maandag 31 augustus 2015

Tonga, Niuatoputapu

25 - 31 augustus 2015

Tja, zo kan het verkeren. In plaats van op donderdag te vertrekken, zijn we nu al op dinsdagavond op pad richting Niuatoputapu. 
Het eiland ligt zo'n 160 Nm ten zuidzuidwesten van waar we vertrekken en de wind komt ook uit die richting. Dit betekent tegen de wind in varen (opkruisen) en slagen maken.
Achteraf hebben we een pracht van een overtocht. Zonnig weer, geen buien en een krimpende (tegen de klok in draaiende) wind.
Op donderdag 27 augustus komen we om 08.00hr 's morgens aan op de ankerplaats waar nog 4 andere boten voor anker liggen, waaronder de Tara.
De gele Q-vlag gaat weer in het want, zodat men kan zien dat we willen inklaren. Ook hier moet je aan boord blijven tot je officieel bent ingeklaard, maar deze keer een uitzondering want er is de jaarlijkse inzameling van de protestante kerk. Via Jacomine van de Tara hebben we al een heel programma doorgekregen van alle sociale activiteiten voor de komende dagen.



Zodoende staan we even later in vol ornaat aan de wal om naar de kerk te gaan. Veel van de lokale mensen lopen in klederdracht, wat inhoud dat men een soort van zelfgevlochten mat als rok over hun normale kleding hebben. We komen terecht in een soort van "poppenkast". Tranen bij een van de vrouwen, maar niet van verdriet, maar omdat zij is benoemd tot nieuwe voorzitster voor het komend jaar. Er wordt gedanst en mooi, maar vooral ook hard gezongen. Collecteren kennen ze hier ook en doen ze met een afwasbak, waar grif geld ingegooid wordt. Met naam en toenaam wordt er geroepen wie en hoeveel hij of zij in de wasteil gooit. In de hoek zitten een aantal dominees, met rekenmachine, die de schenkingen direct tellen. Is er nog niet genoeg, dan begint men weer opnieuw heel hard (maar zuiver) te zingen en gaat de collectant weer met de teil rond. Helemaal snappen doen we het niet, want soms gaat het geld net zo snel weer terug naar de gever, die het dan daarna nog een keer doneert!? Dit ritueel duurt zowat een uur, maar ja wij hebben een heel andere kijk op tijd en efficiëntie. De  zeilersgroep heeft onderling ook geld opgehaald en in een envelop gestopt, dus ook hup in de teil! Totaal wordt er 12.000 pa'anga ($6.000) opgehaald en dat schijnt een heel goed jaar te zijn. Kijkend naar het aantal inwoners en sobere leefstijl, krijg je de indruk dat dit zo'n beetje de volledige geld hoeveelheid op het eiland moet zijn....



Na de verkiezing wordt er door de mannen in het naastgelegen lokaal kava gedronken. Een traditie waar je als vrouw niet aan mag deelnemen. Wat ik niet erg vind, want het spul smaakt naar afwaswater.


Als tegenprestatie worden we voor de lunch uitgenodigd door Sia en Nico. Er staat een gevlochten mand vol lokaal eten inclusief een geroosterd biggetje. Echt (n)iets voor ons, maar het is wat er op het eiland wordt gegeten en ziet er best goed uit. We laten ons niet kennen, proeven wat dingen en doen vrolijk mee.

Het eiland valt onder Tonga en bestaat uit de 3 dorpjes Falehau, Vaipoa en Hihifo. In september 2009 heeft ook hier een tsunami huisgehouden en heeft helaas 9 levens gekost. Er is een hele nieuwe "woonwijk" geschonken door het Rode Kruis. Hier geen disco, pinautomaten of internetcafe. Wel 12 kerken op een gemeenschap van 800 man. Ook lopen er de nodige varkens rond met hun kroost, voor de verkoop of eigen consumptie. 


Op vrijdagmorgen moeten de officials van de wal opgehaald worden met de bijboot. Tijdens het invullen van het nodige papierwerk aan boord verdwijnen de koekjes als sneeuw voor de zon.


Aan de wal ga ik samen met de officials naar de meest onbeveiligde bank ter wereld, waar we dollars voor de lokale pa'anga wisselen. De uitstaande schuld van in totaal 137 pa'anga (+/- 70 US dollar) wordt betaald en we mogen los op het eiland.

                        




Voor de pot luck op Hakautu'utu'u Island worden er pa'anga's en flessen rum geruild voor 2 biggetjes.
Verder neemt iedere boot nog een gerecht mee en is er een heerlijke maaltijd.


Op zaterdag komt de bevoorradings boot aan, die maandelijks het eiland aan doet. Het is een drukte van belang op de kade. Er gaan ook diverse dingen retour naar het hoofdeiland Tongatapu. 






 De verkoop van het pandana blad is één van de hoofdinkomsten van het eiland. Het wordt gebruikt om matten en de traditionele schorten te maken.
  
                       



Op zondag worden we opgepikt om een katholieke mis bij te wonen, dus nog maar een keer in de nette kleren.

                       



 Het piepkleine eiland Niuatoputapu midden in de zuid Pacific.

   



     

donderdag 20 augustus 2015

West Samoa

13 - 25 augustus 2015


Vertrek Suwarrow, donkere wolken aan de horizon en de Bounty op pad richting Niue.

Er is veel wind en de nodige buien vullen onze eerste dag en avond. Fijn om weer op zee te zijn....
Gelukkig verdwijnen de buien in de nacht en zorgt de wind voor een goede snelheid.
De twee resterende dagen blaast de wind tussen de 10-18 knopen en lopen we welliswaar geen topsnelheden, maar is het comfortabel leven en slapen aan boord.
We hebben 's morgens weer het Nederlandse net en houden elkaar zo op de hoogte.


De wind wordt zo weinig dat we de Parasailor gaan opzetten. Het is allemaal nieuw en Niels heeft op YouTube gekeken hoe het een en ander werkt. Het parachutegedeelte is het grote verschil vergeleken met de normale spinnaker. Het is even zoeken en stoeien, maar dan zweeft hij mooi stabiel voor de voorstag. Terwijl we bezig zijn hebben we een walvis langszij, spuitend en langzaam zwemt hij met ons richting Samoa.
Samoa bestaat uit 2 eilanden, Savai'i en Upolu. Op het laatste eiland is de hoofdstad Apia, de enige plek waar je kunt inklaren. Ook gaan we hier de datum-en tijdgrens over en ipv zondagmiddag komen we dus maandagmiddag aan. In één seconde verliezen we een dag en lopen we 13 uur voor op Nederland en Zuid Afrika. 


Service van de "zaak", Niels wordt samen met Roel opgepikt door immigratie om in te klaren op het vaste land. 

We besluiten om ons zelf te verwennen en gaan in de marina liggen. Na een verwoestende cycloon is er nog maar 1 steiger beschikbaar, de andere is inmiddels volledig gesloopt. 
De Samoanen zijn vriendelijk, hoewel er ook een commercieel tintje heerst. Direct bij de havenuitgang zit menig taxi-chauffeur letterlijk en figuurlijk op business te wachten en iedereen wil met je het eiland rond. 
De volgende dag gaan we samen met Roel en Jacomine naar het culturele dorp, waar we uitleg krijgen over de tradities en het leven in vroeger tijden. 
Er zijn weer zoveel indrukken, we worden officieel welkom geheten, ook wel "talofa", met kava en dans. 


Een warm welkom bij het toeristenbureau.


Het dansen is sierlijker en meer ingetogen dan op Tahiti en weer prachtig om te zien.

                           



Het bladgroen van de taro wortel wordt gevuld met cocosmelk. Het wordt als een pakketje 
gebundeld en bij de andere groentes op de hete stenen gelegd.


Geroosterde tonijn, banaan, broodvrucht en taro a la crème, prachtig opgediend op een zelfgemaakt bord van de bladeren van de palmboom.


De cocosnoot wordt op dit speciale stoeltje met een "rasp" uitgehold. Het opgevangen schaafsel wordt uitgeknepen met een soort van sisal, ook weer van de palmboom, en krijg je cocosmelk, lekkerder dan uit een blikje!
Als je goed op de foto kijkt zie je dat de man een zg. fulltime body tattoo heeft. Er is nog één familie, die deze tatoeages op de manier van de voorouders maakt. Dit wordt "fa'a Samoa" genoemd. Het wordt ouderwets met een soort van hamer met tandjes in de huid geslagen. 
Vanaf de middel t/m de knieën is het lichaam bedekt. Om zover te komen heb je 12 sessies nodig van elk 3-4 uur, ben je eenmaal begonnen, is er geen weg terug. Echt pijnloos is het niet, maar opgeven is een schande voor de familie, dus even op de tandjes bijten!
Wat ook niet voor watjes is, is een lokale massage. Enthousiast boeken we er één. Geen zacht bed, maar met je snufferd plat op een houten tafel worden de knopen vakkundig door de dames eruit geduwd. Poeh, wat kan een uur dan lang duren.


Prachtige tapa's met de maakster Rebecca. Een bewerkelijk proces van boomtak tot sierstuk.

We boeken een dagtoer bij Henry, één van de taxichauffeurs. Vooraf belooft hij van alles, maar weet achteraf weinig te vertellen. Toch is het genieten. 
Het begint bij een bezoek aan de plantage Vailima, waar ooit de schrijver Robert L. Stevenson heeft gewoond. Hij was oa. bekend van Schatteneiland en Dr. Jekyll and Mr. Hyde. Het houten huis is prachtig gerestaureerd en heeft nog jaren gediend als gouverneurs huis. Heden ten dagen is het een museum.
Vele kerken en dorpjes, die in elkaar overlopen met tuinen vol bloemen, taro en bananen. Elk huis heeft zijn eigen "fala", een overdekte open ruimte. Het familieleven, aiga, speelt een grote rol in het dagelijks leven, waar de regels nog door de Matai (stamhoofd) wordt bepaald. 
In 2009 is er ten westen van Ha'apai (Tonga) een onderwater vulkaan uitgebarsten. De gevolgen waren een nieuwe eiland, maar ook een desastreuse tsunami, die oa. de zuidkust van Upolu raakt. Nog steeds zie je ruïnes van de huizen en kerken.
Er wordt gezwommen bij de watervallen van Papapapai en Piuala, maar het hoogtepunt is een zwempartij bij de lava tunnels "To Sua" aan de zuidkust van Upolu. 






Vailima Estate





Zuidkust Upolu 

                         

To Sua





Henry, toch wel erg vermoeiend om tegelijkertijd gids en taxichauffeur te zijn.

Het weekend is alweer aangebroken en we houden de weersverwachting voor de komende week in de gaten. Er trekt een actief front over het gebied waar wij naar toe moeten. Hier zit de nodige wind en regen in. Nu maar afwachten wat er gaat komen.

Op maandag wordt er dan toch uitgeklaard met het plan om op dinsdag naar Savai'i te vertrekken. Daar willen we wachten op betere winden om naar Niuatoputapu te vertrekken.
Dinsdag, 25 augustus, gooien we om 06.00 uur los en verlaten Apia. Het is een prachtige zonnige dag. De noordkust van Savai'i lijkt met een beetje fantasie op de Engelse kust. Alleen hier geen witte kalkrotsen, maar zwart vulkaan. Door de weinige wind wordt het veel motorzeilen, maar na 65 Nm komen we aan bij Asau, Savai'i. 
Qua planning prima, nog de zon in de rug om de pas door de komen. Maar wat we ook zien, geen betonning te vinden. Door de verrekijker zien we hele richels met riffen. Dat hebben we 1 keer gehad, dus laten we het voor gezien en maken rechtsomkeer. 
Dit is even schakelen, want ipv van lekker voor anker te liggen, hebben we geen andere keuze dan verder te gaan. Het zeil wordt weer gehesen en met enigszins een "kater" gaan we de avond in. 
New Potatoes here we come.....






Suwarrow

8 -13 augustus 2015

Zaterdagmorgen komen we na 4 dagen op zee rond 09.30 aan bij de pas van Suwarrow en zetten koers naar South Reef en Entrance Island. De zon schijnt, waardoor je alle ondieptes en riffen goed kunt zien liggen. Er staat bij binnenkomst een pittige wind van 25 knopen, maar dat mag de pret niet drukken. Wel weer even lastig om de zeilen te strijken. Er liggen 11 andere zeilboten voor anker, waarvan we de meesten kennen van vorige plekken.
Terwijl we nog druk bezig zijn met het ankeren achter Anchorage Island, roept de parkwachter ons al op via de marifoon. Hij moet nog maar even wachten op antwoord tot we goed liggen.


Zodra de UnWind veilig achter haar spijker ligt, neem ik contact op met "ranger Suwarrow". Hij deelt mede dat hij eerst aan boord zal komen om alle formaliteiten te regelen en dan zijn we vrij om te gaan.
Harry is dit seizoen samen met zijn vrouw Vaina de parkwachter. Hij heeft "diverse petten op" en functioneert tevens als douane, immigratie- en health officier. 
Aangezien Suwarrow uitgeroepen is tot Nationaal Park zijn er hier ook de nodig regels om het broedgebied van de Sternen en Fregatvogels te beschermen. Terwijl we Harry op "bezoek" hebben, loopt de Bounty ook binnen. Net voor de pas hebben ze een tonijn gevangen, waar we die avond heerlijke soep van hebben


De Nederlandse vloot op Suwarrow!

Diezelfde namiddag hebben we al gelijk de eerste sundowner op het strand. Het is een gezellige boel en kletsen weer bij met oude bekenden boten o.a. Miss Behaving, Por Dos, Tinkerbel, Family Circus en Shine.
 
 

Harry op de uitkijk naar bultrug walvissen, die vanaf augustus de atol binnenzwemmen. Rechts de shelter van de parkwachter.

Suwarrow werd nooit door Polynesiërs bewoond en dankt haar naam aan het Russische schip Suvorov, dat in 1814 de plek aandeed. Het eiland is jaren bewoond door de Kiwi Tom Neale als moderne Crusoe en hij schreef het boek " An Island to oneself". 
Vandaag de dag worden de parkwachters voor het seizoen op het eiland gedropt samen met 8 maanden "mondvoorraad" en benzine. Hun behuizing is sober, geen elektriciteit of stromend water. Ook geen bevoorradingsschip wat langs komt, ze moeten doen met wat ze hebben en wat ze eventueel vangen aan vis en krijgen van de passerende cruisers.
Met de pot luck maaltijden op het strand worden ze altijd uitgenodigd en zijn de zeilers hun sociale contacten. Deze z.g. pot lucks zijn er vrijwel elke avond. Er is altijd wel een boot, die een oproep doet via de marifoon, waarna iedereen zijn eten en drinken meebrengt.


Nooit te oud om te schommelen.

                     

De grafzerk van Tom Neale.

Het is heerlijk genieten op ons "onbewoonde eiland". Het weer is mooi, naast het klussen is het snorkelen geblazen en tegen het eind van de middag richting het strand. We hebben de meest fantastische gezamenlijke maaltijden met live muziek en karaoke.


Het rif tussen Manu Island en Motu Tou is bezaaid met bommies en koraal, waar het prachtig snorkelen is. Het zeewater heeft bijna badtemperatuur, dus we houden het lang vol. Niels spot een grote napoleon vis, Jacomine is de gelukkige, die een grote zeeschildpad langszij krijgt.


Juffervisjes, die als een wolk boven het koraal zwemmen, totdat er gevaar dreigt en dan meteen tussen het koraal verdwijnen.


De tijd op Suwarrow vliegt voorbij en na 5 heerlijke dagen is de laatste dag een feit.
De zeillatten zijn door Niels gerepareerd en teruggeplaatst. Nog een bakkie leut bij de Tara, zij vertrekken later op de dag naar Samoa.
Na de nodige uitklaringsformaliteiten bij Harry de ranger gaan we nog een laatste keer snorkelen langs het rif richting de pas. Opeens voor en achter 4 grijze haaien, waar we door Harry al voor waren gewaarschuwd. We zwemmen een stuk terug, want eentje blijft wel erg bij ons in de buurt. We zijn in hun territorium en dat houden ze goed in de gaten....
Tegelijkertijd komt er van de andere kant een grote manta rog als een vliegend tapijt aangezwommen. Uitgerekend nu heb ik natuurlijk geen camera bij me. 
Van Niels heb ik zo'n hippe GoPro Hero4 gekregen, waar je de mooiste actiefoto's en filmpjes mee kunt maken. 
Na nog een laatste Sundowner aan boord van de UnWind met de Bounty en Betty Boop wordt de bijboot weer opgeborgen. Terwijl we onze warme hap naar binnen werken gaat de generator nog even aan om de batterij vol te laden en water te maken.
Donderdag vertrekken we richting West Samoa, wat 508 Nm verderop ligt. 
Waarschijnlijk krijgt iedereen die dag de kriebels en zien we achter ons de laatste 4 boten dit prachtige paradijsje verlaten.
Harry en Vaina hebben hun "Island to oneself".


Suwarrow , Anchorage Island, waar tussen de palmen de shelter van Harry en Vaina staat.

Op pad naar Suwarrow

Dinsdag 4 aug 2015.

Inmiddels zitten we alweer een halve dag op de woelige baren. Echt tijd om in te slingeren krijgen we niet en gaan we met grote stappen op ons doel af. Rondom buien, gelukkig zonder al te veel wind erin.
Na een rusteloze nacht van mijn kant, gaat na negenen het anker uit het zand en is de UnWind weer op pad met 650 mijl (4 dagen) voor de boeg.
Ik knijp hem als een ouwe dief om weer door die pas te moeten. Zoals ik al eerder had vermeld staat deze niet echt best aangeschreven. Volgens de gribfiles had er minder wind moeten staan, helaas is het anders. Dit betekent om uit de pas te komen hebben we wind en deining tegen en stroming mee. Niet een beste situatie, want de golven worden daardoor nog steiler en korter. Gelukkig staat Niels achter het stuur en kijk ik met geknepen billen door de ramen. Het gaat behoorlijk tekeer in de pas. Dit hebben we in al onze vorige passen nog niet zo heftig gehad. Gelukkig hebben we geen problemen, maar als de Bounty achter ons aan komt zien we pas wat een wastobbe het is. Ook zij dansen op en neer, maar komen er gelukkig en zonder problemen doorheen. Niels zegt dat hij het wel "spannend" vond, ja ja......


We gaan Frans Polynesië verlaten met als doel Tonga, zo'n 1200 Nm westwaarts. Halverwege liggen de zg. Cook islands. Deze 15 eilanden liggen van noord tot zuid verspreid over de oceaan. Wij pakken de noordelijke route via Suwarrow.
Dit normaal onbewoonde atol wordt in de maanden mei t/m november bewoond door parkwachters. Het heeft dan ook geen officieel inklaringsbureau. Tegenwoordig moet je hier toestemming voor vragen via Cook Islands, waar Suwarrow ondervalt. Na diverse keren de nodige formulieren te hebben gemaild, hebben we vandaag bericht gekregen dat we er binnen mogen lopen. 
De Tara en de Betty Boop zijn 3 dagen geleden vertrokken. Elke morgen hebben we weer contact via de SSB radio. Ad heeft tijdens het binnen halen van een pracht van een tonijn een uitglijder gemaakt en is met zijn ribben op een kikker gevallen. (niet te verwarren met zo'n beest, die met een kus verandert in een prins). Gevolg: gekneusde ribben, maar het ergste is vis pleite! 

Woensdag, donderdag en vrijdag.
De dagen gaan zonder problemen in elkaar over. De wind zit in de zuidoosthoek met de sterkte wisselend van 13-24 knopen. De zee is op momenten onstuimig en we rollen meer dan ons lief is.
We proberen weer in het ritme van het wachtlopen te komen, wat ons altijd 2 dagen kost voordat we weer een beetje kunnen slapen. 
Het enige spannende wat er gebeurd zijn 2 gebroken zeillatten.

                

Het zeil wordt op volle zee gestreken en de gebroken zeillatten eruit gehaald. Zo blijft de schade aan het zeil beperkt.
     

SocietyIslands, Raiatea & Maupiti

31 juli - 4 augustus 2015

Op de vroege vrijdagochtend verlaten we Bora Bora om weer naar Raiatea te gaan. Hier zal Regine, de zeilmaakster, op ons wachten met ons gerepareerde zeil. Ze is op tijd en heeft de klus kunnen klaren. Het ziet er allemaal netjes uit en ook de bijbehorende tas heeft ze gemaakt. Gelukkig dat dit soort mensen, die hun afspraken nakomen, nog bestaan.
Niels gaat nog op pad voor wat onderdelen. Sinds we in de Pacific varen hebben we problemen met de ontvangst van de marifoon en AIS. In Raiatea heeft hij ontdekt dat de kabel in de mast is geschavield. In Pape'ete had hij al gekeken naar een nieuwe antenne, maar het blijkt dus de kabel. Ook op Raiatea geen kabel te krijgen. In de tussentijd heeft hij de AIS antenne en kabel aangesloten op de marifoon en de noodantenne aangesloten op de AIS. Het werkt weer prima en in Nieuw Zeeland kopen we wel een nieuwe kabel.

Op zaterdag komt de Toccata langs gevaren en vraagt of we mee gaan richting Baie Faarao. Dat lijkt ons een leuk plan en zodoende hebben we op zaterdagavond een braai aan boord van de Toccate. Zij zullen nog zeker 2 weken hier in de buurt moeten blijven, aangezien er een onderdeel voor de boot besteld is en uit Nieuw Zeeland moet komen. En zo kunnen allerlei dingen roet in de planning gooien. Deze staat zoals ze zeggen dan ook in zand geschreven.


De volgende dag gaan we de rivier Aoppomau op. Daar treffen we James aan, die met zijn houten kano mensen naar zijn plantage probeert te "proppen". Hij doet een toer over de plantage en de botanische tuin en zijn broer Andre verkoop fruit. Hij  is errug uitgebreid en hij kletst en kletst, terwijl de motregen overgaat in regen. Inmiddels zeiknat wil hij nog een lunch aan de man brengen, maar iedereen heeft het wel gezien en gaan we terug naar de droge UnWind.


Boertje van buiten bij zijn akker vol taro.


Ondanks de regen vertrekken we die middag nog naar Taha'a, waar we een laatste nacht aan een mooring zullen doorbrengen. We willen maandagmorgen vroeg vertrekken richting Maupiti en dan weer verder. 
Maupiti is nog een heel punt van discussie tussen Niels en mij geweest, wel gaan of niet gaan. Het atol heeft een pas, die bij goed weer prima binnen te varen is, alleen als de deining en wind gaat opsteken, kan het gebeuren dat je er "opgesloten" komt te liggen omdat de pas niet te bevaren is. Ik denk direct aan de Eagles met "Hotel California". You can check in anytime, but you can never leave.
Het is nl een prima moment om de oversteek naar Suwarrow te maken en dat willen we ook niet missen. We besluiten op pad te gaan en kijken dan wel hoe het er voor staat.


Passe Onoiau is smal met aan beide kanten ondieptes, waar de deining lekker kan opbouwen.

Halverwege de maandagmiddag valt de wind weg en en besluiten we toch om Maupiti aan te doen. Met 4 knopen stroom tegen varen we de pas binnen en komen in het azuur blauwe water terecht. We ankeren naast de Bounty, die hier al sinds zaterdag ligt.
Aangezien onze bijboot al opgeborgen is, mogen we de bijboot van René en Pauline lenen om naar de snorkelplek van de manta roggen te gaan. Halverwege scheidt de motor ermee uit en krijgen we een lift terug naar de ankerplek en dus geen manta roggen.




       

Helaas geen manta roggen voor ons, maar een gratis toer rondom Maupiti.

Het bezoek is kort en krachtig. 's Avonds borrelen we met de Bounty, om de volgende ochtend te vertrekken naar Suwarrow.