Bij het rondtuffen zien we een ex-Marine schip met de Nederlandse driekleur en gaan erop af. Het blijkt de voormalige HMS van Straelen te zijn, nu in prive bezit. De eigenaren blijken 2 Rotterdamse broers te zijn, Ben en Ron en tesamen met een partner hebben zij de ex-mijnenveger gekocht. Het plan is na de nodige testvaarten de boot naar Nederland te varen en daar wordt ze helemaal van binnen gestript en vernieuwd. Ons "Marine bloed" kriebelt en we krijgen een toer door het schip. Het is leuk om de watervaste deuren met knevels te zien, de brug met de telegraaf, maar ook in het vooronder zijn de tampadjes (bedden) nog origineel. Het zijn gezellige gasten en we drinken regelmatig een biertje bij hen aan boord. Een prettig gevoel vindt Niels, nu hij op een Marine schip kan zitten zonder enige functie of verantwoordelijkheid.
Elke dag om 08.00 uur is erop de marifoon een zg. cruisers net. Via deze manier worden de cruisers op de hoogte gehouden van nieuws en evenementen. Het is tevens een soort van marktplaats, dingen te koop of gratis af te halen. Op de zaterdag blijkt er een versmarkt in Port of Spain te zijn. Zodoende zitten we die zaterdagmorgen om 06.00 -wat niet meevalt- in een taxibusje. Volgens mij waren we niet de enige die bij moesten trekken, want het was erg rustig onderweg. De slogan: "op de markt is Uw gulden een daalder waard" gaat in Trinidad niet echt op. Het fruit en de groentes zijn behoorlijk aan de prijs, maar valt de prijs van de vis weer mee. Het vlees trekt ons niet en laten we voor wat het is. We zijn al van die zeikerds als het om vlees gaat en laten de koeiekoppen, varkensstaarten en andere onderdelen voor de liefhebber. De soep van de dag was "cow heel" soep. Als je het snel zegt, lijkt het een lekker Chinees soepje, maar dat was het dus niet....We houden het lekker bij de lokale fast food snack, "Doubles". Deze worden in kleine stalletjes verkocht. Het zijn 2 kleine pannekoeken met een vulling van kikkererwtencurrie, erg lekker, maar met je handen vol met spullen lastig om te eten.
Helaas geen marsepein......, want dan hadden ze een goede klant aan ons gehad.
Op zondag zijn we samen met 010 de toerist uit gaan hangen. Zij hebben een kennis Henry, afkomstig uit Singapore, en hij speelt onze gids. Zo zien we Port of Spain, de hoofdstad en de commerciele haven van Trinidad. Veel oude gebouwen gebouwd onder Engelse invloed, een heel modern theater wat wel wat weg heeft van het Opera House in Sydney, alleen uitgevoerd in glaswerk en staal. Gelukkig ook veel groen, een botanische tuin en velden waar kinderen kunnen sporten. Richting Chaguanas komen we terecht op een bazaar van de Hindoestaanse gemeenschap. Het is de maand van het Licht, officieel Divali en na bijna een maand vasten wordt het nu feest. Veel traditionele kleding te koop, lekker Indiaas eten, dus kaassie voor ons. We rijden nog verder richting San Fernando, halverwege het westelijk gedeelte van het eiland en gaan er de berg op. Weer een prachtig uitzicht richting Venezuela en Port of Spain.
Port of Spain - Trinidad
Terugkomend op onze tijdelijke walplaatsing treffen we het niet met het weer. De maandagochtend verloopt soepel we gaan anker op en hangen om 10.00 uur in de hijsbanden. Alles wordt professioneel door de werf Peake aangepakt. De onderkant van de boot ziet er schoon uit, dankzij ons verblijf op het zoete water van de Surinamerivier. Met een hogedrukspuit wordt de onderkant nog een keer schoongespoten en daarna krijgen we onze plek op de kant. Niels sluit de walstroom aan en we kunnen weer onbeperkt stroom en water gebruiken. Het is weer even wennen aan het slapen op de wal, hier geen deining of verkoelend briesje. Daarvoor in de plaats krijgen we het gezoem van muggen en zijn er zandvlooien, dit keer is Niels de klos. We zijn het er over eens UnWind hoort in het water en wij eigenlijk ook. We hangen iets naar achteren met de boot, dus wordt het voeteneind weer hoofdeind.
Door de vele regen is het net kamperen bij de boer. Het is een natte blubberbende rondom de boot. Je neemt een stap en gelijk zit je slipper vastgezogen. Je kan wachten op de fatale stap, die je met een rotklap tegen een van de stutten van de boot laat vallen.
Tussen de buien door proberen we zoveel mogelijk te doen. Het klussen op zich is niet erg. Je loopt lekker in oude zooi, waar je onbeperkt je handen aan af kan vegen. De grote ergenis is het wachten op mensen, die je altijd beloven vandaag nog te zullen komen. Zeker met dit weer komt er geen hond (lees leverancier) opdagen. Je bent dan ook alleen maar bezig mensen achter hun broek aan te jagen.
Soms kan een 15 meter schip behoorlijk klein zijn, maar met het schuren komt er geen eind aan. Alles moet met het handje, want natuurlijk hebben we allerlei gereedschap bij ons, maar geen vlakschuurmachine! Verhuren doen ze hier niet aan, want dan gooien ze hun eigen glazen in, met hun diensten. Na een hele dag onder de boot te hebben gewerkt kost het weinig moeite om als paarse Piet door het leven te gaan. Misschien leuk voor Nederland, waar de discussie over de "zwarte" zo hoog oplaait.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten