Port Mathurin.
Op het eiland wonen zo'n 40.000 mensen, waarvan de helft voor mijn gevoel kinderen zijn. Het plaatsje Port Mathurin is waar alles gebeurd. Het kleine stadje heeft wel wat. Het is een wirwar van straatjes met simpele boutiques, snacks en winkels (van Sinkel). Hier geen 24 uurs economie, alles gaat om 16.00 uur dicht, zaterdag 12.00 uur en de zondag is nog echt een ouderwetse. Geen kip op straat en alles is dicht. Behalve de bakker, die naast we hem al van verre ruiken (heerlijk) zeven dagen per week is geopend.
Hoe krijg ik Niels vroeg uit bed? Voor stokbrood van de bakker.....
De eerste paar dagen liggen we aan de kade en krijgt de boot de nodige aandacht, de was wordt bij Ginny gedropt en we maken kennis met Harry. Hij is een medewerker van MPA (Mauritius Port Authorisation) en nodigt ons uit voor de lunch. Net zoals in Tahiti vind je hier ook een soort van roulotte, kleine stalletjes met lokaal eten. Bij het volgens Harry lekkerste eettentje gaan we zitten. De dis is gekookte rijst gemengd met mais en daarbij vissalade, kip, papaya salade en natuurlijk ontbreekt "ourite' niet, dit is inktvis en de lokale lekkernij.
Op het bord bij het havenkantoor wordt vermeld dat de "Anna" de volgende dag om 07.00 uur wordt verwacht. Alle zeilboten moeten die ochtend voor 06.00 uur van de kade en ankerplaats zijn om ruimte te geven aan deze boot. Het probleem met de ankerlier is nog steeds niet verholpen en waar de andere boten tijdelijk voor anker gaan in de buitenkom, blijven wij heen en weer varen. Gelukkig ligt de Anna snel aan de kade en gaan we terug naar de binnenkom. Het anker valt in het gedeelte van de kom waar we kunnen blijven liggen, ook als de Anna weer vertrekt. Dit scheelt in ieder geval één keer extra opgaan. In de periode dat we aan de kade lagen heeft Niels geprobeerd de motor van de ankerlier los te krijgen. Deze is onderdeks bevestigd in de ankerbak. Anderhalve dag is hij bezig in een onmogelijke houding om het ding, wat net met 4 bouten vast zit, los te krijgen. Uiteindelijk krijgt hij er spelling in, maar daarbij houdt het op. Via YouTube filmpjes probeert Niels de oplossing te vinden en ook Lewmar wordt aangeschreven. Het antwoord luidt: goed gehandeld, de motor zou zo los moeten komen.......
De Anna blijf 3 dagen aan de kade liggen en in die periode staat er een hoop wind. Met argus ogen houden we het anker in de gaten, maar we liggen als een huis. Na vertrek van de Anna gaan we terug naar de kade, zodat Niels er aan kan werken, maar eerst moet het anker op, wat al hortend en stotend naar boven komt tot het laatste gedeelte en mag de schipper er zelf aan staan. Tot op heden is het probleem nog niet verholpen.....
Het is heerlijk om in de westerse wereld te zijn. Vrouwen mogen weer vrouwen zijn. De burka en hoofddoek zijn hier niet te vinden. Weer vlotte kleding en korte jurkjes van lycra, strak op de veelal dikke Creoolse billen. De mensen zijn erg donker met kroeshaar, meer Afrikaans. Officeel is Engels de voertaal, maar er wordt vooral Creools-Frans gesproken.
De zaterdagmarkt wordt gehouden in een overdekte hal, volop groente en fruit. Buiten vind je de stalletjes met lokale producten, zoals honing, allerlei soorten piments en de souveniers van gevlochten riet.
Van een zeiler, die we Chagos hadden ontmoet, hadden we geld meegekregen voor een school met speciaal onderwijs in Port Mathurin. Hij was hier vorig jaar en wetende dat wij hier naar toe gingen vroeg hij of wij het konden afgeven. We bezoeken de school met de 55 leerlingen, hun handicaps variëren van blind zijn, doof of autisme. In de bijbehorende werkplaats wordt de buitenkant van de kokosnoot bewerkt. Ze maken hier sieraden, potjes en schalen van en dit wordt verkocht. De organisatie ligt bij Engelse en Duitse vrijwilligers, allemaal erg bevlogen, wat je ook wel moet zijn in deze sector.
We pakken de lokale bus en wandelen langs de oostkust.
Met de scooter rijden we via de smalle weggetjes over het eiland, we bekimmen de hoogste top "Mont Limon" en bezoeken het Francois Leguat schildpadden reservaat. Ooit waren hier op dit eiland duizenden schildpadden, maar in een tijd van zeevaarders, was de schildpad een welkome aanvulling aan boord en verdween in de kombuis. Sinds het park in 2008 is geopend leven er inmiddels meer dan 2000 vreemdzaam in dit park, met name de Aldabrachelys Giantea. De op dit park gelegen grot Grande Caveren wordt bezocht.
Waar Mauritius de Dodo had, een soort van groot uitgevallen gans, heeft hier op Rodriques ooit de Solitaire geleefd. Ook voor deze vogel was hetzelfde lot bezegeld en belandde ook in de pan.
Dan denk je: Goh, die gasten doen ook alleen maar leuke dingen. Ja, totdat we de generator op een morgen willen aan doen. Een halve minuut werkt hij en komt dan met een foutmelding (leuk al die electronica). De waterpomp gaat eraf om de impeller (rubber schoepen wieltje) te controleren. Niets aan te zien, toch maar vervangen. Alles weer gemonteerd, generator starten, zelfde melding. Dan nog een stap verder: warmtewisselaar eruit en ja daar vindt Niels deeltjes van vorige impellers. Dan hoop je dat dit de amokmaker was. Alles schoongemaakt en weer terugplaatsen. Generator aan, doet het even, maar dan een lekkage. Grrrrr. Blijkt de "raw waterpump sensor" een scheurtje te hebben. Deze eruit en een laag epoxy erop, opnieuw koelvloeistof door het hele systeem. Kortom, weer alles teruggeplaats, geen lekkages en dan lijkt het te werken.
We hebben prachtig winterweer met temperaturen van 20-25 graden overdag en 's avonds koelt het af, waardoor we weer heerlijk kunnen slapen.
Inmiddels is Harry aan boord geweest voor de beloofde appeltaart met slagroom en maken we alweer plannen voor de oversteek naar Mauritius.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten