Carriacou, PSV & Petit Martinique

12 t/m 18 december

De jarige Job in zijn element: wind en appeltaart.

Met een wisselende wind maken we de oversteek van Grenada naar Carriacou ( land omringt door riffen ). Aan de lijzijde van het eiland valt de wind weg, daar waar we dachten een vlotte oversteek te hebben. Even later aan de NW zijde van het eiland steekt de wind weer op samen met golven en dalen in de zee. We wisselen de genua voor het stagzeil en UnWind neemt het ongerief met plezier. Het is in de buurt van de onderwater vulkaan Kick'em Jenny, dus dat zal de oorzaak wel geweest zijn. We moeten hoog aan de wind blijven varen om Carriacou bezeild te houden en dat gaat prima. Voor ons zeilt een grote catamaran, waarbij dit niet lukt en dat geeft een goed gevoel (heeft zo'n catamaran toch gelukkig ook een nadeel). Hij moet op het laatst zijn motor aanzetten om hoogte houden en niet na ons binnen te komen. Catamarans zijn op dit moment razend populair en er valt eerlijk gezegd wat voor te zeggen. Ze zijn ruim, steken niet diep, varen rechtop en voordewind nog vlot ook. Waarom zijn er dan nog monohulls........ nou omdat (sommige) catamarans er gewoon niet uit zien. Het hebben van een boot is voor een groot deel emotie en niet alleen een platform om je te verplaatsen. Aangezien het voor heel veel mensen hier een tijdelijk onderkomen is, omdat ze hem huren, is die emotie niet aanwezig. Terwijl ik dit schrijf ploft er een anker naast ons van een (hele mooie) catamaran.......Mooi omdat het een grote is, een heel aparte kleur heeft en door zijn verhouding hoogte/lengte meer van een monohull weg heeft. Catamarans worden eleganter als ze langer zijn, maar dat vinden wij....

Het is 16.00 uur als het anker valt in Tyrrel Bay. Inmiddels is de "Nostress" een Breehorn 37, met Maarten en Thea aan boord, ook gearriveerd vanuit Grenada en vieren we 's avonds Niels zijn verjaardag. In de dagen dat we hier liggen wordt de vlag voor mijn gevoel per dag een stukje korter. De wind blaast voortdurend en het is onrustig in de baai. Mar's verjaardags kado -de Mini-B- komt direct van pas als er tijdens het spannen van de voorstag een onderdeel overboord ploept. We waren er nog zo op bedacht, maar in een onverwacht ogenblik hopt het zwarte onderdeeltje over boord. Terwijl Niels van bovenaf in het water aanwijzigingen geeft, zoekt Mar de bodem af. Lastig, want de boot zwaait achter het anker en de bodem is afgewisseld met zand en zeegras. Terwijl wij redelijk gestresst aan het zoeken zijn komt er een lokale visser langs met de mededeling dat er een kreeftenkorf onder onze boot moet liggen. Die hadden we zelf al gezien, want er hing een stuk touw aan tot net onder de waterlijn zonder boeitje en dreef erg dicht bij onze schroef. Niels had er al een stuk vanaf gesneden. Of we gelijk even die korf konden opduiken..... Ze zijn hier soms nogal dwingend ondanks hun "yeah man", maar dit kwam Niels even niet uit. Op een niet al te geduldige toon laat hij weten dat we eerst zelf even een probleem moeten oplossen. Met de laatste lucht in de fles vindt Mar uiteindelijk het onderdeel en wordt boven gekomen met gejuich door Niels ontvangen, maar met de aller allerlaatste lucht direct weer naar beneden gestuurd om een lijn op de korf te bevestigen om hem op te halen. Helaas was de korf leeg, anders hadden we het niet erg gevonden om kreeft als beloning te krijgen. Al met al wij blij omdat we het onderdeel hadden gevonden en de vissers met de korf.

Het eiland is klein genoeg om het per voet te doen of we pakken de maxi taxi als deze langskomt.

Een Xmas ballad, speciaal voor de "Dutch" sailors

Aan de noordoostkust Windward genaamd gaan we op zoek naar de scheepswerf, waar men nog -volgens de folders- originele houten boten zouden maken. Naast de nodige wrakken op het rif en een hoop oude rotzooi is er niets meer te vinden. We lopen terug en onze aandacht wordt getrokken door gitaar muziek en zang. Het zijn twee broers, die al de nodige rum punch achter de kiezen hebben. Ze zingen van Otis tot Bing, maar helemaal tekstvast zijn ze niet meer. Ze doen hun best voor ons en hopen waarschijnlijk ooit nog eens mee te doen met de Voice. Dat het over Kerst gaat is wel duidelijk en de pret is er niet minder om.

Vanaf Sandy Island wensen we iedereen fijne dagen en een heel goed 2014.

Op pad naar Petit Saint Vincent en Petit Martinique stoppen we bij Sandy Island. Dit eiland is onderdeel van een natuurgebied en er mag hier niet geankerd worden. Er zijn maar 3 mooringen en een ervan kunnen we oppikken. Op een knobbelig zeetje gaan we met de bijboot aan land voor een kerst fotoshoot. Zeker met de zon op het water is het een plaatje zoals in de vakantie brochures.

Eind van de middag ankeren we in 3 meter diep water achter PSV (Petit Saint Vincent). Een rif verbindt het eiland met Petit Martinique. PSV is een prive eiland met daarop een luxe vakantie resort. De gasten kunnen door een vlag in de mast te hijsen roomservice bestellen. Kan het nog gekker. De volgende dag gaan we in de bijboot tussen de buien door naar PM aan de overkant, waar we al snel uitgekeken zijn m.n. door het weer. Wanneer we terug zijn gaan anker op naar de volgende bestemming Union Island, net 5 mijl verderop. We kunnen nog heel even goed zeilen en klokken 8 knopen op alleen het voorzeil.