SY UnWind: Abrolhos

Met een bleek zonnetje vertrekken we vanuit Vitoria richting Abrolhos. We hebben weer een tocht van 170 mijl voor de boeg. Om een lang verhaal kort te maken, de voorspelling van het weer klopt van geen kanten. Wind varieert continue en we blijven onze tactiek aanpassen. Later op de avond trekt de wind aan en krijgen we een gordel van buien over ons heen. Het zicht in de buien is nihil en we moeten volledig op de klokken en stuurautomaat vertrouwen. De moeilijkheid met buien is dat je vooraf niet precies weet hoeveel wind er in zit en of je je zeiloppervlak moet verkleinen. We gokken om ze te laten staan, maar soms is het op het randje.

De hele nacht blijft het buien, maar in de ochtend dan toch eindelijk licht in de duisternis en wordt het droog. We zien tientallen spuitende en springende walvissen. We hebben er nog nooit zoveel bij elkaar gezien en vanaf een boot blijft het spannend, want ze zijn even groot als de UnWind.... en zwemmen ook 's nachts rond. Het maakt de natte lange nacht weer goed. Al met al duurt deze trip door het opkruisen een eeuwigheid. We zijn ook blij als in de loop van de avond het licht van de vuurtoren van Abrolhos verschijnt en pakken we om 22.15 na een hoop zoekwerk in het pikkedonker een mooring boei op.

Archipelago Abrolhos is een onderdeel van een nationaal park onder toezicht van de marine. Het is een gebied met riffen en koraal. De naam komt van "abra los oyos" af, wat "kijk uit je ogen" betekent. Het bestaat uit 3 eilanden, waarvan Ilha de Santa Barbara het hoofdeiland is. Volgens de boekjes gaat het er hier strikt aan toe. Zo mag je niet ankeren, vissen en duiken kan alleen met erkende bedrijven. Ook heb je toestemming nodig om op Siriba te lopen. Hier nestelen de "boobies" met hun uilskuikens en boven het eiland vliegen de fregatvogels. Voor ons gaat het van een leie dakje. We mogen op Siriba wandelen, wel onder begeleiding van iemand van IBAMA en we vragen of we ook op Santa Barbara de vuurtoren (Farol) mogen bezoeken. Ook dit geen probleem. Overdag snorkelen we in het heldere water boven het rif en rondom het eiland. We zien de koraalvissen, dorades, murene en Niels ziet nog een rog. Om 17.00 mogen we "landen" op het eiland. De vuurtoren wordt hier dagelijks met de hand bediend. De gordijnen gaan eraf en het licht gaat aan. Het is facinerend om te zien hoe 1 lampje een licht kan afgeven wat 20 mijl verderop gezien kan worden. Het uitzicht vanaf de toren is prachtig en we zien de zon ondergaan. De marineman, die ons rondleidt, is een verpleger (in het engels blijkt dit ook voor mannen nurse te zijn, nooit geweten), maar heeft ook als taak om wat meteo handelingen te doen. Voor ons beiden leuk om te zien, daar we dit bij de Marine zelf ook hebben gedaan. Temperatuur meten, dauwpunt met een slinger bepalen, aantal uren zonneschijn meten en regen aftappen.

Op dit eiland wordt er research gedaan naar walvissen. Er zijn 2 vrouwelijke marine biologes in spe op het eiland. Zij gaan dagelijks naar het hoogste puntje van het eiland en "tellen" dan de walvissen. In het seizoen juli t/m october komen er zo'n 14.000 walvissen voorbij. In dit deel zijn het voornamelijk bultrug walvissen. Er is ook een post in Santa Catarina, dit ligt in het zuiden van Brazilie, en daar zijn voornamelijk de "southern right" walvissen. We nodigen de 2 meiden uit voor een drankje aan boord. Ook hiervoor moeten zij weer toestemming krijgen van de sergeant. Niels mag ze ophalen en met een portable marifoon mogen ze aan boord.