Inklaren in Port Resolution Yachtclub.
Zodra het anker is gevallen zien we de kano's van de lokale bevolking. Het zijn dunne holle boomstammen met zijspan voor de balans en worden outriggers genoemd. Ook hier wordt er op Spaanse makreel gevist, die meer van sardines weg hebben dan de makreel zoals wij die kennen. Later komen ze langzij, maar niet zoals in het Caribische gebied om te bietsen, maar eerder om kennis te maken en een vriendelijk praatje. Natuurlijk kunnen zij ook spullen gebruiken en gaan uiteindelijk weg met vishaken, vislijn en AA batterijen, maar het is de toon die de muziek maakt.
We proberen contact te maken met customs in Lenakel, een "hoofd"stad aan de andere kant van het eiland. Zij zullen dan met een auto naar Port Resolution moeten komen om ons in te klaren. Gelukkig duurt het niet lang en aangekomen bij de "yachtclub" treffen we de beste man languit liggend op een van de banken. Het gaat er allemaal gemoedelijk aan toe en na het betalen van de nodige Vatu's zijn we legaal in het land.
We ontmoeten ook Stanley van het dorp en hij regelt voor diezelfde middag onze excursie naar de vulkaan Yasur. De weg er naar toe is modderig en vol geulen, dus de 4 WD is geen overbodige luxe. Drie kwartier en een ontwrichte rug later zijn we bij de ingang van Mount Yasur.
Met daglicht is het al imposant, maar als hier de schermer rond vijven invalt, zie je in de krater de roodgloeiende lava borrelen. De vulkaan is op dit moment categorie 2 en sist, rookt, bubbelt en als er een explosie is voel je de grond onder je voeten beven en schieten de roodgloeiende brokken lava tot ruim boven de krater rand omhoog. Je voelt je wel erg nietig als je dit natuurgeweld van dichtbij meemaakt.
Mount Yasur.
Een prachtig show.
Willy, onderwijzer van groep 3 en 4
De volgende morgen, na weer een normale nacht slapen, gaan we met z'n vieren naar het dorpje. Wat direct opvalt zijn de vrolijke gezichten. De mensen zijn vriendelijk, spreken je aan en stellen zich direct voor. We worden ontvangen door Willy, een van de onderwijzers van het 130 koppige schooltje. We worden rondgeleid en zien de diverse lokaaltjes. Het gebouw waar groep 3 en 4 les krijgen is niet meer dan een donkere keet. De kinderen hebben net Engelse les en vinden het wel prima zo'n onderbreking. Naast de vele dialecten die er op de verschillende eilanden wordt gesproken, is engels, frans en bislama de voertaal.
Wij leren wat woordjes en op onze beurt tekent Niels de wereldbol op het schoolbord en laat zien waar Nederland t.o.v. Vanuatu ligt.
Willy vertelt over een traditioneel feest wat vandaag plaats vindt in een dorp verderop. De reden is de terugkeer van de jongens, die 3 weken geleden besneden zijn. De traditie wil dat een dorp als gastheer fungeert en de andere dorpjes aansluiten en het voedsel meenemen. Overdag wordt dan het eten bereid en 's avonds wordt er gedanst. Het dansen begint in de vroege avond en gaat door tot zonsopkomst. Het is absoluut geen toeristische attractie en we willen dit graag een keer meemaken. Er moet weer vervoer geregeld worden en Willy heeft wel een telefoon, maar geen beltegoed. We geven wat Vatu en een leerling wordt erop uit gestuurd en komt met beltegoed terug. Uiteindelijk komen we bij Werry van de yachtclub terecht en hij zal ons brengen. Zijn voorstel is om 02.00 's nachts te gaan, want dan zien we naast het dansen ook de afsluiting van het feest bij daglicht.
Blij dat we dit mee kunnen gaan maken, vervolgen we onze wandeling door het dorpje. Je ziet de grashutten, gemaakt van pandanablad, en de nette aangeharkte tuintjes. De mensen zitten bij hun hut op matten en de kippen, hanen en varkens scharrelen rond. Als je bedenkt dat de natuur hier met grote regelmaat huishoudt in de vorm van cyclonen en dan alles met de grond gelijk maakt en je dan ziet wat een veerkracht deze mensen hebben.
