We besluiten Hoga eiland te verlaten nu er nog wind is. De weersverwachting voor de komende dagen geeft weinig wind en dus zetten we zeil richting het westen. Het wordt een prachtige zeildag en het anker valt net buiten het koraal in het zand van Kondowa Bay (Buton) tussen de lokale vissers.
De volgende dag is het helaas wel motoren geblazen om bij Baubau te komen aan de ZW kant van Buton. Niet echt ons idee om hier verzeild te raken, maar soms volg je andere zeilers. Nu we er toch zijn en er ook geen wind is, maken we er maar het beste van. Het is de grootste stad op het eiland Buton en op de wal is het een drukte van belang. We struinen 's avonds langs de boulevard vol met eettentjes en koopwaar, varierend van plastic speelgoed, goedkope zonnebrillen en horloges. We eindigen op een modern dakterras wat gebouwd is op een container met live muziek. Nergens wordt alcohol geschonken en eigenlijk is dat (soms) best prettig. Geen dronken gasten op straat en drinken kunnen we ook wel aan boord. Overal waar we lopen willen mensen met je op de foto. Af en toe word je er ook wel gek van, want wat doen die mensen met dit alles?
Bij toeval lopen we in de supermarkt tegen Caleb aan, een Amerikaan, die hier al 10 jaar woont. Hij biedt aan om ons de volgende dag wat van de omgeving te laten zien, waar we graag gebruik van maken. Het fort Keraton gebouwd van vulkaanstenen wordt bezocht en het schijnt een van de grootste ter wereld te zijn. Ooit woonden hier sultans met hun hele gevolg.
Na een mooie wandeling komen we bij watervallen waar we heerlijk kunnen afkoelen in zoet water. Samen met Caleb en zijn gezin sluiten we de dag af met heerlijk Indonesisch eten in een mooie restaurant aan de waterkant.
Heerlijke verkoeling in de watervallen bij Baubau
We krijgen regelmatig bezoek van de locals. Primitief maar bijzonder vriendelijk.
Op de 17de augustus is het de Onafhankelijks Dag van Indonesie, gewoonlijk wordt dit gevierd met veel marcheren. Aangezien het hoogtepunt hiervan al enkele dagen terug was houden we Baubau verder voor gezien en motoren samen met Stars End 2 naar het 12 mijl verderop gelegen eiland Siompu. Hier vind je naast een paar hutten van de lokale visser helemaal niets en dat vinden we eigenlijk wel prima. Het water waar we het anker laten vallen is prachtig blauw en gelukkig niet te diep.
Siompu Eiland. ZW van Buton.
Grote groepen met dolfijnen. We herkennen ze niet, maar ze hebben walvis "trekjes".
Lokale visser in Siompu.
Het plan is om naar de Taka Bone Rate eilanden te zeilen, een afgelegen archipel tussen Buton en het zuidelijk gelegen eiland Flores. Dit is een gebied met laagliggende eilanden, atollen, riffen en koraal. Na weer een overnachter en de nodige visboten en netten op ons pad komen we aan bij een atol waar we willen ankeren. Op de kaart leek het interessanter dan in werkelijkheid. Het is er choppy en we gaan op zoek naar een betere plek. Met de verrekijker kijken we naar de vele kleine eilanden, die werkelijkwaar tjokvol met houten huizen staan. Plotseling spot ik een klein eiland met een enorm lange steiger en wat huizen. Het lijkt op een resort en ziet er veel belovend uit. We kijken of we er kunnen ankeren, maar zoals overal gaat het hier van ontzettend diep in no-time naar 2 meter. Helaas geen zandbodem, maar allemaal koraal en rif. We benaderen de kopse kant van de steiger en wat handen en voetenwerk met de bewoners vragen we of we hier kunnen liggen. De steiger ziet er redelijk betrouwbaar uit en de diepte is rond de 5 meter. De lokale mannen vinden het reuze interessant en even later liggen we vast. Het is werkelijk een paradijs, met water wat blauwer is dan blauw, maar de keerzijde is het vele plastic wat je overal langs de waterkant vindt. Het is alom bekend dat Indonesie/Azië een van de grootste vervuilers ter wereld zijn. Tot op heden valt het nog "mee"! Maar je wordt er niet vrolijk van als je dit alles ziet. Het blijkt richting het westen nog veel erger te zijn. Men gooit gewoon plastic bekers het water in en gebruikt de zee als afval emmer. Als je beseft dat hier overal ontzettend veel mensen wonen met deze mentaliteit vraag je je af hoelang dit nog kan duren.
Tinabo Island gelegen in de Taka Bone Rate eilanden groep. Het 3de grootste koraal atol ter wereld.
Het water is zwembad blauw, maar de keerzijde is de opeenstapeling van troep langs het strand varierend van plastic flessen, slippers en andere spullen. De staff van het "resort" op het eiland die werkelijk niets te doen hebben, want er zijn geen gasten, ruimen niets op.
Prachtig strand, maar we zoemen maar niet in op de linker kant......!!!!
In de nacht pikt de wind op en om te voorkomen dat we de steiger uit zijn voegen trekken verlaten we dit prachtige plekje. Slalommend zeilen we tussen de riffen naar Tanahjampea en liggen we beschut achter het eiland en een rif. Het is een echt vissersdorp en dat is als we aan wal gaan goed te ruiken. Aan de wallenkant zijn grote rekken met daarop allerlei soorten vis wat ligt te drogen. Onder de rekken scharrelen de kippen. Benieuwd hoe hun eieren smaken? Het is een rommelig dorp, maar met ook weer vriendelijke mensen die ons als "aliens" beschouwen.
Jampea vissers dorp.
De rekken waarop de vis ligt te drogen.
We vinden een warung waar de mannen heerlijke nasi goreng eten, maar wij, Nikki en ik, een pittige gado gado krijgen, waar we het nu nog warm van krijgen. De koude Coca Cola wordt via een scooter bezorgd. Met een app op de telefoon proberen we met elkaar te communiceren, want de Indonesische taal zijn we nog steeds niet machtig.
Giebelende kokkinnen in hun kombuis. We eten hier Gado Gado, maar net iets te pittig!!!
Frank en Nikki, prima gezelschap, waar we mee op stap zjin. Naast snorkelen en bezoeken van eilandjes, eten we om beurten bij elkaar aan boord en natuurlijk ontbreken de borrels niet.
Via een sluiproute willen we de volgende morgen naar de onderkant van het eiland varen. We komen een heel eind, maar dan wordt het toch te ondiep en moeten we keren. Helaas 10 mijl omvaren om bij de volgende ankerplek aankomen. In de baai waar we voor anker liggen zien we rond zonsondergang de hele vissersvloot van het dorp naar zee gaan en verlichten ze met hun felle lampen de hele horizon. We tellen ruim 40 lichten (lees boten!!) En zijn blij dat we hier voor anker liggen en niet 's nachts op zee zijn.
De Squid boten aan de horizon met hun felle koplampen om de vis aan te trekken.
Als in de vroege morgen de vissers schepen weer terug keren, gaan we anker op en met een voor de verandering aandewindse koers zeilen en kruisen we naar het eiland Bone Rate.
Op dit eiland worden nog op traditionele wijze de Phinisi schepen gebouwd en vanaf de ankerplaats zien we de nodige boten in aanbouw liggen. Aan de wal gekomen worden we omringd door kinderen en voelen we ons als de rattenvanger van Hamelen. De dorp is schoon en de huizen en tuinen zijn netjes en omringt met struiken en bomen. Een totaal ander dorp als Jampea, maar ook hier ligt de waterlijn van het strand vol met plastic. We zien de boten in de steigers, waar druk aan gewerkt wordt. Het is nog werkelijk handwerk met ouderwetse methodes en materialen. De boten worden nog gebreewd met vlas en de stalen draadeinden afgedopt met duvels.
Een van de vele Phinisi boten in aanbouw.
Ouderwets handwerk
Binnenkant van een Phinisi
Geen opmerkingen:
Een reactie posten