zaterdag 28 december 2013

Union Island, Mayreau & Tobago Cays

19 t/m december t/m 26 december


Onze eigen Whoopie, heerlijke verse kruiden en goed fruit.

Het zijn korte afstanden, maar in de open stukken tussen de eilanden komt de deining van de Atlantische Oceaan behoorlijk binnen. We verbazen ons telkens weer dat -als je ziet wat een kuilen er soms in het water zitten- onze UnWind er weinig last van heeft.
Bij aankomst in Clifton Bay op Union Island, komen direkt en voor het eerst de veel besproken en "beruchte" boat boys aangescheurd met hun bootjes. Of we een mooring willen hebben. Nee, we gaan ankeren en zoeken een plek op achter het Newlands Reef. Nee, daar konden we niet liggen volgens de boys, daar keerde de ferry. Uiteindelijk een mooi plekje gevonden, maar irritant is het wel als je bezig bent met ankeren en die gasten roepen en cirkelen maar om je heen. In de loop van de dagen hebben we er geen last meer van en ach, uiteindelijk vallen ze mee en proberen ze ook de kost te verdienen. We zullen er aan moeten wennen en wellicht wat relaxter mee om moeten gaan. Over de ferry gesproken. 's Avonds rond negenen horen we een toeter, komt me daar een bak van een schip binnen, de ferry dus. Hij vaart rakelings langs de jachten, hij plonst er zijn anker uit en laat zich zo naar de jetty drijven. Zo gaat dat dus hier. De "vervelende" boat boys hadden dus best wel gelijk.
Het inklaren gaat er hier gemoedelijk aan toe, geen luidsprekende machootjes, die jou als een sukkel behandelen, maar de vriendelijkheid zelf.
De main street in Clifton is kleurrijk met allerlei winkeltjes, restaurantjes en een fruitmarkt. Bij onze "Whoopie" kunnen we sinds tijden weer verse basilicum en coriander kopen. Haar meeste spullen komen van eigen tuin en zijn van prima kwaliteit. Ook is er een Franse deli, dus slaan we hier onze lekkere Europese spulletjes voor de kerst in. 
Achter het rif wordt er druk gekite surft en er blijkt hier een professionle school te zijn. We besluiten om een cursus kite surfen te doen. In de 3 uur durende les leren we de kite te besturen en doen we oefeningen met vlieger en board in het water achter het rif. Er staat een flinke wind en met de kite aangeclipt aan je harnas word je al snel gelanceerd. Uiteindelijk beeindigen we alle twee de les met een paar redelijk succesvolle ritjes. We hebben het koud, maar voelen onzelf een hele Tinus en zijn reuze enthousiast.


Dit is waar we geoefend hebben, maar dit zijn wij het niet, maar wel leuk om te zien.

Binnen 5 mijl varen ligt het volgende eiland Mayreau met zijn prachtige strand. Als we het anker willen laten vallen, worden we weggejaagd door een stel geflipte Fransen, die vinden dat we te dicht bijkomen. Nou, we gaan al, we willen er niet eens meer liggen. Iets verderop in dezelfde Saline Bay vinden we een ander mooi plekje. We gaan aan land en lopen naar de andere ankerplek, die we eerst aan wilden doen aan de noordwestkant op het eiland, Salt Whistle Bay. Het is daar een drukte van belang en op het strand is een enorme herrie van de plaatselijk beach disco. We twijfelen of we 
toch echt te oud worden hiervoor, maar het is een takke herrie met vreselijk Soca muziek en zijn blij dat we aan de andere kant liggen. Het is hard, harder, hards met gigantische speakers en de kinderen spelen er vlak voor en graven kuilen in het zand. Terug bij onze ankerbaai sneaken we bij "Dennis's Hideaway" binnen en genieten van de beste rum punch tot nu toe met op de achtergrond Barry White en kerstmuziek. Ja, bedenken we, we worden daar dus te oud voor....... (Gelukkig)


Niels met de bartender Eugene, onze "Oranje fan".

Het kreeftenseizoen is van september t/m april, dus elke visser heeft ze in de aanbieding. De volgende dag kopen we bij Dr. J, een boat boy, kreeft en natuurlijk worden we al lachend geflest. We spreken een prijs af per pong (dit is iets minder dan een pond) en volgens hem zijn de 2 kreeften 12 pong in totaal. We geven ze bij afscheid nog allebei een biertje ook, maar ik zal maar niet zeggen wat het werkelijke gewicht was..... Weer wat geleerd, ook al denk je zelf een goede prijs per pong te hebben bedongen,  als ze je flessen met het gewicht schiet je dus niets op. Volgende keer eerst zelf wegen en dan pas betalen. Valt weer onder het kopje ontwikkelingshulp.....


Dr. J, of liever heer Olivier snijdt de kreeft voor ons in twee stukken, zit bij de prijs in....

Samen met de Nostress gaan we de kerstdagen in Tobago Cays doorbrengen. Tobago Cays zijn een groepje onbewoonde eilanden, die beschermd achter een hoefijzervormig rif liggen. Je hebt de eilandjes Baradel, Petit Bateau en Petit Rameau. We droppen het anker achter Petit Rameau. Het water is als een kaleidoscoop -mooi woord trouwens- van allerlei kleuren blauw. 
Bij aankomst gaan 's avonds de kreeften op de Zuid Afrikaanse Cobb en is het smullen aan boord van de UnWind!


Ze passen er maar net op 

De volgende dag is het prachtig weer. We pakken de bijboot en snorkelen direct achter het rif. We zien naast de gebruikelijke visjes ook de hier bekende schildpadden. Aan deze kant bij Baradel is het een drukte van belang van allerlei zeilboten voor anker.


Niels gooit het anker uit bij het rif



Op zoek naar Stoffel, 


daar is die dan, op het gemakkie zijn buikje aan het vol eten.

De kerstavond vieren we aan boord van de Nostress. We hebben het reuze gezellig en zelfs de Santa komt nog langs. Ook later op de avond komt hij nog een presentje brengen: zware buien, onweer en veel wind. De hemel wordt urenlang hel verlicht en de wind trekt aan tot 7 BFT. Het anker houdt goed, maar van slapen komt niet veel terecht. Door de harde wind wordt de bijboot, die we voor de nacht altijd langszij optrekken, bijna gelanceerd. Zodoende zijn we 's nachts nog druk in de weer om deze dan toch maar achter de boot te brengen. 
De volgende dag is het een wereld van verschil met de dag ervoor en wordt het een echte Nederlandse kerst met veel buien en wind. 


Geen frivole kerstjurkjes, maar windjacks

We zijn de enige 4 zeilers, die hun kerstdiner aan de picknick tafel op Petit Bateau eten, de rest van de "yachties" laten het bezorgen. Watjes.... Het waait het nog steeds, maar gelukkig is het droog.  
De volgende dag hebben we het zonnetje weer terug en komt er een ware armada van schepen binnen. Van charterboot tot mega motor/zeiljacht. Voor de kenner: we zien een zwarte Wally van zo'n 70 voet en ander prachtig Nederlands jacht "Tulip", volgens Niels een Andre Hoek ontwerp. 
Tijdens onze picknick op het strand komt de bemanning van het motorjacht 'Malori' aan wal. Met een damasten tafellaken, zilveren bestek en wijnkoelers wordt de lunch voor de familie voorbereid. Het is heerlijk om dit van de zijlijn te zien. De mensen worden opgevangen door de staff met een vochtig badstof handdoekje, er is kreeft met ketchup voor de kinderen, via de walkie talkie wordt er nog een fles soya besteld en per dingy gebracht. Ze hebben een "lol" ....., na een uurtje wordt het hele spul weer teruggebracht aan boord en drinkt een deel van de bemanning het restant van de fles bubbles leeg. Tja, je moet er wat voor over hebben.






Geen opmerkingen:

Een reactie posten