Inmiddels is het dorp Domburg alweer een week onze woonplaats en kennen we de "klappen van de lokale zweep". Zo valt er standaard een bui aan het einde van de middag, is de gemiddelde temperatuur overdag 33 graden, is Parbo bier de nationale drank en zijn parkietjes de grote liefde van de mannelijke Surinamer. City life hier bestaat uit 3 Chinese supermarkten, 2 groente stallen, politiebureau, een dokter, benzinepomp, ATM, internet cafe en het zg. Waterfront van zo'n 30 meter waar alles gebeurt. In het weekeinde is het een drukte van belang met de lokale bevolking, die hier komt uitwaaien. Er zijn diverse Javaanse warungs (eetcafes), waar je lekker nasi, bami en andere dingen kunt eten. Er is ook patat, Mora kroketten en bitterballen, wat een feest! De mensen zijn ontzettend vriendelijk en altijd in voor een praatje en ja, lekker in het Nederlands!
Plantage Laarwijk, aan de overkant van het water van Domburg, met een traditionale Korjaal op de achtergrond
Warung "Domburg", op dit moment onze favoriet. We eten er nasi goreng, zoute soep (saoto) en het roze goedje is dawet ( Javaanse drankje op kokos basis).
Doordeweeks vind je aan het eind van de dag een groep Nederlanders, een bonte mix van zeilers, ex-zeilers en bakra's (andere naam voor Nederlanders), die hier aan land wonen. De een is blijven hangen na een zeilend leven en anderen hebben nog lopende bedrijven of zijn met (vervroegd) pensioen.
Een van de Nederlanders heeft het initiatief opgepakt om hier een kleine marina ( Huibs Habour) te maken. Inmiddels is er een overkapping met terras gemaakt, toiletgebouw is in aanbouw en een drijvend ponton voor de bijboten zit in een container, die onderweg vanuit Nederland is. Nu had het op 1 september al klaar moeten zijn, maar hier duurt het allemaal wat langer. Het zal een hele verbetering zijn, want op het moment is het armoe zonder dit soort luxe. We douchen wel aan boord, maar met 'min min' water, aangezien je het zelf met je jerrytanken weer moet aanvullen. Het water halen is bij een klein kraantje, waar de druk niet al te hoog is, dus duurt het even. We hebben geen klachtes, want er is tenminste water... Het plan is om volgende week mooring boeien uit te zetten.
Inmiddels ook Paramaribo in vogelvlucht bezocht. We krijgen samen met een Spanjaard en een Frans echtpaar, die ook in de rivier liggen een lift van Mieke. Zij woont met haar man op een motorboot en is een echte ambassadeur voor Suriname. De een moest stempelen en de anderen uitchecken bij de Vreemdelingen Politie. Al het officiele gebeuren gaat hier gemoedelijk en we zijn snel klaar. We hebben sinds tijden een echte tompouce bij de koffie en worden door Mieke de stad doorgereden. Zo zien we een Blokker en andere bekende winkels. Alle grote supermarkten zijn eigendom van de Chinezen, maar ze hebben wel Hollandse spullen. We hebben een kar vol snaai: roze- en gevulde koeken, ontbijtkoek, beschuit en er is volop keuze uit vleeswaren en echt bruin brood. Een keer raden wat er die avond op het menu staat. Rundervinken, bloemkool en aardappelen.
Doordat ik niet zo snel ben met deze blog zijn we ondertussen al een tweede keer naar Paramaribo geweest. Nu om de toerist uit te hangen. We zien "het witte huis" waar Desi Bouterse woont, deze kijkt uit over de Surinamerivier. Dit schijnt ook de reden te zijn, dat er geen jachten meer op deze plek in de Surinamerivier mogen liggen, want meneer de President schijnt niet zo van de Nederlandse vlag te houden...... Het centrum is werelderfgoed, maar er moet nog een hoop gebeuren. Suriname is door het roemruchte verleden een grote smeltkroes van verschillende culturen. De vele geloven gaan prima samen, zo zie je in de Keizerstraat een moskee met als buren een Joodse synagoge.
Het centrum van Paramaribo met zijn traditionele huizen is UNESCO werelderfgoed.
Heeft nog een likje verf nodig, maar dan zal het resultaat weer prachtig zijn.
Koningin Wilhelmina voor het Fort Zeelandia. Het fort heeft een roerig verleden achter zich, met als de meest recente gebeurtenis de decembermoorden.
De Surinamerivier met in de verte de Wijdenboschbrug
We bezoeken Brownsberg, dit is een natuurgebied zo'n 3 uur rijden vanaf Paramaribo. Je rijdt via de "high way" door de districten Para en Brokopondo om er te komen. Onderweg passeren we het sportcomplex van Clarence Seedorf. Door dit initiatief hoopt hij de jonge generatie voetballers te motiveren en een kans te geven. In het gebied waar we rijden wordt ook nog naar goud gezocht. Ze gebruiken hier kwik voor, dus helaas niet de meest milieuvriendelijk manier.
Vanaf de berg zie je het Brokopondo stuwmeer, wat in de jaren 60 is aangelegd. Hierdoor kwamen de Marrondorpen -gelegen in het dal- onderwater te liggen. Voor deze bevolking werden dan weer op de hoger gelegen oevers dorpjes gebouwd. In het meer wat ontstond, vind je nog steeds deels intacte houten gebouwen.
De dorpjes, die verplaatst zijn naar hoger gelegen delen.
Het gebied lijkt qua begroeiing op Brazilie en Zuid Afrika. We horen in de tropische bossen de brulapen en de baardsaki's. De vogel, met als bijnaam "de bospolitie", ik ben de Latijnse naam vergeten, waarschuwt de rest van de vogels als we in de bossen richting de Leo Val (waterval) lopen. Het is heerlijk om -net als in de ouderwetse "FA" reclame- onder de stralen van de waterval te staan. Onze gids Boykie (zo heet onze kat thuis ook....) weet met veel humor een hoop te vertellen.
Het Brokopondomeer, ook wel W.J. van Blommesteinmeer, op de achtergrond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten