Verder naar het westen

Zo'n 15 mijl verder naar het westen liggen ook weer prachtige baaien en fjorden. We gaan voor anker in Saco da Velha, een rustige baai met een klein restaurantje. In Turkije zouden we het vergelijken met "Kaptan Ibrahim", het zal veel mensen niets zeggen, maar degene die daar gezeild hebben wel. Het is er lekker zitten en je moet niets. De eigenaar, Vivinho, speelt gitaar en het is genieten vooral met 2 Caipirina's achter de kiezen. We hebben hier in ieder geval iemand blij kunnen maken met onze gekregen 'stookolie' die we nog steeds achter op dek hadden staan. Via Ilha da Cotia, Paraty Mirim en weer een nacht Ilha da Velha, komen we terecht in een fjord genaamd Saco do Mamangua. Het is een paradijs! We ankeren er aan het einde tussen het eilandje Pequenha en Ponta do Bananul in bladstil water met op 50 meter afstand 2 kleine strandjes met kokospalmen. Om de hoek begint de monding van het riviertje Rio Cairucu, waar je met je bijboot door de mangrove en tropisch regenwoud naar de waterval peddelt. We liggen hier fantastisch en vinden op het strand vers stromend zoet water en kokosnoten, nu alleen nog dat rieten rokje! We gaan met veel plezier een paar keer heen en weer met de bijboot, vullen gelijk onze tanks en Mar doet de was op de ouderwetse manier met de hand. Even later hangen beide zeerelingen vol met drogend wasgoed. Weer een "probleem" opgelost....

Paraty

We hebben 4 nachten bij Iate Clube Angra dos Reis gelegen. Een jachtclub aan de andere kant van de berg en dorp Angra dos Reis. In eerste instantie leek het een beetje saai en open water, maar de club zelf was zeer goed onderhouden en een welkome afwisseling van douchen aan de wal, normale prijzen en een leuke vriendelijke atmosfeer. Wat een prettige bijkomstigheid was, de keuken had lekkere patatjes, croquete de carne en pastel de camarao (garnaal) en queijo (een soort van kaassouffle!) op de kaart. De voorzitter maakte ons gelijk tijdelijk lid en de volgende dag werden we uitgenodigd door Selje, want zijn vriend gaf een feestje op het strand van de club. Feestjes hier beginnen om 12.00 uur, maar om 02.00 's nachts zijn er nog altijd gegadigden voor een biertje en dans op een mix van Braziliaanse Samba en ouderwetse Europese krakers. Communicatie is bijzonder moeilijk, want een enkeling spreekt Engels. Selje is zo iemand, werkt bij de kerncentrale om de hoek waarvan er een derde in aanbouw is. Brazilie groeit, heeft energie nodig en doet klaarblijkelijk niet moeilijk over de consequenties hiervan. Dit komt vaak later......en hopelijk niet te laat.
Via Bracuhy, wat in de baai van Ribeira ligt en waar we al eerder zijn geweest, varen we richting Paraty. De afstanden zijn klein, de wind is weinig, dus van zeilen komt niet echt veel. De wind die er staat draait vaak met de kust en kapen mee. Halverwege ankeren we nog een nacht bij Sandri Island. Een mooi plekje, alleen vanuit die baai kijken we regelrecht naar de helverlichte werkplek van Selje n.l. de 2 kerncentrales Angra 1 en 2. Het water was hier vrij helder, hopelijk niet door het koelwater....
Verder westwaarts kom je in de groene baai waaraan Paraty ligt. Dit is een schilderachtige stadje, waar het oude gedeelte autovrij is, de straten vol met klinkers liggen en met springtij onderloopt. Tevens is het oude gedeelte nu nationaal monument en zijn de koloniale huisjes gerenoveerd en omgetoverd tot woningen, winkeltjes of restaurantjes. In vroeger tijden was het een belangrijke schakel met de slaven- en goudhandel. Het is ook het thuishonk van Amyr Klink, een bekende Braziliaanse zeiler/avonturier die van Namibie naar Brazilie roeide in 100 dagen en later met een aluminium zeilboot, Paratii, solo de Antarctische poolcirkel rondzeilde. Bewonderingswaardig, maar wij vinden met een boot de oceaan oversteken al avontuurlijk genoeg. Hij is nu o.a. eigenaar van de Marina do Engenho, een van de havens bij Paraty. We hebben de marina bezocht, maar helaas lag zijn boot er niet. De prijzen, die je moet betalen voor een overnachting aan een mooring of jetty zijn belachelijk duur. We ankeren daardoor veel en liggen ook nu weer in de baai voor de ingang van Paraty. Er is een lange jetty, waar de gekleurde bootjes en de schooners aan vastliggen. De baai zelf is erg ondiep en we maakten daarom plezierig gebruik van onze ophaalbare kiel en steken dan maar 1.50 mtr. Normaal is dit 3.30 mtr. Voordeel is dat we dichter bij de jetty kunnen liggen, wat weer een kortere rit is met de bijboot. We hebben in het begin wat problemen gehad om de kiel op en neer te bewegen omdat de inverter -die zorgt voor de stroomvoorziening- de kracht niet aan kon. Gelukkig ging het nu allemaal vlekkeloos.

Goed zeemansschap

Zaterdag 14 maart. Vannacht en overdag toch nog wat wind gehad en er optimaal gebruik van gemaakt. De motor ging pas aan het eind van de middag aan. Bij het ophalen van de nieuwe grib files zien we dat er voor de volgende dagen nauwelijk wind verwacht wordt en we dus echt een probleem kunnen gaan krijgen. Door de lichte wind maken we zo weinig mijlen per dag, waardoor de dag van aankomst ook steeds naar voren wordt verschoven. Aan het eind van de middag zien we sinds dagen scheepvaart aan de horizon, direct de AIS aan, kijken wie of wat het is. Het is een cargo schip, "Ocean Life" uit Limassol, Cyprus op pad naar Praia Mole. Niels roept hen op via de marifoon en legt de situatie uit waarin wij verkeren. Hij vraagt of er een mogelijkheid is om diesel te krijgen. We krijgen te horen dat het eerst met de kapitein moet worden overlegd. Even later worden we opgeroepen met de mededeling dat de kapitein zijn koers zal verleggen. Ze hebben 5 jerrycans beschikbaar en er wordt een plan gemaakt om diesel over te brengen! We zien dat het schip zijn koers verlegd en we varen naar elkaar toe. Uit de verte lijkt het nog niet zo groot, maar het is gewoon een gevaarte van 217 meter lang. We zijn dan zelf met onze 15 meter boot nog niet de helft van haar achterkant (32 meter). Het kan een hachelijke onderneming worden, want ondanks dat er weinig wind staat, is de deining enorm. Onze grootste angst is om tegen de zijkant aan geduwd/gezogen te worden en dan behoorlijk schade kunnen oplopen. Voor de bemanning van "Ocean Life" is het waarschijnlijk een leuke onderbreking van de wacht en iedereen staat aan stuurboordkant te kijken en ook foto's te maken. Via de marifoon vraagt de kapitein om eerst aan stuurboord te komen om zo in de luwte te zijn, maar de deining is te groot met het risico dat het grote vrachtschip tegen ons aan komt. Besloten wordt het aan bakboordzijde te proberen. Niels manoeuvreert en probeert zo dicht mogelijk langzij te komen. Men probeert een lange lijn met een "keesje" (verzwaard zakje) naar onze boot te gooien. Eerste poging van het aangooien mislukt en Niels vreest met grote vrezen dat de lijn in de schroef komt! Bij de 2e poging kan Mar de lijn pakken en binnenhalen. Zodra dit het geval is wordt de 1ste jerrycan via die lijn overboord gelaten en kan zij hem langszij de UnWind trekken. Het valt niet mee om een 20 liter jerrycan vanuit zee aan boord te trekken, maar met gebruik van de deining lukt het toch. Niels doet koelboeldig zijn stuurmanswerk en op deze manier kunnen we 4 jerrycans binnenhalen. Af en toe komt de romp wel erg dichtbij en we laten de 5e maar voor wat het is. We zijn al helemaal blij dat het allemaal zo goed verlopen is. We bedanken de kapitein via de marifoon en met een zwaai naar de bemanning gaan we verder alsof er niets gebeurd is. Een uitstekend staaltje van zeemansschap van deze kapitein, want menigeen zou hebben doorgevaren gezien het economisch belang. Deze extra 80 liter is echter nog niet voldoende om ons naar de kust te motoren, maar alle beetjes helpen. Het zit ons echt niet mee en met de weinige wind die we hebben en de hoeveelheid deining gaan de boot en de zeilen enorm tekeer met weer de angst op schavielen, dus schade.
Ook slapen valt niet mee door de herrie en geschommel, dus nee, het cruisers leven voor Niels en Mar is nog niet echt begonnen. We hebben nog nooit zo uitgekeken naar wat wind.

