Gambier

6 mei - 25 mei 2015

Het is ongekend "druk" met zeilboten op de ankerplaats in Rikitea, Mangareva.

De eerste week is voorbij gevlogen. De eerste paar dagen is de boot nummer 1. Schoon en zoutvrij maken, maar ook de "to do list" komt weer boven. De UV-strip van het voorzeil wordt opnieuw gezigzagd met behulp van de zwaardere naaimachine van de VOLO. Ook gelijk de plekken aangepakt, waarvan het doek doorgeschavield was. Het grootzeil werd ook uitgebreid gecontroleerd en hier en daar voorzien van sticky tape op de geschavielde plekken. Het dag en nacht opstaan van de zeilen voor zo'n langdurige periode hakt er goed in.

Op een regenachtige dag hebben we de spinnaker meegenomen naar de plaatselijke sporthal. Was het de avond ervoor nog het strijdtoneel van dans en trommelaars, nu hadden we deze ruimte voor onszelf om hem te ontwarren en opnieuw op te rollen. Al zwoegend worden we gade geslagen door de nieuwsgierige lokale jeugd, die samen met een paar puppies het een sport vinden om om ons heen te rennen. We moesten ook nog haasten, want om 5 uur kwamen de lokale zaalvoetbal teams trainen.

Het zaalvoetbalteam stond al te trappelen om te gaan trainen, ware het niet dat er 2 Nederlanders de boel in de war schopten. Gelukkig maken vele handen licht werk en hielpen ze met oprollen.

Ook al ligt Gambier dan buiten de gebaande paden, de tijd van ruilhandel is voorbij. Het is de harde Frans Polynesische Franc die bepaalt. Er rijden de nodige 4x4's over het eiland, dankzij de parelindustrie. Nou valt het uitgeven nogal mee. Er is één pizzeria op het eiland, alleen open in het weekend en dan heb je JoJo's. Dit is een combinatie van winkel, restaurant met wisselende openingstijden en heeft internet, wat ZoZo werkt. We zijn allang blij, want op deze manier kunnen we in ieder geval email ophalen en bepaalde zaken regelen.

We hebben mazzel, want een dag na aankomst komt ook de bevoorraaddingsboot aan. Het hele eiland ligt dan stil en de lege schappen in de winkeltjes worden aangevuld. Je moet er snel bij zijn, want op=op. We kunnen de hand leggen op verse brie, roquefort kaas en salami. 

Op vrijdag komt VOLO binnen en zondag Q en Tamata, de laatste was via Henderson eiland gekomen. Helaas konden ze Pitcairn niet aandoen door het verwachte slechte weer. Het is een gezellige boel als het hele spul na aankomst op zondag voor een sundowner(plus) aan boord van de UnWind komt.

Je kunt een hoop over de Fransen zeggen, maar over inklaren doen ze niet moeilijk. Het kost een postzegel om de papieren naar Papeete, Tahiti, te versturen en dat is alles. Dat was al makkelijk op de Franse eilanden in de Carieb, maar zet zich hier voort. 

Nog een ander voordeel om op Frans grondgebied te zijn is: baguettes en croissants. Dit is voor Niels de reden om de komende dagen de wekker op 05.45 te zetten, in de bijboot te springen en nog voor zessen bij de bakker te zijn. Kom je later zijn ze gesloten of is alles uitverkocht.

Er komt een "hoge oom" van het vaste land en Mangareva pakt uit voor het ontvangst. Er wordt een diner met dans en trommelaars geregeld en wij boaties kunnen het van dichtbij bekijken. De burgemeester houdt een ellenlange toespraak en de "administrator" op zijn beurt ook weer. Het is genieten van een optreden van dans en muziek. De meeste vrouwen hebben prachtige bloemenkransen op hun hoofd en zien er exotisch uit. Wat blijven wij dan echte kaaskoppen met onze uitgewassen en verkleurde kleding. 

Om jaloers op te zijn

Nog zo'n mooi koppie.

Het rituele dans optreden door de lokale bevolking in natuurlijke kledij.

                            

Leek mij ook wel wat zo'n natuurlijk rokje, maar die schoenen eronder....!

We gaan op woensdag anker op en motoren de 5 mijl naar Totegegie, een motu waar het prachtig snorkelen moet zijn. We ankeren eind van de middag dichtbij het land. De volgende dag gaan we met hoogwater naar een opening tussen 2 motus. We gooien ons kleine ankertje van de bijboot op een lichtblauwe plek midden tussen het koraal en gaan het water in. Het zicht onderwater is inderdaad ontzettend helder en je waant je in een aquarium. Het is weer genieten van het kleurige koraal helemaal als de zon erop schijnt. We zijn omringd door heel veel tropische vissen, die allemaal net een maatje groter en kleuriger zijn dan in de Carieb. We zien ook een paar white en black tip haaien, maar gelukkig is de maat van zo'n 1,5 meter nog acceptabel en schrikken we niet. Gek genoeg went alles en voelen we ons thuis onderwater samen met de haaien in onze gekleurde wetsuits en gele vinnen.

De gap tussen het rif, waar we diverse keren snorkelen.

Een zelfgemaakte foto! Het is toch net een aquarium.

Na ons snorkel tripje varen we met onze bijboot op de gok naar de parelkwekerij op de motu, waar we spontaan worden ontvangen door de eigenaar Eric. In goed Engels wordt ons het hele procedé uitgelegd. Het is een kwestie van de natuur een handje helpen, arbeidsintensief, maar reuze interessant om van dichtbij te zien.

Het is net een soort van IVF, maar dan met oesters.

Minutieus wordt van de rand van de oester het beste deel afgesneden (de mantel) en verdeelt in kleine porties. Dit wordt tezamen met een balletje (nucleus) in een levende oester teruggeplaatst. In minder dan 2 jaar weten ze of het succesvol was in de vorm van een parel. Over het algemeen is het percentage 6 uit 10. Een middelgrote farm zet zo'n 90.000 parels per jaar om.

De injecteerde parels worden vastgebonden aan plastic netten, die op 5 meter diepte worden teruggeplaatst.

Op elke ankerplek hebben we wel leuke contacten, we gaan dit keer op "apero" bij de Franse buur boten Kallima en Ganesh en de volgende dag mixen we onze gezamenlijke avondhappen samen met Roel en Jacomien van de Tara uit Nederland. Een groot verschil met het Caribische gebied, waar vaak dezelfde nationaliteiten elkaar opzoeken.

Dat we in de herfst zijn beland is duidelijk, het onstabiele weer levert wel prachtige plaatjes op. 

Dat we in winter ingaan op het zuidelijk halfrond is duidelijk. De zaterdag geeft hoosbuien en in de nacht giert het windkracht 6 rondom de boot. We liggen goed achter het anker en dat geeft vertrouwen.

Nog eenmaal gaan we voor 2 nachtjes terug naar Rikitea, kunnen we voor vertrek nog internetten, de was en wat inkopen doen.

In de stromende regen, ja we plannen lekker, gaan we naar Taravai. Het is even zoeken om een goed plekje te vinden en we zijn drijfnat als we eindelijk liggen. Ja, ook dit is de Pacific.

De volgende dagen hebben we de vertrouwde zon weer terug en ontdekken we Taravai. Het eiland is on 2 echtparen onbewoond. We ontmoeten Herve en Valerie, die ons gastvrij ontvangen. Ze hebben een prachtige stuk grond met fruitbomen en verbouwen groenten. Hier wel ruilhandel: kleurtjes, handcreme,rum en een paar biertjes en wij twee tassen vol pompelmoezen, limes, avo's, papaja's en natuurlijk ontbreek de kam bananen niet. Daarnaast worden we samen met Q en VOLO op een traditionele lunch getrakteerd.

Lunch in de achtertuin.

Samen met Herve, Valerie en hun zoon Ariki.

Op vrijdag zien we in de verte Betty Boop en de Bounty vertrekken, hun eerste stop zal Fakarava zijn, zo'n 750 NM noordwest waarts. Wij verhuizen die dag naar de westkant van Taravai, Baie Onemea. Bij het snorkelen weer nieuwe vissen met wel één hele bijzondere: weer geen idee hoe deze heet, maar heeft niet gelogen een oranje strik op de staart. 

Na 3 dagen gaan ook wij anker op, richting de Tuamotu Archipelago.

Helemaal in ons uppie.

Terugblik passage Galapagos-Gambier

19 april - 6 mei 2015

De geplotte 12.00 uur posities tijdens de oversteek van Galapagos naar Gambier.

Oversteek van Galapagos naar Gambier 17 dagen

Mijlen: 2935 Nm = 5435 kilometer

Daggemiddelde: 173 Nm, max. 204 Nm.

Stroom: over het hele traject net 4 uur mee.

Gemiddelde snelheid: 7,3 knoop, max. 13,1 knoop.

Windrichting: Zuidoost 100 tot 130 graden. De laatste 2 dagen draaide de wind naar het noordoosten.

Windsnelheid: 12-25 kn. Uitschieters in buien 28 kn.

Frans Polynesië beslaat een oppervlakte zo groot als West Europa. De 130 eilanden zijn onderverdeeld in de Society eilanden, Marquesas, Tuamotu Archipelago, Gambier en Austral eilanden.

Gambier ligt in de meest zuidoostelijk hoek en daarom minder bezocht dan de Marquesas, die op de route liggen bij vertrek van bv. de Galapagos eilanden. 

Gambier zullen we als eerste bezoeken, daarna naar de Tuamotu's ook wel de dangerous Archipelago genoemd vanwege de vele riffen. Als laatste de Society eilanden met Tahiti.

Gambier omvat 5 vulkanische eilanden, 18 laagliggende eilanden en motus, omgeven door een rif in de vorm van een diamant. Deels zichtbaar, maar grotendeels onderwater. Het grote voordeel is dat de uitstroom van water door de passen niet zo extreem is.

Mangareva is het grootste eiland met Mount Duff als hoogste punt (441 mtr.). In het dorp Rikitea vind je de Gendamerie, winkels en kerken. Hoe klein de andere eilanden ook zijn, kerken vind je overal. Dit is te danken aan de komst in 1834 van de Katholieke broeders Laval en Caret.

De kleinere eilanden Aukena, Akamaru, Makapu, Kamaka en de omliggende motus zijn nauwelijks of niet bewoond. Motu Totegegie aan de buitenkant heeft als enige een vliegveld(je). De parel industrie is de grootste bron van inkomsten en later waren het de Fransen, die een boost aan Gambier gaven, door de nucleaire testen in Morurao en Fangataufa tussen 1960 en 1996 en o.a. Gambier als uitvalsbasis gebruikten.

Gelukkig zijn die tijden over en zijn het nu weer de parelkwekerijen die voor de inkomsten zorgen. De gekweekte grijsgroene parel heeft de mooie naam: Daughter of Pinctada Margaritifera var Cumingi 

( heb ik niet van mezelf...... )

Op pad naar Frans Polynesië III

Zondag, 3 mei

De dag is alweer over de helft. Het was een roerig nachtje met veel wind en daardoor ook een ruwe zee. De boot en haar bemanning doen het goed, maar er is geen ontkomen aan die zwiepers, die de boot opzij zet. Slapen doe je dus ook niet 's nachts. 

Tijdens het Gambier net horen we dat het de anderen net zo vergaan is. Max van VOLO heeft het over " a boisterous night" and Matt van Tamata "jeeh, a ragged one". Dit klinkt toch zoveel indrukwekkender dan ruw... Alleen hebben zij meer last gehad van buien en de neerslag. Dat is ons bootje gelukkig voorbij gegaan. 

Ook het item slapen komt in de lucht. VOLO vergelijkt het met slapen in een opblaaskasteel, alleen dan met een stel springende kinderen met ADHD om je heen. Ik neem aan dat dit genoeg zegt.

Q heeft problemen met zijn stuurautomaat en stuurt nu met de hand. Hopelijk kunnen ze de klus klaren, want ze moeten nog dik 800 NM en het is nog een pokke eind als je om beurten moet sturen.

Ook goed nieuws van de Boopers, zij hopen vanmiddag aan te komen bij Rikitea, Gambier. 

Overdag neemt de wind af rond de 20 kn. en proberen we om beurten wat de slapen. De klok wordt ook weer een uur teruggezet.

Bij het ingaan van de avond trekt de wind weer aan en bouwt de zee op. Het ziet er naar uit dat we een kopie van gisteren krijgen. Ene kant is die onstuimige zee een prachtig gezicht, maar ergens diep van binnen is er een klein stemmetje wat zegt dat het af en toe ook spannend is.

De krachten van de wind, maar helemaal het onbestendige van de golven, die je zo maar aan de kant kunnen zetten. Gelukkig houdt onze Appie zich niet met dit soort zaken bezig. Hij stuurt als de beste en houdt de UnWind op het rechte pad.

Maandag, 4 mei

Vroeg in de avond zien we de bijna volle maan.

Dankzij de volle maan is 's nachts de bewolking goed te zien en kun je de buien zien aankomen, wat een wereld van verschil is. Bij elke bui krimpt de wind 30 tot 40 graden, waardoor we naar het zuiden worden weggezet. Niet helemaal volgens plan, want de voorliggende koers is naar het zuidwesten. Zodoende verlijeren we van de rumbline en zullen we een dezer dagen een gijp moeten maken.

Met oordoppen in kan ik tussen de bedrijven door goed slapen. Nelis heeft er meer moeite mee en is vanmorgen dan ook "kort voor de wagen", zoals wij dat in Heerjansdam zeggen. Ook wel chagrijnig, maar dat wordt zo niet genoemd. Zelfs een bakkie leut met slagroom, het laatste restje vanuit de spuitbus, maakt het niet beter. Kortom, een schop onder zijn kont en probeer maar een paar uur te slapen!

Met het radiopraatje blijkt dat Q zijn stuurautomaat heeft kunnen maken en het is de Boopers gelukt om voor de donker binnen te zijn en liggen voor anker bij Rikitea. Een minpuntje: het weer is er bewolkt met regen. 

Bij ons een herhaling van de vorige dagen, helaas is de wind gekrompen naar ONO.

In de middag is de zee een stuk kalmer geworden en bomen we de genua uit naar bakboord. Nu kunnen we meer voor de wind gaan varen, niet onze favoriet, maar wel doelgerichter naar het waypoint.

De zeilen staan in pasaat stand ook wel goose winged.

De IPod draait lekkere dance music en aangezien de buren er toch niet zijn, gaat het volume voluit. De stemming zit er weer helemaal in. 

De opkomst van de maan is spectaculair en de verrekijker wordt erbij gehaald. In de verte kun je er een gezicht van maken, zoals op een kindertekening. Van dichtbij is hij ontzettend helder en zie je de contouren en het reliëf. Het lijkt zo dichtbij, alsof je hem uit de lucht kunt plukken. 

Dinsdag, 5 mei 

Het lukt maar niet om wakker te worden. Meer dan een uur geleden was daar die warme hand op mijn been. Niets romantisch, maar "wakker worden, het is tijd". Als een slangenmens kruip ik achterstevoren uit het slingerbedje en hoor ik de bijzonderheden aan. Alles gaat reg, volgens de schipper, die nu lekker kan gaan slapen. Al meer dan 12 uur varen we goose winged met een perfecte koers naar het einddoel. Nog 190 NM te gaan.

Maar aan alles komt een eind en ook dus de wind. Bij het zien van een forse bui vroeg in de morgen draaien we het voorzeil in. Na de bui laat de wind het voor gezien en lopen we met pijn en moeite net 3 knopen snelheid. Balen, want stiekem hebben we toch zitten rekenen voor de ETA (aankomsttijd) in Gambier. 

Toen hadden we nog beet...

Daarbij maak ik vandaag helemaal geen vrienden als we eindelijk beet hebben. Ik geef een gil aan Niels, die beneden is en als een speer de lijn probeert binnen te halen. Normaal is mijn taak dan om de snelheid uit de boot te halen. Ik doe van alles, sta met de camera klaar, maar dus niets om de boot langzamer te laten lopen. Kortom, vis weg en een hele kwaaie schipper. Ik heb mazzel dat we nog een nacht verder moeten en dus "nodig" ben, maar in vroeger tijden zou ik gekielhaald zijn.....

Gelukkig klaart de lucht, je mag kiezen welke en dobberen we verder.

Het is hollen en stilstaan, zo nauwelijks wind en in een bui waait het stront van de dijk, maar dan wel dik 8 knopen snelheid. Tja....

Woensdag, 6 mei

Gelukkig is de wind weer aangetrokken en zeilen we alleen op het grootzeil. De genua laten we ingerold, want een deel van het stiksel van de UV strook is los. Het is niet de beste zeilvoering en we zijn blij als we in de nacht een gijp kunnen maken en halve wind kunnen gaan varen richting Gambier.

Rond 09 uur gaan we de noordwest passage in en hebben we het grootste eiland, Magareva, aan bakboordzijde. Een paar heftige valwinden van Mount Duff zorgen nog voor wat extra zout aangroei op het dek, maar dan zien we Rikitea liggen. 

Na 17 dagen en 2935 NM valt het anker, we zijn er. Een overtocht volgens het boekje, hier tekenen we voor.

's Middags gezellig met Ad en Marianne aan de bubbels. Proostend op een goede passage!

Op pad naar Frans Polynesië II

Zondag, 26 april

Frans Polynesië heeft een oppervlakte zo groot als West Europa. De tijd die we er kunnen spenderen is maar 5 maanden, want dan moeten we zorgen dat we onderweg richting Nieuw Zeeland of Australië zijn ivm het cyclone seizoen. Zo weinig tijd voor zo'n prachtig gebied, het gaat weer om keuzes. Altijd zo vreselijk moeilijk, want je leest er zoveel mogelijk over en alles lijkt mooi. 

Was het eerst de Marquesas, hebben we toch besloten om de Gambier Eilanden aan te doen. Door hun ligging, ze liggen het meest zuidelijk, worden ze minder vaak bezocht en hopen we een stukje oorspronkelijk Polynesië te vinden. 

Inmiddels een week geleden dat we vertrokken zijn en nog steeds komt de wind uit dezelfde hoek als de voorgaande dagen. Je hoort ons dan ook zeker niet klagen en hopen dat we dit tot Gambier kunnen volhouden.

Een echte Sunday lunch met geroosterde aardappelen, groente en een goed stukje vlees staan op het menu. Ja, die Mar grabbelt liever in de vriezer dan dat er een vislijn overboord wordt gegooid....

De ondergaande zon zorgt voor pastelkleurige luchten in het oosten. 

Maandag, 27 april

Alle twee goed kunnen slapen. Het wachtschema voor de avond en nacht van 3 uur op en 3 uur af gaat redelijk bij ons op. We doen ook niet al te moeilijk, zit iemand er doorheen, laat je die een uurtje langer liggen. Overdag zijn er ook genoeg momenten om even te tukken. Alhoewel de dag voorbij vliegt. De ochtend is al gevuld met het radionet, ophalen van gribfiles en e-mails, ontbijt en koffie. Voor je het weet is het alweer tijd om te eten. Daarbij zijn er altijd wel schoonmaakklusjes en het nalopen van de boot. Boeken worden door mij verslonden op de e-reader en dan moet er ook nog gezeild worden, maar met deze koers en wind heeft dat weinig om handen.

In de avond zakt de wind in en moeten we het doen met 8-12 knopen. De snelheid zakt ook terug naar gemiddeld 5. 

De klok wordt een uurtje teruggezet om alvast richting Gambier tijd te gaan (verschil is 3 uur vroeger)

Dinsdag, 28 april

We hebben vrolijke Boopers aan de "lijn", eindelijk hebben ze weer wind en gaan ze met 6 knopen snelheid richting de eindbestemming. Voor hun nog 650 NM te gaan. Met Nelly Rose gaat alles goed en zij gaat langzaam, maar gestaag naar haar einddoel.

De wind blaast in de zeilen, blauwe lucht en vislijn staat uit en zijn we over de helft.

Ik heb weer een kookvrije dag verdiend met het winnen van een weddenschap. We hebben het over diverse popartisten en opeens spookt er dan een liedje door je hoofd, wie zong dat ook alweer " Dreadlock Holiday". Niels was er van overtuigd dat hij het wist en ik ook. Wedje?? Men at Work, maar ik wist beter! 10CC. 

Woensdag, 29 april

T.K. aangeb. in z.g.s. spinnaker..... 

Het is geen Pim, Pam, Petten, maar de eerste gedachten van 2 zeer gefrustreerde zeilers, die dachten de spinnaker even op te zetten. 

In het begin van de middag zakt de wind onder de 10 knopen, dus tijd voor een andere zeilvoering. Huppekee, het oranje monster uit de ankerbak en optrekken. Nu hebben wij een heel geavanceerd systeem op 'n één lijn roller, schijnt heel geschikt te zijn voor een kleine bemanning, alleen het werkt niet altijd. Ook deze keer niet en eindigen we met een deels contra opgerold zeildoek, wat niet wilt uitrollen. Na diverse halsbrekende toeren om het geheel toch uitgerold te krijgen, gaat de handdoek in de ring. De hele bups naar beneden laten zakken en proberen te "ontrollen" aan dek. Oppassen dat de wind er niet onder komt, anders is het één grote airbag. Snappen jullie het nog? 

Na 2 uur ploeteren is het nog niet gelukt en zijn we het zat. Het hele zaakje gaat in de zak, morgen weer een dag!

Enigszins stram en stijf zitten we even later heel toepasselijk aan een prakkie sauerkraut und wurst te genieten van de lange oceaandeining. Het is bijna hypnotiserend als je er naar kijkt, maar de werkelijkheid is dat er gewoon een afwas op ons wacht.

Donderdag, 30 april

Inmiddels is de avond gevallen, klaar voor de nacht. Ingepakt, kussens in de juiste houding en nu maar wakker blijven. Je hebt geen hoofdlampje nodig met de bijna volle maan. Het is licht uit, spot aan.

Vandaag was weer een dag volgens het boekje. We zijn als een trein, die op haar bestemming af dendert, met een tijdschema waar de NS een puntje aan kan zuigen. 

Vrijdag, 1 mei

Na een dag als de voorgaanden, varen we weer de nacht in. Vooruitlopend op de voorspelling van de gribfiles hebben we alvast 2 reven in het grootzeil. Voor de komende dagen is de verwachting 20-22 knopen. Dt wordt een eindspurt naar Gambier. 

Als ik om 22.00 het bed uit kom, is de wind al aangewakkerd en draait Niels net een rit in het voorzeil. Met de volle maan als schijnwerper zie je het geweld aan golven achter de boot. Niels gaat nu proberen te slapen. Ik ga op het beschutte plekje aan de lage kant zitten. Wat een genot om een vaste buiskap te hebben. 

Zaterdag, 2 mei

Inmiddels is het 05.00 uur en zit er een derde rif in het grootzeil. Opeens zwakt de wind af naar 12 kn. zo verleidelijk om het voorzeil weer volledig uit te trekken. Ik ben wijzer en kijk naar de buien om me heen. Tot op heden hebben we alleen de wind ervan, maar in de verte zie je de grijze gordijnen met neerslag onder de wolken vandaan vallen. Ik hoef niet lang te wachten en daar is de wind weer terug van weggeweest.

In de morgen verdwijnen de buien, waardoor het wat vriendelijker lijkt, maar houden we de krachtige wind. Het blijft een ruwe zee, ook binnen is het niet veel beter, waardoor we een tandje langzamer doen om de blauwe plekken tot een minimum te houden. Op het menu staat ook makkelijke kos. Chili sin Carne, aubergines die op moeten vervangen het gehakt.

Op een van de ramen zit het restant van een verkeerd afgeslagen vis, de enige die we "vangen".

Op pad naar Frans Polynesië I

Zondag, 19 april.

Na een lekker ontbijt met eieren gaan we om 09.45 anker op. Aan de horizon de diverse buien, we zullen wel zien wat het weer gaat brengen. De start van onze langste oversteek en dagen op zee tot op heden.

Gisteren nog een laatste keer naar het dorpje, bij onze favoriete "Shwarma Hut" een falafel wrap met milkshake gepakt en 's avonds een gezellige sundowner bij ons aan boord samen met de Toccata, Nelly Rose, VOLO en Boxing Kangaroo. De komende dagen zal iedereen op weg gaan naar zijn volgende verre bestemming en dan zo'n 3 weken op zee zitten.

Peter, Annie, Max, Sandy, Brecht, Niels, Saskia, Brad, Pim, Hanneke, Lynn en Mar aan boord van de UnWind.

De Tamata en de Q zijn respectievelijk op vrijdag en zaterdag al vertrokken en de VOLO zal op maandag het ruime sop kiezen. Al deze boten hebben dezelfde bestemming Gambier Archipelago en we zullen ook dagelijks radiocontact hebben. Het zal interessant en handig zijn om wind en weer met elkaar te delen. De middag brengt ons een mooi windje en kalme zee, maar met het vallen van de avond valt ook de wind en moet de motor aan. De zee is warrig en knobbelig en is net een wasmachine, niet prettig! Van voorslapen komt niet veel.

Het is nieuwe maan, dus donkere nachten, maar de trip zal lang genoeg duren om de maan weer te kunnen zien.

Zonsopkomst op de Pacific.

Maandag, 20 april.

Net na middernacht trekt de wind aan en gaan de zeilen omhoog. Heerlijk, de boot krijgt weer vaart en ligt weer in balans. Dit betekent weer normaal slapen voor degene die af is.

We hebben 's morgens contact met het "Gambier net" en alles is bij iedereen goed. Voor de lunch probeer ik een recept van Kate uit: scallion pancakes. Lijkt me lekker bij de tonijn, gekregen van Brad van de Tocatta. Niels had hen geholpen met de SSB radio.

In de middag komen de buien. Regen, wel wind, geen wind. Rif erin, rif eruit. Zolang het licht is, is het geen probleem, je ziet de buien aankomen. Het wordt zo grauw, dat het wel een winterse dag lijkt, behalve de temperatuur dan. 

De hele avond en nacht tobben we -met name Niels- om de koers en zeilen aan te passen om de UnWind lopende te houden of in te tomen als de wind in een keer doorschiet naar 22 knopen. Het zijn van die nachten die iedereen wel krijgt, maar die je snel moet vergeten anders verkoop je subiet de boot en stop je met cruisen.

Dinsdag, 21 april

Veel slaap hebben we dus niet gehad en ik ben dan ook niet de vrolijkste. Helemaal als mijn bakje yoghurt, door een golf, over het aanrecht uitstroomt. Bluuh, bij elkaar schrapen en terug in het bakkie. Honger maakt rauwe bonen zoet en daarbij komt dat de yoghurt schaars was en duur!

De wind is inmiddels aangetrokken tot boven de 20 knopen. De buien trekken langzaam weg, maar de windrichting is in ieder geval constant. De zee is ruw, maar volgens de gribfiles duurt dit tot middernacht. Nou, daar valt mee te leven. Je ziet tientallen vliegende vissen over het water scheren als ze ons zien of horen aankomen. Regelmatig slaat er een verkeerd af en belandt bij ons op dek.

Tijdens het net horen we dat iedereen last heeft gehad van de buien. Vooral de Tamata heeft 30 knopen wind en onweer gehad, waarschijnlijk zaten wij aan de rand van het buiengebied.

We varen halve wind en dan wil de UnWind wel lopen, maar door de flinke deining krijgen we zo nu en dan een flinke zet van opzij. 

Met dit soort zeeën is het midden van de boot het meest stabiel. Het slingerzeiltje wordt dan ook tevoorschijn getoverd en bevestigd aan de tafel. Zo creëren we een zg. slingerkooi (smal bed, waar je niet uit kunt vallen) en je goed kunt liggen/slapen.

De deining zorgt er ook voor dat het binnen in de boot behoorlijk werken is. Simpele dingen zoals naar de wc gaan: zo zit je op de pot en bij de volgende golf is het hopen dat je er nog steeds op zit.

Als een cowboy loop ik in de bediening met de koffie en ander spullen, volgens mij noemen ze dit zeebenen? Gelukkig had ik gisteren nog een grote pan bonensoep met worst gemaakt. Nu net een kwestie van opwarmen. Voor de avond dis wordt het de koude keuken met een ijsje toe en dat in de tropen. Met de zonnepanelen en de windgenerator maken we met dit soort weer genoeg eigen stroom en toppen daarmee de accu's op. Heerlijk, geen geluid van de generator of motor, alleen van de zee.

Woensdag, 22 april

De wind blijft al uren uit dezelfde richting komen, alleen de kracht vermindert naar 18 knopen. Heel relaxed hangen we om beurten onze wacht uit. Kookwekker bij de hand en hazenslaapjes tussendoor. We hebben de nacht geen zeilwisselingen en even later in de morgen gaan ook één voor één de riffen er uit. We hebben weer alle zeilen bij.

Elke morgen vinden we weer de nodige, dooie, vliegende vissen in het gangboord. Sommige zeilers eten ze! Geef mijn portie maar aan de kat -die we niet aan boord hebben- dus terug in zee ermee.

Als we om 12.00 uur de positie in de kaart plotten zien we een daggemiddelde van 204 NM, dat schiet lekker op! Vandaag een makkelijk dagje, het restant van de tonijn op het menu samen met mihoen. 

Donderdag, 23 april

We boffen, de wind komt uren uit dezelfde richting, wat het leven zoveel makkelijker maakt.

Het radionet is een welkome afwisseling. Naast de koers en vaart ook het slap geouwehoer over het menu van de dag en of de tros met bananen -die iedereen heeft gekocht- al rijp is... Maakt allemaal niet uit, het daagt je uit om nieuwe dingen te maken van bananen en ook het gevoel niet helemaal alleen op die enorme plas water te zijn.

Mag het iets meer zijn mevrouw?

Over bananen gesproken: Iedereen heeft kammen met bananen gekocht en ook bij iedereen worden ze tegelijk rijp. De tros bij ons hangt stiekem groen te wezen, terwijl er minstens 20 van de ruim 90 al rijp zijn. OK, dit is de start van bananencake, bananenshake, bananenbrood en bananen tarte tatin. Het kan niet missen dat er in de omtrek van 100 NM een bananenspoor te volgen is.

Ook weer radiocontact met de Betty Boop gehad. Zij zitten zo'n 1200 NM van Gambier af en hebben nauwelijks wind. De zeilen klapperen alle kanten op en zij zijn al zo'n 24 dagen onderweg. De motivatie is ook ver te zoeken. Heel begrijpelijk, wij zouden er bloed chagrijnig van zijn, maar wij zijn er ook nog niet....

Niels haalt dagelijks de gribfiles en weer routering op en baseert hier de te volgen koers op. Er zijn diverse mogelijkheden om van A naar B te komen en allemaal geven ze een andere mogelijkheid op, dus besluit Niels om zijn eigen koers te varen (wat hij eigenlijk altijd doet...). De eerste dagen volgden we de zg. rumbline (de rechtstreekse lijn naar de bestemming) aan de zuidkant, maar nu gaan we meer naar het westen om de rumbline te kruisen en er ten noorden van te blijven. We verwachten daar meer wind te vinden en te houden. Ook verwachten we dat de wind in het laatste gedeelte meer oostelijk zal zijn en we als we wat meer naar het zuidwesten afbuigen we de wind onder een betere hoek binnen krijgen, maar het blijft het weer en dat weet iedereen: 't kan vriezen en 't kan dooien. 

Inmiddels staat het asymmetrische oranje monster met Nederlandse 3 kleur weer omhoog en trekt ze ons met 7,5 knoop naar het westen, op weg naar Gambier. Het blijft altijd een prachtig gezicht zo'n enorme lap kleurig doek op de blauwe oceaan.

                     

Onder spi en vol grootzeil op de Pacific. Meer vierkante meters doek dan dit hebben we niet.

Vrijdag, 24 april

De hele nacht onder ideale omstandigheden kunnen varen. Het oranje gevaarte heeft aan de 7,5 knopen wind voldoende om vol te blijven en het zeetje is vlak. Hard gaan we niet, maar het is even heerlijk om zonder helling te kunnen slapen. 

In de morgen trekt de wind aan tot 16 knopen en lopen we als een trein. De voorspelling is nog meer wind, dus halen we de spinnaker eraf en gaan we over op de normale genua waar we nog steeds 8 knopen snelheid mee halen. Het is een prachtige dag met een onbewolkte lucht.

Voor ontbijt, geen verrassing, een bananensmoothie met passievrucht. Het bladerdeeg is uit de vriezer, dus daar wordt straks de tarte tatin mee gemaakt. Gelukkig is zoetigheid geen straf voor ons.

Tijdens het net horen we van de problemen van de Nelly Rose. Zij zitten zo'n 300 NM onder Galapagos en zijn tot de ontdekking gekomen dat hun stuurboord trekstang, die de verstaging ( de stalen draden die de mast overeind houden ) vanaf het dek naar de romp verbind is gebroken. Dit is een serieus probleem, want de mast hangt nu meer aan het dek te trekken. Ze hebben hun grootzeil naar beneden en maken een noodverbinding met spectra lijn om de boel te verstevigen.

Ze gaan door naar de Marquesas hun originele bestemming, maar wel met geknepen billen en nog 2500 mijl te gaan. We proberen ze te steunen met email, maar ja dat lost hun probleem niet op. Het zet je wel weer aan het denken dat er maar iets hoeft te gebeuren op zo'n onmetelijke plas water zonder hulp........ 

Zaterdag, 25 april

De wind is toegenomen tot 18 knopen en de zee is hierdoor een stuk rommeliger. 

Het gebakken eitje voor het ontbijt is dan ook meer schaften dan netjes eten. Het ontbreekt aan een bouwvakkers bilspleet, anders was het plaatje compleet geweest.

Over eten gesproken, vandaag hamburgerdag dus moet Niels aan de bak. Joehoe, een "vrije kookdag" voor mij. Het brooddeeg staat te rijzen voor kleine broodjes en een normaal brood.

In de middag passeren we de 1000 NM, een derde van de trip zit erop!

Bij het noteren van de positie van 18.00 staan bij de bootsnelheid streepjes ipv getallen. Wat nu weer? De snelheid wordt gemeten via een sensor in de romp dmv een peddelwieltje. Zou deze geblokkeerd zijn? Voorin de punt kun je hem van binnenuit eruit halen en controleren. Altijd een spannend moment, want het is alsof je een stop uit het bad trekt. Alleen komt het water naar binnen ipv dat het via het putje eruit loopt. Aan het peddelwieltje is niets te zien, dan maar in de software duiken en daar blijkt het euvel te zijn. Een paar wijzigingen en het werkt weer als vanouds.