Zaterdagmorgen komen we na 4 dagen op zee rond 09.30 aan bij de pas van Suwarrow en zetten koers naar South Reef en Entrance Island. De zon schijnt, waardoor je alle ondieptes en riffen goed kunt zien liggen. Er staat bij binnenkomst een pittige wind van 25 knopen, maar dat mag de pret niet drukken. Wel weer even lastig om de zeilen te strijken. Er liggen 11 andere zeilboten voor anker, waarvan we de meesten kennen van vorige plekken.
Terwijl we nog druk bezig zijn met het ankeren achter Anchorage Island, roept de parkwachter ons al op via de marifoon. Hij moet nog maar even wachten op antwoord tot we goed liggen.
Zodra de UnWind veilig achter haar spijker ligt, neem ik contact op met "ranger Suwarrow". Hij deelt mede dat hij eerst aan boord zal komen om alle formaliteiten te regelen en dan zijn we vrij om te gaan.
Harry is dit seizoen samen met zijn vrouw Vaina de parkwachter. Hij heeft "diverse petten op" en functioneert tevens als douane, immigratie- en health officier.
Aangezien Suwarrow uitgeroepen is tot Nationaal Park zijn er hier ook de nodig regels om het broedgebied van de Sternen en Fregatvogels te beschermen. Terwijl we Harry op "bezoek" hebben, loopt de Bounty ook binnen. Net voor de pas hebben ze een tonijn gevangen, waar we die avond heerlijke soep van hebben
De Nederlandse vloot op Suwarrow!
Diezelfde namiddag hebben we al gelijk de eerste sundowner op het strand. Het is een gezellige boel en kletsen weer bij met oude bekenden boten o.a. Miss Behaving, Por Dos, Tinkerbel, Family Circus en Shine.
Harry op de uitkijk naar bultrug walvissen, die vanaf augustus de atol binnenzwemmen. Rechts de shelter van de parkwachter.
Suwarrow werd nooit door Polynesiërs bewoond en dankt haar naam aan het Russische schip Suvorov, dat in 1814 de plek aandeed. Het eiland is jaren bewoond door de Kiwi Tom Neale als moderne Crusoe en hij schreef het boek " An Island to oneself".
Vandaag de dag worden de parkwachters voor het seizoen op het eiland gedropt samen met 8 maanden "mondvoorraad" en benzine. Hun behuizing is sober, geen elektriciteit of stromend water. Ook geen bevoorradingsschip wat langs komt, ze moeten doen met wat ze hebben en wat ze eventueel vangen aan vis en krijgen van de passerende cruisers.
Met de pot luck maaltijden op het strand worden ze altijd uitgenodigd en zijn de zeilers hun sociale contacten. Deze z.g. pot lucks zijn er vrijwel elke avond. Er is altijd wel een boot, die een oproep doet via de marifoon, waarna iedereen zijn eten en drinken meebrengt.
Nooit te oud om te schommelen.
De grafzerk van Tom Neale.
Het is heerlijk genieten op ons "onbewoonde eiland". Het weer is mooi, naast het klussen is het snorkelen geblazen en tegen het eind van de middag richting het strand. We hebben de meest fantastische gezamenlijke maaltijden met live muziek en karaoke.
Het rif tussen Manu Island en Motu Tou is bezaaid met bommies en koraal, waar het prachtig snorkelen is. Het zeewater heeft bijna badtemperatuur, dus we houden het lang vol. Niels spot een grote napoleon vis, Jacomine is de gelukkige, die een grote zeeschildpad langszij krijgt.
Juffervisjes, die als een wolk boven het koraal zwemmen, totdat er gevaar dreigt en dan meteen tussen het koraal verdwijnen.
De zeillatten zijn door Niels gerepareerd en teruggeplaatst. Nog een bakkie leut bij de Tara, zij vertrekken later op de dag naar Samoa.
Na de nodige uitklaringsformaliteiten bij Harry de ranger gaan we nog een laatste keer snorkelen langs het rif richting de pas. Opeens voor en achter 4 grijze haaien, waar we door Harry al voor waren gewaarschuwd. We zwemmen een stuk terug, want eentje blijft wel erg bij ons in de buurt. We zijn in hun territorium en dat houden ze goed in de gaten....
Tegelijkertijd komt er van de andere kant een grote manta rog als een vliegend tapijt aangezwommen. Uitgerekend nu heb ik natuurlijk geen camera bij me.
Van Niels heb ik zo'n hippe GoPro Hero4 gekregen, waar je de mooiste actiefoto's en filmpjes mee kunt maken.
Na nog een laatste Sundowner aan boord van de UnWind met de Bounty en Betty Boop wordt de bijboot weer opgeborgen. Terwijl we onze warme hap naar binnen werken gaat de generator nog even aan om de batterij vol te laden en water te maken.
Donderdag vertrekken we richting West Samoa, wat 508 Nm verderop ligt.
Waarschijnlijk krijgt iedereen die dag de kriebels en zien we achter ons de laatste 4 boten dit prachtige paradijsje verlaten.
Harry en Vaina hebben hun "Island to oneself".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten