Na een lekker ontbijt met eieren gaan we om 09.45 anker op. Aan de horizon de diverse buien, we zullen wel zien wat het weer gaat brengen. De start van onze langste oversteek en dagen op zee tot op heden.
Gisteren nog een laatste keer naar het dorpje, bij onze favoriete "Shwarma Hut" een falafel wrap met milkshake gepakt en 's avonds een gezellige sundowner bij ons aan boord samen met de Toccata, Nelly Rose, VOLO en Boxing Kangaroo. De komende dagen zal iedereen op weg gaan naar zijn volgende verre bestemming en dan zo'n 3 weken op zee zitten.
Peter, Annie, Max, Sandy, Brecht, Niels, Saskia, Brad, Pim, Hanneke, Lynn en Mar aan boord van de UnWind.
De Tamata en de Q zijn respectievelijk op vrijdag en zaterdag al vertrokken en de VOLO zal op maandag het ruime sop kiezen. Al deze boten hebben dezelfde bestemming Gambier Archipelago en we zullen ook dagelijks radiocontact hebben. Het zal interessant en handig zijn om wind en weer met elkaar te delen. De middag brengt ons een mooi windje en kalme zee, maar met het vallen van de avond valt ook de wind en moet de motor aan. De zee is warrig en knobbelig en is net een wasmachine, niet prettig! Van voorslapen komt niet veel.
Het is nieuwe maan, dus donkere nachten, maar de trip zal lang genoeg duren om de maan weer te kunnen zien.
Zonsopkomst op de Pacific.
Maandag, 20 april.
Net na middernacht trekt de wind aan en gaan de zeilen omhoog. Heerlijk, de boot krijgt weer vaart en ligt weer in balans. Dit betekent weer normaal slapen voor degene die af is.
We hebben 's morgens contact met het "Gambier net" en alles is bij iedereen goed. Voor de lunch probeer ik een recept van Kate uit: scallion pancakes. Lijkt me lekker bij de tonijn, gekregen van Brad van de Tocatta. Niels had hen geholpen met de SSB radio.
In de middag komen de buien. Regen, wel wind, geen wind. Rif erin, rif eruit. Zolang het licht is, is het geen probleem, je ziet de buien aankomen. Het wordt zo grauw, dat het wel een winterse dag lijkt, behalve de temperatuur dan.
De hele avond en nacht tobben we -met name Niels- om de koers en zeilen aan te passen om de UnWind lopende te houden of in te tomen als de wind in een keer doorschiet naar 22 knopen. Het zijn van die nachten die iedereen wel krijgt, maar die je snel moet vergeten anders verkoop je subiet de boot en stop je met cruisen.
Dinsdag, 21 april
Veel slaap hebben we dus niet gehad en ik ben dan ook niet de vrolijkste. Helemaal als mijn bakje yoghurt, door een golf, over het aanrecht uitstroomt. Bluuh, bij elkaar schrapen en terug in het bakkie. Honger maakt rauwe bonen zoet en daarbij komt dat de yoghurt schaars was en duur!
De wind is inmiddels aangetrokken tot boven de 20 knopen. De buien trekken langzaam weg, maar de windrichting is in ieder geval constant. De zee is ruw, maar volgens de gribfiles duurt dit tot middernacht. Nou, daar valt mee te leven. Je ziet tientallen vliegende vissen over het water scheren als ze ons zien of horen aankomen. Regelmatig slaat er een verkeerd af en belandt bij ons op dek.
Tijdens het net horen we dat iedereen last heeft gehad van de buien. Vooral de Tamata heeft 30 knopen wind en onweer gehad, waarschijnlijk zaten wij aan de rand van het buiengebied.
We varen halve wind en dan wil de UnWind wel lopen, maar door de flinke deining krijgen we zo nu en dan een flinke zet van opzij.
Met dit soort zeeën is het midden van de boot het meest stabiel. Het slingerzeiltje wordt dan ook tevoorschijn getoverd en bevestigd aan de tafel. Zo creëren we een zg. slingerkooi (smal bed, waar je niet uit kunt vallen) en je goed kunt liggen/slapen.
De deining zorgt er ook voor dat het binnen in de boot behoorlijk werken is. Simpele dingen zoals naar de wc gaan: zo zit je op de pot en bij de volgende golf is het hopen dat je er nog steeds op zit.
Als een cowboy loop ik in de bediening met de koffie en ander spullen, volgens mij noemen ze dit zeebenen? Gelukkig had ik gisteren nog een grote pan bonensoep met worst gemaakt. Nu net een kwestie van opwarmen. Voor de avond dis wordt het de koude keuken met een ijsje toe en dat in de tropen. Met de zonnepanelen en de windgenerator maken we met dit soort weer genoeg eigen stroom en toppen daarmee de accu's op. Heerlijk, geen geluid van de generator of motor, alleen van de zee.
Woensdag, 22 april
De wind blijft al uren uit dezelfde richting komen, alleen de kracht vermindert naar 18 knopen. Heel relaxed hangen we om beurten onze wacht uit. Kookwekker bij de hand en hazenslaapjes tussendoor. We hebben de nacht geen zeilwisselingen en even later in de morgen gaan ook één voor één de riffen er uit. We hebben weer alle zeilen bij.
Elke morgen vinden we weer de nodige, dooie, vliegende vissen in het gangboord. Sommige zeilers eten ze! Geef mijn portie maar aan de kat -die we niet aan boord hebben- dus terug in zee ermee.
Als we om 12.00 uur de positie in de kaart plotten zien we een daggemiddelde van 204 NM, dat schiet lekker op! Vandaag een makkelijk dagje, het restant van de tonijn op het menu samen met mihoen.
Donderdag, 23 april
We boffen, de wind komt uren uit dezelfde richting, wat het leven zoveel makkelijker maakt.
Het radionet is een welkome afwisseling. Naast de koers en vaart ook het slap geouwehoer over het menu van de dag en of de tros met bananen -die iedereen heeft gekocht- al rijp is... Maakt allemaal niet uit, het daagt je uit om nieuwe dingen te maken van bananen en ook het gevoel niet helemaal alleen op die enorme plas water te zijn.
Mag het iets meer zijn mevrouw?
Over bananen gesproken: Iedereen heeft kammen met bananen gekocht en ook bij iedereen worden ze tegelijk rijp. De tros bij ons hangt stiekem groen te wezen, terwijl er minstens 20 van de ruim 90 al rijp zijn. OK, dit is de start van bananencake, bananenshake, bananenbrood en bananen tarte tatin. Het kan niet missen dat er in de omtrek van 100 NM een bananenspoor te volgen is.
Ook weer radiocontact met de Betty Boop gehad. Zij zitten zo'n 1200 NM van Gambier af en hebben nauwelijks wind. De zeilen klapperen alle kanten op en zij zijn al zo'n 24 dagen onderweg. De motivatie is ook ver te zoeken. Heel begrijpelijk, wij zouden er bloed chagrijnig van zijn, maar wij zijn er ook nog niet....
Niels haalt dagelijks de gribfiles en weer routering op en baseert hier de te volgen koers op. Er zijn diverse mogelijkheden om van A naar B te komen en allemaal geven ze een andere mogelijkheid op, dus besluit Niels om zijn eigen koers te varen (wat hij eigenlijk altijd doet...). De eerste dagen volgden we de zg. rumbline (de rechtstreekse lijn naar de bestemming) aan de zuidkant, maar nu gaan we meer naar het westen om de rumbline te kruisen en er ten noorden van te blijven. We verwachten daar meer wind te vinden en te houden. Ook verwachten we dat de wind in het laatste gedeelte meer oostelijk zal zijn en we als we wat meer naar het zuidwesten afbuigen we de wind onder een betere hoek binnen krijgen, maar het blijft het weer en dat weet iedereen: 't kan vriezen en 't kan dooien.
Inmiddels staat het asymmetrische oranje monster met Nederlandse 3 kleur weer omhoog en trekt ze ons met 7,5 knoop naar het westen, op weg naar Gambier. Het blijft altijd een prachtig gezicht zo'n enorme lap kleurig doek op de blauwe oceaan.
Vrijdag, 24 april
De hele nacht onder ideale omstandigheden kunnen varen. Het oranje gevaarte heeft aan de 7,5 knopen wind voldoende om vol te blijven en het zeetje is vlak. Hard gaan we niet, maar het is even heerlijk om zonder helling te kunnen slapen.
In de morgen trekt de wind aan tot 16 knopen en lopen we als een trein. De voorspelling is nog meer wind, dus halen we de spinnaker eraf en gaan we over op de normale genua waar we nog steeds 8 knopen snelheid mee halen. Het is een prachtige dag met een onbewolkte lucht.
Voor ontbijt, geen verrassing, een bananensmoothie met passievrucht. Het bladerdeeg is uit de vriezer, dus daar wordt straks de tarte tatin mee gemaakt. Gelukkig is zoetigheid geen straf voor ons.
Tijdens het net horen we van de problemen van de Nelly Rose. Zij zitten zo'n 300 NM onder Galapagos en zijn tot de ontdekking gekomen dat hun stuurboord trekstang, die de verstaging ( de stalen draden die de mast overeind houden ) vanaf het dek naar de romp verbind is gebroken. Dit is een serieus probleem, want de mast hangt nu meer aan het dek te trekken. Ze hebben hun grootzeil naar beneden en maken een noodverbinding met spectra lijn om de boel te verstevigen.
Ze gaan door naar de Marquesas hun originele bestemming, maar wel met geknepen billen en nog 2500 mijl te gaan. We proberen ze te steunen met email, maar ja dat lost hun probleem niet op. Het zet je wel weer aan het denken dat er maar iets hoeft te gebeuren op zo'n onmetelijke plas water zonder hulp........
Zaterdag, 25 april
De wind is toegenomen tot 18 knopen en de zee is hierdoor een stuk rommeliger.
Het gebakken eitje voor het ontbijt is dan ook meer schaften dan netjes eten. Het ontbreekt aan een bouwvakkers bilspleet, anders was het plaatje compleet geweest.
Over eten gesproken, vandaag hamburgerdag dus moet Niels aan de bak. Joehoe, een "vrije kookdag" voor mij. Het brooddeeg staat te rijzen voor kleine broodjes en een normaal brood.
In de middag passeren we de 1000 NM, een derde van de trip zit erop!
Bij het noteren van de positie van 18.00 staan bij de bootsnelheid streepjes ipv getallen. Wat nu weer? De snelheid wordt gemeten via een sensor in de romp dmv een peddelwieltje. Zou deze geblokkeerd zijn? Voorin de punt kun je hem van binnenuit eruit halen en controleren. Altijd een spannend moment, want het is alsof je een stop uit het bad trekt. Alleen komt het water naar binnen ipv dat het via het putje eruit loopt. Aan het peddelwieltje is niets te zien, dan maar in de software duiken en daar blijkt het euvel te zijn. Een paar wijzigingen en het werkt weer als vanouds.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten