Maandag, 25 mei.
Tuamotu Archipelago, bestaande uit 76 eilanden, waarvan 46 bewoond zijn. De meest beruchte zijn Mururoa en Fangataufa waar in de vorige eeuw testen werden gedaan met atoombommen zowel onderwater als bovenwater. De meer positieve is Raroia, waar Thor Heyerdahl met zijn vlot de Kon Tiki na een tocht van 3,5 maand en 4300 Mijl vanuit Peru kwam aangedreven.
De afstand vanaf Gambier naar Hao, de eerste atol/motu, die we in de Tuamotu's aandoen, is zo'n 460 mijl. De Tuamotus is een gebied met laagliggende atols, die je alleen binnen kunt via een doorgang in het rif. Nu zit daar de moeilijkheid. De beste tijd om door zo'n pas te gaan, is met laagwater slack (min of meer de overgang van laagwater naar hoogwater) dan is de stroming het minst. Nu hebben we getijden tabellen, dus tijden weten we. De truc is dus om op het juiste moment er te zijn en dat valt op deze afstand niet mee. Verder Is de theorie niet altijd hetzelfde als de praktijk. De natuur laat zich niet door cijfertjes leiden. We hebben in de 3 dagen, die we onderweg zijn qua weer ook van alles. Wind, meer dan verwacht dus gaan we sneller, buien met nog meer wind, dus nog sneller. We halen de snelheid uit de boot door met 3 reven te varen, maar na wat rekenwerk komen we nog steeds te vroeg aan. De laatste dag varen we voor "top en takel" (helemaal geen zeilen op) en zo stuurt de wind (met 20 knopen) een kale UnWind met 3 knopen naar haar doel. Het was een vreemde ervaring om midden op de Pacific en tussen de atollen zonder zeilen te varen, maar het werkte wel!
Donderdagmorgen gaan we om 09 uur met 2 knopen stroom tegen door de Kaki pas bij Hao en alles komt prima uit. Voor ons dus geen horror scenario van "standing waves"(wanneer de stroomrichting tegengesteld is t.o.v. van de wind) waarover je in sommige pilots leest.
Het is nog 5 mijl motoren binnen de lagune, voordat het anker voor het dorpje Otepa valt in mooi blauw water.
De dagtemperatuur is inmiddels ook weer een paar graden hoger, alleen het blijven korte dagen, even na vijven valt de avond.
Hao, een voormalig bevoorradingsstation met landingsstrook van de Fransen ten tijden van Mururoa, wordt op dit moment bewoond door zo'n 1200 mensen. We worden vriendelijk begroet met "jaorana", Frans Polynesisch voor bon jour!
We ontmoeten Iputao op de kade en hij vertelt van alles en laat ons het dorpje zien. Het heeft een paar winkeltjes, kerken, Gendamerie, postkantoor en 2 restaurantjes, ook wel snacks genoemd. Op het "uitgebreide" menu staan steak frites en Chow mie. Wij bestellen beiden bij de uitbater Ronald. Even verderop ontdekken we "Snack Marie" en kopen we nog een paar pain au chocolat en pain au raisin voor bij de koffie, maar ze zijn al op als we bij de bijboot zijn.
In een van de winkels, na tijden van blikgroentes, dan verse tomaten, komkommer, appels en andijvie te koop. Weliswaar tegen de nodige francs, maar beter duur dan niet te koop....
Veel groeit er niet op de motus, maar aan één ding hebben ze geen gebrek en dat zijn kokospalmen. Van de kokosnoot wordt, door ze te drogen, copra gemaakt en naar het vaste land van Tahiti vervoerd, waar er olie van wordt gemaakt.
Op een van de Sunwdowners a/b van de UnWind hebben we Ipu aan boord, die prachtig gitaar blijkt te kunnen spelen en liedjes uit Frans Polynesië zingt.
Ook op deze ankerplek toch weer onderhoud aan de boot. We ontdekken dat de rail op de mast waar de spinakerboom op zit licht verbogen is. Niels gebruikt dezelfde boom om hem terug te buigen en zet hem weer vast met popnagels en tapt gelijk wat extra schroeven voor de zekerheid. Ook de onderste plastic flens van het rolsysteem van het voorzeil is gescheurd. Niels tikt via Ipu plaatjes aluminium op de kop en maakt een verbeterde nieuwe versie.
Toch makkelijk zo'n handige vent aan boord.
De burgemeester met een van haar hofdames.
Tijdens het wandelen komen we voorbij het huis van de voormalig burgemeester, Susanne Butcher. Door haar 2 hofdames wordt het huis getoond, wat vol staat met bloemen, voorwerpen en kettingen van schelpjes, die ze in haar ambtstermijn kado heeft gekregen. Ook de tiara's, gemaakt van sisal en vol met zwarte parels, hebben een plekje in de pronkkast. Nu vond ik al dat de 2 dames behoorlijk wat baardgroei hadden, maar bij nader inzien blijken het travestieten te zijn, maar dat schijnt hier vrij normaal te zijn en ook een homo huwelijk is geen probleem.
Hier geen dikke 4x4's, maar gelukkig weer fietsen.
We zitten te ver van de pas om te kunnen snorkelen/duiken, dus wordt wandelen. Na een klein weekje hebben we het hier wel weer gezien en gaan weer op pad. Bestemming Makemo,170 Nm verderop.
Zo kan het ook en volgt ons moeiteloos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten