Noordwest Fiji

13 mei 2017

De zee is kalm en al zeilend zien we Vanua Levu aan bakboord voorbij glijden. Halverwege de middag krijgen we buien en voor we het weten draait de wind 100 graden naar bakboord en komt nu pal van voren. Aangezien we nu richting het rif drijven met maar 3 knopen gaat de motor aan.

Verandering van plan. Aangezien we nu Viani Bay niet bij daglicht kunnen aanlopen worden de waypoints en dus onze koers aangepast en Dakuniba wordt nu onze nieuwe bestemming. We moeten weer voor het eerst tussen de riffen naar binnen varen sinds we de Pacific 1,5 jaar geleden verlieten en navigeren in Fiji is niet altijd makkelijk door een gebrek aan gedetailleerde kaarten. Gelukkig hebben we Google Earth foto's als ondersteuning. Het anker valt in een mooie beschutte baai in 16 meter diep water. We zien een enkele huisje en het is er stil, het enige wat je hoort zijn de vogels in de mangrove.

Dan eindelijk weer een echte Sundowner. In Fiji valt de avond rond zessen. Lekker afkoelen op het voordek onder de sterren.

De volgende dag gaan we weer bijtijds op pad. Al motorend doen we de laatste 9 mijl naar Viani Bay binnen het rif. Gelukkig hebben we de zon en zien we de ondieptes met de koraalhoofden (heel toepasselijk bommies genaamd!!) goed liggen. 

We pikken een mooring op aan het eind van de baai en contacten "Dive Academy", de duikschool aldaar. Voor deze baai ligt het Rainbow Reef, volgens de boekjes één van de mooiste duikplekken in Fiji! We zullen het gaan beleven....  

Nu is het gewoon nog even heerlijk om het water in te plonzen met snorkel en flippers. 

                      

De volgende morgen om 07.30 komt Captain Jack de eigenaar van de mooring langs en blijkt een enorme kletskous en letterlijk "Jack of all trades". Hij brengt een emmer vol papaja's, citroenen, kokosnoten en bananen. Het aangeboden bakkie koffie slaat hij niet af en de koekjes al helemaal niet! Na vele verhalen, wat subtiele hinten en dik 2 uur verder gaat hij weer naar moeders terug....

Langs de kust van Viani Bay wonen ongeveer 200 mensen, waarvan 60 kinderen, die op werkdagen vanaf zeven uur 's morgens worden opgepikt door de schoolboot. Allemaal netjes in uniform, sommige kinderen duidelijk op de groei of in afdankertjes van een oudere broer of zus. Het is overal hetzelfde.

De Ucunivatu primary school heeft een strak regime, na het middageten moeten de leerlingen per klas in de lijn rechts richten en dan allemaal gelijk tanden poetsen! Daarna is het een halfuur pauze waar de jongens en meisjes gescheiden voorlichting krijgen.

Afzakken naar Rainbow Reef.

Maandags hebben we prachtig weer, maar aangezien de Sonrisa met Andrew en Leslie nog onderweg zijn, besluiten we op hen te wachten met het duiken. Achteraf niet een hele handige zet, want per dag wordt de wind meer en meer. Kortom, het wordt een woelig tochtje om bij het buitenrif te komen. De eerste duik bij het zg. Nuku Reef is de beste, gekleurd koraal en visjes, maar zeker niet spectaculair. Tussen de 1ste en 2de duik gaan we terug naar de wal om de opgebouwde koolmonoxide in het bloed  weer te reduceren. Inmiddels wordt de wind steeds sterker en de tweede rit naar het buitenrif voelt als zitten op een op hol geslagen paard. De duik naar de "Great white wall" zit er niet in en in plaats daarvan wordt het een zouteloze duik met veel dood koraal. Jammer, want we hadden ons er zoveel van voorgesteld. We kunnen de volgende dag eventueel nog een keer gaan duiken, maar ik had erg veel last om mijn oren te klaren, dus laten we die kans voorbij gaan. 

Veel gezien, maar deze blijft één van mijn favorieten: Nemo, een clown fish.

De volgende dag gaan we ondanks het mindere weer verderop richting Kioa. Het anker valt in een beschutte baai aan de noordkant van Kioa met een bodem vol met (dood) koraal. Niet echt lekker als je de ankerketting erlangs hoort krassen. In je ergste nachtmerrie/verbeelding zie je dan een mannetje onder water, die met een vijl je ketting probeert door te zagen terwijl je slaapt..... Altijd twijfels ondanks het ingestelde anker alarm.

We blijven hier dan ook maar één nachtje liggen en zeilen een noordelijke route richting het eiland Rabi, waar de oorspronkelijke bewoners uit Micronesia komen. Aan de zuidkant van het eiland ligt een dorpje, maar de wind beukt daar volop tegen de kust, dus toch maar verder naar de noordkant van Rabi, daar zullen we zeker in de luwte van het eiland liggen.

Het is zwaar bewolkt en druilerig, dan maar de vislijn uitgooien. Is het niet zo dat je met dit weer altijd mannen langs de waterkant ziet zitten en maar turen..... Het turen duurt niet lang en trrrrrr.. daar klinkt de lijn, die om de lier gewikkeld zit. Die Skabenga lure heeft zijn werk gedaan en we hebben een long finn tuna aan de haak! Zo te zien een mooi maatje voor ons.

Tja, dan heb je de buit binnen en op een bewegend schip kun je maar één ding doen: Op je gat zitten en fileren. Ik moet altijd mijn gedachten op nul zetten: niet denken aan de troep van bloed en ingewanden en probeer dan ook het positieve ervan in te zien: lekkere sashimi en kortgebakken tonijnfilet!

Lekker!

Monica en Maria en het varken Nathan.

Aangekomen bij Rabi zie we op de wal een paar rieten hutten, die op het eerste gezicht onbewoond lijken, maar later zien we mensen lopen. De volgende dag als we de wal opgaan ontmoeten we de 2 jonge meiden, die verlegen vertellen dat ze een maand hier zullen "kamperen". Ze komen van het dorp aan de zuidkant en daar maken ze matten. Als we vragen of ze getrouwd zijn, wordt er luid gegiecheld. Nee, ze zijn nog lekker vrijgezel en willen dat nog even blijven. Net zoals zij zich waarschijnlijk zullen afvragen wat wij de hele dag doen, hebben wij dezelfde vraag.  Ze vullen hun dagen met het vangen van kleine krabben bij zon's ondergang.