SY UnWind: Baia de Todos os Santos

We komen aan in de baai van Itaparica en tussen ons gezegd en gezwegen, we doen er 1,5 uur over eer het anker houdt, dus dat zegt voldoende. Het weer is helemaal betrokken en er staat een behoorlijke wind. Elke keer bij veel wind tobben we met het anker. De boot is erg windgevoelig als we bijna stilliggen en daarnaast werkt de boegschroef ook nog steeds niet. We behouden ons geduld, maar blij zijn we niet. Niels wil het Delta anker al vervangen met het Spade anker, maar gaat eerst nog maar eens door het boekje "grondtakel". We gaan een andere tactiek proberen, dus voorlopig krijgt het Delta anker nog een kans.

We blijven hier 3 dagen voor anker liggen en bezoeken het dorpje zelf, wat uitgestorven is. We ontmoeten hier Willem en Robyn van bar/restaurant "Amigo". Het zijn Zuid Afrikaners, die in 2006 hier met hun boot zijn beland en nooit meer zijn weggegaan. We kunnen er internetten en eten er lekker. De volgende dag nemen we een lokale taxi en gaan naar het 30 km verderop gelegen Mar Grande. Hier is het een drukte van belang, aangezien hier de ferries van en naar Salvador aankomen. We gaan op het strand zitten, zoals de Brazilianen hier doen, bij een fel gekleurd plastic Schin (het biermerk) tafeltje en stoelen en voor de rest niets.

We willen verder landinwaarts, het meer authentieke Brazilie ontdekken en gaan op vrijdag via de rivier Paraguacu naar Maragojipe. De rivier kronkelt en het is een compleet andere wereld dan een paar dagen terug. Mangrove bossen aan beide oevers afgewisseld met watervalletjes en witte strandjes. We gaan voordewind en het hele traject is bezeild. Hier ga je terug in de tijd. We liggen voor anker en het is heerlijk rustig. We genieten van een prachtige zonsondergang en zelfs een paar kleine dolfijnen komen langs. De zaterdagmarkt in Maragojipe is een beleving op zich. Van heinde en verre komen de mensen om hun waar te verkopen. We kopen groenten en fruit en pakken een drankje in de overdekte hal. De muziek is er oorverdovend en lijkt voortdurend op elkaar. Je ziet de karretjes met ezels ervoor, kinderen die met hun "tin tin" (kruiwagen) de boodschappen heen en weer brengen. Later op de dag komt er op de ankerplek een zeilboot bij, het blijkt de "Carpe Diem" te zijn. We hadden de 3 Zwitsers al in de haven in Salvador ontmoet. We nodigen ze uit voor een borrel en het wordt een gezellige avond. Op zondagochtend maken we een rondje in de bijboot naar de mangroves en wordt Niels weer de mast ingehesen voor onderzoek en een paar foto's. 's Middags gaan we met het tij verder stroomopwaarts de rivier op en komen in Sao Francisco uit. Hier beleven we een enorme cultuurschok. Naast een oud klooster staat aan de rechterkant een houten keet met de bekende rode stoeltjes en tafeltjes en een touringcar. De radio staat voluit en het is een pokke herrie en galmt over de rivier. Weg rust en we twijfelen of we hier willen blijven of omkeren. We ankeren iets verder bovenwinds en we horen gelukkig vrijwel niets meer. Het is overigens wel zondag en dan kun je dit in Brazilie overal verwachten. Aan de linkeroever vind je de baai van Iguape met zijn vele ondieptes. Hier worden ook garnalen gevangen en het duurt niet lang of er komt een jonge Braziliaan in een houten kano met de vraag of we "Camarao" willen hebben. Nou, daar hebben we wel oren naar. Grote dikke verse gamba's, wat wil je nog meer? Ja, eigenlijk nog schoongemaakt ook, maar dat is een klusje voor Mar. Zodoende hebben we die avond Risotto met garnalen op het menu met een lekker koud wit wijntje in de kuip en weer een mooie zonsondergang. Het kan slechter.

De volgende morgen gaan we met het rijzende water naar Santiago de Iguape. We hebben van dit deel van de rivier geen kaart, maar wel wat GPS coordinaten uit de pilot. Een beetje een risico met alle zandbanken, maar we trekken de kiel omhoog en we kronkelen met de rivier mee. Uiteindelijk is er genoeg water onder de kiel en hebben we meer "last" van de vissers met hun netten -die ze doodleuk voor ons uitzetten- dan van de ondieptes. Ze gebruiken lege plastic frisdrankflessen, maar het is niet altijd duidelijk aan welke kant de netten uitstaan. Niels communiceert met handgebaren op de voorpunt met de vissers in hun kano en wanneer de duim omhoog gaat nemen we het risico. We gaan weer voor anker voor een vervallen kerk (die zijn er zat) en genieten van de rust. Het zijn tripjes van niets, zo'n 8 km, dus vermoeid komen we niet aan. We pakken de bijboot en gaan aan wal. Het is er rustig en het dorp stelt niet veel voor. We gaan naar de lokale kroeg (garage), nemen een biertje en komen met de kroegbaas anex visboer aan de "praat". Het is een grappig gesprek, waar we uit het Portugees dingen over Nederland oppikken. Hij pakt het slim aan, serveert pinda's bij het bier, wat wel op de rekening komt en we krijgen oesters om te proeven, deze weer voor nop. Al met al gaan we weer met een maaltje garnalen naar huis.

In de volgende dagen laten we ons weer de rivier afzakken en gaan we terug richting de bewoonde wereld. Zo ankeren we nog in het Canal de Dente, waar we een voorlopige planning maken voor de komende tijd. We willen aankomende vrijdag uitklaren in Salvador, dan afhankelijk van het weer ergens in het weekend vertrekken om in een keer naar Cabedelo/Jacare (zo'n 500 mijl) te varen. Hier gaan we uitklaren en willen dan nog naar Fernando de Noronha, een prachtige eilanden groep in de Atlantic. Het blijft een planning, dat hebben we inmiddels wel geleerd. Voor nu liggen we in goed gezelschap voor anker bij de eilandjes Ilha do Frade, Ilha do Bom Jesus en Ilha Madre de Deus.

We tanken erg rode diesel bij een pontoon voor Salvador, maar het gaat zo tekeer met schommelen dat Niels moeite heeft om de diesel in de filter te krijgen/houden. De pompbediende kijkt vrolijk toe. Nog maar 140 liter Niels....

Tip uit de pilot: "do what Brazilians do, take a yellow table, yellow chairs and red umbrello or take orange chairs, orange table and red umbrella, order um grande Skol, dois coppa por favore and just chill.....". Dat doen we dus maar.

Maragojipe, een dorpje uit de oude doos waar we de markt bezoeken.

Langs de steiger bij Maragojipe vallen de boten droog bij laag water.

De lokale zaterdagmarkt in Maragojipe.

Gelukkig wordt er ook aan de ezels gedacht.

Saveiro, de traditionele Bahiaanse zeilboot (lengte 15-20 meter) let op de boegspriet en mast, deze zijn van boomstammen waar de knoesten nog in zitten. Ze steken maar zo'n 60 cm diep en hebben geen last van de ondieptes. Ze hebben geen giek en varen hem dus met een losse broek.