken we onze eerste ballonvaart. De laagjes kleding die we aan hebben gaan één voor één uit, want de gasbranders voor de ballon geven je het gevoel dat je onder een droogkap zit. De wind bepaalt waar we heen gaan en langzaam zien we de aarde kleiner worden onder ons. Grote cirkels met enorm lange sproeiers en de boerderijen als speelgoedhuisjes. De stilte wordt helaas wel steeds verstoord als de gaskraan wordt opgezet om te steigen of op hoogte te blijven.

Na een uurtje dalen we wer en het lijkt erop dat we midden in een aardappelveld terecht gaan komen. Het valt erg mee en i.p.v. tussen de kleiaardappelen landen we keurig op de inmiddels aangekomen ophaalauto met trailer. Champagne wordt geopend en na het bijbehorend ontbijt hebben we nog een hele dag voor ons. We bezoeken het "hillie billie" dorpje Winterton voor een pitstop en rijden verder voor een wandeling in Cathedral Peak. 

Ballonvaart boven KwaZulu-Natal.

Cathedral Peak

Biltong.

Op dinsdag tuffen we weer terug, halverwege hebben we mist en motregen en de temperatuur dropt naar 11 graden. In Durban is het niet veel beter, dus een gepland bezoek aan het nieuwe indrukwekkende voetbalstadion laten we voor wat het is. Durban staat ook synoniem met Indiaas eten en 's avonds gaan we samen met Eric en Chantal van de catamaran "Hokulea" naar Mali's Restaurant en is het genieten van de vele verschillende gerechten en smaken.

Niels kijkt weer in de glazen weerbol en het lijkt erop dat er donderdag een goed weerraam is om richting Knysna en of Kaapstad te gaan. 

Ondanks dat we officieel ingeklaard zijn moet iedere boot met zijn bemanning weer opnieuw uitklaren. Dit betekent weer een bezoek aan de Port Captain, Customs, Immigratie en dan met de papierhandel weer naar de Port Captain. Bij het marina kantoor krijgen we op voorhand het zg. "flightplan" wat officieel ingevuld moet worden. De huurauto hebben we nog tot woensdagmorgen 09.00 en zijn zodoende al om 08.00 bij de Port office. Bij de dame van de beveiliging moeten we inchecken en ze staat op haar strepen als 2 x de achternaam Hendriks wordt ingevuld. Kan niet volgens haar?! Ze vindt dat we geen respect tonen...... Poeh poeh. Kortom, we vullen het nog maar een keer in en dan onder mijn meisjesnaam..... Ondanks dat ze bij Customs de verkeerde papieren teruggeven en bij Immigratie ons dossier van het inklaren al kwijt zijn, klaren we de klus binnen 3 kwartier. Als een speer met de auto naar Avis om hem voor negenen in te leveren, maar doordat ik het adres verkeert intik in Google maps rijden we naar de verkeerde plek. Kortom, auto te klein en stress bij mij alom. Zullen we ooit relaxed worden..... Nee dus, ook niet na bijna 6 jaar cruisen. Karakters veranderen nauwelijks, ook niet op een boot. De rest van de dag maakt Niels de boot nog een keer schoon. We halen de was op en doen nog wat kleine boodschappen bij Woolies voor onderweg.

's Avonds borrelen en eten we een nog keer met de hele club bij de PYC en waar we ook met John, van de Khaya Moya, hebben afgesproken. We hebben met hem in 2014 in de Bahamas opgezeild en hij is terug in Durban. Hij heeft een nieuwe vriendin en gaat weer trouwen.

Het regent alweer pijpestelen en de wind blaast er ook nog vrolijk op los. Ik heb niet echt het idee dat we morgen kunnen vertrekken. Om 23.00 schrikken we wakker van vuurwerk wat verderop op een strekdam wordt afgeschoten en wat met deze windrichting de nodige troep oplevert. Ondertussen is het gelukkig droog geworden en is de wind afgezwakt.

Leon en Eric, onze Zuid Afrikaanse buren op de steiger.

Durban

30 pktober 2018

Een mooi voorbeeld van een weersituatie waar de Zuid Afrikaanse kust berucht om is. 

De heersende noordoostenwind, dan een windstilte en pats, daar is de zuidwester met 30+ winden. 

We ervaren het in de marina. Vanuit het ZW zien we een band van bewolking aankomen en in een mum van tijd draait de wind en giert deze door het wand. We meten uitschieters van 45 knopen en zijn blij dat we goed vastliggen. De drijvende steigers met de verroeste klampen geven niet echt veel vertrouwen, maar veel keuze is er niet. Vorig jaar is er rond deze tijd een hevige storm geweest, waarbij een cargo schip is losgeslagen en de haveningang blokkeerde. In de marina was het havoc met veel schade aan boten, doordat een deel van de jetties losliet. Hopelijk komt het dit keer niet zo ver.

Bazaruto en weer verder richting ZA

De vrijdag is stukke vriendelijker, de bijboot gaat eruit en we gaan de wal op, wat officieel niet mag omdat we niet ingeklaard zijn. Wel hangt de vlag van Mozambique in het want, zelf snel gemaakt, want nu ook weer volgens de verhalen, willen ze wel dat je hun vlag draagt.

Er is een potluck op het strand ter ere van de Amerikaan, Dustin, die 10 jaar geleden een zwaar ongeluk overleefde, waarbij zijn linkerarm en been geamputeerd moesten worden. Hij zeilt nu solo rond de wereld en wil deze dag met de andere zeilers vieren. De lokale bevolking met heel veel kinderen zijn ook van de partij. Ze vinden het prachtig om gefotografeerd te worden.

Zaterdag wordt in de vroege ochtend de onderkant van de boot nogmaals met behulp van de duikflessen schoongemaakt. Er staat een behoorlijke stroming en ik ben ook blij als het erop zit. Nog even naar de wal om de benen te strekken, we hebben 2 tassen vol kleding en spullen voor de lagere school, waar we de onderwijzers Evo en A...? ontmoeten. De 450 leerlingen zijn verdeeld over 8 lokalen. De groepen 1-4 krijgen 's morgens les en de hogere groepen in de middag. Samen lopen we nog over een deel van het langgerekte eiland, er zijn 2 kerken, lees rondavels, en er is een nieuw stenen ziekenhuis in de maak.

Zodra we terug aan boord zijn bergen we de bijboot op en maken ons klaar voor het slechte weer. De ankerplek waar we liggen valt onder een marine park en we krijgen bezoek van de parkwachters, die de fee komen incasseren. Aan het eind van de middag is de wind al boven de 25 knopen. De nacht verloopt zonder incidenten en de meeste wind, 34 knopen, hebben we zondags overdag. We klussen wat, kijken films, de vriezer wordt schoongemaakt en samen met de koelkast wordt deze allengs leger en leger. We eten de boot leeg, wat ook de bedoeling is, want we zijn bijna thuis!

De nacht is een stuk onrustiger, omdat de wind meer uit de zuidzuidwest hoek komt en we dolen van de voorpunt naar de salon en weer terug. Dit keer is de oordop geen uitkomst en slapen we slecht.

Op maandag zakt de wind in tot 15-22 knopen en komt er wat rust. Dat kan niet gezegd worden van de marifoon. Nu de ergste wind over is, bekijkt iedereen het weer voor een eventuele opening om te vertrekken en met 18 boten op de ankerplek geeft dit genoeg stof tot praten. 

Vanaf dinsdag 23 oktober lijkt het mogelijk om te vertrekken. We besluiten om op woensdag te gaan, in de hoop dat de zee dan minder ruw zal zijn, want de eerste 170 Nm zullen aan de wind zijn. Een boot vertrekt op dinsdag via de noordpas. Ze moeten eerst 50 Nm oost uit, voordat ze de slag naar het zuiden kunnen maken. We horen later via het radionet dat het geen "walk in the park" is, maar het is te doen. 

De woensdag 24 oktober wordt een soort van D-day. Alle boten, 25 stuks, pakken de kans om te vertrekken. Iedereen kiest ervoor om via de zuidpas te vertrekken, het grote voordeel via deze route is dat je 15 Nm zuidelijker de zee op gaat, klein detail is een ondiepte tussen de banken waar je overheen moet. Geen probleem met onze lifting keel, alleen net voor de uitgang naar zee is nog een drempel van 4 meter. We willen onze kiel dan al beneden hebben. Het is HW springtij, dus er zou genoeg water moeten staan, maar het blijft altijd spannend. Veel stroming, de deining die stuk slaat op het rif, maar iedereen komt er zonder problemen doorheen. 

Ook wij moeten eerst een slag naar het oosten maken, maar onze UnWind zeilt goed aan de wind en na een uur kunnen we overstag en zeilen we hoog aan de wind de koers van 180 graden. De meeste boten motor zeilen en hebben hier weinig moeite mee. Ik ben altijd blij als de motor uit kan.

We hebben een prima eerste nacht onder een volle maan. Oké, het is af en toe een paaltje pikken, maar we gaan lekker en zonder een extra slag te maken kunnen we onze koers vervolgen. Soms hoor je een geluid, wat achteraf vliegende vissen blijken te zijn. Ze worden gelanceerd en maken hun vlucht via de ramen en bimini . Het is een bende van lijken en visschubben op het dek.

Donderdag 25 oktober

Overdag zakt de wind in, maar we kunnen de zeilen volhouden en doen gemiddeld 5 knopen. Hetzelfde scenario voor de tweede avond en nacht. De wind pikt weer op met nu het grote voordeel dat hij gekrompen is en we halve wind kunnen varen. De boot ligt prima op het grootzeil en code O. Inmiddels liggen we voorop, adel verplicht als de snelste boot van de vloot......., alleen met motoren verliezen we het. Velen schromen er niet voor om met 7 - 8 knopen op hun doel af te gaan. 

Vrijdag 26 oktober

Het is motoren geblazen van 6 uur 's morgens, de wind kan niet bepalen welke richting en snelheid hij wilt blazen, een klein hogedrukgebied veroorzaakt dit. Met een lichte deining en blauwe lucht is het moeilijk voor te stellen dat een week geleden hier een zware storm over heen kwam. Na 10 uur op de brommert, kunnen we weer zeilen. Op het radionet horen we dat iedereen nog verschillende windrichting en snelheden meet. 

Tijdens mijn wacht op de late avond zie ik opeens 4 AIS contacten. Terwijl wij onder zeil een kleine 5 knopen lopen, komen zij motor zeilend met 7+ voorbij. Ik ben helemaal gefrusteerd, gaat onze "winst". Gelukkig houdt mijn schipper zijn hoofd koel en blijven we zeilen. Gelukkig voor ons pikt later de wind nog wat meer op en maken we meer snelheid. 

De irritatie zit hem in het feit, dat je weet dat er 25 boten in Richards Bay moeten aankomen en allemaal een plek willen hebben. Zelf hebben we een andere plan in het gedachten. Zoals het er nu uitziet blijft het weerraam zodanig, dat ook Durban haalbaar is. Dit is zo'n 80 Nm verder en zijn we direct een stukje verder langs de ZA kust.

Zaterdag 27 oktober.

Weer een blauwe lucht en we zien na 6 jaar de Zuid Afrikaanse kust vanaf het water! De wind komt nu vanuit het noordwesten met 8 knopen en door de vlakke zee maken we 7-8 knopen snelheid. Als we dit kunnen houden zou fantastisch zijn, maar we juichen te vroeg, want de wind gaat verder krimpen en komt nu uit het zuiden, onze richting. Via de marifoon ontvangen we Cape Town radio met het weerbericht. We bellen met de marina van Durban, maar zij kunnen nog geen plek aanwijzen. Geadviseerd wordt om voor anker te gaan en op maandag naar het kantoor te komen. Niet ideaal, aangezien zondagmiddag de wind gaat aan trekken en een nieuw front over gaat overkomen.

                           

Neptunus krijgt uiteindelijk medelijden met Niels, na dagenlang de vislijn achter de boot te hebben gehad en de nodige lures die verloren zijn gegaan, zit er een grote Mahi Mahi aan de lijn. Het is een behoorlijk gevecht om hem binnen te krijgen en dan nog het schoonmaken!

Aan het eind van de middag passeren we Richards Bay, buitengaats ligt de grote scheepvaart voor anker. De eerste zeilboten zijn inmiddels aangekomen, wat zullen ze blij zijn dat ze de Indische oceaan achter zich hebben. We gaan een kalme nacht in, de Agulhas current geeft ons anderhalve knoop mee, Durban nog 70 Nm te gaan.

Zondag 28 oktober

Bij daglicht zien we Durban langzaam te voorschijn komen, de hoge flats en het voetbalstadion Moses Mabhida genaamd. Port control wordt aangeroepen, we moeten wachten op een vrachtschip wat door het kanaal naar buiten komt. Dan mogen we door, het is een drukte van belang met scheepvaart. In de binnenkom is een zeilwedstrijd aan de gang. Hokulea, een catamaran, die voor ons was heeft via ene Leon, een Zuid Afrikaner, ligplaatsen kunnen regelen. Bij de aanloop van de ligplaats lopen we vast in de modder/zand, waterdiepte is 3.00 meter en niet de 4 meter kaartdiepte. Niels slaat achteruit en ik doe snel de kiel omhoog. Er staat aardig wat stroming en ook de wind is opgepikt. Niet ideaal, want met de kiel op is de boot behoorlijk gevoelig voor drift en daarnaast werkt de boegschroef niet. De laatste is de slechtste investering ooit, in alle 6 jaar heeft het ding misschien een half uur gewerkt. Nogmaals benaderen we de ligplaats en Niels prikt de boot er prima in. Eric, "Hokulea" en Leon nemen de lijnen aan, wat altijd erg prettig is in dit soort situaties. 

Dan na bijna 6 jaar zijn we weer "thuis", nog niet helemaal rond de wereld, want dat zal in of Simonstown of Kaapstad het geval zijn. We trekken een fles met vonkelwijn open, die hebben we wel verdiend! Achter ons komen nog 3 boten aan, voor allemaal is een plekje in de druk bezette marina. Achteraf een prima timing, want het blijkt dat de Oyster ralley hier verwacht wordt, maar door het slechte weer liggen de meesten nog in Reunion in afwachting van beter weer.

Naar de overkant

13 oktober 2018

Ja, daar gaan we dan! De oversteek naar de Afrikaanse kust, de schippers zijn het er nog niet over eens: met tussenstop langs de kust van Mozambique of is dit het perfecte weerraam om in één keer naar Richards Bay, Zuid Afrika te kunnen gaan. Niels nodigt de boten om ons heen uit aan boord. Wij hebben sateliet ontvangst en kunnen daardoor eenvoudig de weerkaarten ontvangen. Het resultaat is dat enkele vanavond al vertrekken en wij vinden morgenochtend vroeg genoeg. 2 andere Franse boten besluiten te blijven, maar we horen later dat ze toch een dag later met 2 andere boten zijn vertrokken.

We verbazen ons, want vlak achter ons zit een front met 20 à 25 knopen wind op de neus, waar zij dus in gaan komen.

Vanmorgen dus om 5 uur zijn we anker op gegaan en hebben Baly Bay verlaten. De uitgang naar zee is 8 Nm, dus met motoren kunnen direct de accu's worden geladen. Het was gelukkig een rustige nacht op de ankerplaats, alleen tijdens de avond hadden we met de inkomende deining en uitgaande tij het geklots weer tegen de achterkant. 

Antares is rond middernacht vertrokken, maar Max gaat gelijk met ons anker op. Eenmaal op open zee  gaan we pal voor het laken met de Code O en de uitgeboomde genua. De wind is niet veel, maar dat geldt ook voor de deining , dus maken we toch nog 6 knopen snelheid. Tegen twaalven krimpt de wind en wordt de genua door het grootzeil vervangen. Het is een prachtige zeildag. De stroming is zoals verwacht nog een beetje tegen, maar dat gaat volgende de RTOFS (real time ocean forecast) kaart, die we dagelijks downloaden (hopelijk) veranderen.

De routine is weer terug aan boord: het diner wordt vroeg in de middag geserveerd en om 17.00 checken we in op het Indian Ocean Crossing radio net. Daarnaast hebben we radio contact met Max en Antares en blijven zodoende op de hoogte over elkaars wel en wee.

Aan het eind van de middag zijn we ter hoogte van Cap d'Andre en verlaten daarmee Madagascar. De noordoosten wind is gekrompen naar noordwest en met de voorliggende koers van 265 graden zeilen we aan de wind. Rond 23.00 zakt de bootsnelheid beneden de 4 knopen en wordt de motor gestart.

Zondag 14 oktober

Gelukkig duurt de dip in windsterkte niet lang en om 00.30 gaat de motor alweer uit, net genoeg om de batterijen weer op te laden. De wind pikt op tot 10 knopen en als Niels om 04.00 uur op dienst komt wisselen we de genua voor de grotere en lichtere Code O. Vanaf die tijd hebben we ook 1 tot 1,5 knoop stroom mee en gaan we als een speer. Beide hebben we om beurten goed kunnen slapen, lang leve de oordoppen!

We maken er een echte zondag van: ontbijt met eieren en geroosterd brood, speculaas bij de koffie en dit keer staat er viscurrie op het menu. In de middag zakt de wind terug naar 5,5 knoop. In het begin kunnen we de zeilen nog redelijk volhouden, maar dan moet toch het ijzeren zeil aan. Rond 19.00 trekt de wind aan en zeilen we met 13 knopen wind de nacht in.

Maandag 15 oktober

Het was een frusterende nacht. De zuidwest waartse stroming duwt ons 25 graden naar bakboord, om ons een paar uur later naar stuurboord te sturen. Dit in combinatie met onze aandewindse koers ervaren we stroom tegen wind en is het een behoorlijke bokkige zee. Weinig slapen dus. Uiteindelijk moet de motor erbij om snelheid te behouden. 

Er zijn dagen waar je met 2 vingers in de neus kunt zeilen, maar er zijn ook dagen waar het hard werken is. Zo'n dag hebben we vandaag. Alle zeilen aan boord worden minstens één keer gehesen in allerlei configuraties. Zeilen worden uitgeboomd, bakboord, stuurboord, rif in grootzeil, grootzeil naar beneden, koers over bakboord, dan weer over stuurboord, spinaker op, deze weer inrollen om haar dan aan de andere kant weer uit te rollen etc.etc. Uiteindelijk blijft de spinaker de rest van de dag staan. Met de huidige NO wind kunnen we een voorliggende koers van 235 graden houden met een snelheid van maar liefs 3,5-4 knopen....., maar we hoeven de motor niet aan te doen, terwijl dat bij de anderen wel het geval is.

We kijken naar de lucht, op zoek naar wattige cumulus wolken. Boven de warme Mozambique stroming ontstaat deze bewolking door stijgende luchtdeeltjes en is hiermee de indicator van een warmer water vanuit het noorden. Prachtige theorie, alleen de wolkjes gaan de andere kant op en we hebben gewoon een knoop stroom tegen. Moeder natuur heeft zo haar eigen geheimen....

We zeilen die avond verder onder grootzeil en genua met een onbewolkte hemel en opkomende maan.

Dinsdag 16 oktober

Daar is die dan in één keer, de wind, van 13 knopen loopt hij op naar 25. We zeilen voor de wind, dus het voorzeil wordt ingerold. Van dit alles krijg ik weinig mee, want ik lig heerlijk te pitten. Later op mijn wacht wordt er alleen op het gereefd grootzeil gevaren. Appeltje, eitje.

's Morgens gaat de genua erbij en wordt het een heerlijke zeildag met een gelopen koers en weinig zeilhandelingen.

De dag staat in teken van wel of niet doorvaren. Het was inmiddels duidelijk dat we Richards Bay niet in één keer kunnen halen. Wat we op de gribfiles zien is dat er op 18 oktober een kort, maar krachtig windveld doorkomt. Maar de grootste dreiging is het stormveld, dat op de 21ste wordt verwacht. Langs de kust van Mozambique liggen van bovenaf gezien de ankerplekken: Bazaruto, Inhambane en Maputo. Het meest voor de handliggende is Bazaruto, geen probleem om dit op tijd te bereiken. Het grote nadeel is dat hier inmiddels al zo'n boot of 16 liggen, in afwachting van......  Het betekent ook dat we dan hier zeker een week moeten blijven. We wikken en wegen, draaien talloze routes uit, bekijken in de pilot de ankerplekken, waarvan Maputo op zich geen verkeerde zal zijn om het grote gebied af te wachten. We overwegen om de eerste korte storm op de 18e te nemen, maar wat als storm van de 21e sneller doorkomt... Het grote voordeel is dan dat we vanaf Maputo nog maar 210 Nm moeten overbruggen om in R. Bay te komen en de hele vloot voor zijn wat nu nog in Bazaruto ligt te wachten en ook een ligplaats in de marina willlen hebben. We zenden Des Cason een email -een Zuid Afrikaan, die samen met zijn vrouw Nell al jaren in deze wateren heeft gevaren en een ton aan ervaringen heeft. Op vrijwillige basis geeft hij aan zeilers via de mail informatie en advies over het weer. Tot op dit moment is hij nog niet teruggekomem op onze mail. We geven ons zelf tot morgenochtend de tijd om een besluit te nemen. Naast dat we ons dit natuurlijk zelf op de hals halen, is er weer een prachtige zeildag voorbij gegaan.

Woensdag 17 oktober

Halverwege de nacht tijdens de wisseling van de wacht gaan we nog een keer door het hele scenario. Het huidige plan is om bij Inhambane te zijn, voordat het eerste windveld overkomt. Dan ankeren en zodra het voorbij is, anker op en naar Maputo. Ja, we besluiten: we gaan er voor. We informeren Max en Antares dat we Baz laten varen en doorgaan. Wind is minder dan verwacht, dus spinaker op. Tja, en dan is het Murphy's Law. De éénlijn roller, waar de spinaker mee uitrolt loopt klem. Anderhalf uur later, met Niels balancerend op de boegspriet, krijgen we hem los. Inmiddels is de wind gekrompen en nog minder in sterkte. Is dit een teken van boven om niet verder te gaan?! We gooien de handdoek in de ring en slaan rechtsaf richting Bazaruto. Door de hele manoeuvre is de koers naar Baz een stuk ongunstiger, stroom tegen en de wind pal van achter, met een wind over dek van 2,5 knoop, balen. Nu wordt het motoren om voor donker door de zandbanken te kunnen. Ik ben behoorlijk chagerijnig geworden en moet weer even schakelen. De vislijn die uitstaat knapt, waarschijnlijk zat er een hele grote aan vast. Kortom, geen vis, de lijn een stuk korter en de lure kwijt. Niels heeft nog meer lijn in zijn viskist, maar liefs 100 meter. Het lijkt hem een goed idee om deze op de rol te doen. Natuurlijk schat, ik help je........., maar lekkere timing!!! Het lijkt erop dat vandaag alles "fout" gaat, want waarschijnlijk hebben we het verkeerde eind van de lijn te pakken en zijn we een hele tijd verder, voordat de boel uit de war is.

De aanloop tussen de zandbanken naar de ankerplek bij Bazaruto is prima te doen met de waypoints van Des. Uiteindelijk valt om 18.15 het anker en liggen we weer bij het Afrikaanse continent. In het laatste licht zien we de zandduinen van het eiland en we proosten op een goede tocht.

Donderdag 18 oktober

Vandaag een cocoon dag. In de vroege ochtend komt het front al door. De wind is opgepikt, dikke donkere wolken met buien en onweer met veel lichtflitsen en inslagen. We verkassen naar de noordelijke ankerplaats om hier beschutter tegen de wind te liggen. Inmiddels hebben we 12 buren en is er weinig beweging met bijbootjes. We maken de boot schoon, de buitenkant gebeurt al automatisch met de buien die over komen. De rest van de dag halen we weerberichten en emails op. Het menu is toepasselijk: zuurkool met worst! We kijken een film "Kidnapping mr. Heineken en er is weer een dag voorbij.

De laatste weken Madagascar

                           

Het worden prachtige zeildagen als we richting Cap d'Andre van de ene ankerplek naar de andere varen. Bij Sakatia laten we de duikflessen nog even vullen en klets ik nog gezellig met de Nederlandse Sandra, die samen met haar ZA man Jaques de lodge runt. Heerlijk om Nederlands te kletsen, want sinds Thailand hebben we geen Nederlandse boot meer gezien. Waar zijn de Nederlandse wereld omzeilers! Is het de recente recessie, die ervoor zorgt dat minder weg zijn gegaan? We weten het niet.

Samen met de Franse boten Max en Tereva en de Duitse boot Antares verlaten we Russian Bay. Via Nosy Iranja met een prachtige zandspit gaan we even voor anker en streken de benen. Het is een toeristische attractie met veel (Italiaanse) dagjesmensen.

Diezelfde dag varen we door naar Honey River. Tijdens ons 2-daags verblijf hier gaan we met de bijbootjes verder de rivier op. Op de meest afgelegen plekken staan een paar hutten met wat piroques in het mangrove, wat een bestaan.

We bezoeken het dorpje en krijgen een rondleiding van Daniel, de schoolmeester, waardoor een bezoek aan de school niet uitblijft. "In the middle of nowhere" is hier een understatement.

Nosy Antanymora is een andere mooie ankerplek, waar met laagwater de zandspit te voorschijn komt. De tweede nacht krijgen we daar een behoorlijke squal over met 36kt.  Door de windshift worden we richting een koraalhoofd geblazen direct achter de boot. Het diepte alarm dat op 4,5m staat gaat steeds af. Ondanks dat er nog voldoende waterdiepte is onder de kiel besluiten we om na de bui te verkassen en dieper water op te zoeken. Dit slaapt net even beter.

                               

Aangekomen bij Nosy Lava krijgen we van Terava een heerlijk stuk Wahoo, zij zijn betere vissers dan wij. Onze vislijn hangt al dagen nutteloos achter de boot met af en toe een strike waarbij we de ene na de andere lure (nepvis) verliezen. We opperen het plan om hier een nacht extra te blijven en de oude gevangenis te bezoeken. De nacht brengt ons een harde zuidooster en liggen we in deze baai erg open en ligt Unwind erg onrustig. Het plan belandt in de prullenbak en we gaan al vroeg anker op.

Over Moramba bay hadden we al in Langkawi positieve berichten gehoord, het zou de mooiste baai van Madagascar zijn. Het blijkt een beschutte baai te zijn met allerlei kleine eilandjes vol met baobab bomen. We blijven hier de nodige dagen hangen. We kopen hier grote garnalen van de lokale bevolking voor een habbekrats en hebben sundowners op het strand met de andere boten. We maken heerlijke wandelingen en zien weer de nodige dansende lemurs.

                           

Inmiddels horen we dat de groep voor ons in het zuidelijker gelegen Bali Bay de oversteek naar Mozambique gaan maken. Het lijkt een redelijk weerraam, maar wij zijn nog niet zover en moeten nog inkopen doen en uitklaren in Mahajunga. 

Over deze plaats is het nodige geschreven. De authoriteiten zouden corrupt zijn, de ankerplek een verschrikking, kortom niet iets om naar uit te kijken. Bij aankomst is het blauwe water veranderd in roodbruin en kruisen we tientallen dhows die voor de wind de rivier op komen. We zitten rondom springtij met een verschil van ruim 4 meter tussen eb en vloed. Er is geen dinghy dock in Mahajunga, dus het is een kwestie van goed plannen, anders is het een hoop geklûun in de modder om aan de wal te komen. Samen met de boten Max en Antares zijn we om 14.00 aangekomen een uur voor hoogwater. We stellen voor dat de mannen met 1 bijboot naar de wal gaan om diesel te halen, dit scheelt een hoop gesjouw later. Zo gezegd, zo gedaan. Helaas geen foto van 3 volwassen kerels met 11 jerrycans in 1 tuktuk, maar het moet een mooi gezicht zijn geweest. 

Inmiddels is het afgaand tij, maar de wind komt nog uit het westen en veroorzaakt grondzeeën op de ondiepe ankerplaats. Het is zeer chaotisch met boten alle kanten op. Hier gaan we niet overnachten en halen het anker op en vertrekken naar Katcepe aan de overkant van de rivier. Hier is het een stuk rustiger. We varen morgenochtend wel terug naar Mahajunga om uit te klaren en boodschappen te halen. Het uitklaren was geen probleem, vergeleken met Hell-Ville is bij de één Immigratie misschien duurder en bij de ander de Port Captain goedkoper. We hebben tijd voor een laatste lunch en gaan terug aan boord. We verkassen nogmaals naar Katcepe om van daar te vertrekken naar Baly Bay, de laatste ankerplaats de oversteek naar het Afrikaanse continent. 

Baly Bay -waar boten voor ons meer dan een week hebben gelegen in afwachting van een goede mogelijkheid om over te steken- is ook weer een plek waar stroming en wind elkaar in de haren zitten. 

De UnWind heeft een brede kont en wanneer de golfjes van achter komen ketsen ze hier tegenaan. Ze is ook gemaakt om de wind en golven van voren te krijgen.

Noordwest Madagascar

September 2018

We zeilen alweer ruim 3 weken in het noordwesten van Madagascar. Prachtig weer en voorspelbare winden: 's morgens landwind en in de middag pikt de zeebries op. Het water is blauwgroen, afhankelijk van waar het anker valt. We zien, gelukkig, weinig vuil op en in het water. Het koraal is gezond met genoeg tropische vissen, een verademing na de Malediven. Ook aan deze kant van Mada zien we de nodige walvissen, onderweg en vanaf de ankerplaatsen. Het landschap varieert van oranjerode heuvels naar groen bebosde eilanden. Op weg naar Nosy Be doen we 3 ankerplekken aan.

 

Het dorpje Ambusa.

                               

           

Arm, maar evengoed vrolijk.

Komende vanaf Nosy Hara valt het anker in Andranoaombi Bay voor het "dorpje" Ambusa gelegen op het vaste land. De nodige kano's komen langszij en bieden hun handel aan. Vaak zijn het mango's, die van zIjn levensdagen niet rijp zullen worden, omdat ze te vroeg geplukt zijn. We delen t-shirts en visgerei uit. Bij het dorpje heeft de tijd stil gestaan, de hutten zijn gemaakt van palmbladeren, de vrouwen stampen de rijst, de kippen en eenden scharrelen erom heen en pikken een graantje mee. De kinderen spelen met zelfgemaakt speelgoed en het leven is simpel. Eén meisje, Evelyne, spreekt Frans en leidt ons rond. Slim als ze is bezoeken we de nodige familieleden, waar de nodige kledingstukken en andere spullen achterlaten. Haar moeder heeft last van haar ogen en we brengen later nog een flesje oogdruppels. 

Lekker!

Het is een prachtige zeiltocht van 34 Nm naar de beschutte baai van Mitsio, onderweg zien we 2 walvissen en zij ons gelukkig ook. De volgende dag worden we benaderd door een lokale visser in zijn kano. Hij heeft langoustines in de "aanbieding". Nou, daar hebben we wel oren naar. De pan met water gaat op en huppekee, daar gaan ze.... Die avond hebben we een heerlijke maaltijd samen met risotto. 

De mensen aan land zijn hier erg gereserveerd met name door hun religie, maar de kinderen genieten van een spontaan pantomine optreden van 2 Franse zeilers op het strand. (Mélodiesolaire.worldpress.com)

De volgende dag maken we een dagtocht naar het eiland Ancharea. Niels besluit om de de schroef schoon te maken met de scuba tank, maar even nadat hij in het water is pikt de wind behoorlijk op. Na een kwartiertje is hij het zat, want de boot gaat alle kanten op.

Ancharea, een dagankerplaats, net een stuk rots met een zandstrand bij laagwater.

Tsara Bajina is de volgende stop, een bounty eiland met een prachtig strand en dito resort. We hebben er een heerlijke lunch en wandeling op het strand. De ondiepe ankerplaats wordt 's avonds met de draaiende wind en getijde ontzettend onrustig. De boot gaat als een wipkip heen en weer en om 22.00 zijn we het zat. We gaan in de donker ankerop en met 3 knoopjes snelheid op weg naar de volgende bestemming. Het is volle maan, we hebben goede kaarten en kunnen nu om beurten slapen. Op het fokje zeilen we naar Sakatia met het tot nu toe helderste water. We zijn nu in het zeilgebied rondom Nosy Be. We zwemmen en snorkelen vanaf de ankerplek met zeeschildpadden en maken met de duikschool van Sakatia Lodge een paar mooie duiken. Eindelijk zien we bekende boten en hebben ouderwetse sundowners aan boord. 

De lokale dhows, houten boten met zeilen waar de nodige gaten in zitten. Het is een prachtig schouwspel als ze voorbij komen.

Hell-Ville is de hoofdstad van Nosy Be en heeft een drukke ankerplaats. Het is er een komen en gaan van lokale boten, groot en klein. De eerste avond zeilt er een kleine dhow tegen ons aan. Het is aardedonker en de "boosdoener" maakt snel dat die weg komt. Ondanks de sterke zaklantaarn kunnen we niet goed zien wie of welke dhow het is. Eigenlijk maakt het ook niet uit, want verhalen kun je toch niet. De volgende dag zien we de schade, 2 kromme septers en een paar schaven langszij. In eerste instantie balen we ontzettend, maar gelukkig weet Niels ze redelijk recht te buigen. 

Er is een grote groente en fruitmarkt, een redelijke supermarkt en een paar koffieshops. De beste, vinden wij, is Casa Mofo met lekker stokbrrod, een goede cappuccino en tompouce!! 

Kroonmaki

Het zijn net speelgoed beestjes.

Met de tuktuk gaan we naar Lemuria park en zien voor het eerst de lemuren (Maki). Deze voorloper van de aap is er in allerlei soorten en maten. Oa. de Sifaka, ook wel dansende lemur genoemd, de roodbuikmaki, kroonmaki en een combinatie van zw/wit lemur. Ook diverse kameleons ontbreken niet.

In het park zijn de nodige ylang-ylang bomen. De bloemen daarvan worden geplukt, geperst en gedestileerd. De eerste persing wordt gebruikt in de parfumindustrie en de rest van de olie verwerk in bv. massage olie. 

Op de ankerplek borrelen we met Wakanui en praten bij. Zij zijn direct van Chagos naar Madagascar gevaren en zijn er dus al een tijdje. De volgende morgen hebben we hun kat Nero, een grote zwarte Maine Coon, aan boord. Nadine moet de boot met anti kakkerlak bommen behandelen en dat is niet aangenaam voor de kat.

Crater Bay, gelegen tussen Sakatia en Hell-Ville, ga ik de was te doen. In deze baai is een kleine yachtclub met de enige wasmachine in deze omgeving. In de pilot wordt deze baai vooral genoemd om de Franse gemeenschap en dan met name de "mannelijke singles", die met de jonge lokale meisjes rotzooien. Nu is dat niet alleen hier, overal in deze omgeving zie je dit verschijnsel. Het restaurantje bij de jachtclub is echter ontspannen en heeft goede pizza's.  

Aan de overkant van Nosy Be ligt op 20 Nm Mumoko, een klein eiland voor het vaste land van Mada. Als we er ankeren worden we er verwelkomt door 2 meisjes in een kano. Ze zijn bijzonder bescheiden en ik geef ze een deel van mijn garderobe. Ze zijn afkomstig van het eiland, waar een kleine gemeenschap woont. Op het eiland zien we weer tamme lemuren. Als de avond valt is het er bladstil en is het genieten. We kopen er onze eerste eendeneieren en die smaken heerlijk.

We hoppen door naar Russian Bay, ook aan het vaste land en één van de populairste plekken om te liggen. Sinds jaar en dag woont hier een Oostenrijker, Andreas, die hier samen met zijn Madagasy vrouw een "restaurant" heeft. We moeten van te voren boeken en de volgende dag eten we er krabcurrie, wat zonder het juiste gereedschap ontzettend pulken is, maar erg lekker smaakt. 

De tamme lemur heeft ontzettend zachte handjes en eten de banaan heel bescheiden uit je hand.

                            

Deze is echt..... 

In de dagen dat we hier liggen varen we naar Nosy Antsoha, dat ook wel Lemuria Island wordt genoemd. Op het eiland zien we weer 3 soorten Lemuren en ook deze pakken je hand en eten de banaan. Als je die handjes voelt, zo verbazendwekkend zacht. Het eilandje ligt voor een prachtig lang zandstrand, Coco Beach genaamd en met de dinghy gaan we er naar toe. We hebben er lunch en een spontane ontmoeting met de crew van de catamaran Harmony. Hun boot is gemaakt in Knysna en het is gezellig kletsen. Aangezien deze ligplek alleen geschikt is voor de dag gaan we weer terug naar Russian Bay. Aangekomen op de oude ankerplek worden we benaderd door local Paul, een Malagasy, die zich als gids presenteert. Hij heeft diverse excuries in een soort plakboek en we boeken voor de volgende dag een zeiltocht met zijn piroque inclusief lunch. 

Dagtrip op de piroque van Paul, de voorloper van een hobiecat..... UnWind op de achtergrond.

De volgende dagen doen we Sakatia weer aan. De 50ste verjaardag van de Zwitserse Doris (boot Muck) wordt hier gevierd en we zijn uitgenodigd samen met 30 andere zeilers. Het is een geslaagde verjaardag op een prachtlokatie. Ik maak nog 2 duiken met Sakatia Lodge en via Crater Bay, weer wasgoed en we organiseren diesel, gaan we door naar Nosy Komba. Hier eindelijk wat beweging en wandelen we naar de top en het Franse militaire kerkhof aan de andere kant van het eiland. De UnWind heeft inmiddels een groene jas en met behulp van de duikflessen maken we de onderkant van de boot schoon, scheelt een knoop in snelheid.....

Nosy Komba, hier worden prachtige tafellakens gemaakt en natuurlijk vind ik er eentje voor thuis op de tafel. Later op de dag maken de lemuren er een circusact van en balanceren op de waslijnen.

Een van de vele mooie zonsondergangen.

In de afgelopen tijd heeft Niels zich bezig gehouden met het emailen van marina's. In al de jaren onderweg zijn we lid gebleven van de Royal Cape Town Yacht Club en ze hebben een ligplaats bevestigd. De UnWind zal daar voorlopig blijven liggen. We hopen graag in Knysna te stoppen, omdat dit de dichtsbijzijnde haven voor Lily Pond zal zijn. Er worden behoorlijk wat emails over en weer gestuurd om iets te regelen, dan lijkt het erop dat we een plek in de marina te hebben. Een email later wordt dit geannuleerd, omdat de eigenaar zijn ligplaats voor langere tijd wilt verhuren ipv 3 weken. Het lijkt er nu op dat we misschien een plek aan een swingmooring hebben. We zullen zien!

We zijn niet de enige boot, die druk is met de volgende bestemming Zuid Afrika. Voor veel boten loopt het visum af en zijn gedwongen om uit te klaren. Voor ons is dit niet zo dringend, blijft wel dat ook wij in een bepaalde periode de oversteek van Madagascar naar Richards Bay moeten plannen. 

Dan nog een keer bij Hell-Ville voor anker. De markt en supermarkt wordt bezocht, nog een laatste keer Casa Mofo en we zijn klaar om verder naar het zuiden te zakken. In de komende weken gaan we op het gemak langs de kust tussen Nosy Be en Majunga. In de laatst genoemde plaats zullen we dan uitklaren en in Baly Bay een weerraam afwachten voor de oversteek naar ZA.