Angra dos Reis

Inmiddels zijn we alweer anderhalve week in Brazilie. Hoppend van de ene mooie baai naar de andere zijn we aangekomen in Angra dos Reis. We liggen voor anker bij de Angra dos Reis Marina Clube. Er zijn er nog 2, waarvan Marina Piratas een winkelcentrum heeft, wat het leven erg makkelijk maakt. Eindelijk yoghurt kunnen kopen, dit was niet te krijgen op St.Helena en ook niet op de kleine eilanden. Het openbaar vervoer is hier prima geregeld, dus namen we na de Pasen de bus naar het centrum om in te klaren. Het gaat er hier nogal officieel aan toe, dus lange broek voor de heren, dus het was even wennen na maanden van alleen een korte broek. Ondanks de tijd die je kwijt bent met wachten, ging het relatief soepel. We mogen voorlopig 90 dagen in Brazilie blijven. Echt uitsluitsel over verlenging van de permit gaven ze niet. Het schijnt hier in Angra makkelijker te zijn dan de rest van Brazilie, maar je wilt ook niet hier te horen krijgen dat na 90 dagen je gewoon weg moet. De wetenschap dat je dan nog dik 2500 mijl moet varen voor je bv. in Suriname bent, ipv hoppend langs de kust naar boven. We verbazen ons wel, ondanks dat we in Zuid Afrika wonen, over de armoede en de bouwvallen en toch zulke hoge prijzen voor alles, ook in supermarkten. Het is hier een vakantieoord met Rio de Janeiro om de hoek, maar de mensen ogen niet mondain en de winkels niet luxueus.
In de baai van Angra troffen we de 'Silver Cloud' aan. Zij deden mee met de Governors Cup waar wij ook mee gestart waren en zijn na St.Helena via Salvador en Rio naar Angra gezeild. Ze hadden positieve verhalen, dus erg fijn om te horen, aangezien wij die kant ook nog op gaan. Wij willen hier tot begin mei blijven en dan naar het noorden. Niet echt een plezier rit, want de elementen zijn dan wellicht tegen ons. De stroom is vanuit het noorden, maar we hopen op wat tegenstromen langs de kust. Het is echter door de vele (onverlichte) vissersboten en heel erg verlichte boorplatformen lastig manoeuvreren, maar dat zien we later wel. Brazilie ondekt olie bij de vleet en langs de hele kust ontstaan velden met platformen. De platformen moeten voortdurend bevoorraad worden en het is een komen en gaan van suppliers. We merken ook dat er veel vuil in het water ligt en dat men het niet erg nauw neemt met de natuur en dat is -zwak uitgedrukt- heel jammer.
De mensen zijn erg vriendelijk en hulpvaardig, maar ze spreken echt alleen Braziliaans en dat is niet echt onze moedertaal....Wij dachten met Spaans nog een beetje weg te kunnen komen, maar zelfs met een Portugese twist verstaan ze ons amper. Het is soms lachwekkend, maar met handen en voetenwerk komen we er ook en is alles nog gelukt.
Terugkomend op de rendez vous met de vrachtvaarder "Ocean Life" eerder op zee. De diesel, die we van hun hebben gekregen, blijkt een soort stookolie te zijn, zeker niet de schone diesel die onze Volvo gebruikt. We gaan er hier maar de lokale vissers mee blij maken, misschien hebben zij dan een lekker visje voor ons? We zijn achteraf erg blij dat we de diesel niet in onze tank hebben gedaan, anders waren we nu nog onderweg...

De baai van Ilha Grande

In de anderhalve week dat we hier alweer zijn hebben we op diverse mooie plekken ons anker uitgegooid. Na vertrek uit Abraao hebben we een nacht gelegen in Saco do Ceu, Sky Cove. Dit is een besloten baai waar het meestal windstil is en waardoor 's nachts de sterren weerspiegeld worden in het water. Helaas niet toen wij er waren, het waren regendruppels die we zagen. In de vroege ochtend zijn we weer uitgevaren richting Bracuhy. Op weg zie je allemaal kleine groene eilandjes, de een onbewoond en de ander met een vakantiehuis erop, niet de mooiste huizen, maar het is de plek die het hem doet. In Bracuhy zouden we de 2 ander boten ontmoeten, waar we radiocontact mee hadden tijdens onze oversteek. Het was leuk om de mensen achter de stemmen te zien en gezellig ervaringen te delen met deze "ouwe rotten", die respectievelijk 30 en 10 jaar al aan het cruisen zijn. Tijdens de paasdagen was het een drukte van belang op het water. Heel veel motorboten, de een net 7 meter, maar ook de meest luxueuze 20 meter boten met alles erop en eraan! Gelukkig duurde dit tot een uur of vijf en dan werd het weer rustig en had je de baai weer voor jezelf. Ze maken er een sport van om zo dicht mogelijk langs te varen, alsof ze je willen entertainen?! Het water is door de regenval niet erg helder en dat is jammer. Mooi water nodigt nu eenmaal meer uit om te zwemmen en aangezien het rond de 30 gr. is is de verleiding groot. Het is nog wel moeilijk om onze draai te vinden van een voor ons vreemd cruisers leven. Je hebt aan de ene kant allerlei klusjes, maar het voelt niet productief en dus "zonde van de tijd". Hier moeten we wellicht gewoon aan wennen en eerlijk gezegd er zijn ergere dingen.

Abraao

Abraao is een toeristisch vissersdorpje gelegen op Ilha(eiland) Grande. Het is een komen en gaan van veerbootjes vanaf het vaste land, de Braziliaanse "gulluts" vol met toeristen en uiteraard de yachties. Het dorp heeft een "laid back en hippie feeling" en er is een ruime keuze aan poussadas (b&b's) en campings. Bij dat laatste moet je niet te veel bij voorstellen, het is een soort van grote achtertuin waarop de vierkante meter een plek voor een iglotent beschikbaar is op kiezelsteentjes. Dit zal echter voor de jeugd geen probleem zijn, maar wij krijgen al pijn in de rug bij de gedachte. De omgeving is erg groen met tropisch regenwoud, klopt ook wel, want van de 4 dagen dat we er liggen hebben we er 3 met heel veel regen gehad m.n. 's avonds.
We hebben lekker bij kunnen tanken en niet al teveel gedaan. De totaal 31 dagen op zee met de tussenstop op St.Helena hakt er klaarblijkelijk toch wel in. Het is alleen moeilijk voor ons om echt niets te doen. Wel hebben we de boot is weer schoongemaakt, nadat we op een nacht een ware zondvloed over ons heen hadden gekregen. Heerlijk zoet water om al het zout weg te spoelen. Niels heeft de stuurinrichting gerepareerd, want vlak voor aankomst 's nachts brak er een stuurkabel althans zo leek het want bakboord stuurwiel vond het welletjes na zo'n lange rit en stuurde niet meer. Het bleek echter dat een bout uit een van de geleiderollers was gekomen en deze lag met kabel en al in de bakskist. Op het gemak ook de nieuwe bijboot en buitenboord motor uitgeprobeerd en op naar de wal. Lekker terrasjes gepakt met het lokale Bohemia of Antarctica bier voor Niels en Mar de Caipirinha, mix van limoen, suiker en cachaca (alcohol gemaakt van rietsuiker), het nationale drankje bij uitstek. De lokale visschotel, moquescas de peixe, gekookt in 'dende' (palmolie, die de vis safraangeel maakt), geserveerd in een aardewerken potjie, ging er in als ketellapper! Wat wel tegenvalt, is dat Brazilie vrij duur is geworden de laatste jaren, vooral voor buitenlanders en m.n. onze Rand. De Real staat erg sterk, kan nog wat worden volgend jaar met het WK voetbal hier.

Laatste nacht op zee

Donderdag 21 maart. Het is net na middernacht en met een opkomende nieuwe maan is het een heldere nacht. We zitten op 60 mijl van onze eindbestemming Baia de Ilha Grande! Aan stuurboordkant ligt in de verte Rio de Janeiro en het is een drukte van belang van schepen in de aanloop van "Baia da Guanabara". Volgens de kaart varen we nu in een "submarine excercise area" en ik moet er niet aan denken, dat er nu opeens een scoop van een onderzeeer naar boven komt, als zijnde het monster van Loch Ness. Je zou ter plekke dood blijven. In de plaats daarvan krijg ik een melding op de AIS, schip op ramkoers. Het is de "Bigua" en ik roep hem via de marifoon op. De stuurman verlegd zijn koers en het gevaar is geweken. Het blijft een geweldige uitvinding en het doet me goed dat er gewoon naar mij geluisterd wordt! (2x raden wie dit schrijft).
We hadden op woensdag een relaxte dag. In de vroege ochtend hadden we het veld met de boorplatformen over stuurboord. Al van verre kon je ze zien liggen, de kerstbomen van de zee. Ook hier een drukte van belang met schepen rondom de platformen. Vanaf dit punt konden we onze koers naar 280 dgr verleggen. We hebben de boel weer aan de kant gemaakt, zeilkleding en redvesten weer laten drogen en opgeborgen en de binnenkant van de boot zo goed als kwaad zoutvrij gemaakt. De buitenkant zal moeten wachten tot we weer in een marina komen te liggen en kunnen flodderen met water. Het plan is om eerst te gaan ankeren in de baai ten noordoosten van Ilha Grande genaamd "Enseada de Abraao". Op vrijdag of na het weekend gaan we naar Angra dos Reis om in te klaren, maar eerst even niets.
Vanmiddag kwamen we in de regen om 14.02 UTC aan in Abraao. Na de derde poging lagen we na 2103 zeemijlen en 19 dagen na het vertrek uit St.Helena op eigen anker. We hebben nog 289 liter diesel + 80 liter van de 'Ocean Life' over. Ook hebben we wat tijd gewonnen, want de lokale klok wijst 3 uur vroeger aan. Deze 2e oversteek was er een waar we ons zelf regelmatig tegenkwamen en grensverleggend. Moe, maar voldaan hopen we nu te gaan genieten van dit mooie gebied.

Pas op met wat je wenst...

Dinsdag 19 maart, de trouwdag van mijn zus en skoonbroer en ipv gebak bij de koffie zijn we aan het bijkomen. We wilden wind, nou dat hebben we ook gekregen. Niets is zo veranderlijk als het weer. Gisterenmorgen bij het ophalen van de grib files zagen we dat de verwachting wel drastisch was veranderd. Nu geen windstiltes, maar voor de periode 00.00-06.00 uur een zuidwesten wind krimpend naar zuidoost, windkracht 7 met buien met uitschieters. Nou lui, we wilden alleen iets meer wind..... In de loop van de dag alles zeevast gemaakt, stay sail aangeklipt, zeilpakken en redvesten uit de kast en eten klaar voor het geval dat het erg bont zou worden. Al zeilend onder gereefd grootzeil en genua gingen we de vroege avond in.
Nauwelijks onze warme hap door de keel en de wind begon al aan te trekken, het front kwam al eerder door. Binnen een uur was de zee een heksenketel met veel wind. Onze voorliggende koers was 257 gr om zo ten zuiden van het veld van de boorplatformen richting Brazilie te zeilen, een aandewindse koers dus. (Voor de niet-zeilers: de beleving is iets anders, dan een voordewindse koers, want bij de windsterkte komt ook nog de snelheid van de boot erbij ). Dikke buien met windstoten en overkomend water, wat een geweld. Niels heeft de eerste uren zelf gestuurd en door later iets ruimer te gaan varen, kon hij deels voorkomen dat de boot enorme klappen op de golven maakte. Later werd AP -onze autopilot- weer aangezet en deze ving de enorme schuivers prima op. Later het grootzeil helemaal weggehaald en voeren we alleen onder gereefd voorzeil. Zeilhandelingen aan dek met dit soort wind is een vak apart. Aangelijnd en redvest dat wel, maar de schuivers en watermassa's wat over dek komt, kunnen voor spannende momenten zorgen. Samen hebben we de hele nacht buiten gezeten, onder de dog house en het geweld aanschouwd. Gelukkig krimpt de wind later in de ochtend wat meer naar het zuidoosten. Als een krab konden we weer langzaam naar onze koerslijn toe kruipen. Binnenin de boot is het met zulk weer net " Dancing on Ice" alleen moet je wel de outfit van een ijshockyer aan hebben, want je kunt enorme schuivers maken. Inmiddels is het alweer avond, de wind is gelukkig afgenomen naar windkracht 5 en kunnen we naar het waypoint van het zuidelijkste platform toesturen (50 mijl). Vanaf dit punt zijn we wat vrijer in wat we willen voorliggen aan koers. We zullen alleen nog wel met scheepvaart te maken krijgen. Hopelijk nu eerst wat meer rust, zodat we een voor een wat kunnen bijslapen.

Bijschrift toevoegen

Dag 13

Bijna 2 weken op zee, een nieuw record! Ik ben bang dat het binnenkort verbeterd wordt...
Het 2e gedeelte van de overtocht heeft voornamelijk in het teken van wind en het tekort ervan gestaan. We hebben de pech, dat het hogedrukgebied met ons meeloopt. Dagelijks halen we grib files binnen en daar waar de 24-36 uurs prognoses nog wind voorspelden, zakt die in op het moment dat we er aankomen! Het lijkt erop dat de uitloper van hogedruk zich tot de braziliaanse kust uitstrekt. We blijven de datum van aankomst bijstellen en denken dat het er 22 dagen zullen gaan worden. Ook al zijn we van St.Helena met volle dieseltanken vertrokken, zal het spannend zijn om de komende dagen te overbruggen. Normaal hebben we de diesel alleen nodig om te manoeuvreren en om de generator te laten draaien. We hebben lopen rekenen en we hebben nog genoeg diesel voor 122 motoruren of te wel 5 dagen. Als de wind nl. net zoals van middag, 'n diepterecord van 1.4 knoop wind, aanhoudt, is de voortgang nihil, dus zal het een combi worden van motoren en dobberen.... Je moet het zo zien, waar we normaal een daggemiddelde hebben van 140 zeemijl, komen we nu net aan 70/80 zeemijl. Voor ons de taak om elke zucht wind om te zetten in vaart. Voor de kust van Rio de Janeiro, Cabo Frio, ligt een veld met olieplatformen en is er druk scheepsvaartverkeer. Hier wil je niet stilliggen en zal de motor zeker bij moeten. Daarnaast is de spinaker voor de 3e keer losgeraakt. Dit keer aan de onderkant van het zeil bij de aanheching van de torsion lijn en swiffel. Het leek een probleem, dat we dit keer niet zelf zouden kunnen oplossen. Nu is de spinaker het enige zeil aan boord wat we nog een beetje kunnen zeilen met dit lichte weer. Nood breekt dus wetten en is Niels weer aan het werk geslagen of hij het toch niet zelf kan maken. Inmiddels is hij het zover, dat de alles weer aan elkaar zit. Gezien dat het hele zeil uitgerold is, moeten we zeker zijn dat alles klopt, voordat we hem morgen gaan hijsen.

In de greep van Heleen

Dag 11. Vandaag hebben we de eilandengroep "Ilha da Trindade en Ilha Martin Vaz" op 15 mijl aan stuurbord gepasseerd. Het plan was er om daar misschien te gaan ankeren, maar zelfs die paar mijl zou ons met deze wind (geen dus) weer de nodige uren kosten om er te komen. Inmiddels hebben we het even gehad. We willen voortgang en niet weer extra mijlen maken om daar dan een nacht op een woelige deinig te liggen. Het St.Helena Hoog houdt ons in haar greep, soms worden we blij gemaakt met 12 knopen wind en om dan vervolgens afgestraft te worden met 2-4 knopen. De spinaker is voor een 2e keer naar beneden komen zeilen. We raken geoefend in het bergen van de massa stof en moe van het inrollen, uitrollen, ophijsen en neer laten van de zeilen. De hele zeilgarderobe wisselt meer dan onze eigen kleding. Af en toe stoom afblazen en dan vinden we alles wat met boot te maken heeft ook helemaal niks meer. Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel. We hebben prachtig weer, temperatuur rond de 30 graden en we zijn erg blij met onze bimini (soort van party tent op het achterdek). Koffiekoersjes (geen wind en op de motor) met boterkoek, om het cholesterol op peil te houden. We zijn zelfs aan het pesten geslagen, met Feijenoord kaarten, Niels die helemaal niet van kaarten houdt en Ajax fan is. Het wordt tijd dat we wind gaan krijgen.....

Ilha Grande of direct naar Salvador?

We hebben regelmatig radiocontact met een boot, frans/amerikaans echtpaar, die dezelfde richting uitgaat. Zij kwamen met de mededeling, dat de lengte van de visa voor Brazilie was veranderd. Voorheen kreeg je bij het inklaren een visum van 90 dagen, met daarbij de mogelijkheid van een extra 90 dagen. Nu schijnt het dat je maar 90 dagen in een periode van 180 dagen in Brazilie mag zijn. Met deze wetenschap moesten we wel ons huiswerk overdoen, want dit veranderde wel het een en ander! Waar we eerst een behoorlijk periode voor Baia de Ilha Grande wilden uittrekken, op het gemak langs de kust (totaal 7800 kilometer aan kustlijn) naar boven varen, moeten we dit nu in een periode van 3 maanden doen. We willen nog steeds naar Ilha Grande varen, maar het wordt dus allemaal weer plannen en rekenen wat we dus hadden verwacht. Het plan is nu om hier 5 weken rondvaren, naar Rio de Janeiro en dan een passage van 800 zeemijl naar Salvador, waar we zo'n 10 dagen voor uittrekken (je wordt wat voorzichtiger met het voorspellen, nu we al dagen nauwelijks wind hebben!) Salvador ligt aan de baai genaamd " Baia de Todos os Santos" en in de baai ligt het eiland Itaparica, waar het ook weer prachtig schijnt te zijn. Hierna richting het noorden en bij Cabedelo of Fortaleza uitklaren. Misschien dat we het eiland Fernando de Noronha, dit ligt 280 zeemijl uit de kust van Brazilie nog aan willen doen, maar dat zien we tegen die tijd wel. We willen dan via Frans Guyana naar Suriname varen. We kunnen nl. pas vanaf november richting het Caraibisch gebied ivm het hurricane seizoen, maar daar over later meer. Eerst moeten we nog zo'n 1000 mijl richting Brazilie overbruggen, voordat we ergens het anker kunnen laten vallen. De 16 dagen, die voor de oversteek staat, gaan we niet halen door het gebrek aan wind. Het zullen er eerder 20 worden. Nu is geduld niet ons beider sterke kant, maar we hebben nu eenmaal een bepaalde hoeveelheid diesel, dus kunnen we niet constant de motor het werk laten doen. Verder vinden we het een rot herrie, dus moeten we ons neerleggen bij de situatie...... De hengel is er maar weer eens uitgegooid en sleept een blinkende nepvis achter de boot, maar we hebben echt het idee dat ze -de vissen- ons vierkant uitlachen.
Niels is niet zo'n visserman, maar hij baalt toch wel, dat in alle verslagen van voorgangers in cruisers land staat geschreven over de geweldige vangst en ook dan nog stoer op foto is vastgelegd. Maar goed, we hebben nog even de tijd.......

Richting Brasil

Inmiddels is het alweer een week geleden dat we St.Helena achter ons lieten, met de vriendelijke stem van St.Helena radio op de achtergrond. Het weer is heerlijk en de temperatuur loopt op. Op het moment van schrijven, onder een prachtige sterrenhemel, zitten we "gevangen" aan de noordkant van het St.Helena hogedrukgebied ( De zuidelijke variant van het Azoren hoog). Dit betekent heel weinig wind. Frusterend, want van klapperende zeilen word je niet vrolijk en van een voortgang van 3 knopen al helemaal niet. In het begin van de reis hebben we de hele trukkendoos van variaties van zeilcombinaties uitgeprobeerd. Het is een feit, met een wind pal van achter, daar houdt onze UnWind niet van en moeten we ruim voor de wind afkruisen. Het is soms net een verschil van 1 knoop wat de boot doet lopen.Op dit moment met de huidige wind werkt de assymetrische spinaker het best. Over de laatste gesproken. Gisteravond rond 22.00 uur, Mar zit op wacht en heeft het heeel druk met het lezen op de IPad, hoort ze opeens een raar geluid " wooeeii". Ze kijkt naar voren en ziet dat de spinaker naar beneden is gekomen. Een schreeuw naar Niels, die probeert te slapen, dat hij aan dek moet komen. Inmiddels ligt een groot gedeelte van het zeil al naast de boot in het water. Gelukkig voeren we alleen op zeil en niet in combinatie met de motor. Als dit het geval was geweest, had het hele spul in de schroef kunnen komen. Gevolgen niet te overzien! Zo snel mogelijk het hele spul aan dek gesjouwd en daar tot de conclusie gekomen, dat de soft shackle in de top van de spinnaker was doorgeschavield. Het hele spul zo goed mogelijk vastgesjord en de rest van de nacht gemotord. Bij daglicht heeft Niels een zwaardere uitvoering van de nieuwe soft shackle gemaakt en inmiddels is hij weer fier in top met de Nederlandse 3 kleur omringd met voetbal oranje. Het geeft in ieder geval kleur aan het geheel en met de avondzon erin zouden we niet misstaan in de rosse buurt.
Niels gooit regelmatig de hengel uit, maar nog zonder succes. Je zou toch denken, een oceaan zo groot, maar voorlopig is het gewoon John West, die op tafel komt.... De dagen zijn gevuld van druk bezig zijn met de wind en voortgang, proberen bij te slapen en het maken van eten. De dagelijkse zout water douche en het kopje koffie m.n. gemaakt door de andere "wacht" zijn hoogtepunten....hoe simpel kan het SOMS zijn!