Aan de oostkant van Tanna ligt White Beach en het doet denken aan Suwarov, het kleine eilandje in de Pacific waar we eerder waren. Op de terugweg zitten 3 mannen bij een vuurtje. We groeten en na wat heen en weer gepraat blijkt dat ze de ruimte, nakamal, aan het voorbereiden zijn voor de dagelijkse kava ceremonie. Het gebruik is alleen voor mannen. We hebben aan boord nog de nodige bosjes kava, die we voor Fiji hadden gekocht en als Niels vraagt of ze dit willen hebben, beginnen de oogejs al te glimmen. Mooi zo, zijn wij het weer kwijt, want de badkamer waar het ligt begint behoorlijk op een "coffee shop" te lijken
Lekker even spijbelen
Pidgin engels, de dagen van de week: Monday, Tuesday.....
Kindje uit de peuterklas
Huisjes van pandanablad, de tuintjes zijn verzorgd en netjes aangeharkt. Overal zie je bloemenstruiken en zijn er heggen van planten, die je bij ons in de woonkamer vindt.
Lekker even vlooien
Voor de nakamal
Niels bedankt de chief, Fred genaamd, namens ons allen.
Dit lijkt op lever o.i.d., maar het is gemalen gekookte tarowortel gemengd met kokosmelk.
De wekker gaat om 01.00 uur en we peddelen naar de kant waar Werry nog wakker moet worden. Het is een uurtje rijden en dan wordt de weg onbegaanbaar. We moeten de laatste 2 km lopen. In de verte horen we al het gezang en gestamp. We komen bij een plaats met hutjes en bankjes waar allerlei groepen zich ophouden. Een deel is aan het dansen. We maken kennis met Sam en hij regelt dat we op een bankje kunnen zitten, gelukkig maar want het wordt een lange zit. Om ons heen zien we diverse groepjes bezig met voorbereiden, anderen liggen te slapen en weer anderen hebben hun kinderen op schoot. Bij toebeurt dansen de verschillende dorpen en er zit een bepaald patroon in. De mannen beginnen stampend als eersten en de vrouwen volgen en springen op en neer. Als je hun voeten ook ziet, groot en plat, is dit ook niet zo verwonderlijk! De mannen zijn normaal gekleed, maar de vrouwen hebben hun gezicht geverfd en dragen grasrokken. Sommige zijn prachtig beschilderd en anderen hebben een soort van kerstversiering om en houden takken vast.
Rond zessen wordt het licht en is het makkelijker om foto's te maken. Uiteindelijk is het dansen over en houden de "chiefs" van de dorpen een toespraak en bedanken het gastdorp. Het eten bestaande uit geroosterd varken, suikerriet, laplap en kava worden in gelijke porties verdeeld. Ook wij krijgen ons deel, we voelen ons behoorlijk opgelaten en vragen aan Werry of we het niet mee kunnen nemen en dan aan hem kunnen geven. Dit vindt hij een prima idee. Er wordt nog een laatste keer gedanst en ook wij ontkomen er niet aan en springen en stampen mee. Na 5 minuten bewonder ik het uithoudingsvermorgen van de mensen. Wat een klus om dit de hele nacht vol te houden.
Met onze buit lopen we naar de auto en rijden terug naar Port Resolution. Hier wordt het eten direct verdeeld en ontkomen we niet een een stukje laplap. We blijven zeikerds, maar laten ons niet kennen, echter de hond is een trouwe fan. Er wordt afscheid genomen en na een ontbijt aan boord gaat het anker ophoog en vertrekken we richting Efate, zo'n 130 Nm verderop. Ondanks de wat ongunstige koers vanaf Fiji en de rompslomp wat betreft het inklaren hebben we geen spijt dat we Tanna eerst hebben aangedaan. Wat een prachtig begin van Vanuatu!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten