Inmiddels is het alweer een week geleden dat we St.Helena achter ons lieten, met de vriendelijke stem van St.Helena radio op de achtergrond. Het weer is heerlijk en de temperatuur loopt op. Op het moment van schrijven, onder een prachtige sterrenhemel, zitten we "gevangen" aan de noordkant van het St.Helena hogedrukgebied ( De zuidelijke variant van het Azoren hoog). Dit betekent heel weinig wind. Frusterend, want van klapperende zeilen word je niet vrolijk en van een voortgang van 3 knopen al helemaal niet. In het begin van de reis hebben we de hele trukkendoos van variaties van zeilcombinaties uitgeprobeerd. Het is een feit, met een wind pal van achter, daar houdt onze UnWind niet van en moeten we ruim voor de wind afkruisen. Het is soms net een verschil van 1 knoop wat de boot doet lopen.Op dit moment met de huidige wind werkt de assymetrische spinaker het best. Over de laatste gesproken. Gisteravond rond 22.00 uur, Mar zit op wacht en heeft het heeel druk met het lezen op de IPad, hoort ze opeens een raar geluid " wooeeii". Ze kijkt naar voren en ziet dat de spinaker naar beneden is gekomen. Een schreeuw naar Niels, die probeert te slapen, dat hij aan dek moet komen. Inmiddels ligt een groot gedeelte van het zeil al naast de boot in het water. Gelukkig voeren we alleen op zeil en niet in combinatie met de motor. Als dit het geval was geweest, had het hele spul in de schroef kunnen komen. Gevolgen niet te overzien! Zo snel mogelijk het hele spul aan dek gesjouwd en daar tot de conclusie gekomen, dat de soft shackle in de top van de spinnaker was doorgeschavield. Het hele spul zo goed mogelijk vastgesjord en de rest van de nacht gemotord. Bij daglicht heeft Niels een zwaardere uitvoering van de nieuwe soft shackle gemaakt en inmiddels is hij weer fier in top met de Nederlandse 3 kleur omringd met voetbal oranje. Het geeft in ieder geval kleur aan het geheel en met de avondzon erin zouden we niet misstaan in de rosse buurt.
Niels gooit regelmatig de hengel uit, maar nog zonder succes. Je zou toch denken, een oceaan zo groot, maar voorlopig is het gewoon John West, die op tafel komt.... De dagen zijn gevuld van druk bezig zijn met de wind en voortgang, proberen bij te slapen en het maken van eten. De dagelijkse zout water douche en het kopje koffie m.n. gemaakt door de andere "wacht" zijn hoogtepunten....hoe simpel kan het SOMS zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten