Society Islands & Mo'orea, Tahiti

17 juni - 1 juli 2015

Inmiddels zijn we bijna een week in Pape'ete, Tahiti. We zijn zo druk als een klein baasje en ik kom tijd te kort.

Na een in eerste instantie snelle overtocht van zo'n 200 mijl in 24 uur vanaf de Fakarava noord pass, moeten we toch voor de laatste 50 mijl alle zeilen bij zetten om voor het donker Tahiti binnen te komen. Via de marifoon hebben we contact met de Toccata, die in de nieuwe Marina van Pape'ete ligt. Nog niet alle faciliteiten zijn klaar, maar er blijkt een goede aanbieding te zijn qua liggeld: 2 dagen voor de prijs van 1 en het ligt midden in de stad. Eenmaal aangekomen is het genieten met hoofdletters. 

We liggen lekker luxe aan een steiger en het is één grote sociale happening met weerzien van oude en nieuwe bekenden in de Marina. We liggen naast de Toccata en het is weer ouderwets gezellig. Waarom al deze drukte en waarom is iedereen hier? We hadden ons aangemeld in Panama bij de zg. Puddle Jumpers, zeilers die vanaf Panama naar Frans Polynesië varen en elkaar dit weekend ontmoeten. Normaal helemaal niet ons ding, maar we wilden toch heel graag bepaalde mensen weer terug zien.

 

's Avonds is het heerlijk eten bij de diverse "Roulottes" ( meals on wheels) op het plein, deze was wel onze favoriet. Heerlijke tonijn tartaar en de "Chaud et Froid" - kort gebakken tonijn met sesamzaad.

We halen weer boodschappen bij de Carrefour en Champion, maken het papierwerk in orde om belastingvrije diesel in te slaan en pakken en passant een terrasje voor koffie en gebak. 

In mijn enthousiasme duik ik de eerste de beste kapper binnen, omdat ik mijn haar weer eens zat was. Ze neemt me met een tondeuse te grazen, terwijl ik om highlights vroeg. Kortom, ik ga nu nog korter en gedekter door het leven dan Niels. Blijkbaar is mijn Frans toch minder dan ik dacht. 

Eindelijk dan die bloemenkrans.

Vrijdagmiddag is het registreren voor de Puddle Jumpers en het welkomstfeest. De organisatie is in handen van het VVV van Tahiti en Mo'orea, in samenwerking met Nieuw Zeeland, waar we de nodige informatie over krijgen. 

De traditionele lei (bloemenkrans) wordt aan iedereen uitgereikt plus een kokosnoot met een rietje. Er is zang en dans met de meest prachtige meisjes, het is om jaloers op te worden hoe zij eruit zien en bewegen. 

De volgende dag is er de zeilrace naar Mo'orea, zo'n 18 Nm verderop. Leek het in de haven nog windstil, buiten staat er gewoon 20 knopen wind. De spinnaker, die klaar lag, wordt in alle haast weer opgeborgen. We hebben Menno van de Kairos, voor het weekend aan boord en de "Kiwi" Phil Houghton. Deze laatste blijkt een bekende zeezeiler te zijn geweest, dus heel leuk om aan boord van de UnWind te hebben.

We hebben 2 concurrenten, Miss Behaving (Australië) en Il Sogno (USA). We gaan goed van start, liggen voorop, lopen zelfs uit en denken eigenlijk kat in het bakkie te hebben voor de winst, maar boven het eiland van Mo'orea valt de wind weg en is de race weer helemaal open. Zowat de hele achter ons liggende vloot loopt op ons in.We proberen van alles om een windvlaag op te zoeken en we gaan binnen 15 minuten 5 keer overstag. Wij maken net 1 slag teveel als de wind weer oppikt en dit pakt voor de Il Sogno het beste uit. Met nog maar een halve mijl tot de finish redden we het niet meer om haar in te halen en worden we tweede. Toch tevreden lopen we de prachtige Cook Bay van Mo'orea  binnen.

Ietsje teveel zeil op....

Een foto via de diaprojector .

Het anker valt in 21 meter diepte voor het resort Bali Hai, waar alle activiteiten zullen worden gehouden.

We borrelen en snacken lekker na aan boord en even later komen ook de 2 andere Kiwi's, Russel en Brian, erbij. Het zijn een stel leuke relaxte gasten en de tijd vliegt voorbij.

Eind van de middag worden we aan de wal verwacht en gaat het feestprogramma weer verder in de vorm van eten, dans en muziek. 

Met enigszins een houten kop van de HS's (Hotel Specials....) is het 's morgens ontbijten, zwemmen en dan snel naar de kant voor de traditionele kano racen. Samen met Jan en Ankie van de Tinkerbel vormen we de "Flying Oranges". In matches van 5 kano's wordt er gestreden voor de 1ste plaats om een ronde verder te komen. We komen met een tweede plaats niet verder dan de eerste ronde, maar dat mag de pret niet drukken. Na de lunch met heerlijke poisson cru, sashimi en andere lekkernijen is het bewegen met de heupen en proberen we dansen onder de knie te krijgen. Voor de stoeren onder ons is het kei heffen en kokosnoot kliefen.

Het is hard werken dat peddelen.

Gelukkig heb ik ook een "tattoo" van Miss Behaving, dus val ik niet uit de toon.

Tropische verrassing.

Oké, zij mag er ook zijn.

Tweede plaats en een "Haka" van ons tweeën.

Het is ook heerlijk om aan het eind van de dag onderuit te zakken en even helemaal niets te hoeven. We blijven nog 2 nachten in Cook Bay om vervolgens met een aandewindse koers weer terug richting Tahiti te zeilen. Bij Marina Taina gooien we de dieseltanken vol en ankeren op de overvolle ankerplaats. 

We gaan op zoek naar een zeilmaker, want Niels heeft een Parasailor op de kop getikt voor drie keer niets. De vorige eigenaar heeft het zeil nieuw gekocht, maar heeft hem laten ontploffen in een bui. Hij vond het maar een "monster" en zijn vrouw al helemaal. Helaas heeft de zeilmaker geen tijd om onze nieuwe spinnaker te repareren. We moeten het dus maar bij een ander proberen.

De Marina Pape'ete heeft nog steeds de juni aanbieding, liggeld voor de helft van de prijs. We vonden het de vorige keer erg gezellig om midden in de stad te liggen en we profiteren nog een paar dagen van dit aanbod. We borrelen en praten bij aan boord van de Tara, die we voor het laatst in Gambier hebben gezien.

Samen met de Zuid Afrikaanse boot "Toccata" van Brad, Saskia, Peter en Annie huren we scooters en toeren dik 120 km langs de mooie kustweg van Tahiti-Nui en Tahiti-Iti. Het eiland is vergeleken met de Tuamotu's hoog en groen, net zoals de andere eilanden van de Society groep.

We huren 3 splinternieuwe Yamaha scooters.

We zien de Marae Arahurahu, een heilige plaats met 2 tiki's, replica's van stenen beelden uit Ra'ivavae.

De Tiki's op Tahiti.

Mar zwemt in de grot bij Mara'a.

We bezoeken de surfstek op Tahiti-Iti, deze wordt de gevaarlijkste ter wereld genoemd, aangezien de golf enorm opbouwt en uitloopt op het rif. Als je valt met jet board ben je direct van je pukkels af. Er staat niet veel wind dus weinig van dit spektakel te zien. We moeten behoorlijk doorsjezen willen we de rest van de attracties van het eiland zien. 

De zondagse markt is een "must" als je hier op het eiland bent. De stalletjes met fruit en groente, maar de blikvanger is de tonijn. Deze is goedkoper dan een pond gehakt en erg lekker.

Op de 29ste wordt de Onafhankelijkheids Dag gevierd in de vorm van een parade. Voor mijn gevoel loopt heel Tahiti mee en het is een kleurrijk gebeuren. Zoals op vele eilanden heeft het merendeel van de bevolking last van overgewicht. Opvallend is ook de licht gekleurde ogen van sommige van de bewoners.

's Avonds is er op het plein muziek en iedereen danst de salsa, nu wij nog

Jong geleerd....

Oud gedaan.

Tuamotu, Fakarava

10 - 16 juni 2015

Wat komt alles mooi uit, op hoogwater varen we de Tumakohua pas door, 1 knoop stroom in de poeperd en we zijn weer binnen. Het anker valt voor de duikschool "Top Dive", gerund door Nikkie en Jenny. 

Zodra de bijboot en brommert weer in het water liggen gaan we direct op pad. De eerste gang is naar de duikschool waar we 2 duiken boeken voor de volgende dag.

Er is een resort, Tetamanu genaamd naar de pas, waar de huisjes op palen staan. Een droomlokatie voor honeymooners. Het restaurant staat verderop in het water en zowaar kunnen we er boeken voor het diner. De chef, Annabel, heeft geen kokmuts maar bloemenkrans in het haar. Dit klinkt allemaal erg lieflijk, maar ze heeft bonje met een van de personeelsleden. Ze loopt met een mes te zwaaien en het gekrijs is niet van de lucht. Als dat maar goed komt, anders kunnen we fluiten naar een warme hap.

Het water is overal ontzettend helder en na alles geregeld en geboekt te hebben voor de avond en volgende dag gaan we met het rif voor de deur heerlijk snorkelen. Het is inderdaad prachtig onderwater en dat beloofd wat voor de volgende dag als we gaan duiken.

Samen met James en Chantal van de Ovni "Q" eten we heerlijk bij Tetamanu. Plannen we het tij en stroming allemaal zo goed met de UnWind, met het bijbootje 's avonds is het andere koek. Op de terugweg, met z'n vieren in onze bijboot, hebben we ontzettend veel stroming en golven tegen en als verzopen katten komen we weer terug aan boord. 

De volgende dag moeten we om 08.30 bij de duikschool zijn en maken we zoals verwacht een prachtige driftduik. We worden buiten de pas gedropt en driften op een diepte van tussen de 18 en 23 meter de pas weer in. Aan de ene kant hebben we het koraal en aan de andere kant kijk je de diepte in van de pas. Je komt ogen te kort, talrijke Trompetvissen, groepen met Jacks, Groupers, Napoleon vissen, rifhaaien en nog velen waar ik de naam niet van ken. Halverwege maken we een stop en hangen we aan de rand van het koraal. We kijken over de rand als van een soort van vissenkom waar het wemelt van de haaien. Het soort gevoel alsof je in een overdekte gang van glas zwemt. Boven, onder, links en rechts, het maakt niet uit. Tientallen rif haaien, die nauwelijks geïnteresseerd zijn in ons. Waar we 2 dagen geleden nog voor in ons wetsuit pisten uit angst voor die "nieuwsgierige" haai zijn we nu door zijn hele familie omgeven en vinden we het prachtig. Wat zitten we toch raar in elkaar. We hoeven vrijwel niets te doen, de stroming brengt ons de pas weer binnen. Het laatste ondiepe stuk brengt ons in een stroomversnelling wat even oppassen is en even later komen we weer aan de oppervlakte. We boeken gelijk voor de volgende dag een zg. "drop off dive" en hopen weer andere dingen te zien.

Halverwege de middag gaan we zelf met het bijbootje de pas in en laten we ons al snorkelend met de bijboot als drijfanker heen en weer langs het koraal spoelen. Aan het eind van de dag zitten we aan dek als 2 gewelde pruimen te genieten van een mooie zonsondergang. Wat een prachtige dag en ervaring!

Weer een vroege start met nagenoeg dezelfde duikploeg als gisteren. We worden weer buiten de pas gedropt en zakken af tot zo'n 29 meter. Nu iets minder haaien dan in de pas, maar enorme hoeveelheden Groupers, sommige al met dikke buiken liggend op de bodem. In de maand juli is het één grote kraamkamer en schijn de hele bodem bedekt te zijn met deze vissen. Duikers van heinde en verre komen hier op af om dit te zien. Wat ik zo juist lees, is dat als de vrouwelijke volwassen Groupers hun eitjes hebben gelegd ze van geslacht veranderen en als een productieve man verder door het leven gaat. We zien verder tientallen vissen van elk soort, je komt ogen te kort.

Jenny en Nikki van Top Dive in Fakarava.

Na de duik verkassen we zo'n 6 Mijl naar het oosten van de atol, Palm Hirifa genaamd. De wind zal de komende dagen behoorlijk aantrekken en dit schijnt een beschutte baai met zandbodem te zijn. Weer eens een afwisseling op de andere plekken waar koraalhoofden een hoofdrol spelen. Nu hebben we wel, sinds we in de Tuamotu's zijn, een ander soort van ankermethode. Nadat het anker goed ligt, halen we de ketting een stuk in, hangen een fender met lijn aan de ketting en laten de ketting weer slippen. Nu blijft dit gedeelte boven het koraal zweven en voorkomt dat deze rondom een koraalhoofd gaat wikkelen. Tot zover werkt het bij ons.

We vallen met ons neus in de boter, op dit plekje in de middle of nowhere is een restaurantje, gerund door Lisa. Ze kookt maar 3 x per week en laat dit nu een van de avonden zijn. Het lijkt of elke boot die avond blijft eten. Het is een gezellige boel met nieuwe en oude ontmoetingen en het eten is heerlijk. 

Het is een prima plek om te vliegeren, sommige hebben zelfs kites en boards bij zich. 

In de noordpas van Fakarava schijnt het ook mooi duiken te zijn, dus gaan we na 2 nachten weer verder. Er staat een pittig windje, maar in de luwte van het rif hebben we een vlakke zee. Alles wordt relatief, vond ik vroeger de afstand Lelystad naar Den Oever al een hele reis, haal je nu je schouders op voor 28 mijl.

Top Dive in Fakarava noord. Voor het eerst duiken we met tank gevuld met Nitrox.

De duikspot ligt 6 mijl vanaf het dorp en is dik 20 minuten varen. De zee is ruw, mede door de wind die er al een  paar dagen waait. Met inkomend tij duiken we de pas door. Ook hier scholen vis, in allerlei vormen en kleuren. Geen tientallen, maar hondérden van hetzelfde soort.

Eenmaal boven is het door de golven een hele klus om weer aan boord te komen.

We nemen afscheid van VOLO, zij zullen een andere route gaan varen. Wie weet zien we elkaar weer, de wereld is soms erg klein.

Tuamotu, Hao

25 mei - 03 juni 2015

Maandag, 25 mei.

Tuamotu Archipelago, bestaande uit 76 eilanden, waarvan 46 bewoond zijn. De meest beruchte zijn Mururoa en Fangataufa waar in de vorige eeuw testen werden gedaan met atoombommen zowel onderwater als bovenwater. De meer positieve is Raroia, waar Thor Heyerdahl met zijn vlot de Kon Tiki na een tocht van 3,5 maand en 4300 Mijl vanuit Peru kwam aangedreven.

De afstand vanaf Gambier naar Hao, de eerste atol/motu, die we in de Tuamotu's aandoen, is zo'n 460 mijl. De Tuamotus is een gebied met laagliggende atols, die je alleen binnen kunt via een doorgang in het rif. Nu zit daar de moeilijkheid. De beste tijd om door zo'n pas te gaan, is met laagwater slack (min of meer de overgang van laagwater naar hoogwater) dan is de stroming het minst. Nu hebben we getijden tabellen, dus tijden weten we. De truc is dus om op het juiste moment er te zijn en dat valt op deze afstand niet mee. Verder Is de theorie niet altijd hetzelfde als de praktijk. De natuur laat zich niet door cijfertjes leiden. We hebben in de 3 dagen, die we onderweg zijn qua weer ook van alles. Wind, meer dan verwacht dus gaan we sneller, buien met nog meer wind, dus nog sneller. We halen de snelheid uit de boot door met 3 reven te varen, maar na wat rekenwerk komen we nog steeds te vroeg aan. De laatste dag varen we voor "top en takel" (helemaal geen zeilen op) en zo stuurt de wind (met 20 knopen) een kale UnWind met 3 knopen naar haar doel. Het was een vreemde ervaring om midden op de Pacific en tussen de atollen zonder zeilen te varen, maar het werkte wel! 

Donderdagmorgen gaan we om 09 uur met 2 knopen stroom tegen door de Kaki pas bij Hao en alles komt prima uit. Voor ons dus geen horror scenario van "standing waves"(wanneer de stroomrichting tegengesteld is t.o.v. van de wind) waarover je in sommige pilots leest.

Het is nog 5 mijl motoren binnen de lagune, voordat het anker voor het dorpje Otepa valt in mooi blauw water.

De dagtemperatuur is inmiddels ook weer een paar graden hoger, alleen het blijven korte dagen, even na vijven valt de avond.

Hao, een voormalig bevoorradingsstation met landingsstrook van de Fransen ten tijden van Mururoa, wordt op dit moment bewoond door zo'n 1200 mensen. We worden vriendelijk begroet met "jaorana", Frans Polynesisch voor bon jour! 

We ontmoeten Iputao op de kade en hij vertelt van alles en laat ons het dorpje zien. Het heeft een paar winkeltjes, kerken, Gendamerie, postkantoor en 2 restaurantjes, ook wel snacks genoemd. Op het "uitgebreide" menu staan steak frites en Chow mie. Wij bestellen beiden bij de uitbater Ronald. Even verderop ontdekken we "Snack Marie" en kopen we nog een paar pain au chocolat en pain au raisin voor bij de koffie, maar ze zijn al op als we bij de bijboot zijn.

In een van de winkels, na tijden van blikgroentes, dan verse tomaten, komkommer, appels en andijvie te koop. Weliswaar tegen de nodige francs, maar beter duur dan niet te koop....

Veel groeit er niet op de motus, maar aan één ding hebben ze geen gebrek en dat zijn kokospalmen. Van de kokosnoot wordt, door ze te drogen, copra gemaakt en naar het vaste land van Tahiti vervoerd, waar er olie van wordt gemaakt.

Op een van de Sunwdowners a/b van de UnWind hebben we Ipu aan boord, die prachtig gitaar blijkt te kunnen spelen en liedjes uit Frans Polynesië zingt.

Ook op deze ankerplek toch weer onderhoud aan de boot. We ontdekken dat de rail op de mast waar de spinakerboom op zit licht verbogen is. Niels gebruikt dezelfde boom om hem terug te buigen en zet hem weer vast met popnagels en tapt gelijk wat extra schroeven voor de zekerheid. Ook de onderste plastic flens van het rolsysteem van het voorzeil is gescheurd. Niels tikt via Ipu plaatjes aluminium op de kop en maakt een verbeterde nieuwe versie.

Toch makkelijk zo'n handige vent aan boord.

De burgemeester met een van haar hofdames.

Tijdens het wandelen komen we voorbij het huis van de voormalig burgemeester, Susanne Butcher. Door haar 2 hofdames wordt het huis getoond, wat vol staat met bloemen, voorwerpen en kettingen van schelpjes, die ze in haar ambtstermijn kado heeft gekregen. Ook de tiara's, gemaakt van sisal en vol met zwarte parels, hebben een plekje in de pronkkast. Nu vond ik al dat de 2 dames behoorlijk wat baardgroei hadden, maar bij nader inzien blijken het travestieten te zijn, maar dat schijnt hier vrij normaal te zijn en ook een homo huwelijk is geen probleem. 

                     

Hier geen dikke 4x4's, maar gelukkig weer fietsen.

We zitten te ver van de pas om te kunnen snorkelen/duiken, dus wordt wandelen. Na een klein weekje hebben we het hier wel weer gezien en gaan weer op pad. Bestemming Makemo,170 Nm verderop.

Zo kan het ook en volgt ons moeiteloos. 

Tuamotu, Makemo

05 juni - 09 juni 2015

Het is een rustige overtocht van 2 dagen van Hao naar Makemo. De wind is net genoeg om de zeilen vol te houden. We proberen weer te vissen, volop leven naast de boot, maar geen één vis ziet onze haak hangen. We hebben nog wel zo'n mooi gekleurde nepvis eraan.

We gaan met rustig weer en een uur na laagwater door Passe Arikitamiro van Makemo. We hebben 0,8 knoop stroom tegen, te verwaarlozen dus. Het anker valt voor het dorpje Pouheva in prachtig helder water, maar met koraal koppen. Oppassen dus waar we het anker laten vallen. We zien al direct weer de nodige vissen zwemmen rondom de boot. 

De ankerplek bij Pouheva, helaas was in het weekend internet uit de lucht.

We gaan "uiteten" aan boord van de Q, Chantal heeft de kuiptafel prachtig gedekt en ze heeft 3 soorten ceviche gemaakt van de tonijn, die we allemaal van Matt hebben gekregen. We nuttigen ook de nodige wijn om de vis weer te laten zwemmen.

De volgende dag zijn we al vroeg op de wal en proberen de boulangerie te vinden, maar de baguettes zijn inmiddels al uitverkocht, maandag zijn we de eerste.... Ook de huizen in dit dorp zijn gemaakt van golfplaten en hout. De overheidsgebouwen zijn echter van steen, die zullen een eventuele hurricane wel overleven. Heel modern zijn de straatlantaarns, gevoed door zonne-energie.

Dit is toch mooier dan al die stijve hoedjes in Europa.

Ergens in een straat horen we zingen en muziek en bij toeval zijn we getuigen van een bruiloft. Het bruidspaar, gekleed in moderne kleding, maar de gasten, gelukkig voor ons, meer traditioneel. Weer de prachtigste bloemenkransen in het haar. De optocht gaat eerst naar het stadhuis en dan de kerk. De psalmen, in het Frans en Tahities, worden geprojecteerd op een scherm en vol overgave meegezongen. Het klinkt prachtig. Wij proberen ook mee te zingen, maar wel heeeeeeel zachtjes.

De "trouwkoets".

Klaarmaken voor de gang naar het stadhuis. Kosten nog moeite worden gespaard.

De fleurig versierde kerk met bloemstukken van veelal palmbladen.

De rest van de dag zijn we in het water te vinden en snorkelen we in de pas en bij een boei. We hadden hier erg graag een duik willen doen, maar helaas was de duiker Ludo niet beschikbaar. We hebben nog te weinig ervaring om alleen met zijn tweeën een driftduik in de sterk stromende passen te doen.

Zondag varen we naar de ankerplek halverwege de atol. Met de zon in de rug zien we de "bommies" (koraalhoofden) liggen en kunnen ze mooi omzeilen. De ankerplek is er een volgens het boekje: palmbomen, wit zand en de mooiste kleuren blauw. Er liggen nog 4 boten en we hebben met zijn allen een kampvuur en braai op het strand. Ja, zo hadden we ons de Pacific in gedachten voor we vertrokken.

Op de ankerplek bij Panaruku 

Het is bijna een ansicht kaart.

Panaruku was in een ver verleden een gehucht, maar door een rattenplaag nu compleet uitgestorven en de huisjes verdwenen. Wel ontdekken we nog een graf. We ontmoeten Yannick en zijn maat, zij zijn met hun motorbootje vanaf Pouheva gekomen om hier een week te bivakkeren, cocosnoten te oogsten en deze tot copra te verwerken. Ze bieden aan met ons op kreeftenvangst te gaan. Zodoende staan we met nog een paar medezeilers om 19.00 in de pikkedonker op het strand, helaas blijkt de zee bij het buitenrif te ruw en gaat het feest niet door. We blijven nog wat kletsen, wat niet meevalt met ons gebrekkig Frans. We laten wat drank en spullen achter en de mannen zijn zeer blij.

Inmiddels komen we tot de conclusie dat we weer verder moeten, er zijn bepaalde evenementen op Tahiti waar we bij willen zijn. Noodgedwongen zullen we Tahanea (een natuur reservaat) laten liggen en direct doorvaren naar Fakarava.

Dinsdag zeilen we in de atol naar de westpas, om daar het juiste getij af te wachten. We liggen net achter het rif en laten het anker vallen bij dood koraal. Niet ideaal, maar we blijven er maar een paar uurtjes. We gaan samen nog even snorkelen. Bij het rif aangekomen zwemt er een hele bijdehante black tip shark om ons heen en deze wil maar niet opzouten. Ik heb het er niet op ook al ben ik groter dan hem of haar. Iedereen zegt: ze zijn alleen maar nieuwsgierig, ja ja. Ik kruip bijna op Niels zijn rug, maar daar zit hij ook weer niet op te wachten. Kortom, we zijn zo weer terug!

Tegen het vallen van de avond gaan we door de Tapuhiria pas, ook al is het een uur na laagwater we hebben nog steeds 2 knopen uitgaande stroom mee. Het wordt een prachtig nachtje zeilen om in de vroege ochtend precies op tijd door de zuidpas bij Fakarava te zeilen. Eenmaal binnen laten we het grootzeil zakken en gaan op weg naar de ankerplek voor de duikschool. Volgens iedereen is dit één van de mooiste duikplekken in de Pacific. We kijken er ook naar uit.