Op het moment van schrijven zit ik in de centrale keuken van de camping in Lake Tekapo. Rondom ons hakken, snijden en koken er een stuk of 16 Aziatische mensen hun maaltijd. Ze zijn erg georganiseerd en iedereen heeft een taak. Ze nemen wel bijna de hele keuken in beslag, maar het is eigenlijk wel amusant om te zien. Ik ben ook bijna geneigd om nummer 33 te bestellen, wat dat ook op hun menu moge zijn. Het ruikt in ieder geval goed.
Inmiddels zijn we 2 dagen in deze mooie omgeving. Gisteren vanaf Moerakie naar Mount Cook, ook wel Aoraki genoemd, gereden. We rijden langs de plaatsjes Omarama en Twizel, hier begint Lake Pukaki, wat turkoois gekleurd is. Dit is een speling van de natuur. Het sediment, ook wel rock flour genoemd, geeft het water een melkachtige kleur en de reflectie van de zon maakt het turkooizen blauw. We hebben zonnig koud wintersport weer en het uitzicht is prachtig. Na het opzetten van de tent bij een DOC site hebben we nog tijd om de Hooker Valley track te lopen, een kleine 3 uur retour.
Een monument opgericht voor twee bergbeklimmers die in 1915 zijn overvallen door een lawine en daarbij het leven hebben gelaten.
In de Hooker Valley met de 3754 meter hoge Mount Cook op de achtergrond.
Blokken ijs drijven in het Hooker Valley meer aan de onderkant van de Mt Cook glacier.
Ik heb het even niet naar mijn zin en helemaal gehad met het "basic gebeuren". We zitten aan het eind van de middag in de zg. shelterhut bij de camping van Mount Cook, een algemene ruimte. Sinds begin april is de wintertijd ingegaan en de avonden vallen daardoor snel in. Zeker hier in de bergen is het rond zessen al donker. Er is hier geen electriciteit en dus geen licht, behalve je eigen hoofdlampje. Om ons heen wordt druk gekookt, er is herrie, deuren worden dichtgegooid in plaats van dicht doen. Niels kookt die avond, maar dat gaat op een eenpitter ook niet echt geweldig, dus dat geeft al wrevel. We storen ons een beetje aan de egoïstische mentaliteit van de mensen om ons heen. Ze zijn alleen met zichzelf en hun telefoon bezig zijn. Deze zit werkelijk aan hun handen gekleefd onder het lopen, tijdens het koken, tijdens het eten en waarschijnlijk ook in bed. Er schijnt een nieuwe Samsung Galaxy telefoon te zijn, die nu waterproef is. Waarschijnlijk de wens van deze doelgroep, zodat je er nu ook mee onder de douche kunt.
Kortom, na ons ouderwets intermezzo van een kop koffie en thee ligt de familie Hendriks met 3 extra lagen aan onder de wol in de tent met als doel om ouderwets te gaan slapen......
Maar helaas om 21.30 arriveert er nog een auto naast ons, die hun tent nog moeten opzetten. Oké dat mag, maar echt rekening houden met hun omgeving doen ze absoluut niet. Deuren van de auto worden bij elk item wat nodig is om hun nestje op te bouwen dicht geslagen en er word druk overlegd hoe de tent in het donker moet worden opgezet. De gebruikte zaklamp schijnt dus regelmatig bij ons naar binnen en je zou verwachten dat er dan ook in hun hoofd een lampje gaat branden dat we misschien liggen te slapen, maar nee hoor. Als klap op de vuurpijl wordt er na deze noeste arbeid nog een overwinningswip gezet en dan gaat ook bij hen het licht uit, want ze zijn moe!
Ik zie Niels denken en nog voor dat hij wat kan voorstellen, druk ik hem op het hart dat wij het opzetten van de tent al gevierd hebben met een ouderwets glaasje wijn.....
Als net alle rust is teruggekeerd komt er nog een motorhome binnen. De Verstappen in spe doet er 10 minuten over om zijn home in te parkeren. Ondanks het luide advies van vrouwlief rijdt hij achteruit zowat onze haringen eruit en vooruit met zijn koplampen onze tent zodanig verlicht dat het lijkt alsof we in een voetbal stadium slapen. Gelukkig zijn we degelijk gekleed. Leuk he, kamperen! Niet mijn avond dus, maar we vallen gelukkig toch in slaap.
De volgende dag is het weer een prachtige dag. Na een goede nacht en opgewekt humeur maak ik ontbijt met gebakken spek en eieren. Ik krijg direct vuile blikken van de vegetarische jeugd, maar mijn humeur wordt er alleen maar beter op. De toch wel steile Sealy Tarn track wacht op ons en een goede bodem kunnen we dus wel gebruiken. Ondanks (of door) dit stevige ontbijt verzuren mijn benen behoorlijk en moet ik regelmatig stoppen voor ik de top bereik. Ik doe dit heel onopvallend door steeds heel beleefd de tegenliggers de kans te geven mij op het smalle pad te passeren! Natuurliefhebbers zijn tenslotte heel beleefde mensen onder elkaar, toch......Met wat opbeurende preken van Niels, die door mij niet altijd positief worden ontvangen, bereik ik uiteindelijk het einde van de track. Misschien moet ik voortaan toch maar vegetarisch ontbijten.
De Sealy Tarn. Wat een plaatje en een beloning voor de inspanning.
Gelukkig vergeet je snel de pijn.....
Inmiddels hebben we onze biezen gepakt en rijden naar Lake Tekapo, waar we even helemaal niets doen. Een makkelijke wandeling naar Mount John, waar diverse telescopen zijn opgesteld. We zien Venus als een felle ster en hebben een 360 graden uitzicht vanaf deze berg.
Naast de camping ligt er een zwemparadijs met hotsprings, waarin heerlijk gepoedeld kan worden, watertemperaturen van 34 tot 40 graden. Maar wat veel leuker is, is de ijsbaan! Na even wiebelen gaat het als vanouds, niet gek na 36 jaar!
Lake Pukaki.
Paparazzi Niels
Vanaf nu gaat de route richting het noorden en ligt Christchurch op de route. Het is de grootste stad op het zuider eiland en door de vele parken ook wel de Garden City genoemd. Tijdens de aardbevingen in september 2010 en februari 2011 is 70% van de binnenstad beschadigd of verwoest. We bezoeken Quake city, een museum over oa deze aardbevingen. Er ligt een prachtig plan klaar voor de herbouw en deels wordt er al aan gewerkt.
De binnenstad, Re:START, is deels opgebouwd met gekleurde containers en dit geeft een trendy aanblik.
ChristChurch Cathedral, met de beving in februari ging ook de toren naar beneden.
De bridge of Remembrance met de rivier Avond
Akaroa op Banks Peninsula.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten