Op de vroege vrijdagochtend verlaten we Bora Bora om weer naar Raiatea te gaan. Hier zal Regine, de zeilmaakster, op ons wachten met ons gerepareerde zeil. Ze is op tijd en heeft de klus kunnen klaren. Het ziet er allemaal netjes uit en ook de bijbehorende tas heeft ze gemaakt. Gelukkig dat dit soort mensen, die hun afspraken nakomen, nog bestaan.
Niels gaat nog op pad voor wat onderdelen. Sinds we in de Pacific varen hebben we problemen met de ontvangst van de marifoon en AIS. In Raiatea heeft hij ontdekt dat de kabel in de mast is geschavield. In Pape'ete had hij al gekeken naar een nieuwe antenne, maar het blijkt dus de kabel. Ook op Raiatea geen kabel te krijgen. In de tussentijd heeft hij de AIS antenne en kabel aangesloten op de marifoon en de noodantenne aangesloten op de AIS. Het werkt weer prima en in Nieuw Zeeland kopen we wel een nieuwe kabel.
Op zaterdag komt de Toccata langs gevaren en vraagt of we mee gaan richting Baie Faarao. Dat lijkt ons een leuk plan en zodoende hebben we op zaterdagavond een braai aan boord van de Toccate. Zij zullen nog zeker 2 weken hier in de buurt moeten blijven, aangezien er een onderdeel voor de boot besteld is en uit Nieuw Zeeland moet komen. En zo kunnen allerlei dingen roet in de planning gooien. Deze staat zoals ze zeggen dan ook in zand geschreven.
De volgende dag gaan we de rivier Aoppomau op. Daar treffen we James aan, die met zijn houten kano mensen naar zijn plantage probeert te "proppen". Hij doet een toer over de plantage en de botanische tuin en zijn broer Andre verkoop fruit. Hij is errug uitgebreid en hij kletst en kletst, terwijl de motregen overgaat in regen. Inmiddels zeiknat wil hij nog een lunch aan de man brengen, maar iedereen heeft het wel gezien en gaan we terug naar de droge UnWind.
Boertje van buiten bij zijn akker vol taro.
Ondanks de regen vertrekken we die middag nog naar Taha'a, waar we een laatste nacht aan een mooring zullen doorbrengen. We willen maandagmorgen vroeg vertrekken richting Maupiti en dan weer verder.
Maupiti is nog een heel punt van discussie tussen Niels en mij geweest, wel gaan of niet gaan. Het atol heeft een pas, die bij goed weer prima binnen te varen is, alleen als de deining en wind gaat opsteken, kan het gebeuren dat je er "opgesloten" komt te liggen omdat de pas niet te bevaren is. Ik denk direct aan de Eagles met "Hotel California". You can check in anytime, but you can never leave.
Het is nl een prima moment om de oversteek naar Suwarrow te maken en dat willen we ook niet missen. We besluiten op pad te gaan en kijken dan wel hoe het er voor staat.
Passe Onoiau is smal met aan beide kanten ondieptes, waar de deining lekker kan opbouwen.
Halverwege de maandagmiddag valt de wind weg en en besluiten we toch om Maupiti aan te doen. Met 4 knopen stroom tegen varen we de pas binnen en komen in het azuur blauwe water terecht. We ankeren naast de Bounty, die hier al sinds zaterdag ligt.
Aangezien onze bijboot al opgeborgen is, mogen we de bijboot van René en Pauline lenen om naar de snorkelplek van de manta roggen te gaan. Halverwege scheidt de motor ermee uit en krijgen we een lift terug naar de ankerplek en dus geen manta roggen.
Helaas geen manta roggen voor ons, maar een gratis toer rondom Maupiti.
Het bezoek is kort en krachtig. 's Avonds borrelen we met de Bounty, om de volgende ochtend te vertrekken naar Suwarrow.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten