Marina Cayo Largo, waar we weer de enige buitenlanders zijn.
Na een nachtje ankeren voor Playa Sirena moeten we ons toch weer melden in de marina Cayo Largo, 2 mijl verderop. De havenmeester staat al op de steiger, dus wij dachten: dat is fijn, hij neemt vast een lijntje aan, "no way". Hij heet ons welkom en zegt dat we ons later moeten melden, loopt weg en laat een oud baasje achter, die van toeten noch blazen weet en geen Engels spreekt. Met hangen en wurgen maken we vast aan een veel tekort vingertje (steigertje), maar goed we liggen na flink wat vloeken van Niels. De planning is ook niet echt lekker. Komen de buien normaal aan het eind van de middag, nu liggen we nog niet vast of de sluis gaat open. Onweer, wind en een bak met water komt naar beneden. Gelukkig altijd van korte duur.
Zo ook het bezoek van de officiele Guardafronteras, in het gezelschap is 1 dame met wel een heeel kort rokje. We zijn dan ook benieuwd hoe ze bij ons aan boord zal komen..... Helaas geen foto, maar wel binnenpret. Ze houdt het voor gezien en in een keer kan al het papierwerk ook aan de wal bij haar op kantoor......
Cayo Largo zelf is een grote aaneenschakeling van hotels met prachtige stranden en weer het blauwe water. Het toerisme zorgt voor meer civilisatie en dit heeft ook wel weer zijn voordelen. We pakken de hotelbus naar hotel Sol Cayo Largo met in elke hoek een flatscreen en zien de openingswedstrijd van het WK in Brazilie. Nog geen jaar geleden liepen we ook in Rio de Janeiro en Salvador en zijn de andere speelsteden ook bekend, net zo als de namen van de Braziliaanse reclames op de borden langs het veld. Voor morgen staat Spanje-Nederland op het program en wij komen ervoor terug.
Wij zijn er klaar voor, maar Nederland ook! 1-5 een mooi begin.
Samen met wat Spaanse gasten genieten WIJ van de wedstrijd. Zij zien de bui al hangen, maar zijn wel zo sportief om ons te feliciteren. We vieren de overwinning in het "sjieke" restaurant van het hotel. Niels in zijn casual, maar nette korte broek mag er zo niet in.... "No problemas Sir" en binnen no time is er een lange broek geregeld, weliswaar werkt de rits niet meer, maar wie let daar nu op! Om in stijl te blijven houden we het bij Spaanse en Chileense wijn, wat prima smaakt.
De terugweg naar de marina in het donker is een "doden rit" De bus slalomt om de tientallen hermietkreeften heen, maar niet allemaal zijn ze zo gelukkig om de overkant te halen. Terwijl in de marina bar de nieuwste zomerhit van Marc Antonie tot diep in de nacht voor 2 gasten wordt grijs gedraaid, hebben de muggen ook feest en zijn we blij om de volgende dag weer het open water op te kunnen.
Met vele slagen tegen de wind in komen we uiteindelijk aan bij Cayos de Dios en gooien ons anker in het water. De volgende dag willen we door naar Cienfuego op het vaste land, 60 mijl verderop. In eerste instantie lijkt het erop dat we weer flink tegen de wind in moeten kruisen, maar gelukkig draait de wind met ons mee en is onze bestemming bezeild. Via een riviermonding komen we in een grote beschutte baai, waar de stad Cienfuego ligt.
We willen in de baai eerst nog een nachtje ankeren en vinden een prachtige stek. Helaas liggen we er nog geen uur of de Guardafronteras klopt al aan. Verboden te liggen, "militair" gebied en we moeten verkassen. Alles gaat op een reuze vriendelijk manier en de mannen varen bij ons aan boord mee naar de marina. Ze vinden het allemaal reuze interessant. Wij zien echter niets wat ook maar iets met militair te maken heeft, maar goed je bent gast en je gehoorzaamt.
Naast de stad Cienfuego zien we de nodige voetbal in de gezellige marina bar, waar veel locals komen. We zien Nederland van Australie winnen, hoppa weer 3 punten in de tas. In de hitte van de dag struinen we door de stad, spenderen de lokale Peso aan ijs, fruit en groentes. Het is overduidelijk dat we geen locals zijn en mensen vragen voortdurend waar we vandaan komen (is ook een leuke binnenkomer om iets te verkopen....) Aaah, Holandesa, football en volgens iedere Cubaan worden we wereldkampioen! Nou, we hebben nog wat wedstrijden te gaan.
Palacio Azul, een prachtig gebouw aan het water nu een hotel.
Jose Marti plein. De stad is schoon en de mensen zijn vriendelijk.
Punta Gorda een schiereiland midden in de baai van Cienfuego. Eens de plek voor de rijke en/of politiek correcte Cubaan.
Ook gewoon werk aan de winkel. Niels is de verstaging aan het controleren en afstellen. De flarden op de achtergrond zijn niet onze zeilen, maar van een oud piraten wrak naast ons. Het is half gezonken achtergelaten door de eigenaar. De marina zit ermee en heeft geen geld om het schip te verplaatsen.
Nog een laatste zonsondergang in Cienfuego.
Onze tijd in Cuba zit er weer op en na een laatste bezoek van de Guardafronteras zijn we officieel weer uitgeklaard.
We hebben even lopen dubben of we misschien toch de ABC (Aruba, Bonaire en Curacao) eilanden zouden aandoen ipv Guatemala, maar we blijven toch bij ons oude plan. Guatemala zijn we nog nooit geweest en schijnt een prachtig binnenland te hebben met een oude Maya cultuur.
We zijn dan wel uitgeklaard, maar varen toch nog een paar dagen in de Archipielado de los Jardins de la Reina rond.
In Cayo Breton gaan we terug in de tijd en doen aan ruilhandel met wat lokale vissers. Komt precies op tijd, want onderweg hadden we wel de lijn uithangen en zelfs twee keer beet. Helaas waren het Baracuda's en met gevaar voor de nodige piercings hebben we ze weer terug gegooid.
Terwijl we voor anker liggen komt er een klein roeibootje langszij, met daarin 2 mannen en hun waar. Voor wat biertjes en 2 AA batterijen worden we 4 Langoustes en een Redsnapper rijker. Ze hebben waarschijnlijk door dat we niet veel ervaring hebben met het bereiden van deze jongens en bieden aan om er bij hen aan boord een paar te grillen. Na een praatje vertrekken ze en is het voor ons werk aan de winkel. Grootste pan aan boord gaat op het vuur en hoppekee 1 voor 1 gaan ze het kokende water in.
Even later brengen ze samen met de schipper 2 gigantische gegrilde staarten, netjes gepresenteerd met verse komkommer. Mar had al een Pissaladiere gemaakt voor ons avondeten, die wij op onze beurt weer aanbieden met een koud biertje. Zij vinden het allemaal prima, want vis hebben ze toch al elke dag. Voor ons een perfecte ruil. Niels geeft ze nog een stuk nieuw lijn als dank en de vissers verlaten tevreden de UnWind.
Tien dagen lang met 6 man aan boord, het vissen gaat nog gewoon met een lijntje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten