Inmiddels zijn we bijna een week in Pape'ete, Tahiti. We zijn zo druk als een klein baasje en ik kom tijd te kort.
Na een in eerste instantie snelle overtocht van zo'n 200 mijl in 24 uur vanaf de Fakarava noord pass, moeten we toch voor de laatste 50 mijl alle zeilen bij zetten om voor het donker Tahiti binnen te komen. Via de marifoon hebben we contact met de Toccata, die in de nieuwe Marina van Pape'ete ligt. Nog niet alle faciliteiten zijn klaar, maar er blijkt een goede aanbieding te zijn qua liggeld: 2 dagen voor de prijs van 1 en het ligt midden in de stad. Eenmaal aangekomen is het genieten met hoofdletters.
We liggen lekker luxe aan een steiger en het is één grote sociale happening met weerzien van oude en nieuwe bekenden in de Marina. We liggen naast de Toccata en het is weer ouderwets gezellig. Waarom al deze drukte en waarom is iedereen hier? We hadden ons aangemeld in Panama bij de zg. Puddle Jumpers, zeilers die vanaf Panama naar Frans Polynesië varen en elkaar dit weekend ontmoeten. Normaal helemaal niet ons ding, maar we wilden toch heel graag bepaalde mensen weer terug zien.
's Avonds is het heerlijk eten bij de diverse "Roulottes" ( meals on wheels) op het plein, deze was wel onze favoriet. Heerlijke tonijn tartaar en de "Chaud et Froid" - kort gebakken tonijn met sesamzaad.
We halen weer boodschappen bij de Carrefour en Champion, maken het papierwerk in orde om belastingvrije diesel in te slaan en pakken en passant een terrasje voor koffie en gebak.
In mijn enthousiasme duik ik de eerste de beste kapper binnen, omdat ik mijn haar weer eens zat was. Ze neemt me met een tondeuse te grazen, terwijl ik om highlights vroeg. Kortom, ik ga nu nog korter en gedekter door het leven dan Niels. Blijkbaar is mijn Frans toch minder dan ik dacht.
Eindelijk dan die bloemenkrans.
Vrijdagmiddag is het registreren voor de Puddle Jumpers en het welkomstfeest. De organisatie is in handen van het VVV van Tahiti en Mo'orea, in samenwerking met Nieuw Zeeland, waar we de nodige informatie over krijgen.
De traditionele lei (bloemenkrans) wordt aan iedereen uitgereikt plus een kokosnoot met een rietje. Er is zang en dans met de meest prachtige meisjes, het is om jaloers op te worden hoe zij eruit zien en bewegen.
De volgende dag is er de zeilrace naar Mo'orea, zo'n 18 Nm verderop. Leek het in de haven nog windstil, buiten staat er gewoon 20 knopen wind. De spinnaker, die klaar lag, wordt in alle haast weer opgeborgen. We hebben Menno van de Kairos, voor het weekend aan boord en de "Kiwi" Phil Houghton. Deze laatste blijkt een bekende zeezeiler te zijn geweest, dus heel leuk om aan boord van de UnWind te hebben.
We hebben 2 concurrenten, Miss Behaving (Australië) en Il Sogno (USA). We gaan goed van start, liggen voorop, lopen zelfs uit en denken eigenlijk kat in het bakkie te hebben voor de winst, maar boven het eiland van Mo'orea valt de wind weg en is de race weer helemaal open. Zowat de hele achter ons liggende vloot loopt op ons in.We proberen van alles om een windvlaag op te zoeken en we gaan binnen 15 minuten 5 keer overstag. Wij maken net 1 slag teveel als de wind weer oppikt en dit pakt voor de Il Sogno het beste uit. Met nog maar een halve mijl tot de finish redden we het niet meer om haar in te halen en worden we tweede. Toch tevreden lopen we de prachtige Cook Bay van Mo'orea binnen.
Ietsje teveel zeil op....
Een foto via de diaprojector .
Het anker valt in 21 meter diepte voor het resort Bali Hai, waar alle activiteiten zullen worden gehouden.
We borrelen en snacken lekker na aan boord en even later komen ook de 2 andere Kiwi's, Russel en Brian, erbij. Het zijn een stel leuke relaxte gasten en de tijd vliegt voorbij.
Eind van de middag worden we aan de wal verwacht en gaat het feestprogramma weer verder in de vorm van eten, dans en muziek.
Met enigszins een houten kop van de HS's (Hotel Specials....) is het 's morgens ontbijten, zwemmen en dan snel naar de kant voor de traditionele kano racen. Samen met Jan en Ankie van de Tinkerbel vormen we de "Flying Oranges". In matches van 5 kano's wordt er gestreden voor de 1ste plaats om een ronde verder te komen. We komen met een tweede plaats niet verder dan de eerste ronde, maar dat mag de pret niet drukken. Na de lunch met heerlijke poisson cru, sashimi en andere lekkernijen is het bewegen met de heupen en proberen we dansen onder de knie te krijgen. Voor de stoeren onder ons is het kei heffen en kokosnoot kliefen.
Het is hard werken dat peddelen.
Gelukkig heb ik ook een "tattoo" van Miss Behaving, dus val ik niet uit de toon.
Tropische verrassing.
Oké, zij mag er ook zijn.
Tweede plaats en een "Haka" van ons tweeën.
We gaan op zoek naar een zeilmaker, want Niels heeft een Parasailor op de kop getikt voor drie keer niets. De vorige eigenaar heeft het zeil nieuw gekocht, maar heeft hem laten ontploffen in een bui. Hij vond het maar een "monster" en zijn vrouw al helemaal. Helaas heeft de zeilmaker geen tijd om onze nieuwe spinnaker te repareren. We moeten het dus maar bij een ander proberen.
De Marina Pape'ete heeft nog steeds de juni aanbieding, liggeld voor de helft van de prijs. We vonden het de vorige keer erg gezellig om midden in de stad te liggen en we profiteren nog een paar dagen van dit aanbod. We borrelen en praten bij aan boord van de Tara, die we voor het laatst in Gambier hebben gezien.
Samen met de Zuid Afrikaanse boot "Toccata" van Brad, Saskia, Peter en Annie huren we scooters en toeren dik 120 km langs de mooie kustweg van Tahiti-Nui en Tahiti-Iti. Het eiland is vergeleken met de Tuamotu's hoog en groen, net zoals de andere eilanden van de Society groep.
We huren 3 splinternieuwe Yamaha scooters.
We zien de Marae Arahurahu, een heilige plaats met 2 tiki's, replica's van stenen beelden uit Ra'ivavae.
We bezoeken de surfstek op Tahiti-Iti, deze wordt de gevaarlijkste ter wereld genoemd, aangezien de golf enorm opbouwt en uitloopt op het rif. Als je valt met jet board ben je direct van je pukkels af. Er staat niet veel wind dus weinig van dit spektakel te zien. We moeten behoorlijk doorsjezen willen we de rest van de attracties van het eiland zien.
Op de 29ste wordt de Onafhankelijkheids Dag gevierd in de vorm van een parade. Voor mijn gevoel loopt heel Tahiti mee en het is een kleurrijk gebeuren. Zoals op vele eilanden heeft het merendeel van de bevolking last van overgewicht. Opvallend is ook de licht gekleurde ogen van sommige van de bewoners.
's Avonds is er op het plein muziek en iedereen danst de salsa, nu wij nog
Jong geleerd....
Oud gedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten