Ambrym & Pentecost

Woensdag 21 juni 2017

Voor het zwarte strand bij Ramvetlam droppen we ons anker in werkelijk kraakhelder water. We zijn de enige boot.

Het anker valt in het pikzwarte zand van de noordkust van het vulkaan eiland Ambrym. De dieptemeter blijft op 3,2 meter ( fabrieks instelling) steken en weigert dus dienst. Gelukkig had ik al een waypoint overgenomen uit de gids met de daarbij behorende diepte. Zitten we nu al onder de betovering van het eiland Ambrym, wat bekend staat om zijn magische krachten van de vulkaan Marum en ROM dansen? De 30 NM vanaf Port Sandwich waren relaxed en op de zowaar gladde zee hadden we aan de 8 knopen wind genoeg om vooruit te komen. Het is inmiddels 16.00 uur en de bijboot wordt gelanceerd. We gaan snel naar de kant, want we willen voor morgen de wandeling naar de vulkaan regelen. Bij het dorp Ranvetlam ( vrijvertaald "op de grote steen") worden we naar de chief Ruben gebracht. Na de nodige formaliteiten vertelt hij wat we de volgende morgen moeten doen, moeten meebrengen en moeten betalen. Hij zal een gids regelen, want hijzelf gaat die avond naar Santo.

Het is die avond windstil en om de warmte uit de boot te ontvluchten zitten we op het voordek. We hebben een prachtig uitzicht op het eiland en zien in de verte de vulkaan gloeien.

De wekker gaat om 05.30 en we melden oms om 06.30 in het dorp. We worden welkomg geheten door Tjek, de vervangend chief. Hij weet van alles, behalve wie onze gids gaat worden. Dat had de chief toch beter moeten regelen.

In de vroege morgen spelen de kinderen met elastiekjes de variant op Jeu de boules.

Echt veel aktie zit er niet in Tjek en na drie kwartier wordt er uiteindelijk toch nog iemand gevonden. 

In dat opzicht blijven we ons verbazen. We moeten 6500 Vatu betalen voor een wandeling en dat is veel geld voor hier, maar om nu te zeggen dat dus het hele dorp klaar staat om dat te verdienen...

Uiteindelijk gaan we samen met Edwin op pad en lopen via prachtig regenwoud waar alles rijkelijk groeit en bloeit richting de top. Het bos gaat over in een oud lavaspoor, wat gevormd is tijdens de laatste eruptie in 1913. Het laatste stuk gaat via rotsen naar boven, dan volgt een behoorlijke klim over de rug van de krater. De weinige wind die er staat komt uit het zuidwesten, de verkeerde richting om de krater te kunnen zien. De rook slaat behoorlijk op je strot, maar we houden vol. Het zicht is miniem door een mengeling van rook en wolken, wat het lopen bemoeilijkt.

Gewapend met een machete en een fles water. Schoenen niet belangrijk, deels op flipflops en blote voeten! ( voor Edwin !)

Via de rand van de vulkaan lopen we naar het hoogste punt, we hebben pech en dit is het uitzicht.

Het pad naar de vulkaan.

                            

Edwin oogst de lekkerste papaya tot op heden. Heerlijk zoet en zappig.

Op de terugweg zien we de vrouwen hard aan het werk met het klieven van cocosnoten.

Net als op de andere eilanden gaan met name de vrouwen conservatief gekleed in de zogenoemde "moeder Hobard" jurken.

De oven van Job is vol cocosnoten, het is een vriendelijk mannetje en hij overlaadt ons met citroenen.

Het was een lange dag en we zijn blij als we om vier uur weer aan boord zijn. Heerlijk een sprong in het heldere koele water om het vuil en zweet af te spoelen. Om eerlijk te zijn was de trip zwaarder dan verwacht. Achteraf blijkt dat de meesten een taxi nemen naar het begin van het lava pad en daar ook weer worden opgehaald.

Vrijdag 23 juni

Gelukkig geen spierpijn, dus dat valt mee en de dieptemeter doet het ook weer. Wat het niet doet is de vriezer. Na het bezoek van de monteur zijn we van de regen in de drup beland. De vriezer blijft continue aanslaan en vriest nauwelijks. Het is een behoorlijke aanslag op de accu's, waardoor we nu elke dag de generator moeten draaien. We balen ervan en ontkomen er niet aan om de vriezer uit te zetten. Helaas heb ik geen lege glazen potten aan boord om eventueel te wecken, dus hebben we uitgebreide lunches en diners. 

Het is een kleine sprong van Ambrym naar langgerekte eiland Pentecost. Daar zal morgen het zg. land divng plaatsen vinden. 

Elk eiland in Vanuatu heeft zo zijn eigen tradities en rituelen. Op Pentecost is daar Naghol ook wel land diving genoemd. Het is de voorloper van het hedendaagse bungy jumpen wat bij ons in Zuid Afrika bij de Bloukrans brug wordt gedaan. Men hoopt met het springen op een goede yam oogst en de overgang van jongen tot man.  

Bij de ankerplek van Wali Bay aangekomen ligt er al een andere boot. Via de marifoon hebben we contact en er blijken nog 2 boten onderweg te zijn. 

In Fiji had ik al gemaild met ene Luke, die hier een klein resort heeft en het land diving organiseert. Alles is geregeld en morgenochtend worden we om 09.30 verwacht. Die middag hebben we een gezellige borrel op de catamaran Tortuga.

De toren is zo'n 30 meter hoog en heeft diverse platforms waar vanaf gesprongen wordt. Je ziet de diverse lianen al klaar hangen.

In totaal zijn we die morgen met 12 zeilers en worden welkom geheten door Luke. Hij vertelt het verhaal hoe het land diving tot stand is gekomen. Uiteindelijk blijkt het door het toedoen van een vrouw, die op de vlucht voor haar man, een banyan boom inklom. Manlief volgde, zij sprong uit de boom, maar wel met lianen om haar voeten, man niet en die kon het verhaal niet na vertellen. Tegenwoordig zijn het alleen de mannen die springen om hun kracht te tonen.

We lopen de heuvel op en daar zien we een houten staketsel van stammen en lianen. Het bouwen van de toren neemt 2 tot 5 weken in beslag.

Er zijn die morgen 7 springers, leeftijden varierend van 7 tot 30+. Er wordt niet zomaar gesprongen, van te voren is er al gepast en gemeten om de juiste lengte van de liaan te bepalen. De liaan moet soepel, elastisch en vochtig zijn, als de liaan te lang is, raakt de springer de grond te hard. Maar te kort is ook niet alles, want dan komt de springer met de toren in aanraking. De kunst is om met het voorhoofd de grond te raken en dit garandeert een goede yam oogst. 

De mannen zijn naakt op een peniskoker van pandanablad na en de vrouwen topless met een grasrok. Er wordt gezongen en gedanst. De jongste zal van het laagste platform springen. Om zijn enkels worden de lianen vastgemaakt en dan is het zover. De sfeer wordt opgezweept met het geroep van Wok, wok, wok, wok.... Je weet dat het moment van springen eraan gaat komen. 

Aan elke enkel wordt een liaan geknoopt.

                         

Tja, een tropische verrassing verpakt in....

                        

Boven op de heuvel zwepen vrouwen de boel op met zang en dans.

                        

Bong is de laatste springer en geldt als een prof. Hij is degene die past en meet en bepaalt of er gesprongen kan worden.

                       

Opeens zien we Luke, ik denk dat hij ergens in de zestig is, in de toren klimmen, ook hij heeft zijn korte broek thuisgelaten en houdt een toespraak. Hij vertelt dat dit de laatste land diving voor het seizoen was en bedankt ons voor de bijdrage. Naast dat iedereen voor een lunch is uitgenodigd, worden de mannen aan het eind van de middag in de nakamal verwacht voor het drinken van kava. De kava in Vanuatu schijnt sterker te zijn dan die van Fiji. Het geheim schijnt dat de kava eerst voor gekauwd wordt en dan terug gespuwd wordt in de kom. Dit geheel wordt dan aangelengd met water en dan geserveerd. Mmmm, wat jammer toch dat die kans mijn neus voorbij gaat!

Net als op de andere kleine eilanden heerst er in dit dorp is een grote saamhorigheid. Iedereen is wel verbonden met elkaar. Sommige mannen zijn in het buitenland geweest om geld te verdienen, maar het eiland en familie blijft roepen. 

Efate en Maleluka

15 juni 2017

Na een onstuimige overtocht komen we 24 uur later aan in Port Vila. Het is opvallend hoe snel de zee hier opbouwt met hoge golven en de stroom die constant tegen staat. De 158 Nm van Tanna naar Efate van hetzelfde laken een pak. Na wat uitgezocht te hebben blijkt dat de stroom hier afbuigt vanuit het noorden en met een zuidoosten wind zorgt voor een korte vervelende golfslag. Ondanks de wind in de rug is de boot onrustig.

                            

Omdat we maar gedeeltelijk zijn ingeklaard bij Tanna ontkomen we er niet aan om in Port Villa naar de andere autoriteiten te moeten. Al met al duurt het altijd langer dan je denkt en is de middag voorbij. Net voor vieren verkassen we naar Yachting World en kunnen daar aan een mooring liggen. We zien het gezellige terras bij de jachthaven en vieren onze aankomt met het lokale Tusker bier en is het een begin van een gezellige avond met andere zeilers.

Het verschil kan niet groter zijn, Tanna met zijn eenvoudige leven en het stadje Port Vila even verderop. Hier vind je resorts en mooie huizen aan het water. Het heeft de nodige Franse invloed en daar maken we dankbaar gebruik van. Heerlijke cappuccino met een echte tompouce. Ook de supermarkt "Bon Marche", waar weer van alles is te krijgen krijgt een bezoek. Met een van de vele minibusjes rijden we naar een DHZ winkel, vergelijkbaar met de Praxis en kunnen net het koperen onderdeel krijgen wat we nog zochten voor de nieuwe diesel filter.

Helaas geeft de vriezer problemen en blijft continue aanslaan. Gelukkig kan er op zaterdagochtend een monteur komen en hij vult het gas bij. Helemaal zeker zijn we niet van de zaak, maar we moeten verder.

                                 

Er is een groente en fruitmarkt, waar alles prachtig is opgetast. De sla wordt op een houten prikker geregen en lijkt op een bloemenkrans. Volop kruiden en sinds lange tijd weer pompelmoezen te koop.

   

Wetende dat we echt weinig tijd in Vanuatu hebben, hebben we een strak reisschema. We slaan de Tusker gids erop na en pikken er zo de eilanden uit die we niet willen missen. Het eerst volgende eiland Malekula ligt 100 Nm verderop, dus dit betekent weer een nachtje doorzeilen. We nemen afscheid van Andrew en Leslie, zij vliegen vandaag naar Pentecost om landdiving te zien de voorloper van Bungy Jump. Wij hopen dat volgende week zaterdag ook zelf te zien, maar varen zelf met de boot naar het eiland.

Iets onder Maleluka liggen de Maskelyne eilanden en die doen we als eerste aan. De ankerplek achter het eiland Awei ligt beschut, het water is echter niet zo blauw als in Fiji. Soms komt dit doordat de bodem van vulkaanzand is of in dit geval bedekt is met zeegras. Hopelijk zien we nog een duguon, een zeekoe die de bodem afgraast. 

De kerk van het dorpje Awei.

Kijkend naar het eiland van Awei zie je diverse kleuren groen. De onderste laag is mangrove, daar boven steken de palmbomen uit en dan het donkere groen van het bos. 

Op het eiland wonen 3 broers met hun gezinnen, met behulp van zeilers zijn er watertanken gekocht en geplaatst op een betonnen fundering. Hun kerk, nog steeds in aanbouw, heeft in ieder geval een golfplaten dak met dakgoot en vangt zo de regen op. Door groente en fruit op het vaste land te verbouwen verdienen ze wat geld. Onze bijdrage is in de vorm van kleding. Een van de broers was een voetbal fan en loopt nu rond in een oranje polo. 

Weer terug op de boot begin ik aan het eten, om de staafmixer te gebruiken zet ik de schakelaar om en heb ik 220 volt. Dit alles terwijl 100 meter verderop de mensen hun eten op een houtvuur bereiden en geen licht of koeling hebben. Of ze hierdoor minder gelukkig zijn blijft de vraag, maar ik ben blij dat mijn wiegje in Holland stond.

De broer op deze foto is net wakker en dat zie je ook, maar de andere 2 praten graag en zijn vrolijk net als de kinderen.

We vervolgen onze weg naar Maleluka en zeilen naar Port Sandwich. De ankerplaats ligt beschut en zowaar 4 andere zeilboten, allemaal Fransen. Met de bijboot gaat we de Murder rivier op door het mangrove bos. In de guide hadden we een waypoint overgenomen anders hadden we het nooit gevonden. Het is hier en daar wat ondiep, dus peddelen. Het is doodstil, geen wind en zo nu en dan een vogel die opschrikt. Het zwemmen hier schijnt niet zo'n goed idee te zijn, want in 2009 is er een meisje van een van de yachties door een haai gegrepen en overleden. Dit verhaal staat in vele gidsen dus gebruiken we maar de douche aan boord. Alle dorpjes lijken op elkaar door dezelfde bouwstijl en gebruik van dezelfde materialen. 

 De lokale shop met van alles te koop.

De "kids" poseren graag.

Tanna, Vanuatu

12 juni 2017

Inklaren in Port Resolution Yachtclub.

Zodra het anker is gevallen zien we de kano's van de lokale bevolking. Het zijn dunne holle boomstammen met zijspan voor de balans en worden outriggers genoemd. Ook hier wordt er op Spaanse makreel gevist, die meer van sardines weg hebben dan de makreel zoals wij die kennen. Later komen ze langzij, maar niet zoals in het Caribische gebied om te bietsen, maar eerder om kennis te maken en een vriendelijk praatje. Natuurlijk kunnen zij ook spullen gebruiken en gaan uiteindelijk weg met vishaken, vislijn en AA batterijen, maar het is de toon die de muziek maakt.

We proberen contact te maken met customs in Lenakel, een "hoofd"stad aan de andere kant van het eiland. Zij zullen dan met een auto naar Port Resolution moeten komen om ons in te klaren. Gelukkig duurt het niet lang en aangekomen bij de "yachtclub" treffen we de beste man languit liggend op een van de banken. Het gaat er allemaal gemoedelijk aan toe en na het betalen van de nodige Vatu's zijn we legaal in het land. 

We ontmoeten ook Stanley van het dorp en hij regelt voor diezelfde middag onze excursie naar de vulkaan Yasur.  De weg er naar toe is modderig en vol geulen, dus de 4 WD is geen overbodige luxe. Drie kwartier en een ontwrichte rug later zijn we bij de ingang van Mount Yasur. 

Met daglicht is het al imposant, maar als hier de schermer rond vijven invalt, zie je in de krater de roodgloeiende lava borrelen. De vulkaan is op dit moment categorie 2 en sist, rookt, bubbelt en als er een explosie is voel je de grond onder je voeten beven en schieten de roodgloeiende brokken lava tot ruim boven de krater rand omhoog. Je voelt je wel erg nietig als je dit natuurgeweld van dichtbij meemaakt. 

Mount Yasur.

Een prachtig show.

Willy, onderwijzer van groep 3 en 4

De volgende morgen, na weer een normale nacht slapen, gaan we met z'n vieren naar het dorpje. Wat direct opvalt zijn de vrolijke gezichten. De mensen zijn vriendelijk, spreken je aan en stellen zich direct voor. We worden ontvangen door Willy, een van de onderwijzers van het 130 koppige schooltje. We worden rondgeleid en zien de diverse lokaaltjes. Het gebouw waar groep 3 en 4 les krijgen is niet meer dan een donkere keet. De kinderen hebben net Engelse les en vinden het wel prima zo'n onderbreking. Naast de vele dialecten die er op de verschillende eilanden wordt gesproken, is engels, frans en bislama de voertaal.

Wij leren wat woordjes en op onze beurt tekent Niels de wereldbol op het schoolbord en laat zien waar Nederland t.o.v. Vanuatu ligt.

Willy vertelt over een traditioneel feest wat vandaag plaats vindt in een dorp verderop. De reden is de terugkeer van de jongens, die 3 weken geleden besneden zijn. De traditie wil dat een dorp als gastheer fungeert en de andere dorpjes aansluiten en het voedsel meenemen. Overdag wordt dan het eten bereid en 's avonds wordt er gedanst. Het dansen begint in de vroege avond en gaat door tot zonsopkomst. Het is absoluut geen toeristische attractie en we willen dit graag een keer meemaken. Er moet weer vervoer geregeld worden en Willy heeft wel een telefoon, maar geen beltegoed. We geven wat Vatu en een leerling wordt erop uit gestuurd en komt met beltegoed terug. Uiteindelijk komen we bij Werry van de yachtclub terecht en hij zal ons brengen. Zijn voorstel is om 02.00 's nachts te gaan, want dan zien we naast het dansen ook de afsluiting van het feest bij daglicht. 

Blij dat we dit mee kunnen gaan maken, vervolgen we onze wandeling door het dorpje. Je ziet de grashutten, gemaakt van pandanablad, en de nette aangeharkte tuintjes. De mensen zitten bij hun hut op matten en de kippen, hanen en varkens scharrelen rond. Als je bedenkt dat de natuur hier met grote regelmaat huishoudt in de vorm van cyclonen en dan alles met de grond gelijk maakt en je dan ziet wat een veerkracht deze mensen hebben. 

Aan de oostkant van Tanna ligt White Beach en het doet denken aan Suwarov, het kleine eilandje in de Pacific waar we eerder waren. Op de terugweg zitten 3 mannen bij een vuurtje. We groeten en na wat heen en weer gepraat blijkt dat ze de ruimte, nakamal, aan het voorbereiden zijn voor de dagelijkse kava ceremonie. Het gebruik is alleen voor mannen. We hebben aan boord nog de nodige bosjes kava, die we voor Fiji hadden gekocht en als Niels vraagt of ze dit willen hebben, beginnen de oogejs al te glimmen. Mooi zo, zijn wij het weer kwijt, want de badkamer waar het ligt begint behoorlijk op een "coffee shop" te lijken

Lekker even spijbelen

                   

Pidgin engels, de dagen van de week: Monday, Tuesday.....

                          

Kindje uit de peuterklas

Huisjes van pandanablad, de tuintjes zijn verzorgd en netjes aangeharkt. Overal zie je bloemenstruiken en zijn er heggen van planten, die je bij ons in de woonkamer vindt.

Lekker even vlooien

Voor de nakamal

                          

                             

Niels bedankt de chief, Fred genaamd, namens ons allen.

                            

Dit lijkt op lever o.i.d., maar het is gemalen gekookte tarowortel gemengd met kokosmelk.

                            

De wekker gaat om 01.00 uur en we peddelen naar de kant waar Werry nog wakker moet worden. Het is een uurtje rijden en dan wordt de weg onbegaanbaar. We moeten de laatste 2 km lopen. In de verte horen we al het gezang en gestamp. We komen bij een plaats met hutjes en bankjes waar allerlei groepen zich ophouden. Een deel is aan het dansen. We maken kennis met Sam en hij regelt dat we op een bankje kunnen zitten, gelukkig maar want het wordt een lange zit. Om ons heen zien we diverse groepjes bezig met voorbereiden, anderen liggen te slapen en weer anderen hebben hun kinderen op schoot. Bij toebeurt dansen de verschillende dorpen en er zit een bepaald patroon in. De mannen beginnen stampend als eersten en de vrouwen volgen en springen op en neer. Als je hun voeten ook ziet, groot en plat, is dit ook niet zo verwonderlijk! De mannen zijn normaal gekleed, maar de vrouwen hebben hun gezicht geverfd en dragen grasrokken. Sommige zijn prachtig beschilderd en anderen hebben een soort van kerstversiering om en houden takken vast. 

Rond zessen wordt het licht en is het makkelijker om foto's te maken. Uiteindelijk is het dansen over en  houden de "chiefs" van de dorpen een toespraak en bedanken het gastdorp. Het eten bestaande uit geroosterd varken, suikerriet, laplap en kava worden in gelijke porties verdeeld. Ook wij krijgen ons deel, we voelen ons behoorlijk opgelaten en vragen aan Werry of we het niet mee kunnen nemen en dan aan hem kunnen geven. Dit vindt hij een prima idee. Er wordt nog een laatste keer gedanst en ook wij ontkomen er niet aan en springen en stampen mee. Na 5 minuten bewonder ik het uithoudingsvermorgen van de mensen. Wat een klus om dit de hele nacht vol te houden. 

Met onze buit lopen we naar de auto en rijden terug naar Port Resolution. Hier wordt het eten direct verdeeld en ontkomen we niet een een stukje laplap. We blijven zeikerds, maar laten ons niet kennen, echter de hond is een trouwe fan. Er wordt afscheid genomen en na een ontbijt aan boord gaat het anker ophoog en vertrekken we richting Efate, zo'n 130 Nm verderop. Ondanks de wat ongunstige koers vanaf Fiji en de rompslomp wat betreft het inklaren hebben we geen spijt dat we Tanna eerst hebben aangedaan. Wat een prachtig begin van Vanuatu!

Onderweg naar Vanuatu

9 juni 2016

Vertrek Vuda Marina, Viti Levu, Fiji.

Dag 2:

De eerste 24 uur zitten er weer op.

Gisteren rond 11.30 vertrokken vanuit Vuda Point Marina. De zon schijnt en de wind komt, tegen de verwachting in, uit het noordwesten. Niet getreurd, want met deze wind is de Malolo Passage ook bezeild. Net achter ons zit de Sonrisa met Andrew en Leslie aan boord. De bedoeling is om samen in Port Resolution in te klaren en daar de vulkaan Mount Yasur te bezoeken.

Net voor vertrek lezen we over felle verwoestende branden in Knysna en omgeving. De schrik slaat dan altijd om het hart, want wat is de situatie in de omgeving van Plettenberg Bay en de Crags? We sturen nog snel een email naar huis en krijgen de volgende dag een geruststellend bericht. De droogte en dan de harde wind kan een kleine brand snel veranderen in een verwoestende furie. Er wordt regen voorspeld en ik hoop van harte dat het voldoende is om de vuren te doden.

Zodra we door de Malolo pas zijn, krimpt de wind naar de normale zuidoosten wind en trekt behoorlijk aan. We gaan ook als de brandweer, niet erg toepasselijk met de vorige alinea, en voor de avond valt zetten we 2 reven in het grootzeil. We hebben via de SSB contact met Rene en Paulien van de Bounty. Zij zijn onderweg van Nieuw Zeeland naar Fiji. Ook spreken we met Leslie aan boord van Sonrisa en zo gaan we een maanovergoten avond en nacht in. Deze schijnt haar licht over de golven en in onze kajuit.

Halverwege de nacht wordt de wind minder en minder en gaan de reven eruit.

Om 06 uur word ik wakker gemaakt, buien met onweer, dus zeil aanpassen. De motor gaat aan en de IPad en computer gaan in de magnetron voor het geval......

De regen en wind gaan over in alleen regen en dan weer in wind en dat houdt ons de morgen bezig. In de middag klaart het op, maar ontkomen we niet om delen te moeten motoren. Gelukkig kan in de avond de motor definitief uit en gaan we zeilend verder.

Dag 3:

De wind blijft uit het zuidwesten komen en onze bestemming ligt in het westen. We moeten dus hoog aan de wind zeilen. De zee is bokkig en staat haaks op de deining kortom erg "lumpy" zoals de Engelsen zo mooi zeggen. Het gevolg is dat we om de zoveel golven een "paaltje" pikken. Dit "paaltje" wordt veroorzaakt door een dwarse golf, die dan met een luide dreun tegen de boeg komt en dat samen met het geluid wanneer onze UnWind van een golf afvalt geeft een lekker orkest. Ondanks het mooie weer hebben we het beiden daardoor niet naar ons zin. 

De door Niels onder helling gemaakte lekkere broodjes hamburger gaan erin als koek. Ook de plons zeewater, die onverwachts over de boot komt, gaat erin als koek. We hebben voor het koken een luik open gezet......dom!

Gelukkig wordt de zee kalmer en kunnen we beiden om beurten goed slapen

Dag 4:

Nauwelijks uit bed gooit Niels de vislijn uit en 10 minuten is het al raak. Dit keer een dorade en weer een mooi maatje. Wat ik al voorheen heb geschreven, niet echt ideaal om 's morgens om 08 uur al op je nuchtere maag een vis te moeten fileren, maar 's middags smaakt een gebakken filet toch wel weer erg lekker. We hebben een lange deining en wind schuin achter, dus veel rustiger dan gisteren. We zetten 2 reven in het grootzeil en hebben het stagzeil op. Niet omdat we harde wind hebben, maar zo wordt de vaart uit de boot genomen en komen we ipv vannacht morgenochtend op de plaats van bestemming.

In de avond en nacht neemt de wind en deining toe. We hebben buien en de wind komt steeds meer van achteren, uit oostelijke richting.

Onze bestemming Port Resolution ligt aan de oostkant van Tanna en heeft een ondiepe ankerplek. In de pilot wordt dan ook als advies gegeven om hier niet te liggen met een noordoostelijke wind, met als reden dat de golven behoorlijk kunnen opbouwen. 

Vanaf 4 uur sta ik weer op wacht en hebben we nog 12 Nm te gaan. Echt vertrouwen heb ik er niet in als met een bui de wind naar noordoost krimpt en we behoorlijke rollers van achter krijgen. Om mijzelf niet gek te maken heb ik zoiets van: een uur voor aankomst zien wat de situatie is en daar dan naar handelen....

Ik ben een stuk geruster als we dichter bij land komen, het is inmiddels licht geworden, waardoor we alles beter kunnen overzien. Bij het in varen van de baai zien we nog 3 andere zeilboten en deze zouden er niet liggen als de situatie bar en boos zou zijn.