donderdag 31 maart 2016

Op naar het Zuidereiland

29 maart - 3 april 2016

Mijn zenuwen worden weer behoorlijk op de proef gesteld, als we 's morgenvroeg op weg naar de ferry in de file en ochtendspits van Wellington komen. Wat wil je, 07.30 op de dinsdagochtend na de Paasdagen. We vergeten soms hoe de (werk)elijke wereld in elkaar steekt als yachtie. De officiële check-in tijd is 08.00 uur. Nu zou ik zo langzamerhand beter moeten weten dat als de boot om 09.00 uur vertrekt er nog tijd genoeg is. Maar ja, aard van het beestje zullen we maar zeggen..... Natuurlijk is er niets aan de hand, staan we zelfs in de rij bij de ferry en zijn we zeker niet de laatste! Dit soort momenten zijn niet goed voor onze relatie, alhoewel ikzelf vind, dat ik me behoorlijk in de hand heb......


Poefff, ingecheckt en nu op onze beurt wachten.

Vanaf Wellington steken we de Cook Strait over op de bij Giessen-de Noord werf in Nederland gebouwde ferry de "Kaitaki". De zee is rustig en 3,5 uur later komen we aan in Pickton, Zuider Eiland. Het is stralend weer en volgens onze digitale "Pelleboer" houdt dit tot vrijdag aan. We besluiten dan ook om direct door te rijden naar het Abel Tasman Park in de noordwest hoek. Het is wel even door buffelen, maar dan kunnen we tenminste optimaal gebruik maken van het weer om hier te "trampen".
We nemen de prachtige kustweg via Havelock richting Nelson en stoppen een paar keer om te genieten van het prachtige uitzicht. Nelson is een leuk toeristisch dorp aan het water, maar helaas moeten we verder. We doen nog wel wat boodschappen, omdat we niet weten wat er verderop te krijgen is en rijden dan door naar de DOC* camping in het park. ( * Department of Conservation)





Queen Charlotte Sound

De weg naar de camping in Totaranui is zeer bochtig, maar ook weer prachtig om te rijden. Een DOC camping kun je vergelijken met een Staatsbosbeheer camping. Redelijk eenvoudig qua faciliteiten, maar altijd op bijzonder mooie locaties. Inmiddels is het al over zevenen als we de camping binnenrijden en als een speer zetten we de tent op. We hadden geen idee van de drukte op deze camping, maar we hebben het hele veld voor onszelf. De culinaire dis à la gevulde Marokkaanse bonensoep wordt opgewarmd, een paar sneetjes knoflookbrood ernaast en klaar is Kees. We worden vergezeld door Weka's en Pukeko's, loopvogels, in de hoop op wat lekkers. We gaan ook met de Kiwi's op stok. In de donker hoor je de zee op de rotsen slaan, allerlei vogelgeluiden en het "gebrul" van een "Stag". Een mannelijk hert, die hoopt op aandacht van een gewillig wijf. Het houdt uren aan, dus erg succesvol is hij deze nacht niet.
Het is overal erg rustig met hier en daar een camper op een van de vele velden. De volgende dagen doen we delen van de zg. Abel Tasman Coastal track. Al met al zijn we zo hele dagen onder de pannen en nemen heel stoer als afsluiter een duik in de koude Tasmanzee.

 
Weka's rond de tent in het Abel Tasman National Park bij Totaranui.






De Awarowa Inlet kan alleen overgestoken worden bij laagwater.

                             

Puffie stoken blijft leuk en als de avond valt gezellig en lekker warm! Er is voldoende drifthout op het strand.

Vrijdag in de ochtend verlaten we het park en rijden richting Farewell Spit, het noordelijkse punt van het Zuider Eiland. We hopen hier, voordat het weer omslaat, nog te kunnen wandelen. We vinden een leuke camping bij Wharariki beach en lopen via heuvels vol schapen naar het strand en Cape Farewell. Het is zwaar bewolkt en dreigend, maar we redden het net voordat het regenen begint.


Het zwartgrijze strand van Wharariki met verderop enkele zeehonden. Deze kust heeft heel wat te verduren. Moeilijk te begrijpen dat Abel Tasman hier enkele honderden jaren geleden de kust en dus Nieuw Zeeland zo goed in kaart wist te brengen.

   
De uitloop van een rivier naar het strand zorgt voor een prachtig schilderij.


Soms doet het landschap ons denken aan Texel, maar dan ruiger. Of komt dit door de vele schapen...

De weersvoorspelling klopt als een bus en er moet nog veel meer regen gaan komen. Gelukkig heeft deze camping een recreatieruimte, met keuken en zitgedeelte. Hoewel we rekening houden met veel regen hebben we een zeer onstuimige nacht. De regen valt met bakken uit de lucht en ook de wind zorgt voor veel herrie. Niels ligt precies aan de windkant en knijpt h'm, uit vrees dat de hele tent de lucht in gaat. Uiteindelijk gaat rond 05.00 uur de kraan dicht en zakt de wind ook wat in. De tent heeft het prima gehouden, beter dan Niels zijn nachtrust. Ik had oordoppen in en heb niet veel meegekregen.


De toegangsweg is kompleet ondergelopen, morgen hopelijk weer een nieuwe kans. 

Gelukkig is het droog als we wakker worden en pakken we direct de tent in, klaar voor vertrek. Alleen van vertrekken blijkt geen sprake. Er is zoveel water gevallen, dat de toegangsweg blank staat. We wachten nog even af hoe snel het niveau daalt, maar al snel blijkt dat we vandaag niet wegkomen. Kortom, even later zijn we de tent alweer aan het opzetten. Het is geen straf, want er zijn hier nog genoeg wandelingen. We pikken er weer één en redden het zonder nat te worden. Als we terugkomen klaart het weer op en kunnen we als echte campinggasten voor de tent in onze klapstoelen zitten.


Prachtige zwarte koeien, die uitstralen dat ze het hier prima naar hun zin hebben.



















dinsdag 29 maart 2016

Ik heb mijn wagen volgeladen.........

25-29 maart 2016



Het is zo ver, Niels en Mar op kampeervakantie!
Nou is dat kamperen van ons wel heel lang geleden. Ooit in de de jaren negentig werd er weleens een weekend in de Ardennen gekampeerd. Natuurlijk wel met mooi weer! Compleet met bungalowtent en witte tuinstoelen, want je moest natuurlijk wel een beetje normaal kunnen zitten. Denk daarbij 2 grote Briards en het plaatje is compleet. 
Eigenlijk is het nu niet veel anders. We hebben nu weer een royale auto en we presteren het om hem helemaal vol te krijgen. Naast een nu veel kleinere tent zijn het heel veel tassen. De één met de ontbijtspullen, de andere met drank, nog één met chips, koek en snoepgoed, voorraad blikken die op moeten voordat we naar ZA gaan, een krat vol keukenspullen, spuitbussen tegen zandvlooien en muggen en natuurlijk zaklantaarns. Ja,  "travelling light" is niet echt van toepassing op ons.

                              

                                  Hamilton gardens, Tudor stijl.

Op Goede Vrijdag gaan we richting het zuiden naar Hamilton. Door het Paasweekend is het behoorlijk druk op de weg, helemaal het tegemoet komend verkeer uit Auckland richting Bay of Islands. Op de radio wordt de uitslag van het referendum voor een nieuwe nationale vlag vermeld. Het kostte 26 miljoen om te weten te komen dat de NZ-er met 53% meerderheid besloten heeft om de oude vlag aan te houden zo horen we. Natuurlijk veel discussie over weggegooid geld of niet.
Aangekomen op de plek van bestemming bezoeken we eerst de Hamilton tuinen, in 2014 bekroond tot mooiste ter wereld. 
I.v.m. het slechte weer van de afgelopen dagen heb ik, om de moed er in te houden, voor de eerste nacht een cabin geboekt. Het is even schakelen. Met je voorraad eten naar de gezamenlijke keuken, waarbij je natuurlijk van alles vergeet en dus heel veel op en neer moet lopen om weer wat te pakken. Het is allemaal wel goed georganiseerd. Zo zijn er gasfornuizen, wasmachines en een tv kamer. Natuurlijk afhankelijk wat voor soort camping je boekt.


Onze 5-sterren accommodatie, exclusief ontbijt...

De volgende dag rijden we door naar Whakapapa, waar we voor 2 nachten de tent zullen opslaan. Hier in het nationale park is de zg. Tongariro Alpine Crossing, een wandeling van 19,4 km, die we de volgende dag zullen doen. 
De tent is nog maar nauwelijks opgezet (voor de eerste keer en zowaar zonder ruzie!) en ingericht of de hemelsluizen gaan open. Met bakken komt het uit de lucht, maar wij liggen droog. Nou ja, alles wat nu valt, valt morgen niet........


Na regen komt zonneschijn, achter de regenboog ligt de wandeling die we de volgende dag gaan lopen.

Slapen 's nachts gaat nog niet echt lekker. Wennen aan het ingezwachteld liggen in de slaapzak. Geluiden om je heen, koud en met een Niels naast me die wel ligt te slapen en lekker puft. Vijf tenten verderop iemand die nog harder snurkt. Gelukkig biedt de pas gekochte grootverpakking oordoppen de oplossing. 
Op de onmogelijke tijd van 05.35 gaat de shuttle bus die ons naar de start van de wandeling brengt. Ik had nog vermeld bij de boeking, dat een latere bus ook geen bezwaar is...... Antwoord: Wilt U dan met de 1000 anderen tegelijk starten.....? Oké, dan nemen we deze. We wisten dat het een zeer populaire trail is en het Paasweekend gooit daar nog een schepje bovenop.
Het is pikdonker en het regent zachtjes en we zien door de hoofdlampjes maar enkele meters voor ons. Het is niet zo verwonderlijk dat we niemand zien.... Gelukkig wordt het na zevenen lichter en kunnen de lampjes uit. Veel valt er van de omgeving nog niet te zien, maar dat we omhoog gaan is wel zeker. Het is een vulkanisch gebied waar we lopen en als de bewolking even later openbreekt, gaat er een wereld voor ons open. We kunnen ook steeds meer laagjes kleding uittrekken. We passeren de toppen van Tongariro en Ngauruhoe (The Doom). De omgeving is als een maanlandschap, met als hoogste punt de Red Crater. De afdaling in het lavagruis is slipperig, maar het uitzicht weer prachtig.


Alleen op de wereld. 


Emerald Lakes met de geur van rotte eieren.


Met de Red Crater als hoogste punt, 1866 meter, op de achtergrond.


De Blue Lake.

Naar mate we dalen verandert de omgeving in een heide landschap en aan het einde in bossen. Wat een prachtige dag hebben we gehad. 


De herfst heeft zijn intrede gedaan.

De volgende rijden we in 5 uur naar Upper Hutt, dit ligt even boven de hoofdstad Wellington. Hier zullen we de volgende dag de ferry naar het Zuider Eiland zullen nemen. 


De omgeving van Whakapapa.

Op de plaats van bestemming aangekomen melden we ons bij de receptie. We gooien spullen in de geboekte cabin en gaan richting Wellington, net 25 minuten rijden. Met het kabeltreintje gaan we naar de top van Wellington en bezoeken het Carter observatory. Naast de expo over de ruimte en planeten worden er 2 films vertoond. Er is een mooi wandelpad door de botanische tuin wat je naar het centrum brengt. We vinden een leuk restaurant, voordat we terugrijden naar de camping.

                               
   



donderdag 24 maart 2016

Whangarei

15 - 24 maart 2016

We brengen nog een paar dagen door bij Marsden Cove Marina aan het begin van de Hatea rivier, die uiteindelijk bij Whangarei eindigd. Niels had een voucher gewonnen met de UnWind tijdens een regatta in Tonga voor 2 nachten. Het is prachtig weer met weinig wind, dus een mooie gelegenheid om het grootzeil eraf te halen en droog op te bergen. Allerlei andere klussen en wasgoed van 5 weken, maar met 3 wasmachines en drogers is dat een fluitje van een cent. 
Op donderdag de18de gaat n.l. de UnWind bij Norsand Boat Yard op de kant en er is nog genoeg te doen, voordat we haar alleen kunnen laten.

                       

Bij de palen linksaf! Het wachten is alleen op hoog water.

Dit keer geen travellift, waarmee de boot uit het water gehaald wordt. Bij dit bedrijf maakt men nog gebruik van het tij. Met hoogwater moeten we aan de palen liggen en wordt de UnWind naar de trailer begeleid en erop vastgemaakt. Het hoogtij is aan het einde van de dag en het weer is buiig met de nodige wind. Het is altijd spannend als je je "huis" in handen moet geven aan vreemden. Ook al is het erg arbeidsintensief en langdurig, ze hebben het prima in de vingers. Langzaam zakt het water, landt onze UnWind op de trailer en worden we eruit getrokken. Al met al is het 21.00 uur voordat ze droog op blokken staat. Gelukkig is de keuken bij de TARA nog open en kunnen we heerlijk bij Jacomine aanschuiven.


Oeps! Lijkt erger dan het is en alles blijkt normaal.

Op zaterdag 19 maart was het een jaar geleden dat we door het Panama kanaal gingen. Bijna 9000 Nm hebben we gevaren en nu krijgt de UnWind even rust. Aankomende week is het nog even buffelen om zoveel mogelijk in en om de boot te doen en dan gaan we op pad met de auto richting het Zuider Eiland. Zondag brengen we Roel en Jacomine naar het vliegveld. Ook zij vliegen naar huis en zullen in oktober weer terugkomen.
Het weer is omgeslagen en het lijkt wel herfst. Zowel op het zuider als het noorder eiland is er veel regen en harde wind. Vooral op de woensdag is het bal. 's Nachts schudt de boot op haar steunen en giert de wind door de verstaging. Op de radio wordt vermeld dat delen van Auckland last van stroomstoringen heeft. We sms-en met Bregt aldaar en hij, liggende in de Westhaven Marina, vermeldt dat zijn zwaarste uitschieter 58kn was.

Dit alles valt in het niet bij de berichten, die we over de laffe aanslagen in België lezen. Wat een verdriet en oneerlijke strijd. Onbegrijpelijk dat de Islamitische wereld dit niet eens openlijk verafschuwt en bekritiseert.





zaterdag 19 maart 2016

Kawau

10- 14 maart 2016

Met weinig wind en op hoog water verlaten we de Westhaven marina in Auckland. Zodra we in het Rangitoto kanaal zitten, pikt de zuidwesten wind op en kunnen we de resterende 30 Nm naar Kawau zeilen. Dit is één van de vele eilandjes in de Hauraki Golf dichter bij het vaste land.
Het worden rustige dagen in de Bon Accord Habour baai, een mooie nis aan de westkant van het eiland Kawau. Er wordt behoorlijk wat wind verwacht en helaas regent het de volgende dag. Voor mij komt het prima uit, want ik ben inmiddels snotverkouden geworden en vind het wel prima om een dagje op de bank te hangen. 
Het is zaterdag en laten de geplande mooie zonnige zeildag met gunstige wind voorbij gaan, want beide zijn we niet fit en vinden het wel best zo. We halen de bijboot uit de "garage" en besluiten lekker te gaan wandelen. We zien wel wat voor wind we krijgen de komende dagen. We hebben geen haast.
Een goed besluit blijkt later, want we worden getrakteerd op prachtig weer en gaan 's avonds naar de verrassend gezellige Kawau Boat club. De wandelingen zijn ook hier weer prachtig en goed aangegeven. We bezoeken het Mansion House en de volgende dag de oude kopermijnen. Op borden wordt voortdurend de geschiedenis van dit eiland uitgelegd waardoor je een goed beeld krijgt.


Het prachtig gerenoveerde Mansion House op Kawau. Voorheen de residentie van de manager van de kopermijnen en later van Governor Sir Grey. Nu een museum en eigendom van departement van conservatie.



Ja, ja, je ziet het goed. Een Australische wallabie op Nieuw Zeelands grondgebied. Geïntroduceerd door Sir Grey, maar ze vermenigvuldigde wel erg snel. Dus werden er regelmatig ook weer jacht partijtjes georganiseerd.


woensdag 16 maart 2016

Auckland, City of sails.

5-10 maart 2016


Mar als boegbeeld met de Skyline van Auckland op de achtergrond.

Auckland, de zeilstad geliefd bij menig zeiler. Voor ons wordt deze bestemming nu ook realiteit. Bij het naderen van de stad zie je de Skytower al van verre. Op de rede voor de stad zie je al heel veel zeiljachten en motorboten varen en is er ook de start van de jaarlijkse Classic Regatta. Er is een relatief kleine haven met overslaggedeelte en containers. Er liggen een paar cargo schepen en 2 cruise schepen. Even verderop aan bakboord de pieren met de vele ferries en de diverse marina's. De imposante Westhaven marina ligt achteraan, net voor de Auckland Habour Bridge.
In deze grote marina hebben we een plek aan de C-pier en melden ons via de VHF radio bij het marina kantoor. Er is een mooie nieuwe wandelpromenade langs de marina richting het centrum. Er zijn vele nautische bedrijven toegespitst op deze tak van sport. Niet echt waar we nu voor komen, maar wel makkelijk indien je problemen hebt of evt. dingen wilt laten doen of kopen. Ook de nodige watersportwinkels, waar je vele NZ dollars armer uit kunt komen, maar het is er in ieder geval.

                                 

Niels op de brug bij Viaduct Marina. Zoals in veel steden een compleet gerenoveerd ex havengebied, maar nu jachten, winkels, restaurants en prachtige appartementen.

Die middag bezoeken we de Skytower, totaal 328 meter hoog. De lift brengt je in mum van tijd naar het zg. Sky deck op 220 meter. Vanaf deze hoogte ligt Auckland aan je voeten en heb je een goed beeld van de stad. Het duurde 2 jaar en 9 maanden om de toren te bouwen lezen we, net iets langer dan de bouw van onze UnWind..... De toren zou een aardbeving van 8 op de schaal van Rigter kunnen weerstaan. Niet onbelangrijk, aangezien er in de omgeving van Auckland al 48 vulkanen zijn! Alhoewel de laatste 600 jaar geleden actief was n.l. Rangitoto.

   
De Sky tower van onderaf gezien.


De Auckland Habour Bridge en Westhaven marina.


Twee ex America Cup boten worden nu gebruikt voor trips met toeristen.


De haven van Auckland met Waiheke eiland en Coromandel op de achtergrond


Hebben zij dit van ons gepikt of wij van hen..... Het ging om reclame voor een nieuwe wijk van Auckland.


In het weekend was er de jaarlijkse Classic Yacht regatta.


 Prachtige architectuur. Hier 2 bankgebouwen bij Viaduct.


Een hommage aan Sir Peter Blake in het Maritime Museum. Hij was het o.a. die als leider van het team dat de America's Cup won voor NZ en de natie op de zeilerskaart zette.

Het is hard werken om een grote stad in 4 dagen te willen zien, uiteindelijk boeken we er nog één nacht bij. Er worden weer veel km afgelegd en diverse wijken en musea bezocht en niet onbelangrijk lekker gegeten. Er is een enorme keus aan restaurants en terrasjes. De Aziatische toerist is volop aanwezig. NZ is ietwat dichterbij voor ze en ook blijkt het voor hen eenvoudig te zijn om hier te komen wonen en werken.

Het Martime Museum is een reis door de tijd. Vanaf de aankomst van de Aziaten daarna Polynesische ontdekkingsreizigers gevolgd door Europese zeilvaarders. De Nederlander Abel Tasman is weliswaar niet de eerste persoon die NZ ontdekte, maar wel de eerste die het land goed in kaart bracht. Hij voer in opdracht van de VOC vanuit Batavia(nu Jakarta), via het zuiden van Australië en Tasmania naar NZ. De19de en 20ste eeuw waren met name belangrijk door de vele emigranten, die huis en haard verlieten om een nieuwe toekomst in den vreemde te beginnen. Er werd van alles beloofd waaronder gratis land en vervoer vanuit Europa. Ook Nederland werd door 20.000 "man" vertegenwoordigd. Er is een item gewijd aan de elfjarige Nederlandse Tonny, die met haar familie naar NZ emigreerde.

Indrukwekkend is het gedeelte over en van Peter Blake, een Kiwi, die Nieuw Zeeland qua zeilen op de kaart zette. Met name als hij met de Steinlager in 1995 de America's Cup wint, gaat heel Nieuw Zeeland uit zijn dak. In het sportverslag wordt ook gesproken van de "enige boot met 3,5 miljoen bemanningsleden". Helaas heeft dit verhaal een triest einde en wordt de inmiddels Sir Peter Blake in december 2001 aan het einde van een Amazone expeditie vermoord.

                                

Bijgeloof gaat een rol spelen als er met rode sokken wordt gevaren en dan gewonnen wordt. Na de winst gaat elke Kiwi rode sokken dragen, schapen krijgen rood geverfde poten hoe gek kun je zijn als volk! Het is te vergelijken met de oranje gekte in Nederland tijdens het voetbal (als ze goed spelen tenminste......)


Een replica van de Steinlager.                    

                                

Museum of Art, een prachtig architectonisch pand, maar wat erin hangt of staat spreekt niet tot onze verbeelding. Smaken verschillen.

                               
 
                                  Kleurrijk dat wel.

  

Auckland museum: veelzijdig met Maori kunst, 1e en 2e Wereld Oorlog, display over Aucklands vulkanen, inclusief een simulatie van een vulkaan die uitbarst.

                     

 Een volledig getatoeëerd gezicht van een Maori



De Boxing Kangaroo met Bregt ligt in dezelfde marina. Het is gezellig bijkletsen onder het genot van een echte Belgische pint in Belgisch restaurant "de Post", gelegen onder aan de voet van Mount Eden.

                                 
                                   
                                    Entree van het Victoria park



Met de ferry naar de overkant van het water, Devonport met zijn Edwardian huizen. Erg toeristisch, maar je kunt zeggen dat je er bent geweest........


Elizabeth house, het werd na WWII gebruikt door de marine als accommodatie voor de WRENS (Marva's in Nederland, zoals Mar in haar marine tijd). Weer eens wat anders dan de marine barakken bij Vliegkamp Valkenburg...... 

 
Het Marine museum, een ode aan de slachtoffers.


Alle vormen van watersport worden in NZ bedreven hier de woensdagavond competitie met "Draken" boten.