Gambier

6 mei - 25 mei 2015

Het is ongekend "druk" met zeilboten op de ankerplaats in Rikitea, Mangareva.

De eerste week is voorbij gevlogen. De eerste paar dagen is de boot nummer 1. Schoon en zoutvrij maken, maar ook de "to do list" komt weer boven. De UV-strip van het voorzeil wordt opnieuw gezigzagd met behulp van de zwaardere naaimachine van de VOLO. Ook gelijk de plekken aangepakt, waarvan het doek doorgeschavield was. Het grootzeil werd ook uitgebreid gecontroleerd en hier en daar voorzien van sticky tape op de geschavielde plekken. Het dag en nacht opstaan van de zeilen voor zo'n langdurige periode hakt er goed in.

Op een regenachtige dag hebben we de spinnaker meegenomen naar de plaatselijke sporthal. Was het de avond ervoor nog het strijdtoneel van dans en trommelaars, nu hadden we deze ruimte voor onszelf om hem te ontwarren en opnieuw op te rollen. Al zwoegend worden we gade geslagen door de nieuwsgierige lokale jeugd, die samen met een paar puppies het een sport vinden om om ons heen te rennen. We moesten ook nog haasten, want om 5 uur kwamen de lokale zaalvoetbal teams trainen.

Het zaalvoetbalteam stond al te trappelen om te gaan trainen, ware het niet dat er 2 Nederlanders de boel in de war schopten. Gelukkig maken vele handen licht werk en hielpen ze met oprollen.

Ook al ligt Gambier dan buiten de gebaande paden, de tijd van ruilhandel is voorbij. Het is de harde Frans Polynesische Franc die bepaalt. Er rijden de nodige 4x4's over het eiland, dankzij de parelindustrie. Nou valt het uitgeven nogal mee. Er is één pizzeria op het eiland, alleen open in het weekend en dan heb je JoJo's. Dit is een combinatie van winkel, restaurant met wisselende openingstijden en heeft internet, wat ZoZo werkt. We zijn allang blij, want op deze manier kunnen we in ieder geval email ophalen en bepaalde zaken regelen.

We hebben mazzel, want een dag na aankomst komt ook de bevoorraaddingsboot aan. Het hele eiland ligt dan stil en de lege schappen in de winkeltjes worden aangevuld. Je moet er snel bij zijn, want op=op. We kunnen de hand leggen op verse brie, roquefort kaas en salami. 

Op vrijdag komt VOLO binnen en zondag Q en Tamata, de laatste was via Henderson eiland gekomen. Helaas konden ze Pitcairn niet aandoen door het verwachte slechte weer. Het is een gezellige boel als het hele spul na aankomst op zondag voor een sundowner(plus) aan boord van de UnWind komt.

Je kunt een hoop over de Fransen zeggen, maar over inklaren doen ze niet moeilijk. Het kost een postzegel om de papieren naar Papeete, Tahiti, te versturen en dat is alles. Dat was al makkelijk op de Franse eilanden in de Carieb, maar zet zich hier voort. 

Nog een ander voordeel om op Frans grondgebied te zijn is: baguettes en croissants. Dit is voor Niels de reden om de komende dagen de wekker op 05.45 te zetten, in de bijboot te springen en nog voor zessen bij de bakker te zijn. Kom je later zijn ze gesloten of is alles uitverkocht.

Er komt een "hoge oom" van het vaste land en Mangareva pakt uit voor het ontvangst. Er wordt een diner met dans en trommelaars geregeld en wij boaties kunnen het van dichtbij bekijken. De burgemeester houdt een ellenlange toespraak en de "administrator" op zijn beurt ook weer. Het is genieten van een optreden van dans en muziek. De meeste vrouwen hebben prachtige bloemenkransen op hun hoofd en zien er exotisch uit. Wat blijven wij dan echte kaaskoppen met onze uitgewassen en verkleurde kleding. 

Om jaloers op te zijn

Nog zo'n mooi koppie.

Het rituele dans optreden door de lokale bevolking in natuurlijke kledij.

                            

Leek mij ook wel wat zo'n natuurlijk rokje, maar die schoenen eronder....!

We gaan op woensdag anker op en motoren de 5 mijl naar Totegegie, een motu waar het prachtig snorkelen moet zijn. We ankeren eind van de middag dichtbij het land. De volgende dag gaan we met hoogwater naar een opening tussen 2 motus. We gooien ons kleine ankertje van de bijboot op een lichtblauwe plek midden tussen het koraal en gaan het water in. Het zicht onderwater is inderdaad ontzettend helder en je waant je in een aquarium. Het is weer genieten van het kleurige koraal helemaal als de zon erop schijnt. We zijn omringd door heel veel tropische vissen, die allemaal net een maatje groter en kleuriger zijn dan in de Carieb. We zien ook een paar white en black tip haaien, maar gelukkig is de maat van zo'n 1,5 meter nog acceptabel en schrikken we niet. Gek genoeg went alles en voelen we ons thuis onderwater samen met de haaien in onze gekleurde wetsuits en gele vinnen.

De gap tussen het rif, waar we diverse keren snorkelen.

Een zelfgemaakte foto! Het is toch net een aquarium.

Na ons snorkel tripje varen we met onze bijboot op de gok naar de parelkwekerij op de motu, waar we spontaan worden ontvangen door de eigenaar Eric. In goed Engels wordt ons het hele procedé uitgelegd. Het is een kwestie van de natuur een handje helpen, arbeidsintensief, maar reuze interessant om van dichtbij te zien.

Het is net een soort van IVF, maar dan met oesters.

Minutieus wordt van de rand van de oester het beste deel afgesneden (de mantel) en verdeelt in kleine porties. Dit wordt tezamen met een balletje (nucleus) in een levende oester teruggeplaatst. In minder dan 2 jaar weten ze of het succesvol was in de vorm van een parel. Over het algemeen is het percentage 6 uit 10. Een middelgrote farm zet zo'n 90.000 parels per jaar om.

De injecteerde parels worden vastgebonden aan plastic netten, die op 5 meter diepte worden teruggeplaatst.

Op elke ankerplek hebben we wel leuke contacten, we gaan dit keer op "apero" bij de Franse buur boten Kallima en Ganesh en de volgende dag mixen we onze gezamenlijke avondhappen samen met Roel en Jacomien van de Tara uit Nederland. Een groot verschil met het Caribische gebied, waar vaak dezelfde nationaliteiten elkaar opzoeken.

Dat we in de herfst zijn beland is duidelijk, het onstabiele weer levert wel prachtige plaatjes op. 

Dat we in winter ingaan op het zuidelijk halfrond is duidelijk. De zaterdag geeft hoosbuien en in de nacht giert het windkracht 6 rondom de boot. We liggen goed achter het anker en dat geeft vertrouwen.

Nog eenmaal gaan we voor 2 nachtjes terug naar Rikitea, kunnen we voor vertrek nog internetten, de was en wat inkopen doen.

In de stromende regen, ja we plannen lekker, gaan we naar Taravai. Het is even zoeken om een goed plekje te vinden en we zijn drijfnat als we eindelijk liggen. Ja, ook dit is de Pacific.

De volgende dagen hebben we de vertrouwde zon weer terug en ontdekken we Taravai. Het eiland is on 2 echtparen onbewoond. We ontmoeten Herve en Valerie, die ons gastvrij ontvangen. Ze hebben een prachtige stuk grond met fruitbomen en verbouwen groenten. Hier wel ruilhandel: kleurtjes, handcreme,rum en een paar biertjes en wij twee tassen vol pompelmoezen, limes, avo's, papaja's en natuurlijk ontbreek de kam bananen niet. Daarnaast worden we samen met Q en VOLO op een traditionele lunch getrakteerd.

Lunch in de achtertuin.

Samen met Herve, Valerie en hun zoon Ariki.

Op vrijdag zien we in de verte Betty Boop en de Bounty vertrekken, hun eerste stop zal Fakarava zijn, zo'n 750 NM noordwest waarts. Wij verhuizen die dag naar de westkant van Taravai, Baie Onemea. Bij het snorkelen weer nieuwe vissen met wel één hele bijzondere: weer geen idee hoe deze heet, maar heeft niet gelogen een oranje strik op de staart. 

Na 3 dagen gaan ook wij anker op, richting de Tuamotu Archipelago.

Helemaal in ons uppie.