Je hebt zo van die nachten dat je denkt: even nog iets schrijven voor de blog en het thuisfront, maar door dat "even" doe ik duidelijk iets verkeerd. Kortom, blog in concept van de afgelopen dagen weg!! Shit en ontzettend balen. Met nog een duffe kop aan het einde van mijn wacht moet ik mij nu proberen alles te herinneren wat ik heb opgeschreven en wat er allemaal gebeurd is.
Maandag 24 april.
Niels is druk bezig met het binnenhalen en analyseren van het weer voor de komende dagen en de week tussen NZ en Fiji. In Opua liggen meerdere zeilboten, die allemaal willen vertrekken naar de tropen, maar officieel is het cycloon seizoen tot 1 mei en dus blijft het "tricky", omdat de reis op open water is en je geen enkele bescherming meer hebt als het weer omslaat. Ook hier is iedereen weer "Pelleboer" en gooit men kreten over en weer van "er broeit wat (cycloon) bij de Coral Sea" en prompt iedereen stelt zijn vertek uit. Soms terecht, maar ook vaak paranoia. Op vrijdag ziet Niels een mogelijkheid om zondag te vertrekken, maar het lagedrukgebied wat wij willen gebruiken om met de juiste windrichting en sterkte naar Fiji te varen blijft boven NZ hangen en we stellen het uit. In het weekend wordt het duidelijk dat we op maandag en/of dinsdag kunnen vertrekken. Het laag is langzaam doorgeschoven en krijgen daardoor een zuidoostelijke wind (halve wind) richting Fiji. Een nadeel is dat de deining, veroorzaakt door dat laag nog behoorlijk oncomfortabel zal zijn, maar ja zo is er altijd wel iets om niet weg te gaan. De afstand is ongeveer 1200 Nm (2000km) normaal te doen in 8 a 10 dagen en zoveel mogelijkheden komen er ook niet voorbij in deze periode, wat later ook zal blijken.
We klaren 's middags nog uit, spenderen de laatste dollars en doen nog een bakkie bij Roel en Jacomine. De bijboot wordt weer opgeborgen, alles zeevast gezet en het eten voor de volgende dag staat klaar. Met hoog water verlaten we de ankerplek van Opua.
Dinsdag 25 april
We overnachten in een rustige baai meer buitengaats om dan morgenochtend direct op open zee te kunnen zijn. Van de beloofde ZO wind is vooralsnog geen sprake. Er staat zelfs een lichte ZW wind, dus lopen we direct al weer te mopperen, Jan en Joris Ongeduld, ken je ze misschien? Nou, ze zitten hier aan boord. We zoeken naar redenen en geven het nog te dicht bij land zitten de schuld, wat moet je anders. Motor bij dus.
We zien iets noordelijker nog een andere boot varen, waar we later contact mee hebben. Het is een Zwitsers jacht, Ostrika, bestemming Vuda, ook Fiji. Altijd een fijn idee dat je niet de enige boot bent op die inmense plas water. Wat we bedoelen te zeggen dat er gelukkig ook nog andere dwazen zijn die deze hobby hebben.....
Na 3 uur motoren is daar gelukig de wind, gekrompen van ZW naar ZO. Joehoe, zo gaat het goed!
Er staat dus nog wel die behoorlijke deining, maar de zon schijnt en we zijn op pad na 1,5 jaar naar een nieuwe bestemming.
Woensdag 26 april
Op het moment van schrijven is het net na middernacht. Positie genoteerd en zeilen we sinds lange tijd weer 's nachts (zonder maan) op een onverlichte snelweg, die de Pacific heet, vertrouwend op onze instrumenten. Als ik vanuit mijn beschutte plekje onder de buiskap naar binnen kijk, zie ik het rode lampje bij de kaartentafel. Buiten bij de stuurstand zit de kaartplotter met daarop een bootje wat wij moeten voorstellen en de koers die we moeten varen. We hebben zoveel klokjes met informatie, dat het soms net een cockpit van een vliegtuig lijkt. Elk kwartier maak ik mijn "rondje" door de kuip en zoek de horizon af, op zoek naar andere boten en eventuele buien. Niets van dit alles, net de schaduwen van wat cumulusbewolking en sterren. Die zijn er door de maanloze nacht genoeg.
Alles gaat zijn gangetje, maar vandaag staat er meer deining dan gisteren en de Unwind gaat lekker. Met ons is het duidelijk anders. We moeten weer ontzettend wennen aan het leven op zee. Ik ben verkouden geworden en beiden komen we niet in ons ritme en van slapen komt weinig. Ik hang maar wat in de kuip en de enige die er wel zin in heeft is onze UnWind. Met redelijk wat helling gaat ze als een speer. Niels doodt de tijd met trimmen (niet de sportschool hoor, maar de zeilen verzetten) ik word er soms gestoord van, maar ja, hij is mijn "hubby" dus ik laat hem maar....... Ik ben wellicht nog wat overgevoelig.
Donderdag 27 april
Koningsdag. We missen de oranje tompouces. Die heerlijke slagroom/pudding combinatie en natuurlijk die van de Hema! Hoelanger je weg bent uit Nederland de lekkerder ze worden en dat zijn we al een tijdje. Nu ben ik anders wel in om iets te bakken ook op zee, maar die sluimerende verkoudheid is in volle hevigheid losgebarsten. Dit betekent: hoofdpijn, kiespijn en een loopneus, waar mijn Aggesoes (mijn zus Sijnie) door het ophalen naar van zou worden. Gelukkig zit de laatste aan de andere kant van de wereld, anders had ik al een paar draaien om mijn oren gehad. Kortom, van slapen is wederom weinig terecht gekomen en door mijn gesnotter houd ik Niels ook uit zijn slaap.
Inmiddels hebben we ook een dagelijks praatje via de SSB radio met Northland Radio NZ. We hebben ons daar aangemeld. Peter, een radio zend amateur in Russel NZ, noteert dan rond 5 uur 's middags onze positie, koers en wat voor weer we hebben. Ook Ostrika zit op dit net, maar zijn SSB radio is niet 100 % in orde. Doordat wij dichterbij hem zitten verstaan wij hem wel en geven wij zijn informatie door aan Northland Radio. Niels heeft in NZ nog alle verbindingen van de radio schoon gemaakt en de aarde draad vernieuwd en onze verbinding is gelukkig goed. Een fijn gevoel.
Een snotneus, open mond en oorproppen. Voorproefje van mijn oude dag? Of is dit gewoon onder zeil zijn! In ieder geval straal ik hier niet.........
Vrijdag 28 april
De nacht en vroege ochtend zijn gevuld met onstabiele bewolking zonder neerslag, maar wel met wind. Opletten dus. In de loop van de morgen trekt het helemaal open en wordt het een prachtige dag. Net als met het vertrekken van de buien verdwijnt -na het nuttigen van bijna een doosje Paracetamol-ook mijn verkoudheid. Een weliswaar koude douche doet wonderen en na een warme maaltijd tussen de middag is de keuken weer "up and running". Ook het stijgen van de temperatuur helpt mee.
Het leven in onze bubbel in en rondom de UnWind komt terug en zijn we weer onwetend van wat zich verder in de wereld afspeelt. Vreemd, we hebben een ontzettend grote en eindeloze wereld van water om ons heen, maar ons wereldje is daarin bijzonder klein gedurende zo'n trip. Zolang we ons goed voelen is het prettig. Niemand kan je storen, onverwachts aankloppen of bellen. Vaak is het ook nutteloos hangen en kijken naar klokjes. Saai, ja, maar wel ongecompliceerd en lekker simpel.
Zaterdag 29 april
AP, onze automatische piloot en de windgenerator doen weer uitstekend hun werk. De eerste luistert goed en stuurt probleemloos door elke golf. De laatste levert samen met onze zonnepanelen genoeg kracht om onze accu's te vullen. Zodoende is er geen herrie van de generator, die anders moet worden gestart om ons electrisch verbruik van de koelkast, vriezer en apparatuur bij te houden.
Het zijn de laatste uurtjes van de 29ste en de meest rommelige/ruwe dag sinds ons vertrek. De wind, die helaas aan het krimpen is (voor ons meer van voren dan van de zijkant) heeft ons lekker bezig gehouden. We varer hierdoor hoger aan de wind en komen de golven ook meer van voren tegen de boot. Niet erg comfortabel, maar we willen mijlen maken en nemen ook de helling voor lief. Vanavond zullen we wellicht meer moeten afvallen, waardoor we meer rechterop zullen komen. De windsterkte zal mede bepalend zijn, want deze heeft ons in zijn greep. Vallen we af hebben we minder wind over dek en dus snelheid, loeven we op is het oncomfortabeler maar sneller. Ook zijn we voortdurend bezig met zeil vergroten/verkleinen, genua eruit/erin, stagzeil eruit/erin. De laatste (ons kleinere stagzeil) hebben we in NZ op een roller laten zetten en is dus voortdurend beschikbaar. Ondanks dit gemak blijft het soms "Workout" op de UnWind. De avond is frusterend, de wind neemt af, maar de deining en verwarde zeegang niet. Altijd een frustratie! Je wilt zolang mogelijk je uitgezette koers blijven varen, maar een stampend schip is ook niet alles. Natuurlijk weten we dit allemaal, maar toch! Het verstand neemt de overhand, een ruimere koers wordt ingezet en lopen van de ideale lijn af. Dit hoort ook bij zeilen. De natuur bepaalt.
Zondag 30 april
Het is een echte zondag: zonnetje schijnt en een briesje uit ONO, wat een verschil met gisteren. Oke, we gaan niet hard, maar nog steeds richting het noorden. Terwijl Niels zich met het ophalen van gribfiles en het weer bezig houdt, kuis ik de binnenkant van de boot. Sokken, sweaters en mutsen gaan de wasmand in, die zijn voorlopig niet meer nodig. De botervloot is inmiddels verhuist naar de koelkast, tropische temperaturen komen er aan.
Kipfilet komt uit de vriezer, voor een lekker broodje shoarma deze middag. Bakkie koffie gezet met een koekje en stralend weer in de kuip. Zo kan het ook.
De wind krimpt steeds meer en neemt in sterkte af tot 4 knopen. Dan moet toch om 15.30 uur de motor aan. Jammer, maar we mogen niet klagen. We hebben inmiddels aan één stuk 970 Nm (1700km) kunnen zeilen.
De avond is het tropisch warm, een voorproefje voor wat nog komen gaat. Langzaam zien we de wind weer beetje bij beetje toenemen. Doordat de deining is afgenomen hebben we aan 8 knopen wind genoeg en kan de motor weer uit. Zodoende gaan we zeilend de nacht in zonder motorgeruis.
Maandag 1 mei.
Na een prachtige zonsopkomst neemt de bewolking toe en hebben we de hele dag lichte regen. Er worden emails verstuurd naar de authoriteiten van Fiji met onze verwachte aankomsttijd. Afhankelijk van het weer en de wind hopen we dinsdag 2 mei aan het eind van de middag aan te komen. De afstand, die we nog moeten afleggen, is er één die we normaal met 2 vingers in de neus kunnen halen. De enige spelbreker kan de wind zijn, die moet dan wel doen wat er verwacht wordt.
Achteraf wordt het een race tegen de klok ( lees authoriteiten), want je kunt op weekdagen tussen 08.00 en 17.00 inklaren. Ben je later dan betaal je een (behoorlijke) extra fee en we blijven toch Hollanders. We willen echter ook voor de donker binnen zijn.
De windverwachting is een krimpende en toenemende wind, maar het is niets van dit alles. De wind dropt, motor gaat dan toch bij, totdat de wind weer toeneemt.
Je wordt er gestoord van, we lopen te rekenen hoe ver de afstand nog is en hoe hard we moeten zeilen. We motoren naar ons gevoel al veel teveel en veel te hard en geeft een opgefokt gevoel. Het voelt als een lotterij, je denkt de hoofdprijs (meer wind) te hebben, maar het laatste cijfer is verkeerd, dus weinig wind.
Dinsdag 2 mei
In de nacht zeilen we tussen Viti Levu en Gau door en met het dageraad zien we Batiki Island aan bakboord liggen. Nog ruim 60 Nm te gaan. Weer gribfiles ophalen, kijken wat deze te vertellen hebben. In de middag een toenemende wind in de poeperd beloven ze. Inmddels is de spanning aan boord en tussen schipper en first mate behoorlijk opgelopen. Dan eindelijk net voorbij Koro eiland komt de wind. Genua wordt vervangen door de code O en met 18 tot 20 knopen wind trappen we de UnWind op haar staart. De laatste 20 Nm zijn al surfend op de meegaande golven een eindspurt van 8 tot 10 knopen snelheid. Bij het passeren van de Point Passage roep ik via de marifoon Witui Marina op dat we eraan komen en dat ze de autoriteiten op de hoogte kunnen brengen van onze aankomst. Zodra we achter het rif varen is de zeegang weg en varen we met volle zeilen en halve wind de laatste 5 Mijl naar de Marina. Het lijkt wel een wedstrijd met finish lijn. De Witui Marina ligt aan de Nakama Creek, waar Daki, de boat boy, ons opwacht om een mooringlijn aan te pakken.
We liggen vast, "Bula" (welkom) to Fiji is het eerste wat we horen. Poeh......
Aankomsttijd 16.00 uur, na 1278 Nm en 7dagen en 9uur, dus toch nog op tijd. De authoriteiten zijn ingelicht en komen aan boord. Het gaat uitermate vriendelijk en een halfuur later zijn we officeel ingeklaard. Onze quarantaine vlag wordt verwisseld met de Fiji vlag en we doen nog de noodzakelijke opruim dingen aan de boot. Bed in de voorpunt wordt weer in ere hersteld, horren en muggengordijn opgehangen, maar dan kunnen we proosten op onze aankomst met een G&T. Het plezier ervan is hevig, maar van korte duur. Ome Nelis en Tanie Mar zijn baie moeg, gaan knock out en liggen om 19.30 plat! Voor het eerst weer samen in een horizontaal bed zonder taferelen, want Niels slaapt al voordat hij zijn kussen ruikt!
Daki van de Witui marina met de dames van Immigratie, Customs en Biosecurity.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten